Arrivederci Tabucchi

Souben que existías escoitando unha conversa "a hurtadillas" a dúas persoas que eu daquela admiraba. Falaban como non, daquela a nosa eterna revolución pendente; era un tempo gris, no que todo se daba por feito. Ninguén ousaba ergue-la voz, o depor era o mellor equipo de Galicia, o equipo do réxime, o PP tamén era case* o único partido de Galicia e don Manuel parecía un prócer intocable, ó que só lle faltaba viaxar baixo palio.
Todo parecía guionizado: os investimentos, as autovías en execución, as autoestradas e un país que se escribía,si; que se narraba na radio e se vía na tele, pero que non existía.
E velaí, apareceu Tabucchi. Falaban sen se decatar daquel libro delicioso, de como burla-la censura, daquela historia de liberdade e amor que o libro dedicado a Pereira fotografaba de vez.
Falaban de como redimirnos da información "pret a porter","precociñada" ou "prefabricada". Falaban e parecían vellos heroes da resistencia, da trincheira pero non tal.
Agora din que Tabucchi manexaba o "tempo" narrativo, o ritmo como ninguén, eu daquela non me decatei.
Só sei que falaba de utopías fermosas, da verdade, da loita e da ilusión por un mundo mellor.
Só sei que aquel "duetto"ó que eu escoitei con admiración e con sixilio falar do libro, que eu logo lin ás agachadas, "deveniron" en se-la peor caricatura de si mesmos e daquela profesión que todos exerciamos.
Só sei que a nova verdade só foi aquela que beneficiou ós intereses de cada un, dos seus partidos, que ninguén loitou porque non houbese trincheiras na información. E que Tabucchi morreu e nos deixou sós.
Se cadra máis sós e con maior desazón da que tiñamos naqueles primeiros noventa, porque como el dicía: "O tempo envellece de présa" e "Estáse facendo sempre demasiado tarde", cheo de "Pequenos equívocos sen importancia".
Grazas Tabucchi por deixarnos le-la liberdade da que case nunca puidemos gozar...