Vistas de página en total

miércoles, 27 de diciembre de 2017

El rectángulo amoroso


Acabo de quedarme a cuadros con el rectángulo amoroso, o será pentágono? O hexágono? Tu novia del chollo, tu novia oficial, tu ex con la que sigues en contacto...
Ella, su novio del chollo, su ex con el que sigue en contacto, su novio oficial, y algún que otro rollo. La verdad es que marea...

miércoles, 20 de diciembre de 2017

Consultorio lercho: entre un macarra y un niñato

Querida, lo tuyo no es normal. Con ese afán de destrucción, que vas cuesta abajo sin frenos. Te mueves entre un pijo y un macarra. Uno no trabaja, otro lo hace poco. Qué buscas tú ahí?

domingo, 17 de diciembre de 2017

Carta a una amiga recién divorciada

En el fondo tú siempre supiste que él no estaba ahí, nunca, por lo menos cuando hacía falta.
Te dejaste llevar como si nada. Cómo no le ibas a ayudar con sus problemas, cómo no le ibas a apoyar con sus asuntos? Era tú marido! Pero él no lo hacía nunca cuando tú lo necesitabas, siempre tenía cosas que hacer, se agobiaba. Sin embargo tú siempre estuviste ahí; incluso cuando no te apetecía.
Ahora ya podrás hacer siempre lo que quieras, y ya tienes claro que nunca vas a poder contar con él para nada, como antes, sólo que tú ahora ya lo tienes claro.
Buen viaje a los dos, eso sí siempre en direcciones opuestas!
Sé que ahora no me entiendes, pero : muchas felicidades! Por fin has encontrado tu sitio y no estaba allí.

jueves, 14 de diciembre de 2017

El amigo invisible

Llega la Navidad y es el tiempo del amigo invisible, ése que aparece una vez al año, o cuando hay un gran cotilleo o algo importante que compartir. Es como tener un amigo en Australia con el que a veces nos comunicamos más.

Lista de puerta, pase VIP

Quién confecciona la lista de puerta? Quién otorga los pases VIP? Quién veta? Todos lo saben, pero nadie le dice nada, no acaben ellos también en la lista de los excluídos!

martes, 12 de diciembre de 2017

El cactus del cementerio

Siempre hubo un cactus delante de nuestros nichos en el cementerio. Tenía una gran vasija y una peana metálica.
Pasó más de diez años allí, acompañando al abuelo.La abuela lo cuidaba y lo regaba, aunque no necesitaba mucha agua. Nunca nadie lo robó. De aquellas los cactus no molaban, eran los ochenta.
El cactus del cementerio, era nuestro trébol, nuestro olivo, nuestra flor de lis; hasta que alguien lo quiso llevar.
Alguien consideró que no estaba bien allí. Después de mil borrascas en las que nunca cayó, después de acompañar a nuestros muertos más tiempo del que nosotros los vivos, el cactus se trasplantó.
Lo llevaron para O Condado y yo no lo puedo soportar.
Nuestro cactus lleva seguro parte de nuestro espíritu familiar. Tantos años pasó allí con los nuestros. Seguro que la abuela que ya está allí lo echa de menos, porque ella lo plantó.
La última vez que hablé de él, me ofrecieron el tibor y la peana. Pero yo echo de menos la planta, por lo menos una foto para ver cómo está.Allí donde lo tienen quizá algún día sucumba a algún incendio o se muera de una vez, y con él se irá parte de nuestro ser.

domingo, 10 de diciembre de 2017

Franquismo sin Franco

Vuelve la ley mordaza, vuelven las cargas policiales,  y hasta vuelve también hasta la pertinaz sequía...

jueves, 7 de diciembre de 2017

viernes, 1 de diciembre de 2017

Para qué vale a Xunta?

Pagamos os combustibles máis caros de España, tamén as autoestradas.Non temos servizo de cercanías ferroviario. Temos unha das peores sanidades de España. Pagamos os que máis polo imposto de sucesións.Tenos os soldos e as pensións máis pequenas do país.Se un tren descarrila é culpa do maquinista, se un barco encalla é culpa do capitán.
Se hai incendios é polo terrorismo, se nos quedamos sen auga é culpa da choiva, dos concellos, dos alcaldes e dos cidadáns. Son eles os que limpian a costa do Prestige, son eles os que apagan os lumes con caldeiros.
Para qué nos valen? Teñen algunha competencia? Teñen algunha ocupación?
Porque aquí sempre estamos pendentes de que chova: para apagar os incendios, para poder beber, para que non suba a electricidade!
Parece que con eles só serve que chova sobre mollado!

lunes, 20 de noviembre de 2017

O home orquestra

Atopamos a .... a carón do río Oitavén. Taxista, prexubilado e lercho de rúa. El percorre a Galicia toda como xestor da orquestra Paraíso. Pégalle a todo e se cadra afina ben. Tanto fala da seca como das verbenas ou do taxi. É un de tantos homes orquestra que atopamos por aquí.

domingo, 19 de noviembre de 2017

Pensando con los cojones

Se cree alguien que una niña de 18 años sale de marcha en Sanfermín para acabar en un portal con cinco bestias?
Yo estoy segura de que no. Aunque tampoco me cabe en la cabeza que a ellos les guste estar con la misma todos juntos y por la fuerza. Como los lobos despedazando a la pieza. Y además en casos como estos la policía rastrea todo el barrio: las gasolineras, los bancos, los supermercados e incluso tráfico para obtener imágenes de cámaras de seguridad; aunque sean difusas. En este caso las hay: de cerca, nítidas, con buen audio ambiente y de cinco cámaras diferentes. Grabadas y comentadas por sus autores, pero no le convencen al señor juez. Quizás es que él también está pensando con los cojones, pero en este caso con los del caballo de Espartero, o con los de los cinco psicópatas que no dieron autorización.
No tuvo tanta sensibilidad con la víctima ni con las imágenes que ella no grabó, si no que mandaron captar los cinco lobos.
Estará cumpliendo aquel viejo dicho nuestro: " en terra de lobos hai que ouvear coma eles".

viernes, 17 de noviembre de 2017

Vidas en punto muerto, La manada

Te violan entre cinco y te graban. Se pasan las imágenes entre risas por wasap. Comentan que lo hacen con frecuencia, usando incluso drogas. Te dejan tirada. Despues de haber pasado entre todos . " In ratito tan guay"
Te roban el móvil y ni siquiera te reenvían el vídeo para que tengas el recuerdo de San Fermín. Qué malos colegas de la noche la verdad.
Y cómo no les llegó aún te persiguen, te espían y te graban, te siguen por redes sociales.
Es legal el espionaje de una víctima? Es normal?
Es aceptable por un tribunal?
Y quiénes son ellos para juzgar el dolor, ni siquiera un juez. Hay mecanismos psicológicos de evitación. Hay gente que esconde su dolor para que no los torturen más o que responde con una sonrisa a los palos de la vida. También hay quien dice que los psicólogos le dijeron que intentara hacer vida normal.
Quiénes son para juzgarla? Se debe juzgar el hecho denunciado que además está grabado a traición por los agresores, para qué? Para repasar la jugada? Para poderlo demostrar? Para colgar en internet?Que gente tan madura, tan educada y tan guay. Cinco con una. Y aún encima no le gustó, qué desagradecida!
Y estos chicos, varios llevan uniforme del Ejército y de la Guardia Civil!
Qué asco la verdad! Ellos defienden España verdad? Y el juez qué tipo de sensibilidad tiene? Ninguna.
Yo los metería a los seis a cadena perpertua, y porque no hay más! Hasta la náusea nos tienen! Qué asco de país.

miércoles, 15 de noviembre de 2017

El pobre príncipe azul

El pobre príncipe azul ya debería ser a estas horas el presidente de la república. El pobre, tan cuestionado, tan pasado de moda. Pero en el fondo tan bueno, tan riquiño, tan perfecto. Por eso lo odian. Sobre todo ellos. Está claro que no existe. Como los otros Reyes o Papa Noel, pero yo creo que su leyenda no hace daño ninguno, por lo menos a nosotras. Claro que no hay nadie tan perfecto, pero muchos de los que tanto lo critican, sólo os están diciendo: los príncipes azules no existen tendrás que " achantar" con un "manta" como yo.

martes, 14 de noviembre de 2017

Esto no es Hollywood!

Y la verdad es una pena. Aquí todo es más anodino y más gris. Aquí si te denuncian por acoso sexual, te elevan a presidente de diputación y tu presidente dice que quizás prometiste a cambio un trabajo en la administración pero que como no se lo diste no hay delito.
También a pesar de todo sigues saliendo en los ecos de sociedad del Faro de Vigo, y después a comer con el obispo o con su jefe de prensa, y aquí paz y después gloria! Y la panadera en Barcelona sifriendo su partcular procès.
Porque esto no es Hollywood, porque si lo fuera, se empezaría a rodar la película para eliminar al actor acosador aunque fuese el protagonista. Pero esa es otra historia.Porque a veces es mejor la ficción extranjera que nuestra triste realidad!

Tu sonrisa por las mañanas II

Por esas sonrisas que alegran cualquier mañana gris!!!

jueves, 9 de noviembre de 2017

Pitucas internacionales



Las Pitucas internacionales no bajan de Burberry´s, Prada o Vuitton. Puedes verlas en aeropuertos o ciudades cosmopolitas. Aquí en provincias se ven menos y actúan con menos soltura. Se aferran a sus bolsos, su gran símbolo aspiracional!

miércoles, 8 de noviembre de 2017

A gatiloba

A gatiloba é unha nova especie animal. Froito dun cruce entre gato e loba, ou gata e lobo que tanto ten. Imaxinen as características da especie: unllas, agresividade, pulsión pola vida e por impoñerse. O máis característico da loita pola supervivencia das dúas especies:a gatuna e a lobezna. E fíxense ben. Están moi preto de nós.

viernes, 3 de noviembre de 2017

O contrabandista

O contrabandista ten xa case noventa anos. Naceu case na raia que separa Galicia con Portugal e foi un home famoso. Na vida foille moi ben. Só algúns saben e comentan sotto voce como fixo a súa fortuna e cómo conseguíu medrar, e agora que ninguén lle tuse ninguén quere lembrar aqueles tempos.

Sementando vida para o planeta


jueves, 2 de noviembre de 2017

Enfrente de un kamikace

En la madrugada del 31 de octubre Miguel circulaba a las dos de la mañana en su Volvo por el puente de Rande. Iba a pinchar a casa de un amigo para una fiesta de Haloween. De repente sintió un impacto brutal y le saltaron los dos airbags. Se le llenó el coche de su polvillo negro. Estaba intentando adelantar a un audi portugués. Quedó en shock. Había impactado contra un Honda Civic q venía de frente y al que no vio. Estaba viendo el retrovisor y es casi seguro que el Civic venía sin luces. Hasta ahí todo es confusión. Bajan los trabajadores del puente y Miguel no entiende qué pasó. No había desvíos ni cambios de sentido como otras veces.
El conductor del Civic se metió en contrasentido, Dios sabe por qué.
Su Volvo salvó a Miguel, esa es la sensación de la Guarda Civil, de él y de cualquier observador. Su habitáculo a penas sufrió daños.
Los bomberos los excarcelan a él y a su kamikace.
Con el susto en el cuerpo Miguel mira para la silla infantil de su hijo hoy vacía y recuerda que se sintió morir.
Los golpes y el shock siguen aún en su cuerpo y su cerebro y tiene mucho miedo por todo lo que le pudo haber pasado. No quiere acercarse a un coche.
Sólo piensa en denunciar. Calcula que iría a 60 u 80 pero el otro tuvo que ir a más.Tal y como quedó el coche hecho papilla, sólo tiene esa explicación.
No sabemos por qué el kamikace grave en el Cunqueiro de Vigo se metió mal. Hay quien dice que pudo ser un error.Tampoco se sabe aún si iba bajo los efectos de las drogas o del alcohol.
El caso es que con otro coche quizás hoy estuviésemos hablando de un entierro.

domingo, 29 de octubre de 2017

Un país insoportable

Vivimos nun  país insoportable que se queima cada verán. Cando goberna o PP os de esquerdas sorrín, cando goberna a esquerda e Galicia se queima sorrí o PP.
Pero quén queima? Están entre nós, moi preto máis do que pensamos. É algo que non está tan mal visto.
Penso que somos terceiromundistas e que ninguén o quere atallar cando os médios máis próximos ó poder non están interesados en “ beninformar”.
Será a nosa xeración quen de frear esta lacra é esta vergonza que nos pon como salvajes diante de todo o mundo e de todo o país? Oxalá que sí!!

jueves, 26 de octubre de 2017

miércoles, 25 de octubre de 2017

O que a crise se levou

María ten un taxi con parada na estación de Autobuses de Vigo. En 2003 tiña un asalariado e unha muller que lle axudaba nas tarefas da casa.
Hoxe só lle queda o taxi. Nel pasa os domingos de catro da mañá  a sete ou oito do serán.

martes, 24 de octubre de 2017

Mandarte a la mierda

Siempre estoy pensando en mandarte a la mierda, porque la verdad es que lo mereces, pero prefiero pasar de ti.

lunes, 23 de octubre de 2017

Lo que no aprendimos de la crisis del PSOE

Se empeñaron en que iba a ganar Susana. Era la más lista 🙄, la más guapa, la más delgada. Hicieron frente común: Pepa, los Ferreras, los de PRISA y los demás.
Sus departamentos de ficción trazaron la verdad única: el guión de lo que iba a pasar y no contaban que muchos autores y muchos espectadores a veces tiran de improvisación.
Y gracias al destino y a la ocultación de una verdad tozuda ocurrió: ganó el que ellos no querían. El “ no tocado” por la Brunete Mediática Mixta Oficial.
Que no se fíen, que igual les pasa en Cataluña. Abandonen los estudios, pisen la calle, escuchen en los bares y en la parada del bus. Creen ustedes que coger la salida 155 es como salir en una autovía.
Aquellos que supieron organizar una revolución en la sombra con la policía de todo un país en contra igual no son tan fáciles de convencer.
Escuchen y cuenten lo que ven, no lo que les gustaría que sucediese, después nos llevamos las sorpresas...

sábado, 21 de octubre de 2017

Qué chony eres, Reina

Siempre con tu ropa " prensa", siempre con una talla menos. Siempre "repistolera".Siempre marcando todo, que te da igual que incluso se te intuya la camiseta térmica o el sujetador. Y tú, Reina, no eres como nosotras, aunque ni siquiera nosotras vestimos así.
Y digo yo, ya que estás ahí, aunque nadie te haya votado podrías intentar representarnos mejor. Mejor que una cursi de barrio y que una choni de provincias. Aunque claro quizás tendrías que haber escogido una estilista del Vogue, del Telva o incluso del Hola como Nati Abascal. Pero no, Reina lo tuyo es el chandal, "el prensismo" "el marconismo" y el Cosmopolitan...

jueves, 19 de octubre de 2017

O bebé do 21

O bebé do 21 tivo como primeiro berce un colector de lixo e recibíu o primeiro colo dun senteito ourensán, aparecido nun colector de lixo do barrio ourensán do Vinteún continúa sen identidá*.
A súa vida cun escaso mes de existencia é unha vida "sin". Sen identidade, sen nome sen nai atopado por un senteito alá na rúa Bibei rodeado de bolsas do Gadis e do Froiz.
O bebé 21 cumpríu un mes logo da súa aparición no colector o pasado día 17.
Atopouno Manuel Camiña, alias o Pirolas.
Desde finais de setembro está cunha familia de acollida temporal. Cómo o chamarán? Bebé 21? Porque mentres as forzas da orde buscan á súa nai ou unha familia extensa ou unha familia de acollida definitiva o naipelo continúa nun limbo identitario.
A súa familia encargaráse de dar ó neno unha identidá*

lunes, 9 de octubre de 2017

Identidades

Yo no sé quién soy y tú no sabes quién eres. Sin embargo ninguno queremos  renunciar a aquello que creemos que somos.
Quizás alguna vez el futuro nos encuentre.

domingo, 8 de octubre de 2017

Porto de Vigo, a " estocada" final

Agora que os cruceiros xa se foros para A Coruña, Vilagarcía, Ferrol e mesmo Viveiro...Agora que os colectores de Maerks van para Marín...O único que nos quedaba era o peixe.Pero seica o gafe quere privatizar a lonxa porque case, case dá perdas...
Ou que supostamente alí ninguén declara nin a metade das capturas, nin das vendas.
Os cartos circulan iso está claro, pero se cadra rematan en petos onde non deberían estar.
E alguén abríu unha investigación no porto de Vigo. Ó grande: con escoitas telefónicas, supostamente e que podería deixar tocados ós moitos que pululan polo noso Wall Street do peixe e ó Wall Street en xeral.
Non sei por qué me vén á cabeza o Mercado da Pedra; oxalá isto non remate igual.Será que todo o clásico remata sendo ilegal?

La pela y la espiral del silencio

Al principio pensé que la Revolución de Octubre iba a triunfar. Tan romántica, tan "lliure", tan por el derecho a decidir. Una revolución cívica y pacífica con grandes estrategas que escondieron urnas y papeletas y que también no tuvieron escrúpulos en usar a sus hijos, abuelos y sus colegios para su fin.
La acción policial los encumbró, del mismo modo que el autismo del gobierno de Madrid y de la Casa Real.
Pero parece que la realidad es otra. La Revolución de Octubre o Revolución de Papel parece no tener el gran sustento social del que alardeó.
Parecía  que casi todos los catalanes querían la Revolució y ahora se ve que no. También es bien cierto que si el gobierno español o la justicia ( que igual me da) hubieran permitido un referéndum
con garantías, ahora no estaríamos así y sabríamos de verdad qué es lo que quiere la mayoría social de Cataluña.
Porque ahora se percibe que muchos catalanes de rancia estirpe no se quieren ir de España ni ellos, ni sus empresas y su dinero.
Si se hubiera hecho un referéndum en condiciones, con un debate sereno y con las cartas boca arriba, con argumentos reales y bien documentados y sin la gran presión de esa espiral del silencio que el nacionalismo domina tan bien (animando a callar a los que no opinan como ellos). Quizás ahora  podríamos estar hablando de otra cosa.
Y como en todos los cambios políticos: URRSS, Cuba el factor económico es lo más importante aquí la Revolució tropezó. Porque " la pela es la pela" y aquí más que en ningún sitio.
Y ahora también podría pasar que el resto de España que no se quería despegar de Cataluña lo vea ahora como una oportunidad para quedarse con sus empresas y lo fuerte de su mercado.

lunes, 2 de octubre de 2017

O bebé de Feijóo

Fonte: Voz de Galicia, domingo1 de outubro 2017
O bebé de Feijóo recibe un colo de papá se está esperto cando Feijóo se ergue e vai ao berce a mirar.
Non sabemos se o bebé de Feijóo ve moito a papá ou non, pero o caso é que o recoñece en televisión, segundo lle di a Alberto a nai do cativo.

domingo, 1 de octubre de 2017

Por qué se va la automoción de Vigo?

-Porque hay una directriz del jefe de compras del Polo Ibérico para que lo hagan.
-Porque en Portugal regalan el suelo y aquí lo cobran tan caro que las empresas no pueden ser rentables.
-Porque en España hay mucha burocracia y en Portugal no. (Qué fue de la PLISAN?
- Porque en Portugal los salarios son la mitad? que en España. 600 euros por operario.
Ojalá no tengamos que lamentar nunca la pérdida de PSA ni de toda su industria auxiliar

sábado, 30 de septiembre de 2017

A volta ó cole

Eu non teño fillos , pero non me parece nin medio normal o que pasa nos colexios . Unha ou dúas semanas de adaptación para os máis cativos.
Deberes que os nenos non son quen de facer: pintar unha cabaza do Samaín con 3 anos, facer un mural sobre o outono ou un boneco de nadal.
Animar ós pais a facer un baile de fin de curso e mil movidas máis.
Pero para min o "megaculmen" é a moda esa da mascota de clase. A cada neno tócalle levala a casa unha fin de semana, coidala, facerlle fotos, e levala a sitios onde non estivera. Supoño que a mascota terá unha biografía, un story board ou mesmo un biopic, para que os pais saiban onde estivo o boneco e non repitan actividade.
E non perdela claro. Podes perder a mochila do teu fillo, a cazadora, os tenis, pero non o boneco. Paréceme demencial. Sei de tres colexios privados onde o fan. Se tes tres ou catro fillos, igual te coinciden dous bonecos nunha semana, ou tes catro fins de semana hipotecadas por cada boneco. A verdade para min é alucinante e non sei qué cabeza enferma puido idear isto ou en qué manual de pedagoxía " indie" pode aparecer.
Pero realmente estou abraiada de vez. A coidar dos catro nenos e dos catro bonecos! Demencial! E logo os pais protestan polos deberes!!😥😥

Musas o Musos

Nunca le he dicho que la admiraba.No sé cómo pudo con todo. Sus padres se suicidaron. Su hermana se prostituyó. Tuvo un amigo en una secta y ahí la veis, como si nada, animando a los demás. Con una armonía, empatía y serenidad maravillosas. Quizás deberíamos aprender de personas como vosotros a quienes todo cuesta el doble y a los que la vida sólo les devuelve la mitad!

jueves, 28 de septiembre de 2017

CSI Cinema Vigo, a historia que ninguén quixo escoitar

O nove de marzo de 2012 ardía o cinema Vigo, abandonado e habitado ocasionalmente por ocupas.Os vecinos levaban máis de 15 años denunciando á propiedade pola insalubridade do predio.O vello cinema onde aínda se estreou "The last patrol" de Óscar Suárez en agosto do ano 2000.
Din os que saben que aquel vello cinema, primeiro propiedade  de Eugenio de Haz e logo do  Grupo Fraga tiña varios elementos a conservar: como o bar e iso  debeu impedir que unha empresa de ximnasios e varios grupos relixiosos se interesasen en serio por el.
De doado acceso por ser grande e con varias saídas de  emerxencia moita xente se colaba nel. Ese morbo polos  espazos abandonados con alma como era o cinema aquel.
Ana Iglesias íase de viaxe aquel día, no portal ulía a leña queimada, pero non prestou atención.
Aquel día víu como dous homes novos vestidos con roupa de marca, un deles de cor entraron na parte traseira do cinema pola rúa  Pracer, sorprendéulle un pouco, non parecía que fosen alí a trapichear e a se picar.
Cando chegou ó coche decatouse de que esquecera as gafas de sol.Entrou no portal e  cando entrou no ascensor víu ó negro aquel que antes vira no solar, parado, sen marcar: agora ía subir dille nervioso,como se estivese agardando a ver qué tal prendía o solar. Ninguén quixo escoitar a súa versión.Pero o Cinema Vigo quedou sen elementos a conservar.Así vendelo ou facer unha promoción inmobiliaria, xa non contaba con atranco ningún!

lunes, 25 de septiembre de 2017

Narcos de Carlos G. Reigosa

Dicir Narcos, semella agora dicir Pablo Escobar e Netflix, pero houbo outro Narcos antes. A novela do xornalista Carlos G Reigosa novela a Operación Nécora contra o narcotráfico en Galicia.
Supoño que os que viviron aquela época en primeira liña poderán recoñecer aos Mingallos ou a Roque Caruncho que podería ser Sito Miñanco,ou don Orlando que podería ser Charlín ou Oubiña pero non é o meu caso.
Máis clara está a figura do xuíz Garzón. Tamén se describen localidades como Vilavedra, Vilarousa, Grobas, Salgueiros,Marmariz, Beiramar que eu non fun quen de identificar.
A novela de 2002 está en galego e en castelán.
Entretida, aínda que ás veces as digresións se fan pesadas.

miércoles, 20 de septiembre de 2017

Tu nombre en una esquela

Hasta ahora habíamos visto tu nombre en un tablón, con las notas, lo habíamos oído en clase. Lo vimos en tus invitaciones de boda y también en el menú. Pero nunca en una esquela, no pega. Tú que eras pura vida! Nadie pudo nunca imaginar... Adiós María!

lunes, 11 de septiembre de 2017

Paraísos difusos

O límite entre un paraíso e un inferno é difuso. Sábeno ben os nosos mariñeiros. Os espadeiros que quedan tirados en Illa Reunión, sobre unha barreira de coral.Ou os atuneiros que atracan nas Seychelles, cando o único que queren é chegar a Vigo, a Baiona ou a Burela.

domingo, 10 de septiembre de 2017

Los " si tal"

Si tal ya lo hago yo ( no lo vas a hacer). -Si tal ya lo llamo yo.(Ni de coña). -Si tal ven un día. ( Vete a tomar por el culo). -Ya hablamos si tal...( Al carallo se ha dicho, si tal...)

viernes, 8 de septiembre de 2017

Somos teletubbers?

Nós, os que traballamos en televisión non somos: instagramers, tuiteiros, nin youtubers,nin influencers. De ser algo seriamos teletubbers,se cadra con v non?

miércoles, 6 de septiembre de 2017

Test de explosivos en el aeropuerto de Vigo

Tan mal aspecto tengo? Estaré radicalizando mi imagen sin saberlo? O es que me caen todos los controles que en el mundo han sido? Que me paren el A Lavacolla para hacerme el de drogas, casi me da igual,con la maletas "petada" de libros de narcos y mi apellido,hasta me parece normal. Pero que me hagan un test de explosivos en Peinador, es que ya me parece lo más. Estaré como el mercado de A Pedra en una lista de delincuencia internacional? Pitar ya pito siempre, aunque no sé por qué. A veces hasta me han preguntado si llevo prótesis, que mandacarallo también!! Lo de las drogas lo tenía " controlao". Y pensé ya estamos otra vez! Ah drogas? Y me dijo el operario:no.Me podrías decir de qué? Y aunque algo reticente mientras pasaba la tira reactiva a mi mano y a mi móvil me dijo la verdad. Y yo no sé cómo va esto de los controles aleatorios,los algoritmos y demás a lo qué más lejos llegué es al logaritmo neperiano de P y la verdad, ya no me acuerdo de nada...pero por qué todos los controles me tocan a mí?😓

lunes, 4 de septiembre de 2017

Se casó con un narco

Al principio no lo sabía. Bueno sí lo sabía pero no le dio importancia. Trapicheaba con costo en el instituto y luego en la mili. Se sacó así unas pelas para la moto.Se acostumbró a tener su propio dinero, le gustaba. Estaba orgulloso de no depender de su padre. Luego se fue acostumbrando y ya no sabía hacer otra cosa. De casualidad encontró un trabajo normal en una bodega.Tuvo la mala suerte de que era una bodega pantalla. Allí se movía más droga de la que había visto en toda su vida. A veces les daban una "rayita" si se tenían que quedar hasta las tantas a hacer el cierre. Era bueno con los negocios y siguió creciendo,se podría decir que acabó siendo en la sombra el director gerente de aquella narcobodega familiar.

domingo, 3 de septiembre de 2017

El enterrador del puerto de Vigo

El enterrador del puerto de Vigo parecía un hombre afable y que conocía "el mercao" pero unos años después parece que hace todo del revés. A Vigo sólo vienen los portacontenedores que no caben en Marín. Los cruceros se van a A Coruña, a Ferrol e incluso a Vilagarcía y qué va a quedar aquí si hasta la lonja la quiere privatizar. Para quién será para los mexicanos, los chinos o los venezolanos?

lunes, 28 de agosto de 2017

Coppini, Cardalda e " La Edad de Oro"

O concerto aniversario da Casablanca trouxo ata nós a todos eses que vedes na foto, aí, do outro lado dunha barra, onde tantas horas pasaron😉. E qué felices nos fixeron, daquela semellaba que se eras de Vigo tiñas que ter unha banda. Sonaban en todos os bares,en todas as radios e mesmo nas poucas televisións que había. Cómo cambiou todo! Daquela estaban no culmen da modernidade e no programa más cool do momento:" La edad de oro del pop español", Cardalda criticou o ensino reglado dos conservatorios, ó seu lado estaba Coppini, ó chegaren a Vigo botárono do Conservario onde daba clase. Reixa contou que na súa familia aínda non entenden cómo puido vivir da música co mal que cantaba, lembrábao hoxe ós seus sesenta anos😳.Tamén vacilaron con Bernardo de The refrescos dos seus tempos no conservatorio por onde andaba tamén Óscar Villar, o actual director da Casablanca. Deliciosa tamén,María Monsonís,Cómplice tamén daqueles tempos. Pasaron case corenta anos e todo o mundo os lembra a ver se ocorre o mesmo con " esesoutros" que tanto fachendean, qué tan modernos tan cuquis e tan guais son!

miércoles, 23 de agosto de 2017

Tiempo de silencio; terrorismo

La gente común aún está en shock por el atentado de Barcelona. Estamos lejos, menos mal que estamos lejos. Quizás por mi trabajo cada vez me dan más pena y pereza estas noticias. Obviamente lamento y condeno.Nadie puede matar a nadie, por ninguna causa y menos por una idea. Cada vez que pasa algo así, empieza una liturgia que a veces " estomaga". Concentraciones de políticos condenando el atentado, demagogia barata en los programas de las mañanas de las teles estatales. Obviedades, vaguedades y mentiras ( estamos todos unidos). Y luego el " despiporre". Todos contra todos: los mossos contra la GC. El ministro de interior contra el conseller.El estado catalán en prácticas contra el gobierno español. Los moros contra los cristianos. El catalán contra el español. Incluso que ya es lo más: los taxistas contra el Uber y el Cabify. A cuenta del supuesto # taxista marroquí que lleva a una víctima gratis. Columnistas fachas contra columnistas "cat". Y así todo el rato. La célula está desactivada contra la célula sólo se desactivará cuando lo diga yo... Y los que culpan al independentismo y los que culpan a la guerra de Irak. A Mariano, a Puigdemont y Colau. Aquí todo vale. Kilos de mierda en constante deriva por todas las redes y medios. Y la verdad es que aburren mucho. No nos pueden dejar en paz? Quizás con ellos quietos y callados estas cosas no habrían pasado.Que nos dejen por favor!,,

jueves, 17 de agosto de 2017

Paraísos infantiles, no aldea

Aquello fue lo más parecido a una aldea que yo conocí. Su pozo viejo donde se vertía el escombro y donde una vez nos apareció una serpiente. El pozo con caseta donde aparecían mil objetos alucinantes de viejos primos rusos, placas de dentista, material sanitario, rastrillos, herramientas. Un verdadero museo etnográfico y de historia de la familia. Y el pozo nuevo con su bomba, su brocal, su polea y rodeado de una extraña tierra blanca producto de la excavación.Sus rosales salvajes, sus acacias, su pequeña playa ficticia hecha con arena del Vao cuando aún no estaba prohibido.Allí se podían construír cabañas, esconder pequeños tesoros e incluso bajar a aquel río fangoso donde alguno pescó camarón. La yuca rebelde que tu prima plantó y que aún luce esplendorosa a pesar de los intentos de robo. Sus raíces deben llegar allí a orillas del río al lado de las de los eucaliptos que tu abuelo plantó.

martes, 15 de agosto de 2017

O Vao, Vigo

Si fueras como yo te imaginé

Si fueras como yo te imaginé serías perfecto. Pero algo no cuadraba.

Los otros hijos de nuestros padres

Ante casos como la supuesta paternidad post mortem de Dalí lo que hay que hacer es incinerar a los padres decía el "sabidillo" de turno. Pero qué pasaba antes con los hijos de padres no casados, antes,antes, quiere decir en los 60. Pues los hijos se tenían, eso parece, quizás la mayoría los cuidaba su madre en solitario, los daba en adopción, o en algunos casos se simulaba que eran hijos de sus abuelas. A veces aquellas mujeres dejaron a sus hijos en hospicios aunque los seguían viendo. Y cuando se casaron con otros señores sus maridos nos quisieron saber nada de aquellos hijos pre-matrimoniales que sufrieron mucho, las madres tenían un hijo vip,el nacido en el matrimonio y un hijo paria ( el que nació de otro padre antes de que se casaran). Esta semana conocí otro triste caso, de un hombre nacido a principio de los 70. Su padre un importante constructor tuvo una relación breve, una aventura con una mujer de una localidad costera de la que nació él. Su padre sufragó todos sus gastos y su madre lo cuidó, pero la nueva mujer de su padre, la legal la que se casó con él, nunca quiso saber nada de él, condenando al chaval a una vida sin padre ejerciente. También esta semana conocí otro asombroso caso, de una mujer de la alta sociedad madrileña que se quedó embarazada de su novio del Liceo Francés a los 17 años. Y tuvo aquel hijo y fue su novio quien lo crió y tuvo la custodia de él. Madre e hijo que viven en distintos países aún tienen relación; aunque nunca eso hijo supo de niño cómo era recibir un" colo" de mamá...

domingo, 13 de agosto de 2017

"Malas vibras"

Sempre me deu malas vibracións, parecía que estaba aí como por estar, como unha pantasma, por ver qué podía aquelar, qué lle interesaba,qué podía apañar. Nunca aportaba nada.

sábado, 12 de agosto de 2017

Pequenas decepcións

Son como pingas na pedra, como pequenas bágoas que non parecen importantes pero van creando sucos e regos e acaban nunca fonda indiferencia. Pequenas labazadas sen importancia, mini-coiteladas, nimios navallazos que acaban fartando e desangando as relacións. Ailladas non parecen ter aquel, pero xuntas aportan nídios retratos das persoas que actúan así.

miércoles, 9 de agosto de 2017

Y si les dejamos votar?

Y si les dejamos votar? Y si no sale lo que ellos quieren? Y si se van de una vez y nos dejan en paz, que son muy pesados!

martes, 8 de agosto de 2017

Chinos, Celta y Citröen

Qué hacía un grupo de chinos hace un mes en la Fundación del Celta de Vigo? - Y por qué se están yendo todas las empresas de automoción gallegas a Portugal? Pues según parece es una exigencia de la multinacional francesa.

lunes, 7 de agosto de 2017

A cala " cruising"? de Canido

Perseguindo a Gayoso por Canido, demos alí no fondo cunha lenda urbana. Alí case fronte á casa do ex-reo atópase segundo din dúas pequenas calas. Nunha desenvólvese a vida de praia normal, e na outra practícase sexo ó aire libre sobre todo entre homes.Iso din que eu non fun!!

sábado, 5 de agosto de 2017

Espinete tiene aluminosis

Leo con estupor en el Supertele de esta semana que el muñeco rosa que tan feliz nos hizo en los años 80, yace tirado en un almacén de Madrid. Lo dice Chelo Vivares la actriz que iba dentro de él, no quien le daba la voz que creo que era Enma Cohen. Y eso no e s lo peor, dice que tiene aluminosis,que no sé quién se lo habrá diagnosticado, pero es una pena la verdad.

jueves, 3 de agosto de 2017

Parellas disfuncionais , retranca

Todos temos visto parellas en que ela vai " pintiparada", maqueada e él vai en bermudas ou chandal e chanclas ou espais. Comentábamolo o outro día no chollo. E alguém dixo: iso é " moi Vigo" eu penso que non que existe en todos lados e sobre todo no verán. Verémolo se cadra tamén este domingo polas rúas de Vigo.

domingo, 30 de julio de 2017

Madrileños de praia

Para qué veñen á praia se non lles gusta? Veñen con mil cadeiras e dúas mil hamacas, e tres mil sombrillas. Evitan todo contacto coa area coa auga e o sol. A qué carallo veñen? A quitarnos o sitio?

sábado, 29 de julio de 2017

Solo; microcuento

Lo primero fue constatar lo solo que estaba, para casi todo. Luego pensó con quién podría contar y para qué. Y el resultado la verdad fue muy pobre.

domingo, 23 de julio de 2017

Podemos?

Podemos elegir a nuestros amigos, a los que nos acompañan en los buenos y malos momentos. Podemos o no?

martes, 18 de julio de 2017

La colección de bragas

Tengo una amiga que la verdad no las piensa mucho y un día subió a casa de un conocido a tomar una copa. Nada más entrar atravesaron un pasillo en el que había bragas enmarcadas en cuadros con su cristal y todo.Tenían la marca y el nombre de sus propietarias. Las había de Woman Secret, de Oysho,Princesa, de Selmark, de Victoria Secret y hasta del mercadillo. La pobre huyó despavorida diciendo que le dolía el estómago.No sin antes tocarse discretamente la cintura, para ver si la suya estaba en su sitio.

domingo, 16 de julio de 2017

Atuado na braña, Xabier Quiroga

Logo de ler "Izan o da saca" agora en castelán: " La casa del nazi" de Xabier Quiroga arrasei en Andel de Vigo con todo o que había deste autor. Así dei con "Atuado na braña" que acabo de rematar. Unha magnífica novela,moi ben escrita, en que Xabier Quiroga enceta unha nova búsqueda desta vez da man dun empresario do formigón. Unha historia inzada de intriga, de segredos de familia e de bo facer literario. Cunhas magníficas descricións de paisaxes e dun lugar imaxinario? Ou mítico,ou polo menos que eu non atopei en ningures: o brañal de Bouzuás.Un lugar misterioso rexido por un estrano matriarcado e onde parece estar o cerne, o miolo do gran segredo da novela. De apaixoante lectura, a confrontación entre dous mundos: o rural ancorado na posguerra e o urbano de capital de provincia e política caciquil e de influencias conviven nestas deliciosas páxinas que rematan cunha gran sorpresa ou traca final. A forza do sangue, o poder das convencións sociais e do medo fan un explosivo combinado que será de gozoso consumo para os máis exquisitos padais literarios.

viernes, 14 de julio de 2017

Hola!

Hola! Qué tal estás? Necesitas algo? Quieres venir? Ven cuando quieras. Si no te apetece no te preocupes, ya voy yo.

martes, 11 de julio de 2017

Rubén, el hacker

Ayer conocí un hacker.Creo que es el primero que conozco.Se llama Rubén y tiene 12 años.Nació en Jaén, pero ya no vive allí.Se dedica sobre todo a los teléfonos, los iphone 7 son sus preferidos.Les rastrea la información para vendérsela a terceros.También ayuda a recuperar móviles. Alguna vez fue a su casa la policía, y le quitaron la conexión a internet. Me explicó cómo sacaba la información de i-could. Me caíste bien, em dijo. Quizás también porque se dio cuenta de que una analfabeta digital como yo muy poco podía hacer con aquella información. "Sólo me planto si veo que le van a dar muy mal uso a la información: si es para cometer un secuestro o un asesinato; es ahí cuando paro..."

lunes, 10 de julio de 2017

Pija de aeroporto

Aí a tedes! Non pode coa vida! Por non poder non pode nin co capacho que semella medio baleiro! Qué dura é a vida é miña rula, sempre colgada da ponte aérea. E qué levará no capazo? Unhas chanclas? Unhas alpargatas ou uns " manolos"😒.Esquecín de preguntar!

sábado, 8 de julio de 2017

El guardaespaldas

El guardaespaldas pertenece a la Policía Nacional.Pasó temporadas en Mallorca y de vez en cuando escolta a miembros de la Casa Real. El guardaespaldas estuvo de cañas con el rey emérito y acompañó de compras a una futura reina europea, por España. Se hartó de ver su culo en los probadores; le preguntaba: me queda bien? Nuestro chico siempre le decía: tendrás que ponértelo antes, para que vea cómo te queda!😝. -Lo que le gustaba echar un kiki a aquella mujer me dijo! Y ya se calló!!

jueves, 6 de julio de 2017

Conversas roubadas

-Semellaba o principio de algo bo e era a fin de algo malo!
-Voy a ver si soy capaz de hacerte aún menos caso del que tú me hiciste a mí!
-Só está alí cando lle interesa e lle vai ben!
(No vitrasa): O que perdona non cobra!
- Hay que cerrar unas puertas y abrir otras.
- No pares, sigue, sigue, huye...
-Y eso que ya tengo hecho!
-No te quejes,actúa. No culpes, resuelve!

miércoles, 5 de julio de 2017

Un Malvido menos

Na nosa familia non somos de morrer cedo, mórrese pouco, tarde e mal, non temos présa para encetar esa viaxe de non retorno;pero ás veces ocorre. Para nós morrer é algo de bastante mal gusto.
Hai case dous anos pasou e onte volveu pasar.
Son vidas longas como a do primo cura da miña nai, que casou a toda a nosa familia, menos os que estamos solteiros.
Miña nai adoraba a aquel curmán que tivo unha vocación clara e temperá.Unha gran paixón polos libros e pola alta cultura en xeral, que non esquecía ningún dos nosos aniversarios. E que tamén tivo paixón polo militar( cadaquén ten as súas afeccións).
O caso é qu desde onte, aínda que non nos toque moi de preto, somos un de nós menos!

Vacacións

Andar quilómetros, bañarse no mar, escribir, ler, vivir...

lunes, 3 de julio de 2017

Amores imposibles, declaracións en diferido

Hoxe tiven que facer xestións bancarias da miña comunidade de veciños. E malia a lideira da lei de proteción de datos cada vez que vou a un banco me preguntan estado civil, nómina, empresa, case case data da primeira regla, que de verdá non sei por qué tanto carallo queren saber!
O caso é que nese banco tíñanme como sector telecomunicacións ou algo así. E o tipo preguntoume pero en qué traballas? Cal é a túa empresa? E eu por non montarlle un pifostio lle contestei, quedou pampo!
Ah!!! Non coñecerás a Rosa Castro, a lingüísta? É o meu amor imposible!
Entón xa era eu quen  estaba en shock!
O tipo insistía, pero coñécela en persoa? Pois mira eu coido que en persoa non, pero teño falado abondo con ela e sei que ademais de guapa é lista e riquiña.
- Boh nunca lle dixen nada, eu coñezo as miñas posibilidades!
Entón aí xa entro eu de conselleira sentimental😝😝.Hai que intentalo sempre, ó melhor tiñas unha oportunidade. Ela é lista e riquiña e non penso que elixa mozo por guapo.
O tipo seguía: qué ben fala, con ese galego de Foz.... 😍 Eu seguía abraiada como en un consultorio sentimental.Pensaba para os meus adentros cóntasmo a min e non tes collóns de dicirllo a ela!
Estes casos realmente me enternecen, e non sei se mandarlle un nps ( mensaxe da nosa intranet) a Rosa Castro para darlle conta do seu admirador, o seu nome é o banco vigués en que traballa...qué farei? Por min que non quede non?🤔🤔

domingo, 2 de julio de 2017

Zorras, gatas e lobas

O outro día nunha cobertura alguén dixo: aí vén a ghata. Para min aquela era máis unha zorra, raposa ou loba, pero se cadra todo significa o mesmo!

sábado, 1 de julio de 2017

O noso xogo de tronos

Na final do noso xogo de tronos hoxe veu vernos o noso novo xefe millenial. O " litlle boss" parece bo, humilde e riquiño, de xeito que non debería ter gran futuro na empresa.
Neste último, non derradeiro capítulo de xogo de tronos estiveron todos moi nerviosos.A algúns pillounos en plató e a outros facendo exteriores. Continuará?

jueves, 29 de junio de 2017

miércoles, 28 de junio de 2017

Port Plasta!

Todos os anos o mesmo festival, o mesmo músico, o mesmo cociñeiro, os mesmos plastas de festival. Só falta que vaia o mesmo atleta e o cámara oficial. Patrocinados iso sí pola Deputación de PontevEdra!

martes, 27 de junio de 2017

O furor capilar na Xunta de Galicia

Hai semanas que estamos nun sinvivir. Os nosos políticos están " decolorados" o Feijóo deveníu hai meses en  loiro como un querubín. Bastante antes do verán, porque hai quen pensa que todo se debe á salitre e ó sal, pero non tal. Se cadra cambiou de salón de peiteado daquel de Vigo a un daCoruña, Loida quizais que parece ser o máis caqui da Coru, neno!
E qué pasa con Rueda, como no delfín semella que comparte Farmatint co  xefe, de súpeto loiro cobrizo, cando en febreiro tiña o pelo banco. Rueda tamén semella ter operado as pálpebras e se cadra o entrecello.
Será a crise dos 50? Será a recén paternidade de Feijóo? Qué sabe nadie? 🎶🎼🎼
O caso é que estes dous a partir de agora van ter moi difícil aquilo de botar unha cana ó aire!

sábado, 24 de junio de 2017

El " chichi" y sus "farolillos"😳

Todas nosotras fuímos a colegios de monjas, yo personalmente creo que conozco casi todas las órdenes y congregaciones. Pero a veces el estrés nos devora en el "chollo" y hablamos como en el Berbés es muy relajante y liberador.
- No me "aturulles" que hoy " no tengo el coño para ruídos" o el " chichi para farolillos" en su variante más flamenca. Porque a veces que te caiga un tema tres veces, que los de la estiba le den la entrevista a los de la radio y a ti no, quema al más templado!
Que tengas que aguantar media hora al teléfono al señor que no " mira" Luar pues " raya" un poco la verdad.A veces jode y estallamos.
Hace poco leí que los ingleses eran tan agresivos porque apenas decían tacos, lo que nos sigue animando a practicar.
Que te hagan "restorar" o recuperar cuatro cintas de archivo para que luego no usen ninguna también calienta el " chirri" a Miss Marín que es la más maki de todas nosotras. Porque a veces, muchas, estamos hartas de que nos toquen taaaaaaanto la "tricaster"!!

viernes, 23 de junio de 2017

A festa do lume

Hoxe é a celebración do lume, porque a festa do  fogo nós os galegos  facémola todo o ano.Lévamolo no noso ADN.Por iso como o día da nai ou o San Valentín festéxase tódolos días.A ver se a festa non termina nunha churrascada  humana como pasou en Portugal.Porque aquí aínda ninguén reaccionou.
Onte soñei que o goberno español e galego decretaban unha tala masiva de eucaliptos e acacias  e controlaban a distancia mínima esixida entre árbores. Tamén obligaban a pechar a celulosa de Pontevedra, pero todo foi un soño; oxalá non se converta no pesadelo de todos os veráns!!

jueves, 22 de junio de 2017

Entre o asasinato "machista" e o asasinato "sachista "

Perdónenme primeiro, non debería facer bromas con cousas como esta, pero non o puiden evitar.
Nono sigan lendo se van en serio.Nós os xornalistas atopámonos a cotío con horribles, atávicos e inintelixibles asasinatos machistas. Pero tamén aquí en Galicia a cultura do " marco" fío origen de monstruosos crimes: o da fouce, o do tractor, o da rozadora ou o do "sacho".Ás veces me parece que nós fomentamos un poco a cultura do marco como filosofía de país e é así como acabamos ata as cachas metidos nos asasinatos "sachistas".

lunes, 19 de junio de 2017

Gilipollas de festival; serie gilipollas de verán.

O  gilipollas de festival é un ser que vive todo o ano, pero que aflora con máis viveza no verán; como as algas ou as augamares.
É entón cando se crece ó son de Los Planetas, Love of Lesbian ou Lori Meyers.
Todos os anos igual, os mesmos grupos, distintas cancións. Todo o verán cunha cinta no pulso.
Do FIB ó FOB, do Sin Sal ó Sen Sucre; do Portamérica ó Portocabral. Do Sindiós ó Sin Demo, e así de xuño a setembro. Peor aínda cos da canción do verán, este verán tan longo e que avanza tan "Despacito"...

domingo, 18 de junio de 2017

Ligando en redes sociales?

No vamos a hablar aquí del tinder, ni del e-darling ni del badoo, que eso es una vulgaridad. Hablemos de algo más fino, de las redes convencionales. Yo te " likeo", tú me comentas, él te retuitea, el otro lo observa y se mosquea y así comienzan muchos dramas.
- Quién es este que tanto te comenta? Quién es este otro que tanto te retuitea? Que sintonía tienes con aquel que tanto te " likea " y la vida es muy parecida aquí que en la vida real.
Tengan cuidado aquí y ahí fuera!

sábado, 17 de junio de 2017

Gilipollas de luxe de verán

Coñecín a M. C. o ano que fixen terceiro de BUP. Xa daquela era mooooooi parva.Tiña un irmán sinxelo e fantástico que traballaba en Citröen como o seu pai. Pero ela falaba moooi "pija" e requintada como acabada de saír do barrio de Salamanca ou da Moraleja. Supoño que daquela tomaría cubatas ou se cadra "riojas" porque daquela aínda que non vos pareza certo ninguén tomaba gin tonics.
Andar sen gafas outorga ás veces estranas perspectivas. E dános algunhas alegrías porque se ve todo marabilloso, perfecto, sen imperfeccións.
E aquel foi o caso. Tomaba unha cervexa nunha das terrazas de moda da cidá*.
E un soniquete, o zunido daquela voz chamoume a atención.
- Saaabes...
-Así como mal, me entieeendes...
-Ay qué pereza me da!
-Ay que no me apetece nada quedar y menos en plan comilona, ya saaaabes!
Ecualizando a voz en cada frase e con aquel ton taaaaan gilipollas, taaaan pijo que me queceu a cervexa de vez e mesmo me pinzou o estómago.
Nun intre, quito as gafas de sol e poño as de ver,e alí a vexo. Aquela diva de barrio, tan gilipollas ou máis que hai vinte anos.
Estiven a piques de dicir a voz en grito:
- Ruliña, pero ti de qué vas? Xa non lembras que naciches en Teis? E que es máis de Wichita que de Club de Campo?
- Ai, miña flor, qué vergoña me dás...
Semella que o teu non ten solución!!

viernes, 16 de junio de 2017

As " porteiras" das redes sociais

Acóchanse sobre perfís falsos ou non, e están en todas as redes: pinterest, instagram, feibuk ou tuiter, tanto ten!
Non están aí para interactuar, non o fan nunca. Nin contan, nin comentan, nin suben nin baixan nada. Pero están aí como as antigas porteiras, como as vellas do visillo, esculcándoo todo e latricando por detrás.
Aquelas vellas porteiras sabían a vida do barrio todo, un por un pero nunca contaban nada do seu. E ben que había historias interesantes e morbosas, tras aqueles visillos. Elas sabían gorecerse ben do vicio que elas tiñan que sobre todo era o de latricar.
Hogano aquelas vellas non son tan vellas nin teñen visillos pero en canto a cotillas seguen igual...

miércoles, 14 de junio de 2017

Pesadillas

 De repente los encuentras empotrados en tu vida.Viendo tu serie favorita.Hablando como tú; como sombras que te apagan y no eres capaz de echar. Sólo encendiendo la luz.Pesadillas!

lunes, 12 de junio de 2017

Un país escarranchado!

Abráianme as lideiras españolas. Os grandes temas sobre os que debatemos días e meses sen avanzar.
E o tema do mes seica é o "escarranche", alias o "manspreding", porque seica en inglés soa mellor. E é realmente un problema real grave? Hai tempo que non vexo un escarranche como é debido. Se cadra porque non me fixo.
Igual tamén cando nós subimos no bus ciscamos as bolsas e os bolsos e ocupamos os asentos todos! Hai que pena de país!!

domingo, 11 de junio de 2017

Ecografía patrocinada por Zara Kids!

Hay algo que no me cuadra en la donación de Amancio Ortega. El estado no puede pagar esta tecnología? O puede y no quiere, porque está obsesionado en contener el gasto de la sanidad.
No tengo nada en contra de Amancio Ortega, he comprado cosas en casi todas sus tiendas. Tampoco me gusta cómo se dice que produce en Asia; aunque casi todo el textil se produzca ya allí.
Me gustaría que la sanidad se pagase con impuestos, que hubiese menos gestores y más personal, que no se redujeran camas.
Es realmente necesaria esta teconología o lo que hace falta es más personal? Qué beneficios va a reportar a Amancio esta donación?
La verdad todo esto me da un poco de " yuyu" . No me gusta una sanidad pagada por personas privadas en un sistema público, parece un acto de beneficencia, un poco extraño. Es sólo mi opinión, puedo estar equivocada, pero no me gustaría ir a hacerme una mamografía patrocinada por Zara Home  o una ecografía subvencionada por Zara Kids!
Y adónde irá el dinero que el estado iba a destinar a esta maquinaria?

sábado, 10 de junio de 2017

Conversaciones borrachas

Ahí estaban. De resaca a puertas de la catedral.
- El amor no existe. Se acaba en dos años. Lo que queda es otra cosa.
Estaban muy en la línea de la supervallas de la avenida de Madrid y de la entrada en Pontevedra por Poio; las del Motel Venus. El amor no se siente se hace, creo que pone. Vaya publicidad comprometida, la verdad.
- Déjate de historias: lo tuyo son las casadas,Paul. Es tu " target" y lo sabes. Un año y ciao, no te busques problemas!

jueves, 8 de junio de 2017

La " putipedia"

 Mi tema de hoy: polémica por la fiesta cumpleaños del famoso " puticlub" Vitiza.Conocido por casi todos en la provincia de Pontevedra porque está en un alto de la autovía das Rías Baixas, en Ponteareas, pero muy cerca de Cans.
Se ve que quieren echar la casa por la ventana y han contratado a Nacho Vidal y una tal Susi Gala.
Buscando documentación 😝 del garito me crucé con la " putipedia". La Wikipedia de los puticlubs. La verdad, yo creo que ya no hay nada que no encontremos en internet!

miércoles, 7 de junio de 2017

Y si el Celta se va a Mos, qué?

Caballero y Mouriño comen algún domingo de mayo en los Escudos. Nadie sabe aún si han conseguido desatascar lo de Balaídos, pero parece que sí. La última especulación es que el campo de Vigo va a seguir siendo municipal y que el Concello podría facilitar el acceso a terrenos para la Ciudad Deportiva. Terrenos a bajo coste, que es lo que quiere este señor. Pagar poco y cobrar mucho.
Por eso quiso comprar un campo por el precio de una reforma. Por eso presiona para que se le venda Balaídos a precio de saldo. Pero inicialmente todos los partidos políticos del Concello le dijeron que no, que es patrimonio municipal.
Ni Caballero ni Mouriño, dos señores que rondan por arriba o por abajo los 70 años pueden hipotecar el próximo siglo de todos los vigueses.
Y qué pasaría si el campo va a Mos porque allí sí le regalan los terrenos y la Xunta les ayuda económicamente o gestionando rápidamente el planeamiento?
A mí personalmente me daría igual. Pero a muchos vigueses no les apetece ir a Mos, a otros les parece que la marca Celta pertenece a la ciudad de Vigo y debe su éxito y su afición a la ciudad que le vio nacer.
También es verdad que el nuevo gran Vigo ya es para todos ( menos para los políticos) metropolitano. Y no pasaría nada porque el campo estuviera en Mos. Lo extraño sería que la Xunta favoreciera la salida del Celta de Vigo para dañar a Abel, a costa de la ciudad; a lo mejor a algunos no les gusta...

martes, 6 de junio de 2017

Da "cheirona" á "maríamandiles" ou á" lerchiloba"

Hoxe vou lembrar algunhas tipoloxías femininas segundo a clasificación que facía a miña avoa. Igual esquezo algunha. Se cadra se podían atribuír perfectamente ós homes, pero ela falaba de mulleres.
-A "cheirona": muller moi cotilla, que pregunta todo o que pode, pero nunca fala do seu.
-A "lercha": muller espabilada e vivaz, se cadra un pouco loba de máis.A miña irmá inventou a variante :"lerchiloba", ou " lobilercha".
-A " mariamandiles": muller gobernadora, e organizadora, se cadra tamén " gobernicha" e aquí na Galicia Sur: " gobernadora de Cangas".
- A " maricamollarroupa": palabra sen ningunha conotación con orientación sexual. Significa muller que simula facer moito, pero non aquela case nada.Vai ó río, molla a roupa, pero non lava ren. Unha especialista en " facer que facemos".
- "Muller e media e patas de outra": muller que sí de verdade vale moito e vale para todo. Podería ser curmá da " gobernicha" ou da " gobernadora de Cangas.
 E ata aquí a lección de hoxe de gramática parda; admítense suxestións...

Miña vasoira, A Roda


lunes, 5 de junio de 2017

Ikea en Vigo? No Parque Tecnolóxico de Beade-Valadares?

Seica Zona Franca vai ampliar o polígono de Valadares, na zona preto do hospital. Vai ser unha zona eminentemente comercial segundo Teresa Pedrosa. Terá zona de restauración, tan necesaria preto do novo hospital de Vigo.Tendas de rompa deportiva como Decathlón ou roupa barata tipo Primark.Tamén di Pedrosa que podería levar un IKEA, pero non cabe, retrúcolle eu.
- Cabe, cabe! É eles están interesados que xa viñeron dúas ou tres veces a ver os terreos.Voulle crer porque llo escoitei.Pero sempre pensei que o de Ikea era un mito urbán ou unha serpe de verán, que para iso estamos no tempo...

domingo, 4 de junio de 2017

False friends

Todos tenemos amigos que nos hacen sentirnos muy solos. De los que siempre sabemos que no podemos pedirles nunca nada y que nunca contaremos con ellos en situaciones difíciles. Aquellos a los que no se te ocurre llamar cuando tienes un problema.
Son como esas palabras en inglés que sugieren una cosa y significan otra. Son los "false friends".

sábado, 3 de junio de 2017

Lembranzas de Casares

Acudíamos a casa de Casares cada vez que morría alguén, alguén da literatura ou da política galega da súa xeración.
Supoño que tamén no día das Letras Galegas e noutras situacións.
Xa case non me acordo. Recibíanos naquel o seu despacho da rúa Reconquista, un dos máis desordenados de Vigo, logo do de Antonio Reguera, claro!
Os libros ciscados no chan e encol da mesa.
Unha vez sorprendíno falando en ton serio cun tal Jesús, que resultou ser Pérez Varela. Debía estar o conselleiro mosqueado con algún xesto seu ou algunha decisión, e o pobre do Carlos alí "aturando mecha" estoicamente a chamada de Jesús.
Tamén nos recibía na súa casa de Vilariño onde de cando en vez nos abría a porta un guapísimo e novísimo Christian Casares.
Naquela casa non había un sillón azul como sempre pensei, nin un Deus para sentar nel. Tampouco vin ó gato que se cadra chegou despois ou ó fillo da asistenta ó que algunha columna lle adicou.
Sí que estaban os trens e se cadra os Principiños e tamén a súa muller.Tamén o vimos votar. Dicían as malas linguas que o gravábamos a el para non irlle a algúns políticos; daquela tamén íamos a gravar o bispo nas votacións.
Ninguén de nós pensou que Carlos ía morrer tan cedo. De ser así, teríamonos fixado máis!!

viernes, 2 de junio de 2017

Empresas: crecer o no crecer?

Hoy fui en Zona Franca a un congreso sobre marcas. Todos hablaban de que la marca es casi lo más importante de una empresa. No creo que siempre sea así. Con Nestlé, Levi's, Audi y otras puede ser así. Pero a veces lo importante es el precio y compramos marcas, blancas, en mercadillos o a granel. No buscamos la marca. También hablaban de la importancia de crecer. Redimensionar las empresas para no acabar devorados por multinacionales; para generar más PIB, más crecimiento. Pero todos sabemos que a veces crecer te hunde: le pasó a Pórtico y a muchas más. Más empleados, más producción, y en tiempo de crisis eso puede ser letal, como ya ocurrió.
Hace unos meses entrevisté a un directivo de una empresa emergente de alimentación, me dijo que tenía ofertas constantes de una gran superficie con base en Valencia, pero no les voy a vender mi producto ni mi empresa. Conozco a otros que empezaron suministrándole y acabaron devorados por él. Te obliga a renunciar a tu marca y a que sólo trabajes para él. Te pide cada vez más y más producción hasta que te asfixies invirtiendo y ya no puedas más.Será entonces cuando te preste dinero o te ayude a pagar el tractor o los tractores. Y así ya quedas a su merced, quizás te baje los precios y te quedes en quiebra tras la inversión. Es entonces cuando te hará el favor de quedarse/comprarte tu empresa por un módico precio eso sí; con permiso de los tiburones.

miércoles, 31 de mayo de 2017

Monarquía confidencial

Dicen que una reina emérita europea tiene compañero sentimental desde hace diez años. Y hace bien, porque luego de aguantar con sonrisas y estoicismo sus cuernos durante décadas sin rechistar, creo que se lo merece.
Y no deberíamos saber cuántas escoltas a familiares de la Casa Real se están pagando en algunos países?
Porque en algunos sitios se les paga a exmaridos de princesas, a reyes jubilados e incluso a las hermanas de estos.

domingo, 28 de mayo de 2017

Pedro y Mariano

Pedro y Mariano se parecen más de lo que creen. Mariano también sufrió una caída a los infiernos la primera vez que perdió. Los suyos encabezados por Aznar no le dejaron mover papel, navajazos y zancadillas hubo por doquier. Cuando llegó tuvo que hacer una limpieza y tirar de su gente fiel, de aquellos que le siguieron apoyando aún en los malos momentos, que quizás no fueron muchos. Los otros querían controlar el partido por detrás. Exactamente igual que le pasó a Pedro Sánchez, y quizás ahora aún no  lo pueda hacer, pero cuando gobierne deberá hacer una limpieza profunda de todas aquellas personas que cambiaron el paso al son de la música que sonaba más fuerte. Y que apoyaron siempre sólo al que tenía el poder.
A Pedro cuando gane, le tocará hacer la misma travesía del desierto que hizo Mariano Rajoy.

sábado, 27 de mayo de 2017

Testosterona?

Es la testosterona culpable de todo? Últimamente parece que sí. Me la encuentro a cada paso.
El otro día hablaba con Cris y otra colega de los malos tratos y los asesinatos machistas.Yo siempre he pensado que era culpa de la incultura y la mala educación en los sentidos más amplios de estas palabras. Pero así como parecía que los países latinos o iberoamericanos somos más machistas, también parece verdad que algunos países nórdicos tienen índices de asesinatos machistas superiores a los nuestros.
Eso es la testosterona dijeron las dos al unísono.Y me quedé alucinada porque ambas tienen grandes conocimientos médicos y gran juicio y sensibilidad.
Volví a darme de bruces con la testosterona un día de esta semana, entrevistaba al organizador de la primera travesía a nado nocturna en la playa de Ríos-ETEA en Teis, el próximo 24 de junio ( aún quedan plazas por cierto).
Estaban allí l@s de Club de Natación Rías Baixas y le digo al presidente. Hay niñas también?
- Claro, claro que hay niñas. Qué haríamos sin ellas! Ellas no lo dejan, no son como los chicos que a los 17 ó 16 abandonan. Todo culpa de la testosterona... y ya no pregunté más. Pero me parece una teoría peligrosa, bastante.

miércoles, 24 de mayo de 2017

Antía y los chicos del Cable

Esta semana la Escuela de Comercio de Vigo donde estudió la mayoría de nuestros padres homenajeó a Valentín Paz Andrade y a Antía Cal.
Glosados por Rolland, por él supimos que Antía tiró de Los chicos del Cable para las clases de inglés de su innovador Colegio Rosalía De Castro. Tita fue muy amiga del famoso míster Mann, de quien habla maravillas.Parece que no tiene el terrorífico recuerdo de muchos de los que trabajaron para él.
En la deliciosa conferencia de esta semana, muy mal anunciada, porque seguro que de saberlo habría ido mucha gente más, también escuchamos desmitificar uno de los mitos urbanos gallegos más extendidos: Antía no es un nombre gallego,aunque muchos lo crean. Es griego, significa " propio de las flores".
Anthos, anthus: flor. Antía: genitivo; propio de la flor. Y Antía a sus 94 años aún tiene la cabeza en flor. Sus recuerdos vívidos y su discurso entrañable es una pena que se estén perdiendo allí olvidados entre su casa de Moaña y García Barbón

martes, 23 de mayo de 2017

Votar lo que ellos quieren

¿Para qué tenemos democracia ? Si parece que algunos deciden y saben cuál es el voto correcto. No a Trump, no a Le Pen, no a Pedro...
La grandeza de la democracia es que cada uno pueda expresar su opinión y que la totalidad asuma la decisión de la mayoría. Cada voto cuenta, cada persona vale igual; no hay opiniones mejores o peores.Todos sabemos votar, todos tenemos opinión. Pero parece que algunos no lo saben.

viernes, 19 de mayo de 2017

As persoas e as ocasións

Xa se di ata no fútbol: tivo moitas ocasións, pero se cadra non as aproveitou. A ocasión fai ó ladrón di outro refrán. E nas ocasións nas boas e nas malas vese ben a caste das persoas. A vida dános ocasión: o caso é aproveitala ou non?

lunes, 15 de mayo de 2017

No hacen falta figurantes

Aquí estás, o no estás. No se está a verlas venir, ni a estar a medias. Si nunca estás, te vas!

viernes, 12 de mayo de 2017

La posibilidad de irse

Siempre existe la posibilidad de irse. Dejarlo todo y cambiar de vida. Pero sólo tú puedes decidir hacerlo.

jueves, 11 de mayo de 2017

Mulleres de vida alegre?


Non son mulleres de vida alegre, non, aínda que iso diga a tradición oral. Son mulleres tristes sí, que aturan a todos aqueles que as mulleres que non cobran non queren aturar.
As miñas fontes dinme que no sur de Galicia só en dous sitios as mulleres están ben. O chalet de Hispanidade en Vigo e as mulleres de Aquilino, o do Ninfas. Nos locais de máis sona de Vigo hainas obrigadas e facendo quendas demenciais.
Cánto gañarán neses locais cando un deles, o que ten nome de Terminal pagou preto de 180.000 euros por contratación ilegal e iso non lle impedíu seguir coa actividá!?

miércoles, 10 de mayo de 2017

Periodismo de pago

La prensa rosa basura ha distorsionado el mercado de la comunicación. Algunos se creen que pagamos a los entrevistados, y pretenden cobrar.Otros, los menos creen que hay que pagar por salir, cosa que no es cierta por lo menos en televisión. Dicen que en Intervíu te pagan por salir, pero también si eres una " choni de medio pelo " puedes pagarte tú la promoción. Dicen que alguien de la etnia pagó para que saliese en portada desnuda una mujer que iba en su candidatura aquí en Vigo.
También aquí una mujer no pudo salir en las teles de la comunidad porque un magazine mañanero de televisión que se emite desde Madrid le había pagado por una entrevista en exclusividad.
Tampoco se pudo grabar esta semana en el Santuario de las Apariciones de Pontevedra porque alguien tenía ya los derechos del lugar.
Y será normal que hoy en día que casi  nadie paga por informarse, haya gente que pretenda que le paguen por declarar? O por grabar un santuario al que casi nadie va?
A ver si va a ser verdad, que casi todo tiene un precio.

martes, 9 de mayo de 2017

Dejaciones

No mover un dedo, no mover un folio, no moverse. Dejarse llevar por la inercia o por la corriente, dejarse conducir. No dejarse nunca la piel, ni el corazón. No dejar nunca nada. Dejarse usar, dejarse manipular, dejarse ir, dejarse chupar la sangre. Y al final dejar todo!

lunes, 8 de mayo de 2017

Querida María!!

Tienes que volver, porque has estado en Cangas, pero aún no conoces las Cíes. Porque aquí como en todos lados te queremos, porque no hay demasiadas personas como tú.Sencillas, cariñosas, generosas y siempre con una sonrisa en la boca. No recuerdo que nunca te enfadaras, tampoco te recuerdo discutiendo ni criticando a nadie.
Sólo recuerdo tus risas, tu apoyo, tu serenidad, tu energía , tu sensibilidad, , los libros que nos recomendabas, tú ilusión por aprender cuando nosotras quedamos  hartas de  apuntes y exámenes.Tu energía que no se agotaba nunca. Recuerdas que te llamaban la alcalina.? Hoy te hubieran llamado la Duracell, o la Disco Duro.
No te mereces la suerte que te ha tocado, porque eres una persona especial. Y hay mucha gente que te quiere. Vas a salir de esta María, porque conozco a mucha gente, y no demasiada vale tanto la pena como tú 😘😘😘!,

martes, 25 de abril de 2017

Gente de la que nunca esperar nada...

Que siempre tienen algo mejor que hacer cuando tú los necesitas.Ultraegoístas, que sólo piden y nunca dan. Cuidan su tiempo y su dinero;pero no se cortan cuando pueden disfrutar del tiempo y del dinero de los demás.

lunes, 24 de abril de 2017

O "garoto" da Ipanema

O "garoto" da Ipanema vivía a todo tren.Todo ostentación.Movíase como peixe na agua dentro e fóra do porto deportivo e no seu restaurante nas inmediacións. Carlos V. Iglesias é un depredador máis. Enganando ós adolescentes con fins sexuais. E non é o único. Son case todos así, camisa alisada de marca, postureo, regalos de alta gama e logo van ó que van.
O " garoto" da Ipanema deixou un calote bo na súa comunidades de Hispanidade.Iso sí foise de alí a bordo do seu Maseratti. Se cadra deberíamos educar ós menores fóra da veneración ó luxo e á ostentación.

domingo, 16 de abril de 2017

Hacer limpieza

La primavera es buen momento para hacer limpieza. Cambiar de alfombras,sacudir el polvo y dejar todo lo que no nos aporta nada. Es tiempo de empezar, de soltar lastre y de mandar a la mierda a quien lo merece.

viernes, 31 de marzo de 2017

Os días vigueses de Víctor Freixanes

Que sí, que sí, que Víctor Freixanes tamén vivíu en Vigo, coido que foi nos oitenta. Vivíu no que podería ser o noso barrio das letras, case no mesmo cuarteirón en que viviron logo Agustín Fernández Paz e Ramiro Fonte. Daquela traballaba en Xerais. E facía algo de vida de barrio. O seu fillo Denís estudou no García Barbón. A escasos metros da casa en que vivían en Rosalía de Castro entre o Gadis de agora e a Parroquia do Sagrado Corazón. Daquela xa existía a librería Gami,e Denís que aínda era un neno, refocilábase polos trinques limpando a merda toda,ata que a súa nai lle dicía: Denisiño, porcallón!Pero isto ocorreu xa hai ben de tempo.

miércoles, 29 de marzo de 2017

La viuda negra

La Preysler va a por el cuarto, a desvalijarlo.Como en la mejor versión del realismo mágico Miguel Boyer llegó a su casa con un importante patrimonio inmobiliario y ahora nada queda, sólo facturas. Todo enterrado en la casa de Puerta de Hierro claro está a nombre de Isabel. Ya sólo le quedan facturas y si tal les dice que les "rula" a los hijos de Boyer las facturas del funeral por si quieren repartir.Qué tiemblen los Vargas Llosa porque cuando este señor muera igual ya no quedan ni La casa verde,ni el chivo, ni Pantaleón, ni la Catedral, ni siquiera Los Perros, y todo sin mover una arruga porque no la hay y sin que le reviente el bótox ni la cara de vergüenza. Aún capaz será de montar un crowdfunding para pagar el entierro de Boyer.

sábado, 25 de marzo de 2017

As facturas da corrupción

Critican a ese eurodeputado? que criticou ós países do sur. Pero se cadra ten razón. Sen saír de Vigo as tramas de corrupción(supostamente claro) pagaron liposupcións(Operación Patos),na deputación de Lugo supostamente pagáronse ata DIUS. Os viños de alta gama campan polas casas de todos os que en Galicia son alguén. As black serviron para pagar lencería, xantares, copas e burdeis. Volquetes de putas,cocaína e millóns de euros esquecidos nos faiados...Aniversarios infantís e clases de golf,vodas de fillas do Palau... Amantes do Rei sufragadas con fondos públicos. Qué queren que pensen de nós? Que investimos ben? Que os cartos van en programas de desenvolvemento en educación e infraestruturas necesarias e útiles. Pois vai ser que non! A min non me arrepía que ese señor diga iso; arrepíame que iso pasase algunha vez. E semella que pasou, demasiadas veces, en demasiados sitios. Mesmo ás veces, demasiado preto de nós! Eu non os vou defender!

miércoles, 22 de marzo de 2017

Guerra de putas en Vigo e outras noticias que non saen en prensa

Ás veces as noticias caen nas nosas mans sen buscalas. Iso pasoume hoxe. Resulta que sen eu o saber, paso boa parte das miñas xornadas a escasos metros dun dos puticlubs máis famosos de Vigo. Ese que lle chaman o Piso S. Seica esta fin de semana un dos ionquis que pululan por esas rúas acoitelaron ao compañeiro sentimental de S. a plena luz do día. Os policías que rexistraron a denuncia saudaron amablemente a S e ao seu compañeiro que tivo que ser atendido nun hospital. Parece que Piso S vai como un tiro, segundo din con clientela abonda e que as mulleres que alí traballan sacan uns 6000 ao mes. (Eu non o creo a verdade), e iso que S obrígalle a comprar alí o tabaco ao dobre do prezo que custa na rúa. Tamén souben hoxe que outra famosa madame de Vigo que tiña unha Casiña chamada E, foi xefa de S. E que tiñan unha loita sen cuartel pola clientela, que ben puidemos ver todos no Faro: A Casiña de E contra o Piso S. A loita fraticida acabou co peche de E.Continuará? O caso é que a noticia de S non saíu en xornal ningún o eu non a mirei. Tanto poder ten S?

domingo, 19 de marzo de 2017

Te acuerdas?

Tal día como hoy de hace dos años fuímos al neurólogo. Uno privado que nos recomendó Cris Hipocrática; qué habríamos hecho sin ella? Eh? Ya te costaba tragar y hablabas raro. Pensamos que tenías alzheimer. Pero aquel neurólogo nos dijo que tenías una enfermedad de la "motoneurona" y que se podía ver claramente en tus brazos y en tu lengua que estaba agusanada o algo así nos dijo. No entendimos nada, no tuvo cojones de decirnos que tenías ELA. Y ahí estuvo otra vez Cris Hipocrática que puso las siglas donde sólo había unas motoneuronas enfermas.Intenté que no lo supieras, aunque era casi imposible. Yo no quería que lo supieras, era tu sentencia de muerte. Y si no hubiera existido internet a lo mejor tampoco lo habría sabido papá. Quien lo pudo saber, en aquel momento no le interesó mucho; venía pronto la semana santa y había que ir de vacaciones. El que pueda claro. Eso sí todo el mundo tenía muy claro lo que había que hacer contigo; lo que papá Mariana y yo teníamos que hacer contigo, nosotros sólo estábamos ahí para que los demás nos dijeran lo que teníamos que hacer, eso sí nosotros.

sábado, 18 de marzo de 2017

Vk o primeiro trans de Vigo na prostitución?

Vk debe roldar os 60 ou 70 anos e móvese xa retirado pola praza de Compostela. Foi segundo algúns un dos primeiros trans de Vigo en se operar,coido que só parcialmente; fíxoo en Marrocos con gran segredo.Tanto como leva o seu currículum profesional en que figura segundo di moito suposto hetero do máis granado que foi deste o noso querido Vigo.

viernes, 17 de marzo de 2017

O fillo do crego

Trouso hoxe unha historia que me proe no cerebro desde hai meses. Vivía nunha cidade mediana do norte de España un vello crego co seu suposto fillo. Desenvolvía o seu labor nunha céntrica parroquia onde todo o mundo o coñecía. Hai quen di que o rapaz sempre o dicía : meu pai é don Fulano o párroco de Tal e Tal. Como sempre nestes casos houbo quen dixo que era un sobriño, ou un fillo adoptivo.Son rexoubas típicas destes casos. Hai uns anos houbo un incendio na casa do crego que naquel momento estaba só, ata que chegou o seu fillo, así o dicían as crónicas dos diarios do lugar, aínda que obviaban que aquel pai, era o Pai que rexía a parroquia máis próxima. A súa morte tamén o delatou, o seu suposto fillo decidíu e puido facelo, non abrir a capela ardente do seu pai; ante o abraio dos catro do barrio que aínda non o sabían. Por qué o bispado non deixou velar aquel cadáver e por qué aquel rapaz puido tomar aquela decisión? Igual foi a súa venganza con todos aqueles que fixeron da súa, unha infancia difícil.

martes, 14 de marzo de 2017

Calcetines negros

Aún quedan calcetines negros en el cajón, de esos que a veces le prestabas. También quedaron unos leotardos que a veces usaba, pero están deformes, ya no los puede usar; pero no es capaz de tiralos, le da pena hasta abrir el cajón. Y ahora les llama leotardos, pero en el fondo eran "peterpanes" como él.

lunes, 13 de marzo de 2017

SE ME OLVIDO OTRA VEZ MANA, la 12 de Maná

Gente con precio

Como en wallapop!

Del otro lado de la barra

-Se pasó todo el año viviendo por la "patilla" en Madrid. Engachaba una novia tras otra y se metía en sus casas hasta que ellas le echaban, y así se pasó un año o más... -Hicimos una redacción sobre cómo éramos; le decía la niña aquella a su madre. Y María dijo que le gustaba el ballet, la playa, dibujar el campo, y que era muy lista... -Yo también soy lista y no lo ando diciendo por ahí; le dijo la niña a la madre. ( Y la verdad estuve a punto de intervenir, pero pensé tú no tienes derecho, tú aquí sólo eres el autor omnisciente o la voz en off, calla y escucha)

martes, 7 de marzo de 2017

A vida dos "caixanovos" no "trullo"

Fonte: Diario de Pontevedra 12 febreiro, 2017, domingo; autor Santy Mosteiro. A vida na Lama decorre plácida e feliz para os tres exbanqueiros vigueses que están alí:Gayoso, Pego e Rodríguez Estrada; están nun módulo vip(esaxeración miña) chámanlle módulo brando e é o número nove.Relaciónanse cos demais reclusos con normalidade e cumpren cos labores de limpeza asignados. Sorprendentemente para os que pensamos que Gayoso e Pego eran unlla e carne; Gayoso comparte cuarto con Rodríguez Estrada e Pego ten un compañeiro que cumpre condena por tráfico de drogas. O toque de diana é ás oito da mañá, desas horas deben estar vestidos e coas camas feitas, recóntannos e ás oito e media xa poden baixar almorzar. Desde as nove fan labores de limpeza ata a unha do mediodía, hora en que comen. Pola tarde logo de recoller e limpar os comedores teñen tempo de lecer. Dispoñen de 100 euros á semana para gastar no economato da prisión.Poden recibir unha persoa á semana:"o locutorio" chámase.Gayoso recibíu nesta súa primeira vez a unha avogada da familia. Unha vez ao mes poden recibir a varios membros da familia durante tres horas:son os vis a vis convivenciais, algo do que gozaron xa na semana do 5 de febreiro. E así pasan a súa vida os nosos homes bebendo Cabreiroá en vez de Oporto vintage, en A Lama Spa Resort, en vez de na Toxa, ou Gstadd...

lunes, 6 de marzo de 2017

Alma vintage

No, yo no estoy en Netflix, ni en HBDO, lo que más tengo es el pack Movistar para que vea el fútbol Compay.Y no me gustó Narcos, prefiero Matalobos o " Entre bateas". Con la tele convencional me sobra y eso que hay basura que no soy capaz de ver, Y no me gusta el "indie", me parece lo puto peor; una música ratonera de mucho cuidado, con letras que podríamos hacer nosotros entre rueda y rueda de prensa o entre consulta y consulta.Tampoco me gusta Radio Tres. Sobre todo el programa de hacia las doce y media;sí, sí el puto Siglo XXI,consistente en una hora casi seguida de cuñas de autopromoción: Siglo XXI, Siiiiglo XXI, Siglo Veintiiiiuuuunooooo y así hasta que dan las dos, y eso la verdad no hay alma que lo aguante!! Los reportajes tanto de la tres como decla cinco parecen los que hacíamos de prácticas hace 25 años en los Revox de Radio Nacional. Y me gusta el cine español, y las series, lo siento, sé que no es cool, pero que a gusto me he quedao*.