Vistas de página en total

sábado, 29 de septiembre de 2018

Entre el Opus y el porno

La maravillosa profesión que ejercemos: el periodismo, a pesar de sus miserias y carencias nos permite conocer al gran abanico social desde abajo y hasta arriba, pasando por en medio.Como don Juan Tenorio: “A las cabañas bajé ,yo a los palacios subí”.Supongo no haber dejado como el literario seductor: “ memoria amarga de mí”. Los profesionales de la sanidad pública, lo tengo pensado algunas veces también se cruzan en su día a día con lo más granado de la sociedad, lo más común, lo más vulgar o lo marginal. Y esa es la grandeza de nuestro trabajo que con el mismo calzado( nunca sabemos adónde iremos) vas a un palacio, al club financiero o a un cobertizo marginal( pendello, alpendre, cuberto, alboio) o infravivienda. En este nuestro paseo vital pisamos alfombras persas, sintasol, farrapos( jarapas) o bosta de vaca( estrume) o tierra quemada da igual. Y un día entrevistas a un Obispo y al siguiente a una estrella del porno, y eso-todo en general es lo mejor de nuestro maravilloso oficio.

jueves, 27 de septiembre de 2018

Enconado ou aconachado?

Querido Willy! Eu non sei se estás enconado ou aconachado, pero sei que desde hai un ano e medio, xa non es ti. Falas como se estiveses posuído, repites todo o que Wilma di palabra por palabra. -Qué mágoa que non estea Wilma, a ver qué pensa Wilma. E así todos os días de Deus. Pareces abducido como un boneco siamés, como se foses o cadeliño de Wilma. Ti non te ves, pero para nós é moi chocante e por veces patético. Alá van Pin e Pon. É o peor de todo sabes que é? Que eu aínda non sei se estás enconado ou simplemente aconachado, pero espabila, “mi amol “

miércoles, 26 de septiembre de 2018

A pantasma do Rebullón

Hoxe estiven no Rebullón. Nunca antes estivera. O vello psiquiátrico da área de Vigo ubicado en Mos naceu como colonia de verán para nenos con escasos recursos en Nadal de 1928, con proxecto do arquitecto galeguista Manuel Gómez Román. No trinta e seis as autoridades militares cederon o edificio ó exército como hospital de evacuación. En outubro chegaron os setenta e un feridos. Foi logo a partir do trinta e oito un hospital para tuberculosos ata o sesenta e tres.No setenta e seis xa propiedade da Deputación converteuse en Psiquiátrico.Foi a súa última vida antes de ser almacén. Alí segundo conta a lenda oral, segue habendo “ presenzas” Durante unhas obras apareceron ósos humanos baixo esa solleira galería que vén. Pero hai quen notou outra presenza: de súpeto correntes frías, estranos sons e crepitacións, hai quen non quere ir só. Hai quen notou como alguén o empurraba escadas abaixo. Hai quen pensa que son só sensacións. Pero proben, proben se poden e queden sós uns intres naquel vello casarón. A impresión aínda non se me pasou.

sábado, 22 de septiembre de 2018

Agresión no Concello de Vigo

Moitos de vós coñeceredes a Tita, esa doce e sorrinte funcionaria que estivo moitísimos anos na antesala da alcaldía de Vigo. Con Manuel Pérez, con Lois Pérez Castrillo, nós os da prensa de  Vigo pasamos horas canda ela, agardando que saísen de comisións de seguemento de obras como o cinto de circunvalamento co concelleiro Pablo Comesaña ou aquelas míticas xuntanzas do CES: Consello Económico Social de Vigo: a prol de Álvarez, do AVE ou de seguemento do Prestige.
Daquela pasábamos horas alí naqueles sillón de skai agardando a que saísen os participantes. E alí estaba Tita que nos deixaba o teléfono para chamar ós nosos medios cando case non había móbiles nos primeiros noventa.
Os sillón de skai e Tita desapareceron con Abel.
Non sei por qué. Pero esta semana Tita volveu a aquel seu posto de hai vinte anos ás portas da alcaldía. Fíxome moita ilusión vela alí.
- Olá, qué tal?
- Substituía a unha compañeira con permiso de quince días por voda.
- E díxome Tita: non demasiado ben.
Hoxe veu un cidadán que quería falar co alcalde xa , e eu non lle deixei pasar.Díxenlle que había que pedir cita. Estaba fóra de sí.
Empurroume, desprazoume varios metros,debeume ocasionar unha luxación no pescozo. Nunca tal me pasou; bueno, nunca non. Hai anos cando tamén estaba aquí na antesala da alcaldía embarazada de moitos meses un tolo de Cabral quíxome dar unha patada no ventre pero non foi quen,
 daquela unha compañeira conseguiu “ placalo” e  acabou ela cunha patada nas costas.
Isto que conto aconteceu o pasado xoves vinte de setembro no concello vigués.

viernes, 21 de septiembre de 2018

"Para as medras", a volta ó cole

Cada finais de agosto probabamos o uniforme vello do colexio, aquel saial azul, de monxa junior.
As camisas brancas amarelecidas no armario, encouradas ou rozadas que se decidía desbotar ou non.
Baixar ou non a "bastilla" daquel horrendo uniforme azul en formato peto, sempre máis longo do necesario, que xa queda para "as medras" dicía a miña avoa toda profesional.
Logo os zapatos que dun uniforme foron gorilas marróns con cordóns e escarpíns a xogo. Logo un grupo de nais horrorizado convenceu ás monxas para cambialos a escarpín brancos e mocasíns negros, que xa foi un paso adiante.
E así todos os anos: o mandilón branco ou de cadros, as cintas co nome ou co número de alumna é aquel chandal azul con raias brancas laterais, que agora é  cool, é tendenza; xa ven: todo volve!,,

martes, 18 de septiembre de 2018

La verdad de Leonard Wallace

Al pie de la tumba de Leonard Wallace se encontró esta carta: "En mi vida yo nunca fui mi prioridad, ahora me arrepiento.Y de todo esto que quedó : lo que diste + 500 y lo que recibiste -100. Calculando por lo bajo eso sí. Pero eso ahora eso ya da igual, ahora todo eso acabó y el balance es a cero pues acabo de morir!

lunes, 17 de septiembre de 2018

Las bodas del año en Vigo

La boda de la actriz María Castro en Baiona, pack capilla & Parador este fin de semana en Vigo. Fuente Faro de Vigo.

Sobre estas líneas la boda de la viguesa Lara Losada, wedding planner establecida en Madrid, @lapetitemafalda, en instagram, @laragoretti. Lara es nieta del fundador de Clavo Congelados e hija de Maite Clavo a quien vemos abajo, propietaria de la tienda de novias de Marqués de Valladares, Sposa. Las fotos son de la última edición de Telva Novias, aún en los quioscos.
La boda tuvo lugar en la Sierra del Guadarrama, Finca Las Margas, y en el reportaje podréis ver los guiños al origen zamorano de la novia y cómo la pontevedresa Elena Mareque convirtió una sábana de algodón antiguo de su abuela en el vestido que veis. Un taxi lleno de hamburguesas de Mac Donnalds y una recena de sopas de ajo completan la crónica de la boda.

domingo, 16 de septiembre de 2018

Por qué nos gusta Abel Caballero?







Porque dice en alto muchas de las cosas que nosotros pensamos. Porque defiende a la ciudad, la primera de Galicia en población, industria, clima y muchas cosas más. Porque su puerto, su aeropuerto y sus polígonos son o serían los mejores de Galicia ó del Noroeste si las ayudas públicas no distorsionasen la potencialidad de las ciudades y su equilibrio natural.

 Porque nuestro querido frikie nos ha devuelto el orgullo de ser vigués, algo de lo que sólo escasamente 300.000 personas en Galicia podemos presumir.

Porque no debemos pedir ni,perdón ni permiso por ser de Vigo porque somos el motor de este viejo país, a pesar de las zancadillas.

Porque como ciudad más numerosa deberíamos ser los primeros en tener AVE o un aeropuerto internacional.

Porque piensa en nosotros, a su manera y a lo grande: os decoro la ciudad y os pondré las mejores luces de “ nadal“ y eso lo agradece mucha gente: los niños, los abuelos, el turismo y el comercio.

Y lo siento mucho por los que lo odian porque Abel Caballero va a volver a arrasar. Porque los otros no están muy interesados en defender la ciudad. El PP pelea porque el nuevo gobierno socialista siga financiando el absurdo agujero negro del puerto exterior de A Coruña.

 Porque nadie pensó que teníamos derecho a volar desde Vigo o a tener un hospital público en el centro.

Y porque además en la órbita local, la oposición del PP  tiene unas delirantes teorías sobre la crisis del agua o el suceso del   Marisquiño que  sólo Ok Diario y una televisión se atreven a difundir!

Mil primaveras máis para o noso frikie!,,

sábado, 15 de septiembre de 2018

A tomar por culo!

Perdonen la grosería, pero este es mi nuevo grito de guerra.
Todo se complica, no hace bueno; “ a tomar por culo”, cambio de planes. Nadie quiere ir, “ a tomar por culo” yo voy, y así hasta el infinito.
No se puede aterrizar aquí, se aterriza allá y listo...
No puedes llevar sombrilla, llevas paraguas. Y así empiezo el nuevo curso político y escolar, y no es una maldición, es sólo un grito liberador, ya saben...

viernes, 14 de septiembre de 2018

La momia

Una monarquía corrupta, un gobierno bipolar, una oposición que aún no ha acabado la carrera. Varias tesis y una momia.Es el thriller político del otoño.
Podría ser una broma o una película, pero es casi la verdad, por lo menos una versión.

lunes, 10 de septiembre de 2018

A malosidade dalgúns anuncios

TVG, a tele que ninguén ve?

É a TVG a tele que ninguén ve? Porén por qué todos nos coñecen mesmo en entornos urbanos e de fala castelá?
A tele que ninguén ve, pero en que todos queren saír.
Mesmo o gran prócer di que non a ve, aínda que é o que máis sae nela. Hai anos cando estaba ma oposición dicía: “ non me sacandes nada” iso é o que me di meu pai.
Claro, a xente coñécete porque alguén llo dixo porque o víu súa nai ou seu pai ou ese amigo que todos temos é que é o alter ego de nós.
- Dime, cándo empeza Serramoura? É para un amigo.
- Dime por qué non saíu nada das preferentes? Cadroume facendo zapping.
- Qué bonito é o anúncio do Gadis, vino na internet.
 E todos vemos a TVG, aínda que algún o faga ás agachadas ou porque lla pon a avoa ou a nai.
E outros, moitas vemos a TVG porque nós peta porque dá información de proximidade ou rural, porque dá moitos sucesos é porque en moitos sítios non se ve outra.
Vea moita xente que quere informarse en galego, ver series como Serramoura, Rías Baixas, Mareas Vivas ou Terras de Miranda.
Porque nos gusta Zig-Zag ou nos gustaba Miraxes e tamén Alalá.
Porque a nosa canle vertebra a industria do audiovisual, foi escola de técnicos e berce de actores : como Martiño Rivas, Carlos Blanco, Morris ou Tosar ou plataforma para Ernesto Chao con permiso do Correo Galego claro😥.
A galega tamén fixo posible que puidésemos gozar de Fariña en Antena 3. E aínda a veríamos máis se fosé como a BBC, se nela puidesemos ver os nosos incendios, a crise das nosas empresas ou escoitar a oposición.
E queremos seguir vendo a galega, porque é a nosa porque se financia cos nosos impostos porque pode seguir xerando riqueza para o país.
E porque malia que moitos van de guai, e só ven Netflix ou HBO, sempre te preguntan por qué quitaron Matalobos? É para un amigo...

domingo, 9 de septiembre de 2018

“Morritos selfie”

Quién te ha visto y quién te ve?
Te encontré por instagram y no te reconocí. Pero de verdad que tienes esa piel, esos ojos y ese pelo? Mejor que hace veinte años?
También te vi en otra red social de esas que gestionan currícula. Parecías un líder del G8 con permiso de Obama.
Gran gestor🤭🙄😳. Pongo en marcha empresas, lidero proyectos? Y pensé no puede ser este no es la misma persona que yo conocí, el que cerraba empresas, el que generaba unos “pifostios” laborales que aún hoy colean. El que sólo generó conflictos. No se dejen engañar por la gran red social.
Luego lo volví a ver con su pose perfecta, sus morritos selfie, como un gran influencer de instagram, y pensé:este igual se cree Jon Kortajarena y tal; ya saben todo por un #Picoftheday, el último idiotismo de internet.

sábado, 8 de septiembre de 2018

Una casa que habla

Has estado alguna vez en una casa que habla? Yo no, pero he oído hablar de ello: esas casas donde crepitan las persianas, la nevera se despierta por oleadas cada quince minutos y refunfuña, la lavadora baila y emite un extraño zumbido. Eran así las casas de las abuelas: ya en el portal cuando encendías la luz, saltaba el diferencial. Las tarteras por lo menos la olla exprés también silbaba y el viento; incluso los grifos al abrir, y las tarimas de madera del pasillo. De aquellas no necesitaban radio.

viernes, 7 de septiembre de 2018

Zapatillas rotas, Xabier Quiroga

Zapatillas rotas é unha deliciosa “road movie” á galega que fala de vellos amores,case platónicos aínda que correspondidos. Tamén é unha crítica aceda á nosa máis próxima realidade social, política, policial e mediática. Unha crítica da descoordenación policial, do cinismo político, do cinismo social e do morbo dos médios. Un retrato da nosa sociedade,dos malvados e dos bos, dos estúpidos e escuros. Dos “neopijos” que medran á calor dos cartos e do poder, dos malcriados e dos enchufados que queren medrar a costa dos demais. Quiroga toca tanxencialmente o seu paraíso,o seu “ rosebud” fai unha chiscadela ó xa mítico Bouzuás. E fala da infancia, da vellez, do benestar social, da xunta, da xente.Da fartura e da fame, dos excesos e da precariedade, da contención amorosa e da promiscuidade. De esa xente que tanto traballou e morre sen un pataco; dos que nunca traballaron e morren entre loureiros e forrados. Unha marabillosa historia que só ten unha chata que non vou dicir eu para que a lean. Cun galego delicioso, auténtico e marabilloso con esas palabras que usaban as nosas nais e as nosas avoas cando falaban en galego e moitas outras que non coñecemos porque son propias da zona ou porque a nós, non sempre, se non case nunca nos falaban así.

miércoles, 5 de septiembre de 2018

Divorcio II

Se quedó con sus libros, con sus hijos. Con su playa, con su serie favorita, incluso con sus palabras y sus lugares preferidos

martes, 4 de septiembre de 2018

Volver

Hace un año prometi que volvería y aquí estoy.Después de un largo viaje, después de mil aventuras.