Vistas de página en total

viernes, 29 de junio de 2018

A verdade de Oubiña


Laureano Oubiña quería contar a súa verdade, e faino a través dun libro.Realmente é unha primeira parte; o libro tiña cincocentas páxinas e quedou na metade.A segunda parte sairá logo do dous de setembro cando o narco cambadés teña cumprida a totalidade da condena.
Sorprenderán moitas das cousas que vou contar,di. Non teño fe nos xuíces. Aínda que ir declarar me excita, é a miña Viagra, agora que o médico non me deixa tomar a outra.
Non sinto pena por Carme Avendaño, qué teño eu que ver co victimismo desa señora?
Ela viña aquí a Baión, pero non ía ós xuízos dos que traficaban con heroína.
O háxix non matou a ninguén, só ó Porco de Carril.
- Isto nunca estivo a piques de ser Sicilia, nunca; violencia hai en tódolos lados, tamén en Andalucía.
Non somos unha mafia á italiana: comezamos co tabaco e co gasóil.Somos fillos do contrabando e do estraperlo.
Comprar Baión foi o principio do meu fin, non me gusta vir aquí. Por esta compra pasei trinta e dous anos no cárcere.Que mo quitasen foi un roubo xudicial, mediático e político.Miña muller morreu catorce meses antes de ser xulgada. Por iso a súa parte do pazo debería ser das miñas fillas.Recurriremos no estranxeiro se é preciso.É todo por esta finca maldita.Ela non tiña ningunha condena.
Quitáronme Baión en xaneiro do noventa e cinco. Isto merqueino co tabaco, logo me adiquei ó háxix.
Agora estou xubilado é vivo da miña pensión. Levo unha vida familiar.
Non sei se me arrepinto, de qué vale arrepentirse logo de facer o mal?
Os cárceres non valen para se reinsertar, sí oenegués como a que me acolleu:a San Francisco de Asís.
Nunca me chivei, nunca.Antes morrer mil veces que se chivar. Nunca colaborei coa xustiza.
O meu libro non é unha venganza, eu non son vengativo.
A serie Fariña non representa a realidade do que foi, nin tampouco a serie recolle o que pon o libro.
O libro é unha compilación de recortes de prensa, algúns deles escribiríalos vós.
Poderían ter falado con nós que seguimos estando aquí. Ou con vós os do Salnés que estivestes sempre moi preto d nós.
Sentín a morte de preto en media ducia de ocasións. Unha no Grhove, en Porto Meloxo, nunha historia de tabaco.
Oubiña coñeceu moita xente de arriba e de abaixo, pero cando lle preguntan quén máis lle impresionou é segundo di: José Ramón Prado Bugallo, alias Sito Miñanco.
É amigo meu, é unha gran persoa. Detivérono porque querían celebrar ó grande o cincuenta aniversario da UDYCO.
Era unha celebración “ a rachar” , co “mataelefantes” e todo e querían ir á festa cunha “ cabeza en bandeixa” e foi el.
Hai anos que non falo con Sito, e boa pena que me dá.Sí que falei con algún familiar, e puidéronme confirmar que Sito non tiña o guión de Fariña na casa de Alxeciras.
Sen a axuda das forzas da orde, nunca teríamos chegado a onde chegamos. Eles levaban a súa “ maquía”
Os galegos pagamos por todos. O meu avogado leva a outros narcos de fóra é métenlles menos anos que a nós.
Hai contrabandistas de verdade e tamén hai oportunistas. O que o leva no sangue non ó fai polos cartos. Facémolo pola adrenalina.
Non é un traballo doado, non son cartos fáciles. Nas operacións levaba unha vida de can.Pasaba oito ou dez días cia mesma roupa e case sen comer. Vivindo como unha alimaña.Ás veces para nada porque houbo operacións que saíron mal.
Chegaba á casa logo de tantos días sen comer e non paraba de comer cocido. Terminabas “ rabentado”
Comecei no chollo na taberna dos meus pais. Coas cartillas de racionamento e co estraperlo. A algúns lles sobraba e a outros lles faltaba e aí estábamos nós.
Comecei co café, co gasóil e o tabaco e de aí fun subindo.

#VenresNegro6CRTVG #ViernesNegro10RTVE

.


domingo, 24 de junio de 2018

Logo non sacandes nada





Cada día é unha aventura diferente, aínda que o guión sexa sempre o mesmo: frío, calor, turismo, cruceiros, ocupación hosteleira, empresas que xeran emprego, conselleira-arriba, conselleiro-abaixo, coello de tres orellas, ataques de xabaríns, ou de cans, Quinteiro-arriba, Quinteiro-abaixo, lío na Marea, lío no PSdG, felicidade no PP.

O problema é cando se saen do guión. Queremos queixarnos da Xunta, queremos criticar a Feijóo, non queremos que a APLU bote abaixo a nosa vivenda...

É entón cando ás veces non saen.E nós que volvemos ós lugares do delito con relativa cotidianeidade, temos que escoitar como nos din. “ Logo non sacandes nada”, “ logo xa < tragiversades vós>.

E cada vez escoitámolo máis, porque hai personas da dirección que botan a culpa ós equipos da rúa ou os centros provinciais das decisión que toman eles logo de pasar mil filtros.

Hai catro ou cinco anos uns meus primos de Valencia criticaban Canal Nou. Dicían e agora que a pecharon os traballadores se queixan de manipulación, cando cobraban e tiñan emprego nunca lles importou!

Quedei de pedra, pero tiñan razón! Pois iso!

jueves, 21 de junio de 2018

Moderno de pueblo

Querido Moderno: estoy hasta la cona de ti. Todo lo sabes, todo lo pensaste antes. Todo lo haces mejor, y ya sabes que no es verdad. O a lo peor quizás no lo sabes. Qué equivocado estás!
Yo a veces te digo que estoy harta de tus lecciones de vida; pero cuando alguien de verdad te diga, que no vales un carallo y por qué tanto te lo crees igual empiezas con medicación.

lunes, 18 de junio de 2018

Noticias orfas deste luns

Os veciños de Coruxo reuniránse o martes pola mañá ás dez e media coa Valedora do Pobo. Levaránlle as 5.000 sinaturas para que non desapareza o servizo de pediatría no seu centro de saúde.
-Por qué as analíticas das augas do mar as fai TRAGSA se a administración galega ten biólogos de seu?
-É verdade que as augas das praias de Cesantes e de Arealonga rozan ou rozaron o pasado 12 de xuño os límites saudables mínimos.
- É verdade que a auga de Vigo rebasou os límites de ferro permitido en numerosas ocasións e que a estación potabilizadora que deberían pagar concello, xunta e ministerio, contruída nos anos sesenta está obsoleta?
Son noticias que non gustan, algunhas ninguén as confirma e outras ninguén as quere publicar. Son: noticias orfas.

jueves, 14 de junio de 2018

Empresas

Llegas, fichas y te vas. Si tal bajas una hora a tomar café. Vuelves caída la noche, fichas y te vas. Piensas que en la empresa hay que hacer un ERE y que sobra la mitad. Por quién podríamos empezar?

miércoles, 13 de junio de 2018

Llegar con la sangre fresca

Odio llegar a los escenarios con la sangre fresca. El problema es que es parte de nuestro trabajo. Cuánto más fresca  mejor. Y que nadie piense que no tenemos corazón. Se nos encoge el alma al ver el precinto policial, el cuerpo bajo la sábana o el papel metalizado, el serrín para empapar la sangre.
Sufrimos como los demás, quizás si no estuviéramos de este lado nunca veríamos estas noticias ni nos acercaríamos a estos macabros escenarios.
En muchos de estos sitios nos insultan, no fue el caso de hoy. Y nos insultan, también nos dan consejos de redacción, aquéllos que están allí por gusto, por diversión o por morbo, cuando nosotros vamos obligados a trabajar; quizás porque muchos como ellos pasan el día viendo este tipo de noticias en la tele y en la calle.

domingo, 10 de junio de 2018

Moi local

Na miña empresa cando non quieren cubrir algo din que é moi local.
Pero hai algo local en Galicia? Un lugar  tan pequeno onde os de Vigo van a Ourense á vendima. Os de Lugo van ó Ikea da Coruña. Os de Monforte veñen á praia a Samil.
A todos nos importa todo, porque podemos ir pola mañá ás Cíes e pola tarde á Ópera á Coruña ou de viños á Ribeira Sacra.
Porque todos temos un amigo en Lugo, un curmán en Ourense ou un cuñado na Coruña.Aquí nada é local. Ou é que o local non gusta?. De verdade que é máis local o hospital de Vigo que a Gran Vía?
E agora xa queren retirar a información local; esa que todos sintonizamos a horas predeterminadas. Esa que tanto nos gusta: o tráfico e a temperatura, os eventos da cidá*. A menos dez na miña emisora de referencia.
Esa que escoitamos no coche, na ducha ou ó almorzar.
E quitemos a cultura e poñamos fútbol desas horas como todos os demais.
E enchamos un baúl coas noticias orfas: os de Coruxo sen pediatra, os derrubos de Vilaboa é mil cousas máis

sábado, 9 de junio de 2018

Cerraron nuestro bar

Así sin preguntarnos. Lo cerraron por la cara, sin miramientos. Primero quitaron la terraza, después ocuparon nuestra mesa, la profanaron. Y ahora lo cierran.Adónde iremos?
Ahora entiendo a Sabina, triste, bucólico y lloroso cuando le cerraron su bar.
“ No había nadie detrás de la barra del otro verano”.Pero por lo menos y gracias a la crisis sabemos que el local sigue vacío; ya nunca abrirán un banco.

martes, 5 de junio de 2018

Un bar y un bolso

Si se puede gobernar el país desde un bar, y si lo puede hacer un bolso; entonces todo es posible.

lunes, 4 de junio de 2018

Un país en shock!

Cuando menos te lo esperas, cuando más narcotizado estás; cuando crees que nadie va a ser capaz de levantar la cortina azul, cuando piensas que la gente traga con todo y le va esta marcha. Es entonces cuando ocurre.
Todo cambia de repente, sin ni siquiera saber por qué!