Vistas de página en total

miércoles, 25 de diciembre de 2013

Algunos maridos

Algunos maridos,  no el mío ;) no saben cocinar, incluso no van a comer a casa. Tampoco saben dar la cena a los niños ni decirles que se acuesten. Van dos veces al día al gimnasio y huyen cuando pueden a comer un cocido para no tomar menestra. Algunos maridos sí, ayudan a dormir a sus hijos, pero en cuanto acaban, a las nueve se van a hacer running hasta las diez. Para qué valen algunos maridos?

domingo, 22 de diciembre de 2013

España en venta

Esta semana nuestro gobierno subastó un banco, el nuestro NCG y la luz. España se ha convertido en un gran mercadillo, donde todo se vende.También quieren vender la sanidad.Yo no sé si esto es normal.Un país en eterna puja que se vende al mejor postor.Nos estamos quedando sin nada, sobre todo algunos. Porque ellos se irán a esa banca, a las eléctricas y a la sanidad que privatizaron.

sábado, 21 de diciembre de 2013

Conto de nadal

Faltaban catro días para o centolicidio.Pero xa arrecendía a nadal.A maioría mergullábase xa nesa espiral de resacas e enchentas en xeral.Só os abetos fartos de calefacción e en terra estrana estaban tristes.O mesmo que as centolas, as nécoras e o rodaballo. Os lagostinos levaban xa meses crioxenizados  nas plantas latinoamericanas de Pescanova onde Fernández de Sousa facía enxeñería financeira e ficción empresarial...

martes, 17 de diciembre de 2013

Listos do carallo e "zorritos" ou raposos

O bo deste país noso é que malia a retranca e malia as reviravoltas lingüísticas que temos fama de dar aquí falamos bastante claro.
 Este é un lercho ou un "listo de carallo" que de todo hai.
 Este non perde unha.Ou este apúntase a todas. E alí os están xa calculando a ver como zafan as tardes do ano que vén e como llelas "encaloman" ós demais. Zorritos e listos do carallo xa o dicía a miña nai!

lunes, 16 de diciembre de 2013

Una respuesta

No entiendo lo de la crisis de la construcción. Porque aquí sobra cemento armado en la cara de mucha gente. Yo sólo buscaba una respuesta, una excusa, una explicación y no he sido capaz de obtenerla.
 Por eso ya no la busca ni la espero. Ya no espero nada más. Pero tampoco les voy a regalar ni un minuto más de mi tiempo ya no.

domingo, 8 de diciembre de 2013

As bromas macabras de Pepe Blanco

Hai moi pouco tempo Pepe Blanco ía de valedor de Vigo e de Galicia tamén;quería ser candidato e a sociatería de Vigotoda pulaba por facerse unha foto canda el. Era o home dos cartos e dos investimentos. Era o señor que penso algunha vez facer un aeródromo para Lugo nas Rozas. Foi o home que deixou a Vigo fóra do AVE, dese AVE de todoacén que se espetou en Angrois. Poden tamén, se queren ,botarlle a culpa do trazado ó maquinista, que máis dá! Pero agora o Pepe Blanco acaba de recoñecer que foi el quen apostou polo porto da Coruña como porto nodal. A verdade que con valedores como este en Vigo non precisamos inimigo ningún.

sábado, 7 de diciembre de 2013

Un festivo en Oporto

Los "arraianos" gallegos y portugueses solemos tener la mala costumbre de ir a pasar los festivos nacionales, al otro lado de la frontera. Por eso ayer, por primera vez en mi vida fui semiaterrorizada a pasar el festivo a Oporto con Cris Hipocrática. Quizás la crisis, quizás "las portagems" ahora también en las autovías, o quizás el efecto Ikea, hizo de nuestro paseo por Porto una deliciosa experiencia. Había gente, pero no demasiada,y algunos españoles pero la ciudad no estaba saturada. Fuimos por autopista y no nos costó más allá de 8 euros y medio el peaje. Nada más llegar, en el primer semáforo nos pasaron una octavilla de la campaña navideña del Corte Inglés, "cómo cambiou o conto!" lo que faltaba ir a Portugal al Corte Inglés. Hicimos también una parada en la Foz para ver cómo el Douro descarga su caudal en el Atlántico. Las grandes avenidas con casas suntuosas próximas al mar, llamaron nuestra atención, así como los indicadores a la Fundación Serralves. Aparcamos en un circular y mareante párquing próximo a la bolsa, adonde no pudimos acceder porque había algún evento. Tras dos horas y media de carretera repostamos energía en un sencillo cafetín próximo a un restaurante centenario. El paseo al lado del Duero es una maravilla bajo el sol de invierno; tanto en el lado portuense como en el de Gaia, jalonado de accesos a bodegas como Sandeman, Cálem o Ramos-Pinto que se pueden visitar. Sorprende el buen estado de los barcos rabelos de reminiscencias nórdicas. Con sus barricas a bordo y su remo único. Desde Gaia Porto luce mejor y desde ambos lados luce majestuoso el puente de don Luis I. Seguro que mientras muchos vigueses comían sus albóndigas equinas en Ikea, nosotros pudimos comer tranquilamente en uno de esos restaurantes acristalados con vistas al río, en la terraza. Portugal ya no es lo que era y el pan lo tuvimos que pedir, tampoco nos pusieron mantequilla by the face como acostumbraban, pero el bacalao, la pasta y la sopa estaban buenos y el precio fue asequible para estar en primera línea de un enclave turístico. Oporto parece por calles París y por otras Londres, tiene un aire europeo, quizá más que España, y apenas notamos la pobreza que parece que atenaza a ese país. Aunque la ribera sigue teniendo un aire decadente, y los portugueses siguen tendiendo al sol. Quizás hagan como en Venecia y Nápoles que no quieren arreglar porque parte de su encanto es esa eterna deconstrucción. La explanada de la catedral tiene unas vistas alucinantes sobre la ciudad, aunque su belleza (la de la catedral) es escasa; recuerda a la catedral fortaleza de Tui,aunque es más bella la gallega. Su recoleto claustro con su cruceiro y sus fondos de casullas históricas, custodias, y esculturas religiosas son una maravilla, compensa entrar. Aquí sería feliz Manolo el electricista porque apenas hay vigilancia. La estación ferroviaria de San Bento recuerda en su fachada al Ayuntamiento de París y en su interior a la Grand Central Terminal de Nueva York, salvando las distancias, pero es de visita obligada. También regia nos pareció La torre de los Clérigos, de gran belleza y elegancia, presidida por una magnífica escultura de San Miguel Arcángel. Del siglo XVIII esta torre con su iglesia fue construída por el arquitecto italiano Nicolau Nasoni, que dejó su impronta en buena parte de las construcciones de la ciudad. Nos gustaron también el exterior del Centro Portugués de fotografía, la avenida de los Aliados, esa deliciosa estatua al vendedor de periódicos :"O ardina". En Vigo también tenemos la nuestra ( la del siempre malhumorado Castro). Sin embargo hay algo que por sí sólo ya merece la pena este viaje y eso es "la librería Lello". Entrar en Lello es una experiencia estética conmovedora. Pareces estar en una capilla británica de hace siglos,en la biblioteca de un college, en un ambiente mágico, que ojalá no desaparezca nunca. Cuesta pensar ahora que ya nadie compra libros, que alguien ideó aquel templo tan sólo para vender libros, pero parece que fue así. También en Buenos Aires tratan a los libros como santos y crearon catedrales parecidas para ellos; cuenta una leyenda que no he podido confirmar que los libros de J K Rowling se inspiraron en este escenario. Para completar nuestra visita quisimos ir a el café Brasileira, aunque nuestras guías ya nos decían que el mágico lugar estaba ahora regentado por la franquicia sin alma Café di Roma;la verdad es que hay gente que no las piensa... actualmente, y quizá gracias a Dios está en obras, a ver si la crisis le deja escapar de las garras del mercado y gestiona aquello algún buen maestro cafetero de los que hay cien mil en Portugal.

martes, 3 de diciembre de 2013

Adios

Me harté de hacer como que no pasaba nada; me harté de dejarte actuar como si no hubiera un mañana, me aburrí de dejarte creerte el más listo de la clase; la verdad, me aburrí de ti.

viernes, 29 de noviembre de 2013

Falsarius friend

Van de gran chefs e só cociñan variedades de pasta. Van de grandes lectores e nunca ninguén os viu mercar un libro. Van de todo, van de guay. Pensan que antes de eles non había mundo, e o mundo funciona mellor sen eles. Venden favores que son putadas. E falan desde una absurda prepotencia que non é necesario aturar. Crense o culmen da modernidá* e non son máis que "modernos de pueblo". Van de indies e son só indixentes... Todos a Parla!!!

A última balada do Canceliñas

Saturnino Cancelas está de santo hoxe 29 de novembro, e celebrará o día como a el lle gusta saltando de coche en coche, pero desta volta policial. Canceliñas levaba ceibo 21 días, os mesmos que fan falta para que un ovo se convirta en pito. Aínda esta mañá me dicían: non debíades de publicar tanto sobre o Canceliñas, CL le o faro. E sabe por onde o buscan. Unha posible detención frustouse por mor dunha noticia. Canceliñas é escorregadizo como un meixón ou como una miñoca. Din que nestes días se moveu por Salceda, Paredes de Coura ou Arcos de Valdevez. A lenda conta tamén que tomaba café no Celtiña do Porriño, alí coincidía cos "malotes todos" e coa Garda Civil. Conta xa a lenda que CL leva unha pistola en cada man.E que non mide o perigo, non ten nada que perder. Pasado de heroína tanto lle ten e así se lles escapa unha e outra vez. Corenta detencións constan no seu currículo. Nestes días seica tododeus viu a Canceliñas, menos quen o tiña que ver, parece que ata agora era prioritario mallar nas manifestacións que buscar a este señor. CL compraba heroína, roubaba coches, e mesmo ía comer á casa de mamá. Andaba dun lado a outro da raia, de pico en pico, de chino en chino... Agora o circuito rematou a pé nunha estrada nacional... Sabería Canceliñas que xa hai quen xa lle está a prepara-lo film? Cunha balada dos Scorpions, de Metallica, ou máis ben dos Guns and toxos, ou de Sabina... como todo, só o vento o sabe. E agora, en sereno, o Cancelas preguntaráse, joer por qué non volvería ó trullo eu no mes de febreiro? Que igual me acollía á doutrina Parot. E aquí estou a escasas horas de ingresar na Lama Spa Resort. Mentres o tolo do chándal, o violador do ascensor e toda esa patulea toda xa anda polas rúas do noso país.

jueves, 21 de noviembre de 2013

Un día típicamente vigués

Aquí na rúa Urzáiz de Vigo,nunha desas poucas cafeterías afterhours , non stop; aquí non se ven eses billetes verdes que ve voar Botín, nin os "brotes verdes" que ve Montoro.Aquí todo é máis de cine español,dese que a moitos nos gusta. Aquí todo é máis de uralita, formica e sintasol, con esas historias de barrio, que tamén se escoitan no metro e no vitrasa. É neses espazos onde desenvolve a súa vida a deliciosa xente normal; esa que chama ás cousas polo seu nome e que sabe que só o traballo non-stop, a solidariedade e a capacidade de aguante nos poden salvar. Aquí, trala barra, escóitase chorar un bebé, é a neta da camareira que pasa aquí algunas mañás. Entre o almacén e a barra o bebé pasa os seus primeiros meses de vida. "Arrolado" polo suave son do tintineo da louza e do clic, clic das culleriñas de café. Son xente que se conmove cando ven mallar a paus a estudantes de quince? anos que aspiran a estudar una carreira aínda que os seus pais non teñan cartos. Porque aquí en Vigo, aquí si, baixo os adoquíns si está a praia, e parece que hai xente interesada en buscala. Enfín un día típicamente vigués...

domingo, 17 de noviembre de 2013

"Vigópolis"

Hai alguén en Vigo que non se cruzase esta semana cos de "Vigópolis"? Penso que non. Á miña nai case a atropelan en Colón, na Gran Vía pensamos que perseguían ó Canceliñas e nas Travesas,non sei que pensaron; que estaban de mani os dos Santa Irene, supoño! O caso é que cando deteñen na Beiramar ó "compay" do Canceliñas en Jacinto Benavente, os de Pescapuerta pensaron que os da secreta eran os de Vigópolis ;)

Abel apúntase á escola de Baltar

O Nepotismo Baltariano é un ismo con futuro que vai creando escola; xa sexa na Real Academia Galega cun Ferrín que contratou á filla e ó xenro ou cun Caballero que segundo Príncipe ten en nómina de distintos organismos ou empresas que dependen do concello a cen persoas próximas ó partido ou familiares de concelleiros.Tampouco me quería esquecer de Louzán, fillo adoptivo de Baltar... O Príncipe do Calvario só se atreve a dar vinte nomes, os mesmos que xa apareceron publicados na Voz hai varios veráns. Fillas de concelleiros no staff da alcaldía, irmás e cuñados da tenente alcalde é demais. Algúns destes enchufados sono de xeito moi precario, con eses plans de emprego que apenas duran meses. O nepotismo baltariano é basto,grotesco e vulgar porque se resume en dar prazas na deputación ós fillos dos alcaldes do teu partido. É público, groseiro e evidente. Noutros sitios as cuñas ou os enchufes están máis elaborados e son máis difíciles de ver; cando eu estudaba por poñer exemplos distantes e imaxinarios: o director de Radio Donosti contrataba á filla de Publi Pepe e en Publi Pepe contrataban á filla do de Radio Donosti, pero aquí para que disimular? Na de Pepe, a filla de Pepe e en Radio Donosti o "Donosti´s son". Sen vergoña, carallo, que os tempos van moi mal e hai que ter un chollo como sexa. Aínda que logo estas contratacións sexan indefendibles. Unha vez unha persoa que traballou nunha empresa dependente da Xunta me dixo: aquí case todos están enchufados. Uns vénse ás claras porque son curmás, fillos, ou cónxuxes de conselleiros, alcaldes, concelleiros ou de presidentes de deputación. Hai outros menos evidentes que irás vendo co tempo e doutros ó mellor non ten decatas nunca, pero aquí case ninguén está por casualidá* e tiña bastante razón. E nisto o Baltar era un crack, sen importarlle os apelidos e as evidencias alí quedaron tódolos fillos dos edís do PP. E Baltar como bo mestre puxo escola e co paso do tempo vaise facer máis famosa que a Escola da Doloriñas.

jueves, 14 de noviembre de 2013

Que carallo pasa con Porto Cabral? Prohibido preguntar!

Estes días ocorréuseme preguntarlle ó alcalde por Porto Cabral. Non porque ó meu medio lle interese, era una teima persoal, mesmo llo cheguei a dicir. Pero non lle gustou a pregunta. A miña dúbida era simple, sinxela e doada de responder. Os fans dese macro centro comercial sempre aluden ó Plan Xeral redactado polo BNG aprobado cos votos do PP e modificado polo PSOE como xustificación para aprobar ese Complexo con pistas de xeo e piscinas con ondas para facer surf. O caso é que lle preguntei se na "ficha de Liñeiriños" do PXOM puña que había que deixarlle a EUROFOUND que fixese ese complexo que tan nerviosos pon a todos.E qué volumen edificable recollía a ficha se era moi elevado. Cun punto de soberbia, remitiume ó plan. A verdade, eu non vou le-lo plan xeral non sei se o entendería, fala de porcentaxes de edificabilidade e coido que é moi técnico para min. Pero o que coido que é verdade é que non hai présa, non a debería haber para edificar alí; sobre todo cando os comuneiros se opoñen. E Abel podería darme una resposta clara digo eu. O caso é que a miña pregunta puxo nervioso a máis de un. Parece que xa moitos están de acordo SOBRE iso. A media mañá tiña o correo do chollo asulagado de fragmentos do debate en que se aprobou o Plano Xeral, tardei en decatarme de qué era ata que recibín una chamada de ALCALDÍA . Lembrándome que o BNG apostara por aquel proxecto.E a min que? Eu non son do BNG, nin do PSOE, nin do PP. Só preguntei o que considero que a moitos vigueses interesa. Porque que no Plan Xeral se deseñase que a zona de Liñeiños fose terciaria ou comercial non implica que haxa que construir xa PORTO CABRAL. E que non se poñan nerviosos; a min non me gusta. Non me gusta nin o nome: PORTO CABRAL é confuso; cando en Vigo dicimos porto pensamos preto do mar. Por un momento ademáis de presionada, sentinme importante, nin que fose eu o xornalista aquel que tumbaba alcaldes e nomeaba adestradores do Celta desde a radio. Eu son unha chaíñas, por iso, paréceme absurdo que alguén investise tanto tempo en convencerme de que a culpa de Porto Cabral a tíña o BNG.

martes, 12 de noviembre de 2013

Tralo ronsel do cadáver

Os programas matinais viven enganchados ás desgrazas alleas e convértense en "asusta-marujas". Estirando en capítulos interminables e nun serial episódico sucesos que se poderían resolver de vez. Ocorreu por vez primeira a noite que desapareceron as rapazas de Alcasser, daquela unha sociedade menos castigada polo morbo contivo a duras penas o vómito e penalizou para sempre a Nieves Herrero. Desque trunfaron os programas matinais o suceso e o morbo son unha constante ata a hora do vermú. O "revolto de fígado no seu sangue" é o menú do día sobre todo das privadas: Telecinco e Antena 3. O pago a testemuñas: xa sexan vítimas,agresores e familiares de ámbolos dous distorsionou hai tempo a paisaxe informativa dos grandes sucesos. A pelexa en directo polos entrevistados entre a Doutora Grissom e a Ana Rosca deixou nas videotecas capítulos xeniais. A retención de entrevistados como a muller do suposto asasino de Mariluz foi arrepiante. Nada se pode esperar tampouco dunha señora que asinou un libro que outro escribiu copiando dun betseller. E logo está a outra: a terceira en discordia, a do "cerebro blandito" que estaría ben para Miss Tudela pero non dá para máis. O refocile constante na busca de Marta del Castillo esaxerando os capítulos máis morbosos,o despregue bestial no Caso Bretón con simulación de fogueira nalgunha conexión en directo para ver canto tardaban en arder uns ósos... son algunas das historias máis estomagantes e noxentas que puiden presenciar. E agora todo este show macabro traladouse aquí, a carón: a Compostela. E aínda nos doe máis. Todos estes voitres macabros, entre os que ás veces nos atopamos aniñaron aquí como corvos.E alí están "novelizando" o asesinato de Asunta, entrevistando ó avó da nena, reproducindo a carta da nai e contando unha chea de cousas irrelevantes en tempo real. E a gran catedrática catódica das mañás pontifica: "en Santiago teñen que convivir co drama de ser conveciños dun asasino"... E isto xa cheira que "alcatrea" como diría a outra. Os equipos dos programas máis "cuprofáxicos" xa alugaron pisos aquí. E como o de Asunta decae; van e teñen un rumor de quinta man de que aparece un corpo na Armenteira ( sería o paxaro de San Ero?), saído do twitter da gran Anarrous, e alá, alá imos todos como parviños, a ver onde está. Que un cadáver é un cadáver... E a verdade non sei por que non poñemos as cámaras fixas xa en EMORVISA e Vigomemorial, porque alí teríamos faena tódolos días. Ninguén sabe de onde saíu o rumor, ó final vai ter razón Taín, que coas redes sociais, todo se receba sen confirmar, e un macabro bromista convértese en guionista do telexornal. E a "copialibros" ten que recuar en directo e canda ela tódolos demais... Menos mal que a filla da Pantoja vai ter un bebé !!!Que Deus nos libre da necrofilia e da tanatofilia que enche as nosas programacións...

lunes, 11 de noviembre de 2013

Relacións AP 9, fundidas

Hai xente que vive separada por unha autoestrada por cento cincuenta quilómetros e quince euros de peaxe, e así, así non se pode vivir. Eu non sei se é culpa da Xunta dos chineses que investiron en AUDASA ou de quen; pero isto deberían amañalo, polo ben de todos nós.

domingo, 10 de noviembre de 2013

O Cable inglés de meu pai

O meu pai que ten hoxe oitenta e tres anos traballou no Cable Inglés de Vigo. Apenas seis anos entre o 49 e o 55 supoño. Porén foi unha experiencia que o marcou. Sempre fala diso: dos ingleses, do "revirados" que son. Da férrea disciplina, das broncas que lle metían. E de como o deixou para poder estudar. Acaba de saír un libro que puxo a nosa casa do revés. " O mundo vía Vigo". O Vigo do Cable Inglés, de José Ramón Cabanelas. Tiñamos que ter actuado antes, meu pai deixou aquilo o máis tardar nos 60, sen se decatar de que "aquilo" era un "niño" de espías e "vendettas". O ruxe-ruxe do libro era un segredo a voces: no faro saía día sí e día non que Cabanelas andaba tralo rastro do Cable Inglés: e alí atopou a Skinner, ós Merino ou a Serafín Otero... á viúva do mítico míster Mann adourado en moitas esferas sociais viguesas e a moitos máis. Quixen levalo a presentación do libro pero un ataque de melancolía nolo impediu. Que menos que mercarlle o libro e poñelo en contacto co autor. E alí, no libro, estaban todos: os seus compañeiros de "chollo" moitos deles vivos o Serafín Otero, o Staton e outros máis... Meu pai non se parece a min, é un home metódico e ordenado que garda aquela carta de admisión de 1949 cando lle pedían autorización ós seus pais porque con dezanove anos era menor para traballar alí a quendas. E está nervioso, pero está feliz, esculcando naqueles papeis vellos, naquelas mensaxes amarelecidas gardadas en carpetas vellas, e mesmo se mosquea se non atopa algo de hai 64 anos?????? Porque alí ten o seu carnet, a súa carta de admisión e se cadra alguna nómina. Naquel andel onde algún día me ensinou un vello billete da república, algún carnet da mili, e alguna cousa máis á que eu non lle prestei atención...

Chamábanlle "cona quente"

Este choio noso dános abondosas sorpresas cotiás. Andamos entre "trancas" e "fochancas", zafando xabaríns e accidentes; aprendendo da sicoloxía básica deste país noso así sobre a marcha e sen preparación previa. E un día "dear Cachu" vai e tócalle cubrir un móbbing sonoro ou acústico en Moaña. En principio , era un "clásico", típica liorta vecinal por cuestiós* urbanísticas, por un súboche aquí un andar, póñoche una uralita ou una placa... Pasa nos mellores barrios... E logo alí está a típica veciña que denuncia a tódolos da redonda por diversas cuestións. E a "malapécora" esta que ten denunciados a tódolos vecinos ten un alcume e cal é? Pois alí está o típico "cantaclaro" que nos di: - "Chamábanlle "cona quente" di o tipo, e fai una pausa dramática, ante o abraio do redató* " Coooona queeeente"(por se non quedase claro) Tamén nos dixo como lle chamaban ó seu home, pero ímolo obviar por se isto se le en horario de protección infantil, que agora tódolos nenos andan co Ipad... Volvamos ó mobbing sonoro: os denunciantes puñan radio María, e os denunciados Radio nacional, que sempre hai clases,meu deus... O caso é que alí en Meira de Abaixo escóitase a radio de balde, sen sintoniza-lo dial...

sábado, 9 de noviembre de 2013

A Santa Compaña da CRTVG

Hai unha Santa Campaña na CRTVG que actúa como a xenuina: aparece e desaparece. Mírase de cando en vez e logo se deixa de ver. Son eses que non chollan, só pululan por despachos e corredores cando lles convén. Eses seres pluseados, con chofer e secretaria e que foxen cando hai problemas.Son os mesmos que din que sobra persoal; son os mesmos que nin collen o teléfono e só saen cando hai canapés. Se cadra os que sobran son eles...

viernes, 8 de noviembre de 2013

Road movie na eurorrexión: flash back; a historia de Rambo e Canceliñas

Din que a eurorrexión está moi parada, que coas peaxes, alias "portagems" nas autovías, coa crisi* isto xa non vai. E alá volve o Canceliñas dezaseis anos despois para unir ámbalas marxes da raia. Saltando pontes e "portagems". No 97 Canceliñas era un principiante alá no cárcere da avenida de Madrid.Pero sempre lle gustaron os coches de gran cilindrada. O 25 de novembro daquel ano Canceliñas e Alfredo Sánchez Chacón, alias Rambo simularon un motín no trullo fixeron una "cadeneta" cunhas sabas e fuxiron pola porta principal da prisión da avenida de Madrid. Saíron así, polo grande, a bordo dun BMW que pillaron alí. Daquela o Cancelas parecía parvo, atopárono axiña preto da súa casa de Mos, na Veigadaña. O Rambo tardou máis en caer. Fora "milico" dos COES e xa matara un home nun puticub de Cuntis en 96. Finalmente caeu. Agora o Canceliñas reiventouse, deveniu no Cancelas. E xa é o xefe do bipartito delincuencial. Agora Canceliñas cambia de coche máis ca se tivese un leasing: moto, Renault Clío e Mercedes Benz. Atraca gasolineiras e anda dun lado ó outro da raia con máis facilidade que una lamprea, ou un meixón. Móvese xa en Mercedes Clase S co seu último compinche o salcedense Alvaro dos Santos. Cunha GNR e una Garda Civil que están nas verzas, a ver canto duran por aí.

miércoles, 6 de noviembre de 2013

O perverso debate do "público"

Critican o público, a sanidade, o ensino, os medios; non lles gustan. Non lles gusta o público. Coidan que hai cousas que deben xurdir da iniciativa privada, os medios, os colexios, os hospitais. Agora eu só lles pido coherencia. Privado-privado que capten publicidade, que cobren ós seus clientes, ou ós seus pacientes; pero que non anden chorando por concertos e subvencións; porque eses cartos son PÚBLICOS e eles aborrecen todo o público, Non? A ver se son como eses que van pola mañá coa muller e pola noite tiran da PÚBLICA e critícana en privado.

martes, 5 de noviembre de 2013

Duelo de princesas

Ayer vimos a la del pueblo platicando con la del Rey. Ahora que Froilán parece Paquirrín. Que Urdangarín es como el Dioni, ahora sí que es el fin. Por mí que se vayan, que tienen tanto caché como los otros; porque la del pueblo aún tiene a la familia en San Blas y como mucho se trasladó a Paracuellos y aún se gana la pasta en televisión entre raya y raya y subidas de azúcar. Pero no roba, y no le pagamos entre todos, ella lo genera en publicidad, aunque sea de Tena Lady y de Sopas Gallo. A trabajar todos, y el de Borbón a un asilo de esos de copago, que parece que en el extranjero tiene dinero para pagarlo.

sábado, 2 de noviembre de 2013

Niños robados, el caso vigués

Noemí Lima encontró en un álbum de fotos varias facturas que sus padres pagaron cuando nació.Era apenas una niña. Nadie nunca le había dicho nada hasta entonces. Tuvo una infancia triste y problemática.La señora que la parió se acaba de enterar de que no estaba muerta, tal y como le dijeron cuando nació. La monja que medió en esa extraña adopción dio y da tres o cuatro versiones de aquellos hechos relativamente recientes. Noemí Lima tiene sólo veintiséis años. Nació en Vigo en el Nicolás Peña. Todos los que participaron en aquellos extraños sucesos siguen vivos y deberían dar explicaciones. Aunque sea tarde, aunque hubieran suscrito un pacto de silencio con la madre que la cedió; algo que no fue así. Hasta que lo hemos tenido delante de las narices, yo no me lo he querido creer.Pero esta aberración ha ocurrido, los culpables continúan vivos y la justicia debería actuar y los medios de comunicación deberían denunciar, pero no todos lo hacen. A mí no me gusta el aborto. Siempre pensé que hoy en día una mujer embarazada con problemas de conciencia para abortar no tendría a dónde ir en el caso de que quisiera tener al hijo para darlo en adopción. Algo que antes sí ocurría. Ahora no sé qué pensar, las personas que gestionaban aquellas adopciones se creyeron dioses, o mercaderes. Decidieron quién podía ser madre o no, y cuánto valía. No dejaron que aquellas que inicialmente quisieron dar en adopción a sus hijos y luego cambiaran de idea recularan. Tiene que haber muchos cómplices, muchos que sabían, muchos que callaran y otros que lo siguen haciendo. Ahora nuestra sociedad debe decidir si sigue mirando para otro lado o los va a castigar. Conozco media docena de personas que no existirían hoy si sus madres o sus abuelas se hubiesen encontrado en el pasillo de un hospital con mujeres como Sor María Gómez Valbuena o Sor Pilar Hoyos y la verdad sería una pena...

miércoles, 30 de octubre de 2013

Una mujer de mentira

Todo en ella es irreal. Los labios, los pómulos; su vida sentimental, la historia de su hijo, su tinte de pelo, sus historias de espionaje con Método Tres. ¿Por qué deberíamos de pensar que la acción política de Alicia Sánchez Camacho es de verdad?

martes, 29 de octubre de 2013

Antonio Salas El año que trafique con mujeres


De putas por Nigeria

Chamábase Uniti Obo, alias Gift John e tiña vinte e tres anos, como tantas outras, entre elas a súa irmá ,exercía a prostitución na zona de Beiramar. O seu corpo apareceu aboiando nas augas de Bouzas en novembro de 2006 unha fin de semana, e deuse por morte natural. Nixeriana,inmigrante, pobre, negra e puta. Ninguén mirou por ela. Ningunha muller cae soa ó mar. Daquela sempre pensei que un cliente a matara, pero na poli insistían no accidente, que caera á auga sen máis. Parecía interesante investigar quen foi o seu último cliente, pero as forzas da orde decidiron que había demasiado ADN no seu corpo e que podería ser de calquera cliente anterior. Agora case sete anos despois semella que todo encaixa. A Policía recoñece que na captación destas mulleres tivo que ve-lo vudú. Esa seudorrelixión africana chea de ritos atávicos e na que elas cren con fe cega. Agora parece que se entende por qué aquela fin de semana case ninguén quería falar. Quen estivo nas honras fúnebres lembra as bágoas da súa irmá, e os ollos asexantes dos homes que as controlaban e que lles ían recolle-los cartos cada vinte minutos. Daquela non importaba. Agora sí. Agora sete anos despois, porque semella que hai orde gubernamental de reduci-lo número de estranxeiros, agora si que importa. Agora se investiga a mafia, a trata e a venda de mulleres. Agora tamén se vai investiga-la norte de Uniti Obo, por se algún proxeneta a matou. Agora sete anos despois, se cadra é demasiado tarde; ou se cadra non, porque probablemente xa sabían daquela quen a matou.

lunes, 28 de octubre de 2013

Me gusta el cine español

No entiendo por qué no les gusta el cine español. Si Montoro parece Filemón, y todos juntos parecen Pepe Gotera y Otilio. Si su acción de gobierno parece un spaguetti western, las tropelías de Bárcenas simulan las de Curro Jiménez. Es el cine español el que nos ha llevado al MOMA y a Mónaco. Son Almodóvar, Amenábar o Fernando León los que nos hacen interesantes a ojos de los demás. Pero nuestro gobierno prefiere pagar a una empresa para que decidan qué es la marca España. Y ellos apuestan por la Casa Real, por los toros, la bandera, por empresas obsoletas, enfín por la caspa y por la grasa en general. La España de paella, de sangría y Manolo Escobar. Y la verdad así conmigo que no cuenten; si es así yo estoy más con Albert Pla que con ellos. Y les recomendaría unos títulos muy acaídos además: " El Rey pasmado", "La puta del Rey",o "Coge el dinero y corre" (Esta es de Woody Allen pero pero podría haberla grabado aquí); y sobre todo ¿Qué he hecho yo para merecer esto?

sábado, 26 de octubre de 2013

Paramundo noticioso

Da igual la realidad. Nosotros seguimos con nuestras vainas.Los perros sueltos, los baches, los jabalíes que se jalan las cosechas y así...

"O coro do cárcere" ou "Encarcerados"

Hai cárceres e cárceres! O vello de Vigo na avenida de Madrid onde a xente quedaba tolleita pola humidade, o vellísimo da rúa do Príncipe no que disque aínda hoxe hai pantasmas e o novo da Lama, chamémoslle "A Lama Spa Resort" comparado cos anteriores. Aínda que os hai mellores.Son os Relaix Chateaux dos "trullos" Cando alguén importante comete un delito e ten que ir á cadea ;no caso de ir, non vai a calquera lugar, non. Mario Conde, Blesa, Mariano Rubio ou Roldán non foron á Lama nin a Pereiro de Aguiar. Iso no caso de ir, porque hainos que deberían entrar e non dan entrado ou saen nun pispás como o Blesa. Feijóo 009 fala de "Tarifa plana" por matar, referíndose á supensión da Doutrina Parot; pero o de Blesa máis que tarifa plana, se cadra foi prepago. Pero volvamos ó de antes. Se ti es un delincuente con caché con vas a Almussafes ou a Can Brians. Mándanche a Brieva aínda que sexas un home, ou a Soto del Real cun preso riquiño que che faga compaña. Algúns cárceres españois téñenme resonancias universitarias como El Dueso que parece o Deusto das prisións, ou "Alcalá Meco" que ben podería ser Alcalá de Henares. Son cárceres con nivel, onde podes coincidir con xente importante, aínda que non toda a que debería estar alí. Dalgunhas podes saír con título universitario e de todas segundo acabo de ver saes cando estás licenciado. " Gaudemos Igitur".

martes, 22 de octubre de 2013

Chonilandia

O imperio das chonis xa non ten volta atrás. Aí están as monster high e as monsters en xeral. Malia a chegada da Carbonero ó mundo dos blogs e as lovelypepas que no mundo son. o fenómeno non recúa. Só cómpre ve-las baldas de Inditex: cheas de skay, de veludo barato e de "polipiel"( qué postfranquista "polipiel"). Claro que Cris Hipocrática en vez de postfranquista diría "vintage" ou tonecha mellor?. O caso é que esta é una viaxe sen retorno: a velocidade superchónica!!

lunes, 21 de octubre de 2013

Marisabidillas e gobernichas

Lévoo dicindo desde hai tempo, pero un día vouno facer. Haiche xente moi goberneira por aí, moi mandarica que se meten onde ninguén as chama e un día voulles dici-lo que merecen. E o día que lles dea o corte que merecen igual teñen que amputar. "Y yo más" "Y yo más" "Y yo más". " Yo lo sé" e a verdade téñenme chea e o día menos pensado,xa saben :vounas mandar ó carallo, ó quinto pino ou onde sexa que non as volva ver máis!!! Porque aínda que non o pareza, a verdade contéñome moito.

viernes, 18 de octubre de 2013

Ataque de cuernos!!!

Cuando te ponen los cuernos, por lo menos que lo hagan a lo grande; con una famosa o con un tío. Que así mola más! De perdidos al río! Ya que duele, que duela tanto, que ya no sientas dolor!

jueves, 17 de octubre de 2013

Calós, paios e cipaios!!!

Tanto ver "Palabra de gitano" estáme a afectar nas neuronas. E xa non distingo os paios dos calós. Este xoves apareceu no choio, sempre temos visitas insólitas un home de trinta anos cun bebé branco, loiro, roibo e ben guapo. A verdade é que fitamos para o bebé. Ó home case nin o vimos. Viña buscando á súa muller, pero non sabía a onde viña. As dúas "cipaias" saían xa para o café. O café é sagrado. Os parias tomámolo de cinco minutos, os semiparias de dez e a raza aria de vinte a corenta minutos. Saían ó café e non miraron máis. E alí estaba o home, "un miñaxoia" con aquel bebé no colo. Era una nena e chamábase "Chanel". Cousas do chollo no "mercadillo". Decatámonos de que era xitanos despois, pero tanto ten non.Eu non son racista, non demasiado e os demais tampouco o deberían ser. Dixémoslle: pasa e chama á túa muller, a ver onde está. Só sabía que estaba nun sitio a carón do Pull & Bear.Non sabía de memoria o móbil da súa muller e non tiña batería no móbil. Deixámoslle que o cargara para poder ve-lo número da súa muller. Chanel sorría como nos anuncios. Finalmente o mozo falou coa súa muller. Estaba en "Red Madre" una oenegué de axuda á nais con problemas. Está no número dous da Gran Vía.Mirámolo na internet. O home déuno-las grazas e a pequeña Chanel tamén, aínda que fose co sorriso. A mágoa foi a bronca que aturamos, só porque quixemos axudar. - Por qué deixas entrar un xitano na oficina e lle deixas chamar? Porque estabas vendo todo. "Pipeando" para roubar. Iso si, desde o móbil, que é o que mola. Estou no móbil!!! Sempre é así. -Pois se non querías que pasase terllo dito ti, que aínda estabas aquí. Pero tiña moita présa por ir toma-lo café...!!!!

Putillas & patatillas

Hai un establecemento mítico en Vigo no que se vende un dos productos máis clásicos da cidá*. A "churrería Casablanca".Calquera vigués que se prece de selo, ou calquera estudoso do fenómeno vigués pasou algún día por este templo do tubérculo. Semella que sendo patacas, debía de estar en Ourense, pero en "patatillas" a estes non hai quen lles tusa. A súa costa empinada, clásica tamén do noso "biotopo" ou "hábitat" é percorrida día e noite para subir ó Corte Inglés para ir ó Centro de Saúde da rúa Cuba (que agora parece un pub), para baixar a vella estación de tren e ata hai case un mes, para ir de putas. Seica á clásica freiduría viguesa, saíulle un duro competidor no primeiro ou segundo andar. Un "meublé" con actividade febril día e noite. Seica a actividade do segundo duplicou as vendas no local. Porque máis dun despistado, ou cliente ó que as chatis lle tardaban en abrir pasou por Casablanca a facer tempo. A mercar patatillas, a disimular e mesmo a que non o vise a alguna amiga da súa muller. Hainos que dicían que ían á una próxima academia. Mágoa que non abría polas mañás, cando moitos acudían... O caso é que desde o mostrador moita bolsa se vendeu grazas ó Chingui Club. E todo era para que ninguén os pillara "nas patacas".

domingo, 13 de octubre de 2013

Más que dos carretas

Ya nadie sabe qué hacer para llamar la atención. Ya todo está visto, los neones y los tweets nos saturan. Por eso, es tiempo de volver a lo clásico, a lo atávico, a lo que siempre da resultado desde que el mundo es mundo. A una "performance" que hasta a los rancios haga girar la mirada. Y me da igual por qué protesten, pero han sabido acaparar la atención visual de un mundo lleno de bits, de píxeles y de frames. Y es que la carne, ésta, siempre vende, aunque sean veganos...

A fin dunha época

Moitos dos que se coñeceron en Vanitas celebraron os seus convites de voda no Castillo do Castro; agora xa ningún deles existe.

sábado, 5 de octubre de 2013

De Goián a Antícoli: Antonio Fernández; in memoriam

Algo pasa en Goián cando está inzado de pintores, escritores e artistas. Se cadra é a súa doce paisaxe arraiana ou o espello do Miño que o separa da terra de Cerveira. Un dos seus máis insignes pintores recibe estes días homenaxe do concello e das asociación culturais do lugar. Ata o vinte de outubro pódese ver no delicioso Centro Goianés ( que en dous anos cumplirá un século de vida) unha escolma da obra deste pintor amante da paisaxe e mentor do tamén goianés, Xabier Pousa. Nado en 1882 na vila Tomiñesa e finado tamén alá no 1970, Fernández deixou como os grandes fonda pegada nese lugar en que naceu. Contemporáneo de Benlliure e Sotomayor; Antonio viviu en París, Brasil e Italia. Os museos de Castrelos, e Fundacións como a María José Jove e a Xabier Pousa cederon obra para que a mostra fose posible. A exposición remata o vinte, pouco tempo é; pero durante doce meses Goián renderálle homenaxe ó pintor que tan ben a soubo retratar.

martes, 1 de octubre de 2013

Luis Enrique espabila mi amol

Disque Luis Enrique ten unha fórmula aprendida no Barça que aquí non funciona o 4-3-3. Disque non aspira máis que a que o equipo non baixe, moi cutre parece ese propósito. Desfacernos do Luis Enrique e do seu equipo, psicólogo incluído pode valernos dous millóns de euros porque asinaron por dous anos. Disque agora tamén que a hipotética fichaxe de Luis Enrique foi un bulo ben movido e que o Barça nunca pensou nel. Na época de interné* e das redes sociais poner un ruxe-ruxe en circulación apenas custa un can. E aquí temos o noso galán de culebrón, coas súas gafas de pastilleiro ou de autobuseiro ibicenco que vén sendo o mesmo. O noso Luis Enrique que leva menos de media ducia de capítulos e non consigue remontar; cando pasa iso nas canles de t.v cambian a programación.

Peixes low cost: entre o panga e a tilapia

Hai quen non toma peixes de cultivo e hai quen non os para de comer. Os rodaballos de piscifactoría ou as robalizas cultívanse aquí, aínda que sexa en cubas e coman piensos. Menos de fiar son os pangas ou as percas que se cultivan en Asia en augas de dubidosa salubridade e con tratamentos hormonais que nonn pasarían o test dun país do primeiro mundo. Este verán coñecín a "tilapia" nunca tal escoitara, mireina nun autoservicio dun hotel, estaba en filetes coido, pareceume esbrancuxado e sen xeito. Aquí en Vigo non se atreven con el. No mundo cultívana os chineses, os exipcios e os brasileiros... e como todo o barato arrasa. A min, non me apetece! Din que ademais a súa pel vale para facer zapatos,mesmo os famosos Manolos hainos de pel de tilapia. E tamén son eses peixes de tratamento dos pés. Cada vez apetece menos levalos ó prato!!!

sábado, 28 de septiembre de 2013

Ardicia Editorial, un soño de papel

Rescatar do esquecemento os clásicos literarios europeos e volcalos por vez primeira ó castelán é a épica aventura na que se acaban de embarcar un grupo de amigos entre os que hai un xornalista,e un matemático pontevedrés.Así nace ARDICIA EDITORIAL. Un proxecto que aínda é un bebé e que se bautizará este mércores dous de outubro ás oito do serán na Librería "LA CENTRAL DE CALLAO" na rúa Postigo de Madrid. Ten mérito montar unha editorial en papel agora que case ninguén compra libros. Oxalá teñan sorte. Ardicia é un proxecto literario exquisito. Non sei quen será o crego deste bautizo, pero o padriño vai ser Luis Antonio de Villena. Ardicia significa devezo,desexo... e é unha editorial independente acabada de nacer. Polo de agora só ten dous títulos. MONSTRUOS PARISINOS de CATULLE MENDÈS e EL LIBRO DE JADE de Judith Gautier. Dito así Gautier soa a outra cousa pero malia estar casada, Gautier foi amante de Vítor Hugo e Richard Wagner e colega de Mallarmé, Flaubert e Sargent. Pero ademáis ARDICIA é un pouco galega tamén. Porque un dos seus tradutores é de Pontevedra.Chámase José Manuel Ramos González e é profesor de mates no Instituto Xunqueira I da vila do Lérez. Amante dos números e das palabras tamén Ramos González traduce nos seus ratos de lecer. El é parte vital deste novo proxecto literario que debería ter toda a sorte que merece.

Primeira treboada nas Cíes, webculebrón

Maruja chega ó set de gravación e abre a fiestra sen preguntar a ninguén se lles importaba que o fixese. O vento zoa, a primeira treboada xa está aquí.Pero Maruja non ten frío, senta nunha cadeira e deita a súa chaqueta sobre o respaldo. Pija acode presta a revira-la chaqueta e ver de que marca é, tamén toca de xeito vagamente despistado o bolso de Maruja para ver se é de coiro ou non. Como está medio aberto descobre que leva una Caixa de Diazepam dentro. Manda carallo; a jicha está chámame ionqui por tomar Dormidina 20 e ela mázase a Diazepam. Cousiñas hai que vere* Choni e Maruja cando se aburren xogan ós xefes coma se fosen nenas, podía terlles dado por xogar ós médicos ou á pita altura, pero elas xogan ós xefes...

lunes, 23 de septiembre de 2013

Espectáculos lamentables

Mólame ir ó concello de Vigo,por cuestión de traballo claro. Cada un ten as súas perversións. Aínda non sei moi ben por qué. Nunca atan, nin desatan, embarullan, ensarillan e andan sempre de lideira en lideira. A maioría relativa do PSOE afórranos algunhas escenas dictatoriais, pero o bloqueo constante dalgunhas accións de goberno fai tamén que dotacións como Peinador estean a piques de pechar ( permitídeme a esaxeración). E aquí está a xeración que vai matar Peinador:Abel, Iolanda e Chema. Orgullosos estarán, un por outro; outro por un..."entre todos la mataron...." O PP de Vigo non quere subvencionar Peinador, tampouco o BNG.Sí que hai cartos para A Coruña e para Santiago, que parecen que non respetan e mesmo aproveitan esa ética de non subvencionar que só parece existir en Vigo. E así a golpe de talón é como se goberna o país.Obrigando a que trescentas mil persoas teñan que ir a unha cidade de oitenta mil para coller un vóo. E logo case todos a pelexar por ver quen di a última palabra, para sabe-lo que dixo o outro e retrucarle!! Ai que pena de país!

domingo, 22 de septiembre de 2013

Perdidas nas Cíes; tempada tres

O verán non dá rematado e as nosas tres protagonistas están fartas de que a illa estea chea de marulos. Pija persigue a todo o equipo técnico e mesmo ós turistas para contarlle-la súa última viaxe á India, pero todos foxen dela como da lepra, de fartos que están das súas historias. Maruja segue aqueloutrada, non dá pé con bóla. Quere mandar un e-mail pero non dá feito, é que non entendo o enderezo que me deron: non sei se é hotmail ou gmail. - Cóoooooomo? Di Pija toda alporizada que anda entretida baixando a nova versión iOS ó Aifon8 e o Aipdad 4. Pija achégase ata Maruja para axudarlle cos emails e case lle dá una lipotimia cando ve os enderezos: petra@jotmail.com coa letra toda borrosa, desque lle escoitou decir a retrinque ARRODA por arroba non escoitara nada igual. Choni pasa unha época tranquila, aínda que está un pouco mosqueada porque a dirección da cadea recomendoulle que non abuse do mini-short. Para mellora-la imaxe do programa quérenlles contratar un estilista, pero como non hai cartos, primeiro pensan nun personal shopper e acaban fichando a unha blogger de moda, desas que non cobran.

martes, 17 de septiembre de 2013

No hacía falta que vinieras

No, no hacía falta que vinieras. Siempre a decir la última palabra, y también la primera. Y a mí ya no me apetece darte réplica sólo para que te escuches.

sábado, 14 de septiembre de 2013

Malpaís

Queiman o monte sagrado, perden o Libro que deu comezo á civilización europea, descoñecen a súa cultura, non empregan a súa lingua. Que podemos facer con eles? Poñen a natureza ó servizo da industria. Primeiro pechan fervenzas, logo póñenlles horario weekend ou de oficina e finalmente, quéimano todo. Así é ,todo a prol da industria do fume, bo dunha das súas grandes industrias do fume deste pequeño país.

miércoles, 11 de septiembre de 2013

El guardaespaldas

Dicen que se llama Paco Morales, que era guardia civil y que ya no trabaja allí. Que fue despedido. Tú Oslo y yo a Bali parece que se llama la película, la última secuela de esta familia en destrucción. Muchas veces parece que todo en España está dirigido por un gran departamento de ficción, que decide qué conviene que ocurra o cómo se puede ficcionar la realidad. Al final vivimos en una gran estafa. Quizás no haya mucha diferencia entre la princesa del pueblo que va a Benidorm y la del reino que opta por Benicassim.Quizás no haya tanta diferencia entre Soto-mayor (sobre todo leído en español), Soto del Real y Sotogrande. Quizás todo se reduzca a deuda soberana y etapa reina... Y las mentiras son tantas y durante tanto tiempo que creo que ya no estamos preparados para saber la verdad, nos daría un ataque.Lo hacen por nuestro bien.

domingo, 8 de septiembre de 2013

La serpiente multicolor y la cobra de Louzán

Hace horas que se nos pasó el susto del cuerpo. Ya no tenemos que pagar Madrid 2020. Más difícil nos lo pone Louzán, que nos obligó a pagar la vuelta y sin saber cuánto, cómo ni cuándo. Luego supimos que fueron siete millones según el PSOE, y para qué? Para vernos en la tele? Para pelear por el corte de cinta en Vigo? De verdad merece la pena? Deberíamos calibrarlo nosotros. Si no hubiera sido tan caro quizás no haría gracia; verlo allí como un brazo de mar, cortando cinta,subiendo a la batea de metacrilato, con su eterna camisa azul. Y sobre todo ver a la azafata huyendo despavorida tras la puerta giratoria del escenario para evitar el beso de Louzán. Ay la azafata de Unipublic que no conoce a Louzán y osa hacerle la cobra en la serpiente multicolor...

sábado, 7 de septiembre de 2013

Ajuste de cuentas

-Cuando una vale para todo! Dixo toda chea e ninguén lle retrucou. Eu organizo mellor. Entre Bob Dylan e eu non houbo química, nin a min me molaba nin eu lle molei a el. Iso non se fai así. Se non o fago eu non vale para nada. Cómo non se lle ocorreu ós demais facer iso? Se cadra se che tiña que ocorrer a ti. O que eu penso, o que eu digo é o cool, o demais non vale un can. E así sempre,metro e medio por riba da realidá* e sabes que che digo nena, se tanto che queres, faite una palla!!!

Tod@s en minishort

Entre o Street style e o homewear, só por usar dúas das paridas máis empregadas do mundo da moda, este verán as nosas rúas enchéronse de minishorts.Vaqueiros, rotos, con apliques, con dourados e co forro dos petos por fóra. Aí onde menos o esperas aparece un minishort! Ás veces teño arrebatos fascistas e me gustaría ser editor dun Telediario para dictar un vídeo no que se diga o feos que son e como enmarcan as barrigas de bechos ou perfilan a celulite ou salientan o cu. Pero logo se me pasa. E agardo a chegada do inverno; ata que me decato de que pode ser peor. Volven os pantalóns curtos, con medias de cristal, de veludo, de tergal, de encaixe? ou con leggins! Diosnoscojaconfesaos!!!!

miércoles, 21 de agosto de 2013

Rande, ande ou non ande

Alí onde o mundo se chama Ribadumia, alí onde se substitúen as porterías por pazos provinciais, nesa zona de Galicia onde todo comeza nunha batea naceu o noso protagonista. Non pises a herba, fúmaa dicían os hippies; e por non pisala optou pola artificial; que de paraísos artificiais por aquí se sabe ben. Talón en man; "talón-punta-talón" xa o di a noso baile sistémico o "Lozano" arousán conseguiu que a serpe multicolor pasase por aquí. Pero tanto bótox ou tanto mexillón con toxina amnésica, non se sabe ben, deixouno aqueloutrado de vez. De "puente a puente"allí donde me lleve la corriente, pero algo fallou e a catro días da carreira ninguén sabía se as bicis ían pasar por Rande ou non.

domingo, 18 de agosto de 2013

O último blues da millonarioflauta

Rosalía Mera era unha outsider de si mesma, máis de Monte Alto que de Monte Baixo, seguro. Imaxinámola marcada pola atención ás señoritingas da Coruña no seu primeiro emprego, e alí decidíu o que xa nunca quixo ser.Hai tantos desertores do arado que inventan unha prebiografía ad hoc; de grandes fortunas, infancias rodeadas de oropeis, entre " incunables" e obras de arte, que Mera mola a verdá *. Inventarse unhas novas orixes para alternar na Zapateira ou en Iñás parece absurdo cando alí te sentes fóra de lugar. Renunciar ás túas orixes cando son as qu terman de ti, alí onde todo é verdá, alí onde as cousas custan o qu valen, e alí onde todo é real. Aprendámo-la lección, a humildade, a sinceridade e non ese rollo absurdo de aparenta-lo que non son que tantos levan neste país.

sábado, 17 de agosto de 2013

Vigo no II

Coa calor tiven un pesadelo. Pechemos Vigo dicían nun despacho. Subamos as taxas portuarias, deixémolos sen AVE. Falemos cos portugueses para que poñan peaxes con España, mesmo nas autovías. Fagamos que os vóos desde Peinador vallan o triplo que en Alvedro, e o quíntuple que na Lavacolla. Poñamos un Ikea en Turkitistán e outro no Porto. Deixémoslles avións pequenos con horarios absurdos. Matemos o naval. - E aínda sobreviven; cago en Ros, dixo o outro. -Saturémo-los hospitais, que haxa o dobre de lista de espera; a ver se así os imos matando. Levemos as descargas a Marín, os xulgados a Pontevedra. Baixémo-las tarifas dos cruceiros no resto das terminais portuarias galegas, quitémoslles os MSC e os P& O. - Aínda lles queda o tempo, as Cíes e Samil!!! - Con iso non podemos! - Báixalle o Celta a Segunda B; - Non iso non cómpre disimular. Menos mal que era un pesadelo e que axiña acordei, o raro é que todo seguía coma no soño.

viernes, 16 de agosto de 2013

Don Camilo, un amor outonal ou invernal?

Dicía Castelao que os vellos non debían namorarse e abofé que non, que plastas son! Non teñen ese sexto sentido dos mozos que aprezan xa de esguello se hai química ou non. E non falo deses vellos riquiños que os hai, senón deses vellos verdes que pululan por aí. E aí está Don Camilo que tanto lle ten ligar na consulta como no Tanatorio.O tío non perde a ilusión! Ás veces penso en Fefé , en Cela ou Berlusconi e teño que conte-las arcadas. Que noxo! E aí temos ó Camilo, dálle que dálle, veña a insistir. Como un Di Stefano da vida que busca o seu último gol. E digo en con 87 anos non podes xogar á brisca ou o cachibol. Pois non Tío Camilo fai a ruta dos puticlubs, de seguro que xa sabe da reapertura do Telmo 's e da reubicación do Barbarella en Vilaboa. E para cumprir coas garotas precisa a pílula azul, que non sei o que me pasa, que ás veces non vou ben. Pois non sei chiño, igual precisas vitamina C!!!Mandacarallo( que segundo se ve xa non manda tanto...) Pero Tío Camilo o que quere é senta- la cabeza que xa ten unha idá * , e precisa unha moza seria e formal, que teña carreira a poder ser e que me coide coma un bebé...Ai Don Camilo poderías terte quedado no Tanatorio, pero dentro...

Mil Rosalías máis para Galicia

Falar de cartos é moi vulgar, pero neste caso é necesario.Adoro a xente sinxela, a esa deliciosa xente normal que te ata ó mundo e que ten os pés na terra.Para moitos non ten mérito ningún, viven en lugares normais, con traballos habituais e contas correntes comúns. O difícil é non perde-la perspectiva cando estás rodeado de cartos e de persoas que che recordan que os tes. E esa era Rosalía, unha muller común por fóra, disfrazada de tipa normal. Sinxela e campechana ;amante do barrio no que naceu e dos bares onde moceou.Hai tanto paleto neste o noso país, tanto novorri co , tanto farináceo que camiña co pescozo ergueito, tanto político de mediopelo e tanto rei da chatarra abducidos -polo golf, pola hípica ou o polo, con rolex no pulso e montados en audis e mercedes que dá gusto topar con Rosalía Mera. Rosalía pasou por Vigo, pero non veu ó Financeiro, nin ó Club de Campo;veu a Érguete a un obradoiro de extoxicómanos e tamén pasou polos peiraos, pero non por Monterreal, veu ós estaleiros a amadriñar e se cadra financiar un buque de investigación. Hai quen a critica porque a milagre Inditex puido ter coma orixe a copia industrial e a explotación laboral da infancia nos países do terceiro mundo; eu non o sei, ou se cadra non o quero saber. Só penso que no téxtil todo mundo fai igual, diferéncianse nos tecidos e nos prezos. Uns véndense nos córners do Corte Inglés e non seducen a ninguén. Outros como Inditex visten a princesas coronadas ou non e a moitas mulleres reais, normais, a case todas nós, a mulleres como nunca deixou de ser Rosalía Mera.

jueves, 15 de agosto de 2013

Queremos ser ilegais

Van acabar con nós. Din que o que se legaliza se mata. Pásalle a algúns matrimonios. E pasa tamén cando queren legalizar esas cousas nosas enxebres e acaban matándoas ou alomenos roubándolles a esenza. Pasou co augardente caseiro, quere pasar cos furanchos. E agora van a polos leira párquings!Que dano farán? Na Illa da Arousa xa os queren legalizar, e disque hai xa outro que moito éxito ten no centro de Pontevedra. Non saben que somos outsiders?Que non nos gustan as leis! Que facemo-lo que nos peta.Si que o saben si. Por iso nos van deixando edificar aquí e acolá.Dicían os nosos pais, se cadra os nosos avós :"Prohibido prohibir" e nós dicimos que non: prohíban por favor, non permitan ,non regulen, apúntense o laisser faire, laisser paser e déixennos en paz.

domingo, 11 de agosto de 2013

Raña que Raña

Seica os do Faro de Vigo atoparon un filón este verán co vello indiano azteca de Avión e veña todo o verán: dálle que dálle, jroña que jroña, raña que raña. Olegario en Peinador ( xa case é o único que se pode permitir usalo), Olegario á saída de misa, Olegario na de Moncho, Olegario na súa casa... Todo o puto verán coa charanga do Tío Olegario, os seus colegas, os seus Rolls e a verdade xa cansa. O primeiro día fíxonos ilusión, pero agora xa estamos fartos de vez. Aquí cada día como pámpanos co Faro no colo vendo a drobre páxina de cada día do Raña que Raña. Menos mal que a Preysler se dignou a nos visitar... A ver qué pasa mañá!

jueves, 8 de agosto de 2013

Una historia Real

Mi nombre es F.M.B soy menor, tengo 15 años. Mi madre tiene una leve discapacidad y es ninfómana, mi padre es cocainómano y es bisexual. Están divorciados. Mi abuelo es un putero y un adicto al sexo, aunque no se puede divorciar. Mi abuela vive todo el año en Londres con su novio en un hotel; sólo viene en verano y en navidad. Mi tío es un estafador de cuello blanco, lo está pasando mal ahora, pero no irá a la cárcel, en nuestra familia, todos se protegen aunque se odien, quizá siga en Telefónica... Vivimos de las apariencias. Mi madre pasa de mí, hace dos años me metió interno en un colegio de Londres, y me aburrí como una morsa. Me gusta la violencia: las patadas y las armas de fuego. A falta de ellas, siempre puedo tirar de lo que tengo a mano, en este caso un pincho moruno... Y no, aunque mi familia es una familia desestruturada que se mueve muy bien entre putas y droga, yo no vivo en el Vao de Pontevedra; mi vida transcurre entre los bajos fondos y los altos Palacios.

sábado, 3 de agosto de 2013

Fin de la cita

Mariano no tiene quien le escriba, quien le escriba bien. Mariano es un personaje en busca de autor. Si fuera un concursante de Gran Hermano o de Gandía Shore sería al que le asignaron el redactor de prácticas. Uno que copia y refríe los comunicados,lo peor del periodismo y de la literatura e incluso del cine y la política es copiar. A Mariano le falta un guionista, o un redactor, o un comunity manager. ¿Quién lo hace ahora?¿ El de Mariló Montero, el de Sara Carbonero o el comunity manager de Toni Cantó? Más creativo es el guionista de Dolores de Cospedal, aunque claro también cuenta con mejor actriz. Con nervios de acero y cara de cemento armado: "una indemnización en diferido", sí Mariano sí, menos mal que no fue en directo como la comparecencia plasma. Y qué más decir, reiterar la importancia de la buena puntuación; los discursos deberían llevar también indicaciones gestuales, y así aún nos reiríamos más. Y el hombre este los debería de grabar y ver con su asesor. Claro que si su equipo ni siquiera repasa lo que escribe, qué carallo van a ensayar los discursos. Lo importante es que puntúe: se acabó y punto, lo digo entre comillas, punto pelota, punto final, punto seguido, abramos paréntesis y por qué no: fin de la cita. La verdad es que no pueden hacerlo peor. Punto final.

miércoles, 31 de julio de 2013

Cosas que no hicimos en Ibiza

Bañarnos al anochecer, ir a la matinée de la Privilege. Pasar una noche en Pachá, tumbarnos en el chill out de Es Canar,ir a la tamborrada de Binirrás. Cruzarnos con Hannover o la Duquesa de Alba, comprarnos una falda mágica, hacernos unas trenzas, alquilar una hamaca, volver a Formentera, pagar tres euros por un botellín de agua. Coger una línea de bus urbano, bailar en la fiesta de Es Canar, fumar un porro en Cala Martina...ir a la inauguración de la pop up store de Oysho. Quizá por eso tenemos que volver otro año.

sábado, 27 de julio de 2013

Angrois, a última curva

Todos nós fomos alguna vez a Santiago en tren. Algún de nós aínda vai de cando en vez. Por iso parte de nós quedou na última curva.Nesa que segundo a mítica lenda a todos nos agarda a Parca coa súa gadaña. Son cousas que non deberían pasar. Os trens do AVE non deberían ter que circular a 90, non deberían ter traxectos con curvas pronunciadas. Non deberían, non deberían, non deberían e veña todos a dar lecciós* Non debes falar dos mortos, non debes dicir quen son, non debes ensina-los cadáveres. Falas moito, falas pouco, céba-lo morbo ou es inhumano. Onde están os límites? A mayoría dos xornalistas que cubren ese suceso subiron alguna vez a ese tren ou a outros parecidos.Cada un deles tenta informar, se cadra contendo as bágoas, se cadra pasádose de frenada porque no barullo da traxedia non aquela ben ou porque o seu medio llelo esixe. Critícannos os mesmos que agardan no lugar do suceso o levantamento do último cadáver, por`pracer; mentres que nós imos alí por obriga porque os nosos xefes nos mandan e porque hai xente como eles: o público que ve ese tipo de contidos que nós nos vemos na obriga de facer.

domingo, 21 de julio de 2013

Ola ke ase?

Ando de prácticas en twitter y alucino, la verdad. Llevo oyendo desde hace tiempo que hay que estar en twitter, que es más serio que el feisbú,que allí está lo más granado de la sociedad de la información y de la cultura, pero no es verdad. Sólo hace falta chequear sus trending topic: que se mueven entre lo "superchónico" y lo deportivo, de las tetas de Terelu a los huevos de Jaime Ostos,sólo por decir dos grandes vulgaridades que recuerdo. La verdad es que yo estos últimos años he vivido en el facebook, allí tengo mi granja y mi parcela, donde me relajo y me dedico a "sachar". También en Facebook hay mucha bazofia, pero se controla más. Ya sé que el feis tiene mala fama, que parece un club de colegas del instituto, pero para mí es lo más. El club del caralibro además no va de nada, ni de cool, ni de elitista ni de guay; mientras que el twitter es lo peor, saca lo más bajo de uno mismo. Hace unas semanas veía el patético anuncio de Pedro Jota fardando de sus followers en twitter, y hace poco también escuché a un colgado del hastag la parida superlativa de " estarías más informado si me siguieras en el twitter". Enfín, el twitter, una secta más " que va de guay, pero no llega a chachi"...

martes, 16 de julio de 2013

¿Qué hacemos con España?

Para muchos ya casi no existe España, para otros es sólo un PIG, para el resto de Europa es uno de los países más castigados por el paro y la crisis financiera. ¿Sería bueno un cambio de gobierno tan sólo después de dos años de mandato? ¿Un cambio de presidente? ¿ Y quién lo designaría: El Mundo, Pedro Jota o Intereconomía? La financiación de los partidos políticos en España es indecente, ojalá sólo fuese el PP. Los manejos en las cloacas del poder popular son repulsivas, aún así creo que lo mejor es que el presidente aguante. No es el único implicado, pero es el único al que todos piden explicaciones;¿ por qué no devuelven el dinero los demás o por qué no piden perdón ? ¿O es que esto sólo tiene como fin acabar con Mariano? Aquí han pillado todos, los que más esos que ahora se santiguan, los que fueron de boda al Escorial, y los que recibieron clases de golf by the face. Temblemos todos, que viene Esperanza Aguirre o Gallardón. Creo que hay que aguantar otros dos años más como sea y que en dos años la gente opine.

lunes, 15 de julio de 2013

A raíña do street style

Nin Lovely Pepa, nin Bartabac, nin tampouco a xuíza Alaya, a gran líder do street style é Rosalía Iglesias. Seica as Rosalías aquelan ben nisto da moda, a Mera é unha das grandes damas da moda española, e a Castro está de moda sempre ou debería estalo. Pero a Iglesias, si que é glam, si que é chic, seguro que ela xa sabe desde primeiros de ano o que é unha " bibi crim" non coma min ;) Esa musa de telediarios, coas súas gafas de sol moi Jackie Kennedy, cos seus panos e os seus abrigos de visón, cos seus camiseiros e con esa melena de mechas californianas. Quen quere máis? Ela é xa a nova it woman, nin Alexa Chung,nin Alessandra Ambrosio. E aí a tedes, de Soto del Real a Prim 12; pero que cool es miña raíña! Se xa hai quen di que recibiches ofertas para patrocinios de vestiario: agora que te botan tanto de menos por Serrano, aproveita...

martes, 2 de julio de 2013

Bárcenas II

E qué di a muller de Bárcenas? mentres saca billetes de cen e de cincoentos euros da carteira. Un xesto moi propio de persoas como ela que están no paro, que cobran o subsidio ou que simplemente están en nómina do INEM. Qué lle dirá Rosalía ás do barrio, ás que aínda non saiban quen é. Parafraseando ó gran Carlos Blanco: - Mi marido está ingresado. -Mi marido está internado.Porque está a réxime, pero non a réxime aberto. Para que pensen que está na Buchinguer ou en Incosol e lle retruquen. -Tiene spa? -Tiene wellnes? E as súas amigas do Club de Golf? Pero se cadra o Bárcenas aínda fai negocio no cárcere e vai cobrando pequenas "mordidas" ós que están alí para sacalos antes do cárcere. El don Luis, como don Vito, con aquel lindo despacho en Xénova, co seu chofer, repartindo sobres a eito,coa súa americana austríaca, qué foi del? Que foi dos vellos amigos? Que foi? Estarán en diferido como a súa indemnización? E por que el? Cando Blesa, Cando Urdangarín, cando Torres non están alí. Si, pensaba si, hai que cantar; todo isto merece un bo " Rock de la cárcel".

Veraneando co PP

Antes pasaba o verán en Sotogrande, e agora faino en Soto del Real. Dun tempo a esta parte Soto del Real converteuse nun sitio exclusivo de vez. Soto del Real Spa Resort. Se cadra alí agardan a Urdangarín e a Cristina e o sogro-pai que probablemente tamén merecía ir. Que máis queren? Vacacións pagas, piscina e non ter que traballar...Non son os Luns ó sol, senón Semana á sombra. Houbo un tempo non lonxano en que o cárcere "se petou" de jet set, foi o tempo de Mario Conde, de la Rosa, Roldán,ou Mariano Rubio. Dicían que houbo algún deles que elixiu onde ir ( Roldán a Brieva). Peor sería o vello Carabanchel ou a Avenida de Madrid. Antes, máis antes, nos 70-80, o chic era ir a "El Dueso" ou se cadra a "Herrera de la Mancha". E agora que o Bárcenas está na trena, hai quen espera que cante, e podería ser, por iso hai quen di que na Sexta xa teñen preparada unha spin off de "El coro de la cárcel" O presentador está claro, sería o pobre rapaz que pasou os últimos meses ás portas da casa do administrador do PP, con Luis na cadea, haberá que reubicar ó redactor...

sábado, 29 de junio de 2013

Os chimpóns

Meu pai chama chimpóns a todos aqueles que andan de choio en choio, de cargo en cargo, que só campan e viven da apariencia. Os chimpóns sempre amarran, sempre "pillan cacho". Hai quen di que pillado un cargo xa estás aí na pole position e nunca deixas de subir ou alomenos de movereste en horizontal e a verdade que si que iso pasa; vémolo tódolos días. Do ministerio, ó consello de administración de Leman Brothers ó Ministerio e tiro porque me toca. E logo ves, miras ( no meu caso) que méritos ten a xente esta? E decátaste que ningún, nin sequera lle teñen querencia, arrimo ou apego a eses choios que consiguen by the face. Estou no móbil, non estou, estou reunido non vou coller son frases típicas do guión vital dos chimpóns. O seu é outra cousa: andar de "chimponeo", de relacións sociais, mandaricar, gobernichar e cobrar moito. Non habería crise sen chimpóns...

jueves, 20 de junio de 2013

Perdidas nas Cíes, avance verán

As protagonistas da serie están fartas de pasar frío en Cíes e rosman porque o verán non dá chegado. Só hai algo positivo de todo isto, polo de agora a patulea esa toda que invade as illas no verán cos seus bocatas de tortilla aínda non puxera un pé en Rodas pensa Pija. Choni non aturaba máis, quería poñerse xa aquelas minisaias de volantes de Zara Kids e aquelas botas de skai branco que non deixaba de poñer en canto comezaba a calor. Esta chiña padece de horterosclerose pensaba para sí Pija, glosando a gran Retrinque. O programa de receitas non dá despegado, queren facer algo parecido a Máster Chef, pero aquilo acaba sendo Operación Samanta. Maruja pensa que está enferma e pasa longas tempadas no cuarto de baño, cando a súa afección é cíclica de luns a mércores e chámase resaca, aínda que había anos que xa non lembraba os síntomas. Maruja empéñase en ensina-lo público a preparar un polbo á feira, algo que a Choni e Pija parécelles absurdo, Choni pensa que calquera sabe cocer un polbo, e Pija pensa que o mellor é come-lo nun bar. Hai que gravar en sitios distintos pensa Maru podíamos ir ó Mac Donnald´s ou ó Lizarrán, mentres que Choni se tira das mechas sen parar. O programa deportivo tamén vai de mal en peor,non teñen nin idea, e aínda que un equipo externo lles asesora aquilo é un desastre absoluto. -Por qué o Celta B xoga co Castellón A? O A xogará co A non? -Por qué este ano na Eurocopa non xoga Uruguai? -Qué é un córner? Pero o peor de todo foi cando nunha conexión unha delas confunde a Lance Armstrong co Neil Armstrong, estás entre a lúa e a póla dille o entrevistado... A últimas lesións nas Illas obrigan a abri-lo botiquín que sigue baixo chave, pero agora xa nin Maru sabe onde están as chaves, no fondo do mar, como na canción? Continuará....?

domingo, 16 de junio de 2013

Vellas decepcións

A historia repítese sempre, moitas veces xa o prevemos e evitámolo. Pero outras veces nos pilla de novas, e moléstanos aínda máis. Por que non me din conta? Por que pensei que o que pasa sempre non ía pasar agora? Por que confiar nesas persoas que teñen como costume dar nunca nada, e pedir sempre, mesmo esixir...? E a pregunta repítese outra vez: como tratar un egoísta?

miércoles, 12 de junio de 2013

Chochito de oro

O ghicho "empoleirouse", "se encumbró", si Charlín si. Que triste forma de ser trending topic! Chamando Chochito de Oro a unha das mulleres que máis traballa no noso país e que menos alarde fai do seu sexo ou da súa maternidade. Pero alá vai o Charlín e fai a broma chocalleira: "Chochito de oro". A verdade é que aínda queda moito macho ibérico, mesmo no vello BNG, e polo menos podía dicir "Cona d´ouro" pero non, nin sequera en galego. Para excusarse apuntou que era polas revisións xinecolóxicas de empresa da Moncloa, que outra vergoña é que en moitas empresas se fagan porque na sanidade pública tan mal funcionan. Ala Charlín, a pasear por Cambados e a rañala si, non vou ser tan groseira coma ti, non che vou dicir exactamente que tes que rañar, pero non te custará decatarche de que é, porque debe ser que iso é o único que tes no teu cerebro.

lunes, 10 de junio de 2013

O último "polvo" de Karina Fálagan

Hai quen di que xa non se dedicaba a iso, que xa hai ben de tempo que non exercía. Hai mesmo quen di que a iso non se dedicou nunca, que ela só rexentaba os locais: O Lady Hamilton e o Jonathan. Pero pareceme moi axeitado que as cinzas de Karina as botaran en Samil, o seu último "polvo" na praia que tanto amou. * Xa sei, xa sei ben que saíron augafestas, entre eles "queridoabel" que din que iso é ilegal ,cando todo o noso mar está feito unha Santa Compaña de tódalas cinzas que por aí "rulan". Tamén hai quen di que xa non se volverá bañar en Samil. Os vigueses de ben, hai tempo que non o facemos. E se cadra algún deses que a partir de agora non queren nin pasear por alí, igual atopaban no ar, na area ou no mar algún marcador de ADN moi parecido ó seu.

domingo, 9 de junio de 2013

O bolero de R´ Abel

Eu pensaba que Ramón Abel, de agora en diante, R´Abel era máis de boleros alá en cas Gayoso preto de Cabo Estai, pero agora seica se afeccionou ó agarrado porque botar un baile vestido de gaiteiro ou non, sempre é obxecto de portada do Faro e de chufla ou cuchufleta no Atlántico Diario e na Voz; se cae, ou aquela mal, se cadra pode ser trendic topic nalgunha rede social. E querido Abel vai botar un pasodobre ós pés do sereo da Porta do Sol, será o dezanove de xuño e será ó son da Orquestra Panorama. Abraian é? Esta cidade é moi rara, como tamén o é o noso país. Outros levan empanada, ou viño do país, pero o "dancing queen" ten un gran predicamento político senón que llo digan ós de Cangas que hai uns anos o PP pelexou cos nacionalistas por leva-los vellos a bailar( ía poñer votar, non sei por que). Si queridos vigueses o 19 todos podemos bailar ó ritmo de Abel, ó ritmo da Panorama e ó son dunha cidade que malia ser de primeira non consegue convencer ós nosos políticos de que merece as infraestruturas para dar servizo a unha urbe deste rango. A verbena aérea para pedir igualdade de trato co resto dos aeródromos galegos, malia o chusco, ten moita razón de ser. O aeroporto de Vigo fixérono os nosos avós, cos nosos impostos en Galicia subvencionamos conexións aéreas e logo temos que viaxar por Santiago ou pola Coruña. A verdade é que mola ser vigués. A área poboacional de Galicia con maior número de persoas e que puteada está, xa nos caímos do AVE que xa conecta a Coruña con Santiago e Ourense e baleiro vai, xa nos caímos do porto nodal, cando o acadaron outros portos menos importantes ca nós. Sabemos perfectamente que partidos votaron para que Vigo non estivera. E qué pecado cometimos nós? Vése que coas manifas e coas rodas de prensa xa nada se amaña, non. Nós vémonos nas urnas e se cadra na Porta do Sol, ,merda de país mantido de forma artificial e con respiración asistida a cousas que nunca funcionarían de por si, mentres se castiga as que funcionarían mellor de respetarse a libre competencia. Agora o Ministro de Injusticia quere leva-lo partido xudicial a Pontevedra e pecha-los xulgados de Vigo? Pode ser, aquí todo vale. Acaban de pecha-los cines de Pontevedra, se cadra Louzán non se decatou, podería subvenciona-los do Lérez a un euro e pecha-los de Vigo para que fosemos alá, xa me fode darlle ideas, pero o nivel de surrealismo anda aí, aí... Eu vou tentar evadirme e ir pensando xa qué bailar na Porta do Sol: Volare, Santa Marta tiene tren ... y Vigo no, o quizá el Tin Chin Tin que compuxo Feijóo cando lle outorgou o Premio Castelao a Carlos Núñez e The Chieftains!!! Qué difícil é ser vigués!!!!

Sexo en Nueva York

As impresentables ghichas de Sexo en Nueva York cumpren xa 15 anos, mágoa de serie na que os corpos eran curvos, pero os cerebros planos.

martes, 4 de junio de 2013

Que te den

Qué bien estoy sin ti!Sin tus quejas, sin tus lloros, sin tus lamentos, sin tus malas caras. Que ten den!

jueves, 30 de mayo de 2013

Karina Fálagan, a cara B de Vigo

Morta A Collona, quedábanos a Fálagan, e agora nin iso. Se cadra a Elena, pero xa non é o mesmo. Vigo venera e mitifica as súas personaxes, as de arriba e as de abaixo. Non din as malas pécoras que dunha puta e dun portugués naceu o primeiro vigués...? Non é Vigo a cidade de Galicia con máis puticlubs per cápita, hai outras que teñen maior ratio, ben preto de nós. Pero aquí non agochámo-las nosas zonas de sombra. A alcaldesa do Atlántico era intensa de vez, grande, verborreica, esaxerada, franca e puta profesional. De agora en diante técnica sexual. Nesta cidade aberta, ninguén ou poucos lle torcían a cara a Caridad Fálagan. Eu quixen ir ó seu enterro, gustaríame ter escrito a súa biografía e ve-lo rostro lívido de todos aqueles que podían saír nas súas páxinas pero non puido ser. A Fálagan era única, saberemos toda a nosa historia, cando saibamos das nosas paixóns, cando saibamos do noso lumpen e como en cidades como esta os altos e os baixos fondos se mesturan sen que ninguén se asuste. Mediática como poucas, a Fálagan mereceu moitas horas de televisión, pero as nosas canles prefiren a Pacomivida, ou a Cañita Brava. A Fálagan rompía o share. Recompoñe-la historia desta muller sería como xunta-las areas das praias de tódalas illas galegas das Cíes a Sálvora. Todos teñen recordos aillados e historias que parecen lendas xa. De cando tarifou ou alomenos coincidiron no hall dun hotel de Santiago unha Carina e unha Corina e case chegan as mans. Nun coñecido salón de peiteado vigués aínda se botan as mans á cabeza porque un día apareceu esixindo un tinguido capilar pero non era na cabeza, nin nos pelos do píloro e ninguén llo quixo facer. Historias hai para todos. Pena de novelón! De folletín de sobremesa ou de realismo máxico galego,de personaxe de Cunqueiro...

domingo, 26 de mayo de 2013

O perigo dos ex

Sempre queren volver, teiman e teiman naqueles tempos pasados que xa nunca volverán; pero eles andan cegos ou alomenos choscos reeditando nos seus neuróticos cerebros os días das vellas glorias, que nunca tales foron. Cando eu era xefe, cando eu era presidente cando eramos mozos, "dime cuándo, cuándo, cuándo..." E esta semana tocou rebu-aznar, e alá chegou a Antena 3 o Chemari, o home aquel do bigote portugués, do rostro hiératico,do acento nasal de dobraxe iberoamericana de debuxos animados. E o oráculo falou, falou porque quixo di unha e outra vez a quen o quera escoitar Rafa Cuíña no seu facebook e no Correo Galego de onte a quen o queira ler. O parvo de León, o home que nos meteu na guerra de Irak, o que miraba a outro lado cando o Prestige, quere agora darnos lecciós*. Aquel home feo, pequerrecho,como un debuxo animado mal feito dos Hernández e Fernández, de Hergé.Aquel señor que dixo que era ETA , cando era Al Qaeda, aquel home que puxo a Mariano de sucesor e que fixo que perdera as eleccións. O Aznar que non sabía ou non quixo saber que pasaba no despacho de Bárcenas, o Aznar que anima a beber e a conducir, o que se beneficia da Gürtel e o que casa a filla como se dunha princesa se tratase, aínda que fose unha ra. E vai o jicho e ven a darnos leccións; e digo eu de qué? Será de pilates ou de abdominais? Pois se é diso que se absteña que moito noxo dá por máis fraco que estea !

miércoles, 22 de mayo de 2013

Tempo tras tornados na Illa de Perdidas

Os últimos tornados en Oklahoma teñen trastornadas ás nosas tres protagonistas. A chegada das primeiras raiolas de sol fai que moitas devezan por coller xa a primeira baixa do ano. Maruja leva uns meses fóra de si non atura unha mínima insinuación sobre a idade e o aspecto e anda cada minuto comparándose con esta e con aquela, e xa ninguén lle contesta cando di: esa non pode ser máis nova ca min, non parece eu máis nova? E xa nin as medusas responden. E as algas e os caramuxos fartos están xa. E mala cousa cando alguén responde porque se non lle gusta a resposta, axiña di " o que hai que oír"; se non queres oír raíña non preguntes, ou en todo caso deberías respeta-lo que opinan os demais. Ademais continúan os problemas de estilismo. Choni quere máis volantes,Pija non atura as camisetas "prensas" e Maruja que vive unha nova etapa existencial quere roupa máis moderna. Seguen ademais sen poñerse de acordo en que comer, na dieta de verán, o que a partir de agora chamaremos vulgarmente: "ingestas". A operación biquini apreta e xa non estarán soas nas illas e queren lucir "palmito". Choni quere mazarse a biomanán e face-la dieta Dukan, pero Pija di que non, que xa dixo a OCU que esas dietas son nocivas; e Maruja segue pampa e pregúntase para o seu interior, quen coño será Ocu?

jueves, 16 de mayo de 2013

A catequese das nove

Parece que desde a tele pública de España se preocupan pola nosa saúde moral. Recoméndannos que recemos e dinnos como debemos vestir. Hai tempo que algúns informativos se converteron en homilías. Hai tempo que algúns ministros parecen cregos, Papas ou Lexionarios de Cristo. Aborrezo a roupa e os escotes, pero non me gusta que ninguén me diga se debo rezar ou qué podo vestir. Quén dirixe ideolóxicamente os telediarios de TVE. Acabarán poñendo o Angelus? Recomendando comida de vixilia? Metendo máis procesións.Polo xeito parece que aínda lles queda letanía para rato e a nós moito Vía Crucis!!! "Perdónales Padre, porque no saben lo que hacen"

viernes, 10 de mayo de 2013

Onde metemos os nosos fillos?

O Colexio Santa Cristina de Vigo despois de dous meses de bochornoso silencio sobre un caso que revolveu o país todo decidiu falar hoxe. Os pais dun neno de dez anos denuncian un acoso escolar que tivo como resultado máis grave unha fisura de pene tras unha patada. A directora do colexio non colle o teléfono para precisar ou desmentir. Nos xulgados agóchase e non dá a cara nunca.Hoxe tampouco vímo-lo seu rostro. Para dar unha rolda de prensa na que básicamente se leu un comunicado envía dous avogados e un secretario da patronal dos centros de ensino privado. Unha persoa que xestiona os estudos dos nosos fillos que probablemente dá clases non sabe explicar cando, como e por que se actuou neste caso se se fixo. Por que se agocha? Tan difícil é explicar qué pasou. A verdade é que eu non teño fillos pero gustaríame moi pouco que estivesen nun centro que tan mal se sabe explicar.

jueves, 9 de mayo de 2013

Volven as jichas de Perdidas

O Programa de cociña da illa vai de mal en peor.Aquilo parece xa "Pesadelo na cociña". Tódolos restaurantes que se prestan a participar no programa van pechando ou facendo un ERE. Na illa todo vai en caída libre. Na revisión médica habitual, na análise de tóxicos dan máis positivos por benzodiazepinas que na Operación Puerto. A Maruja vaiselle o bolo aínda máis do habitual, Pija está moi enfadada polos novos cambios e non sabe xa se virar á esquerda ou a dereita. As audiencias van fatal e a produtora do programa Zinquin-Tranquimazinquing Audiovisual decide estar presente no festival de Cans cunha curta ou cunha reportaxe. A elixida é Rapante Nui, gravada no seu día no Bar Fortes do Porriño e que se exhibirá no Pendello de Moncho. Choni quere que todo o persoal da Illa acoda á preestrea, pero Pija di que polo carallo que ela pasa de ir no chimpín e de pisar bosta coas súas Pretty Bailarinas ou cos Slipppers eses que parecen as zapatillas dunha avoa, porque ela non ten unhas botas plásticas brancas desas que se pisas unha bosta as podes lavar cunha baeta.

viernes, 3 de mayo de 2013

Malfollat

Tódolos díás esa puta mala cara, tódolos días ese rosmar, ese monótono fungar. Por que esa mala hostia? Que carallo te pasa? O día menos pensao* eu tamén che vou berrar, tamén che vou dicir que tes que facer; tamén che vou poñer esa cara de cuna*, a ver que che parece eh?

jueves, 2 de mayo de 2013

Vigo.today " Os mexicanos compran Barreras para gravar telenovelas"

A factoría Televisa, socia de PEMEX acaba de facerse co 51% de Barreras coa fin de ter un novo plató para gravar telenovelas e narcocorridos. Unha operación que callou grazas ás xestións persoais do presidente da Xunta,Alberto Núñez Feijóo, quen persoalmente viaxou a Cidade de México para levar en persoa as súas fotos con Marcial Dorado pola ría de Vigo ó Presidente de México e ó do holding petroleiro azteca. A primeira serie que se gravaría nas gradas de Barreras podería ser "Ouro negro, po branco"· Pola súa proximidadeó mar, hai quen pensou que os pantaláns de Barreras poderían valer para grava-la versión mexicana de Splass,proxecto que se desbotou polas baixas temperaturas da ría de Vigo. Güei, manito, que a Virxe de Guadalupe nos pille confesados!! Ándale!!!

domingo, 28 de abril de 2013

Artículo 40, parado rico, parado pobre!

Ás veces semella que hai parados ricos e parados pobres. Estamos todos preocupados por Pescanova, por NCG, por Vulcano, por Barreras e as pequenas qué? Desde hai tempo as leis laborais, permíteno case todo. Desde os noventa xurdiron as novas perversións laborais: o management, o outsourcing, a flexibilidade laboral e mil palabras absurdas máis que só serven para redenomina-la nova escravitude laboral. Deslocalizar,redimensionar son outras das novas putadas laborais moi en boga. A reforma laboral abriu a billa a novas formas de perversión. En principio a deslocalización e a redución de persoal poderían supoñer a redución de custes tan necesaria neste tempo. Probablemente a falta de vendas obrigue a algún destes cambios. Estou certa que nestes tempos hai moitos empresarios que gozan como carrachos pensando como asoballa-los seus traballadores grazas a esta nova reforma laboral. Mentres se estomballan nunha cadeira de brazos de coiro, cun güisqui on the rocks ou un gin tonic rañando nos ovos como só eles saben facer. Hainos que só se dedican a isto. Nos últimos tempos estou abraiada co artículo 40. Traslado obrigatorio de persoal, pasoulle a dúas persoas da miña familia. Con soldos exiguos, e horarios indecentes é o propio traballador o que decide abandona-lo traballo polo seu pé. Parece un "golpe maestro", indecente pero "maestro". Son as cousas que fai SEIRT ou que quere facer UNÍSONO mentres todo o mundo cala. Só hai algo un pouco peor:o mobbing...

lunes, 22 de abril de 2013

Listillos

Eles sempre zafan; sempre amañan como lles convén. Convencen ós demais de que aguanten auténticos marróns, mentres eles quedan co mellor. Fano cun enorme sorriso e como se che fixeran un favor. Ah listillos, que noxo dan. Van de guais e non chegan a chachis.

domingo, 21 de abril de 2013

Aroma de rapante

Como boa viguesa gústame o cheiro a peixe. Subir á torre do concello de Vigo e esnifar cara ó Berbés, ir ós mercados e ás peixerías, gústame o cheiro a mar.Non me molesta. Cando vivía no interior, non aturaba que me fileteasen os linguados ou os gallos, parece que hai xente tan pouco afeita a comer peixe que non atura as espiñas. Tamén vin alucinada como a xente botaba ketchup ou mahonesa nos filetes de pescada. Costumes indecentes que en Vigo nunca vin. Tampouco me molesta demasiado o olor a peixe fritido ou a caldeirada cando entras nun restaurante ou cando o preparo eu. Non sei como tan mala prensa ten. Se cadra porque Süskind o demonizou, ou porque nos Luns ó sol a muller de Luis Tosar non daba quitado aquela peste do corpo por máis que fregaba nel. Só hai un olor a peixe que non podo aturar e é o do rapante, penso que o descurbriría a un quilómetro. Noxento, plano, gris, sen xeito, con esa pel traslúcida cru e con esa cor beige cando xa está feito, non podo con el. Por razóns que non veñen ó casó, ás veces a miña colada se impregna dese noxento fedor, que me estraga boa parte da mañá...e entón cando entendo á pobre Nieve de Medina refregando na pel para quitarse de enriba ese molesto aroma de Poisson.

lunes, 15 de abril de 2013

Criptonita de la Mancha

Criptonita Montiel ou Criptonita de la Mancha foi de todo, menos unha muller común. Pola súa chaise longue pasaron reis (alomenos un), premios Nobel(alomenos un), escritores, actores e tódolos que ela deixou. A súa vida non foi aburrida non. Compárana coa parva de Penélope Cruz. Pero a Montiel caga por ela, perdón pola vulgaridá*. Sara de la Mancha era un mito do celuloide e ata escasos días un mito de carne e óso. Nunha España gris, a Montiel deu color a un país triste moi de cine de barrio. Sara Montiel foise sen contárno-la metade da súa vida: o seu co rei, a súa amizade con Karina Fálagan e todo o que vivíu en Hollywood. A súa vida foi como un meteorito, como unha criptonita de Campo. Desde alí desde o ceo onde tódalas estrelas están podería contarnos todo o que pasou...

Paisaxe de Monteferro

martes, 9 de abril de 2013

O presidente karaoke

Mariano é un presidente karaoke. Non dá a cara, fala a través dunha pantalla.Cando gobernaba Aznar moito se criticaban as rodas de prensa sen preguntas. Agora xa chegamos ó paroxismo.O máis do máis, como os vídeos de "Lo que necesitas es amor". Mariano fala desde a pantalla. Que nos sorprende? Tamén o facemos nós. Teño estado con xente a menos dun metro que en vez de falarme me manda un whatsApp, teño recibido ofertas para tomar café que me terían prestado máis nun locutorio ou nun take away, xa que unha vez pedido o café a outra persoa veña que fedellar no ipad, non sei se estaría respostándolles ós seus followers, cambiando o seu estado no feisbuk , mandando whatsApps ou poñendo "greguerías" no twitter; tanto me ten. O caso é que a piques estiven de erguerme sen lle dicir nada. Bo, gañas tiña de mandarlle un whatsApp deses cun zurullo, ou etiquetalo nun estado do fesibuk no que a mandaba ó carallo, ou dicirlle que fose a rañala polo twitter, pero non fun quen. E os dispositivos chámanse táctiles, cando de tacto de voz e de son, cada vez menos...Non critiquemos a Mariano, é tan só un de nós. " Enviado desde mi Ipad"( ;)

lunes, 8 de abril de 2013

Xente que non debería morrer

Dáme igual o da Montiel e o da Thatcher que tiveron o mal gusto de morrer nos mesmos días que o fixo Pepe Cameselle, o imprescindible para nós. José Cameselle foise antes de tempo, o líder de Comisións home afable gran líder do naval, metal vigués, tranquilo, amable, humilde e servicial déixanos a todos un pouco orfos. Nun mundo cheo de mala hostia, nunca sobra un home coma el.

domingo, 7 de abril de 2013

Marcas demasiado caras: España, Galicia, Pescanova

Desde adolescentes moitos de nós decatámonos de que ás veces as marcas non valen para nada, venden fume, soños e misterios, pero máis nada. Os Levi´s , as Amarras, as Hunter. Son só palabras que a golpe de publicidade e snobismos se fan famosas. Pagámo-las marcas, non os produtos, nin a calidade ás veces. Coa depresión económica o mundo encheuse de marcas brancas e de low cost: Hacendados, Leader prices, moita xente sabe xa que o elevado prezo e a marca non garanten a boa calidade. As marcas valen só para baleira-los petos de máis, e iso o que nos queren facer coa marca España, o que xa nos fixeron coa marca Galicia, cando para conservar unha caixa galega foderon dúas. Tamén agora unha marca: Pescanova enarbora a bandeira de Rodolfo Lagostino para que todo continúe igual que os bancos e os galegos sigan enterrando os cartos en tódolos mares do mundo. E quen vixía que a marca Pescanova continúe? A consultora que garantíu que a fusión das caixas sería un éxito: KPMG e un fillo de José Luis Méndez Pascual excaixagalicia o gran piloto do desastre económico das caixas galegas. Vade retro!!!! As marcas para quen as queira pagar, nós a Vilanova de Cerveira...

miércoles, 3 de abril de 2013

Feijóo, rubio de batea?

Seica non se pode chegar á Moncloa en planadoira, nen sequera seguindo os ronseis dos barcos e as ondas do mar de Vigo, se vistes meu amigo? E parece que hai que non perde a Esperanza de monclovita ser. E así se atopa Feijóo entre "la chini y la rayi". Hai tempo que non me parecen nin medio normais as cousas que ocorren no norte da miña provincia,nin que o capo do partido fose man dereita dun coñecido contrabandista e alcalde que no cárcere está. Non é normal andar de francachela e de viaxe con xente que vive facendo funimbulismo enriba da raia. Aquí nada é normal. Había neve, equivoqueime non volverá ocorrer,xa parece unha absurda cantilena. E que antigos son; que nós temos agora esas fotos e chimpámolas begining now no feisbuck ou no twitter ou no myspace; pero non está xente da vella escola garda as fotos no caixón. En xornalismo dicimos facer neveira cando falamos de deixar noticias enlatadas para eses días de ponte nos que pode non ocorrer nada, pero isto non é neveira, isto é conxelación, que as fotos teñen dezaoito anos, son maiores de idade e case case poderían votar. E esas viaxes ós Chutes de Europa ou a Andorra e esa cazadora de leñador do amigo Feijóo? "Marcial eres el más grande". E pensamos todos, nós non temos fotos con narcos ou si? Se cadra quedaron na barra do Pingus...

jueves, 28 de marzo de 2013

A curta escapada do mono Nano

Nano quixo ser tan famoso como o mono Paco, rei dos macacos nos noventa.Primate famoso e verdadeiro arty monkey! Quixo fuxir na semana santa, coñecer mundo, saír da Madroa onde naceu; pero tardou poucas horas en volver. Nano saíu da Illa dos monos, do seu paraíso artificial, superou o cristal que delimita a illa, chimpou sobre unha árbore e entrou no foxo dos leóns. Logo coñeceu o mundo exterior. Non chegou lonxe. Vería a estrada e o monumento ó zoo e a canceira municipal. Alí si que viven mal os cans e os gatos, que aquilo parece un campo de concentración. Ai Nano, Nano, se hai xente que vive peor ca ti. Con ese chan de calefacción radiante, con eses deuvedés que proxectan esceas da vida salvaxe... mellor estás no zoo que na triste vida real.

lunes, 25 de marzo de 2013

Cliente preferente?

Hai dúas palabras que xa nunca significarán igual en Galicia: unha é preferente e outra é prestige. Aquí xa ninguén quere ser cliente preferente nin consumir xeados ou tartas prestige, porque as palabras non son inocentes ou si?

domingo, 24 de marzo de 2013

Obradoiroleaks

Desde que Manolo, o electricista escribira o seu obradoiroleaks que circula pola rede e en modestas fotocopias polos bares de Santiago, a novela de Vázquez Taín deixou de venderse. Houbo quen pensou que o roubo do Códice tivo un final moi cutre, de serie B.Un electricista border line, un agocho nun garaxe dunha "banlieu" de Santiago, rodeado de bolsas do Froiz? Moi pouco cool para un argumento de John Le Carré ou sequera de Domingo Villar ou de Pedro Feijóo. Pero "hete aquí" que vai Manolo, ó que parece que lle falta un cable rouba o Códice e escribe unha historia que parece o escrito de acusación do fiscal do caso Arny ou un microteatro de Chueca. Ai, Manolo; que pouca vista para os negocios! Estánse forrando en Tórculo coas fotocopias e ti deixaches o obradoiroleaks no notario, se polo menos llo venderas a "El País" ou a Interviú tiñas para pagar a esa avogada narquista que te botaches... pero que son os cartos para ti? Se cadra aínda tes outra maleta con tres quilos no faiado e unha reprodución do Tumbo A baixo a lareira...

sábado, 23 de marzo de 2013

Antoñete versus Bárcenas

A min Bárcenas paréceseme a Antoñete, con eses penachos brancos nas tempas e no cranio. Paréceme un toureiro por como vapulea este gran touro chamado España e esa gran gaivota cuprofaga que é o PP. O que non ten Bárcenas é esa vergonza que se lles presume ós que practican a disciplina da tauromaquia. Porque Bárcenas non ten vergoña e si manta da que tirar.

viernes, 22 de marzo de 2013

De canto nos custa ir de putas co rei

Vivimos nun país en ruinas.Onde só uns poucos gozan de barra libre e os demais pagamos. Os seus sobres, as súas copas, as súas raias andaluzas, e mesmo as putas. Porque a Corinna pagámoslle nós:as reformas da casa, a seguridade público-privada( como o hospital novo de Vigo),seguramente as pulseiras e as viaxes tamén. Non é a primeira que nos custa cartos, antes din, pagáronlle a Bárbara Rey e a Antonia del Atte para que non falaran. A algunhas asignóuselle unha mensualidade durante algúns anos. Paréceme demencial. Pero levala ademais ás viaxes oficiais,outorgarlle pasaporte diplomático, facela representante de todos nós,deixala facer negocios en nome do país. Levala nas viaxes canda a raíña. Que imaxe de país! Din que tódolos reis que no mundo foron tiveron validos, favoritos, amantes e bufóns. En Versalles no Pétit Trianon disque María Antonieta levaba ós seus amantes. Alí agochada entre xardíns. Pero aquí no século XXI cando tantos cartos faltan en tantos sitios estamos fartos de pagar; a xentalla coma esta que nada fai. E este señor que está chocho podía ter gustos menos caros, podía aquelar unha churri na Casiña de Helena, ou na Ferrería por non mandalo á da Collona que tan propio de Vigo sería. Por min que se vaia, el e todos, xa non estamos para pagar putas, nin viagra a este señor

viernes, 15 de marzo de 2013

Mellor calados

Non podo con ela. A súa presenza próeme. U-la humildade? Onde ve-las carencias propias e non só as alleas? A verdade, nena, abúrresme moito.

sábado, 9 de marzo de 2013

Treboada na Illa de Perdidas:do chonismo ó chandalismo caudillista

Dos directores de "Lo imposible" e do "Método Gröngholm dos guionistas de "Nada, mentiras e cintas de vídeo" cos protagonistas de "Los miserables" e dos " Xefes pasaxeiros" xorde o penúltimo capítulo de "Perdidas"´: "Máis perdidas ca nunca". Banda sonora: Los calis, Los Chichos e Los Chunguitos Starring by Almodóvar, Iker Jiménez e Juan Antonio Bayonas. Unha forte treboada que deriva en tsunami afecta ó arquipélago de Perdidas. A dirección do programa quere emiti-lo fenómeno adverso en directo, pero non o consiguen. Maruja berra mayday, mayday, my God my God, pero como sempre non dá feito. -Volveuse estraga-la LSD di Maruja toda farruca. - Pero que LSD nin LSD di Pija? - Si, a LSD a conexión da internet que non furrula teima Maruja. Choni está desolada, a treboada, o tsunami e o tornado arrasaron con todo o campamento base que ela conseguira deseñar. Anda moi alporizada e perde o control cada cinco minutos xa ninguén lle fai caso. - Mellor sería que fosemos a Splash ou a "Mira quen salta". Co trebón o programa déixase de emitir e a dirección da canle achégase en helicóptero ata o Peirao de Rodas; queren ver in situ por qué fallou a emisión. Aqueles días o bar do Porto é un constante desfilar de abrigos e chaquetóns de veludo, uns de orixe aninal e outros de orixe sintética. A cantina do porto aparece chea de pintadas: "Chonismo is dead" que ninguén sabe que significa porque aquí a lingua oficial é o castrapo. A dirección da canle quere redefini-lo programa na procura de maior eficiencia,e busca un novo comandante presidente chavista, un chandaleiro como o Gran Hugo Chávez Frías. Si, era boa idea elixir no novo reality show da tempada un novo líder político; Antena 3 anda á procura dun novo Papa, A Nosa Terra tv montou outro reality na procura dun novo presidente da RAG, El Mundo TV montou outro para atopar un novo Rei, Atlántivo TV busca unha nova Corinna Porro; por qué nós non imos buscar un novo líder bolivariano para Venezuela, aínda que sexa aquí nas Cíes? Fundido a negro?

martes, 5 de marzo de 2013

Todos estamos nominados

Xa son cinco millón e poden ser máis. María traballaba de alta executiva nunha empresa de automoción.Traballou desde os dezasete anos,dando clases e demais.A semana pasada déranlle un coche de empresa de alta gama, un i phone 5. Sentíase feliz e relaxada, nestes tempos de crise tiña chollo e era bo. Era a envexa do seu entorno. Aínda non baixara da nube, aínda non lle dera tempo a instala-lo instagram nin o whastsapp cando ó luns seguinte non a deixan entrar no seu despacho, pídenlle o móbil, o ordenador portátil e déixanlle o coche só para vover á casa. Parece que só pasa nas películas pero é verdá* agardárona con esa caixa de cartón color café con leite e deixáronlle só pasar a recolle-las súas cousas persoais. Indemnización e paro. Nunca en tal se vira. Tampouco se vira en tal Ana R, xefa de peche dun diario rexional do norte de España. Imprescindible, igual traducía do euskera un comunicado de ETA ou paraba as máquinas á unha menos dez porque souberan da morte de Fraga ou dun montañeiro desaparecido en Aralar,salarios low cost e xornada laboral extra large fixeron que se fose do seu diario polo seu pé. Rematar ás dúas da mañá e comezar ás dez da mesma mañá non ten xeito nin maneira nin hai corpo que o ature, nin sistema nervioso que o resista e por iso Ana se foi. Un ano de indemnización e ó paro a descansar vía ERE. A desesperación levouna ata aquí, logo de pasar no Polígono de Areta case a metade dos seus últimos dezaoito anos. E quedan máis, oxalá non fose, agora que por fin os gromos verdes parecen saír á luz.

miércoles, 27 de febrero de 2013

Xente que quere decidir por ti

Me gusta cuando callas, cuando no te metes,cuando no quieres decidir por mí. Me gusta que respetes,no me gusta tu soberbia, ni tu manipulación. No me gusta tu discurso prefabricado y repensado; no me gustan tus silencios,no me gusta el cuchicheo, no me gusta el "sotto voce". No me gusta. No me gustan estos tiempos.Dicen que los cursos de manipulador de alimentos son caros, los de manipuladores, bien baratos son.

viernes, 22 de febrero de 2013

O chairego solitario

Sentirse mal, moi mal. Ver de facer como que nada; ver de non facer nada! Ver como hai quen amaga un favor e fai unha putada. Alucinar, soñar, ter pesadelos!

martes, 19 de febrero de 2013

Sex in the island

Os seguidores desta serie barata poderían pensar que as nosas tres protagonistas son seres asexuados máis pendentes dos nenos, das marcas, da roupa ou dos médicos, pero non tal. Na illa como na vida en xeral hai sexo, como parece que tamén o hai na Catedral. A chegada da primavera fai estragos entre as nosas tres protagonistas, que non deixan de comenta-lo bos que están os técnicos. A Maruja gústalle especialmente un da Coruña moi novo e moi guapo; a Pija parécelle novo máis. -Está moi bo, pero está "poco hecho". -Como "poco hecho"? Di Maruja. -Si, fáltanlle canas,malahostia, engurras e vivencias... - E barriga e chepa non? Di Maruja con sorna. Que "poco hecho" nin "poco hecho" si fai falta o fago eu!!!!

lunes, 18 de febrero de 2013

Xaneiro, mes "pijameiro" , febreiro mes do fogar

Cada xaneiro nunha pequena cidade do norte ademais da cuña de Multiópticas Rousseau puñan nas radios as cuñas de Alonso,uns grandes almacéns tipo "El Pilar" ou Asefal. "Enero, mes pijamero en Alonso" cantaruxaban aquelas cuñas desde finais de nadal. Tódolos anos así, case tan míticas como as de Tato Garrido na SER de Vigo. Desde aquela teño claro que "enero, mes pijamero", pero agora penso febreiro mes do fogar ou mellor da MANTA. Porque é tempo de tirar da manta,así o entende Diego Torres, que aínda que non é o cantautor, non fai máis que "cantar claro".Precisamente Diego Torres cantaba "Color Esperanza" a canción favorita da outra gran tiradora da manta entre bambalinas. Aguirre gran tiradora da manta, do manteo de Mariano, como o manteo de Sancho. O Mariano, outro vello Quijote que nin a barba lle falta! E que dicir de manteiros? Que nin os de Palencia que lles vendían ós nosos avós no tren. Aí na "pole position" está Torres, como nun taboleiro de xadrez, coas súas Torres, co seu Rei, coa súa Raíña, cos seus peóns e os seus alfils, e de momento parece que todo rematara en xaque mate. Agora que o Duque empeza a desempalmarse e que xa quedou sen Rambla, despois de arramblar con todo. Que veña para aquí, que veña para Galicia, que aquí os temos "cadrados", xa lle demos a Álvarez Cascos a medalla de Galicia tralo Prestige e poderíamoslle ofrece-lo Condado ou o Ducado de Ourense Empalme; poderíalle interesar. Agora que se di que empalma cunha modelo rusa e non coa Duquesa de Empalme. Debe saber Urdanga que Ourense tamén é unha boa terra para o tráfico de influencias, as cacicadas e o nepotismo e para o empalme tamén. Vaille interesar, abofé que sí!!!

De verbo a verbo

De verbo a verbo

domingo, 17 de febrero de 2013

A min que me Aspen!!!

Non teño idea de fútbol, pero hai tempo que teño a estrana sensación de que no Celta só xoga Iago Aspas. Paréceme que é case o único que mete os goles, é o "pichichi" que todos queren fichar,mesmo a selección española. Poderían ser paranoias miñas; pero onte Paco Herrera viumo confirmar botando a culpa do resultado en Getafe ó carismático moañés.Se non xoga Aspas, non hai partido...

viernes, 15 de febrero de 2013

Nunca facemos nada

Con xente coma nós non habería revolución francesa, nin maio do sesenta e oito. Tragamos con todo, si. Laisser faire, laisser passer. Esa etena revolución pendente, e iso que aquí si, en Vigo, baixo os adoquíns está a praia

domingo, 10 de febrero de 2013

Os chopos de Coia

Os chopos de Coia deixaron máis follas que os bidueiros e noutono, pero follas de xornal. Os chopos de Coia foron trending topic de nadal a febreiro; tanto no faro coma na voz coma no xornal oceánico, ou nas roldas de prensa do PP. Os chopos de Coia xa son máis famosos que o olmo de Machado.Os chopos de Coia deben ter xa unha causa en change.org, xa teñen os seus poemas e os seus corazóns espetados e hai quen di que a punto estivo Tita Cervera de vir atarse a eles. Son unha causa romántica e ecoloxista. Son o único verde nun barrio gris escuro de cemento habitado por traballadores do metal e de caixanova. O único verde que apodrece e que cobre os coches coas súas pólas e as casas todas dunha manta de pole branco. Os veciños deste barrio de aluvión están fartos dese po en suspensións, deses flocos, desas faíscas, desa alerxia e dessa caída de árbores. Pero nós, os que vivimos no centro, os do PP,os do Atlántico, os do Faro ou os da Voz, ou os ecoloxistas e mesmo os da asociación veciñal vémo-las árbores a trinta quilómetros de velocidade desde o coche e pensamos qué bonitas son! Porque alí as colocou o paisaxista Francisco de Sales e configuran un bonito paseo cuxas molestias non temos que aturar. Os chopos de Coia son xa como o olmo de Machado ou a árbore de Guernica, ou a oliveira do escudo vigués que tanto arraigaron que ninguén pode xa con eles.

sábado, 9 de febrero de 2013

Potito party, de "Perdidas nas Cíes"

Na Illa de Perdidas vívese un cambio tecnolóxico sen precedentes cando a produtora decide enviar unha unidade móbil nova. Podiamos facer un programa de radio di Choni todo chea, feita un brazo de mar. Maruja abre os ollos e só pensa que aquilo lle vai dar máis traballo e non pode soporta-la idea, Pija segue a buscar cobertura co aifon 5. Si, si, esta decidido imos facer un programa de radio, de corte feminino; falaremos deses temas que tanto interesan a nó-las mulleres: nenos, maridos, roupa, tecnoloxía, decoración... médicos... Sí, si di Maruja que xa lle empeza a ve-lo punto ó novo programa. Ás nove facemos a primeira rolda de conexións: ademais da hora e da temperatura, a xente que chame contará qué tal pasou a noite o seu bebé, faremos un seguemento en detalle de tódalas que nos chamen. Sí, sí que guai, di Pija, que xa se estaba afacendo ás conversas sobre, cueiros, apiretais, dalsis e zurullos infantís de tódalas cores e espesuras. Este microespazo pódenos levar unha hora, porque estes temas interesan moito e pásase o tempo nun salouco. Faise curto mesmo. Sí, si di Maru, a xente pode chamar e consultano-las súas dúbidas sobre os xenéricos... Logo teremos que dedicarnos un pouco ás actividades do reality show: a pesca de fanecas, e de rapantes para comer, pero sen estrés eh? di Maru. Ás once e media break coffe di Pija. Cómo? pregunta Maru, qué é bricofi? Pausa para o café di Pija, carallo parece como se nunca saíses da Gran Vía, Maru,hai que viaxar máis, aínda que sexa de cámping... Se alguén ten que facer unha compriña, a hora ideal é esta logo de break coffe di Choni. Aí nos queda un ratiño no que podemos volver ás actividades propias do reality show. Pero xa á unha é unha boa hora para facer unha rondiña de guasaps, deses que parecen power points e que son moi divertidos, a min mólanme eses do gatiño que fala son ideais di Maru. Eu teño uns moi bos pero só se poden transferir a móbiles de apple di Pija, falando do único que fala desde a chegada dos smartphones... Unha e media, tertulia no bathrroom di Pija, si, si unha conversa informal no baño, iso dálle moito xeito a calquera programa como en Gran Irmán ou Ally Mcbeal di Choni. Pero a Maru, non lle convence, non quere que se lle apalanquen no baño, onde ela pasa as horas mortas perdendo o tempo e zafando do chollo, aínda que non se atreve a dicir nada. E chegamos ás dúas di Choni, haberá que parar para comer algo non? E así pasan os días ata que o planning do novo programa de radio non é aprobado pola cadea de televisión. - Joer, se isto parece un programa da sección feminina, a quen carallo pode interar tanto potito, tanto cueiro e tanto guasap...? Di o director xeral!