Vistas de página en total

domingo, 31 de marzo de 2019

Tomarlle a última na panadería

Co cambio de hora, hux* a panadería Hernán Cortés parecía in after ás uito* da mañá. Alá andaba medio Vigo e parte da bisbarra tomándolle a última no mostrador.

sábado, 30 de marzo de 2019

Escríbeme

Cuéntame, hazme un poema o no. Conviérteme en personaje: protagonista o secundario, pero háblame. Dame la réplica, contéstame.
Y que no sea como siempre: la callada por respuesta.

El hombre objeto

La ola lila, la onda feminista está dejando con el pie cambiado a muchos.  El último desconcertado que oí decía : sí, sí yo quiero ser un hombre objeto, que me cuiden, que me mantengan , que me valoren por mi físico.
Así voy a luchar contra el heteropatriarcado desde dentro ya veréis.
( La verdad es que era simpático..,)

jueves, 28 de marzo de 2019

Morreu Portela

Cando eu empecei a traballar de verdá* cruceime no meu camiño con Portela. Era un tipo especial. Queimado políticamente pola orientación da empresa, era un home peculiar. Era quen de botar unha soneca usando de almofadas as guías de teléfono, aínda que logo na casa tiña problemas para durmir. Nas noticias de cotío non se daba présa ningunha pero activábase con outras. Ou coas súas exclusivas: teño cadrado con el un sábado pola noite en Coia por un rapaz que morrera xogando á ruleta rusa coa pistola do avó. Nas vellas instalacións de Álvarez, ou nas movidas dos mariñeiros do Morrazo nos últimos noventa polos problemas no banco canario -sahariano.
Tiña unha gorxa profunda ou non que o avisaba das redadas nos puticlubs e manexaba información de primeira man.
Nas redaccións de hoxe tan asépticas que parecen quirófanos, en que ás veces se ve mal unha pegatina, un cartaz  ou unha cafeteira; nestas redaccións tan tristes onde xa non quedan bohemios senón técnicos da información " molaba" compartir espazo co Portela. Preocupábase senón chegaban cedo os xornais; testemuña indirecta da morte de Franco lembraba como aquel día non daban chegado os xornais, cando se retrasaban pensaba no óbito de Fraga, cousa que xa non vivíu na primeira liña informativa.
Sí que estivo en primeira liña cando a moción de censura : o Barreirazo, algo que nunca debeu pasar.
Nunha empresa na que salientaba o azul molaba ter algún roxo no cadro de persoal. Portela tiña o carnet político do mesmo lado que o corazón.
De ter sido máis rutinario e métodico o Portela chegaría as grandes redaccións de Madrid, porque era elocuente, rápido e brillante e cun discurso propio; algo batante difícil nestas datas de discurso único e xornalismo de gurú. Xa tivo o seu Ondas antes de entrar na Galega cando estaba en Radio Pontevedra.
Caótico ,Portela vivía a vida a grandes grolos; comer, vivir, beber; algo que ás veces non cadra cunha monótona vida familiar.
Xa se falou moito da súa noite máis top: un movemento sísmico que narrou en directo con ese fino olfato xornalístico e coas chamadas en directo dos ouvintes da RG eses que traballan de noite ou espertaron co tremor. A esas horas patrocinadas por Harina Reyes Hermanos.
Portela era do PSOE pero tiña amigos no PP. Foi un dos poucos xornalistas que foi ó enterro do pai de Rajoy por motivos personais, tamén veu a despedida de Xaime Escudeiro malia non estar de todo ben. E perdeuse a penúltima a última homenaxe a Chano Piñeiro grande amigo seu!
Tivo outro gran programa nas madrugadas da Galega nas fins de semana chamábase Quedamos na Galega, coido que deron en directo o incendio do Windsor en Madrid. Era un programa moi bo. Tamén con chamadas, lembro chegar de marcha ( oh aqueles marabillosos anos) e facer tempo ata as catro da mañá ou así por escoitar o programa que comezaba desas horas e mandarlles uns sms que logo ían lendo en antena ( qué vintage todo eh?)
Seguro que hoxe alí onde estea xa está facendo un novo programa , coa súa radionovela, sen escaleta e sen guión pero vivo, ardente, bulideiro tan vivo como a vida mesma como seguro que el está nesa outra dimensión.

DOLOR Y GLORIA. Tráiler Oficial HD. Ya en cines.




Es la película más extraña y personal de Almodóvar. La más teatral, con más textos, más monologada y masculina.
En ella Almodóvar se enfrenta a sus viejos fantasmas, se confiesa y se acusa; rinde tributo y salda cuentas con su madre por ejemplo.
Aunque no es totalmente autobiográfica sí parece muy inspirada en su vida: una gran crisis creativa. Dolor físico y psíquico; unas difíciles relaciones personales y con la droga.
Absorbente y adictiva como los chinos que medio fuma,
medio esnifa el protagonista.
En esta peli he echado de menos los paisajes cinematográficos y las casas coloristas y pop tan maravillosas que siempre lucen en sus películas.
Aquí hay más agropop, más rosario, mantilla y hospital y vida de barrio, mucho Lavapiés, mucho pueblo, y mucho barrio.

Una película que ayuda a entender al mito internacional con sus viejos demonios y sus viejos amores. Una personalidad tan compleja y rica que igual se vistió de mujer en los ochenta y al que le cuesta desvestirse,tal y como reconocía recientemente en una entrevista

miércoles, 27 de marzo de 2019

A los que excluyen

A los que quieren sentirse más guapos, más cultos, màs listos y màs simpáticos que los demás y la única manera que tienen de conseguirlo es opacando a los demás.

martes, 26 de marzo de 2019

Una orden de Mesa Central

Está colocada en la PAM y también en la Interplay. Sólo falta hacer Mix Down y restorar.
Así lo decidieron desde la Nave Nodriza. Que hay que revisar el Back Out.
Y así todo se sucede desde el Media Central hasta el Espacio Exterior. Bienvenidos al futuro querida gente de marte y rogad a Alá a Zeus o a Dios que no se pierda la conexión.

lunes, 25 de marzo de 2019

Sobre las cenizas de Karina Fálagan






                                     

Estoy sobre las cenizas de Karina Fálagan. Bueno sobre las cenizas de su bar. Ahora es un Beach Club rollo Ibiza-Marbella o Mallorca. Quién lo diría eh Karina? Ahora te cobran 3'5 por una caña y tan ricamente! Te lo cobras en fotos para instagram! Y ahora cómo te entiendo! Sabes que el Camaleón está en concurso de acreedores? Con lo que fue como diría Abel el bar más top, top, top de todo Samil!
Pero ya tu sabes! Aquí todos vienen con la tortilla y el agua mineral. Cómo en un sitio al que vienen miles de personas cada fin de semana un bar puede  quebrar? Es otro de los misterios de Samil donde lo único lleno es la arena, el parquing y el MaxiDía.

Ni un solo segundo

No le dediques ni un segundo a algo que no vale la pena. Cierra la puerta, cambia de página, siguiente pantalla, otra ventana. Adiós!

sábado, 23 de marzo de 2019

Sí se puede

Despeinado y vestido de pobre! Así vuelve hoy Pablo Iglesias.
Sí se puede decir que siempre vas a vivir en Vallecas y establecerte en Galapagar a la primera de cambio. Sí se puede ir de feminista pero promocionar sólo a las mujeres que tienen una relación contigo.
Sí se puede hablar de todos los compañeros trabajadores pero tener en una caseta exterior como si fuesen canes a los funcionarios que protegen tu vivienda.

jueves, 21 de marzo de 2019

O último “single”



Moito se fala dos escarpíns mortos en combate que desaparecen na lavadora sen dicir adeus.
Pero qué pasa cos pendentes?
A min desaparécenme máis. Son efémeros, son volátiles, son libres, son de vida alegre. E ás veces se van. Outras veces avisan: titilan, móvense caen  preto ou lonxe de min; e alguén mos devolve.
Pero ai deses outros que caen nun ascensor, nunha leira, nun vello tren... eses non volverán!

martes, 19 de marzo de 2019

Sanchis y Jocano - La Crónica de San Sebastián (1987)

Louboutin, NH y prostitución

Esta semana fui en Pontevedra al juicio del millonario luso acusado de intentar matar a su mujer en el NH Collection de Vigo.
No sé por qué estrategia procesal uno de los abogados le preguntó a la supuesta víctima si el día que llegaron a Vigo y fueron a pasear a Samil ella llevaba unos Louboutin; sí esos de suela roja insistía la abogada. Nunca supe por qué.
Lo que sí  parecía claro es por qué el abogado de él le insistía en preguntarle cómo la conoció.
En una página de contactos amplios * contestó. Dando a entender que estaba en un catálogo de prostitución.
La jueza no les dejó continuar. No sigan por ahí. Ya sé por dónde van. Lo he leído en su escrito y eso no tiene qué ver.
Quizás le debió decir si no le gustan las señoras de catálogo no las busque, no quede con ellas y menos para casar.
Pero no le dijo más. Lo que nos interesaba a todos es por qué la quiso matar.
Y ahí la respuesta era la compensación del seguro de vida: unos doscientos mil; y muerta ésta a buscar otra mujer por catálogo, que aquí todo se puede comprar...

domingo, 17 de marzo de 2019

Déborah Fernández Cervera, toda la verdad

Muchos en Vigo saben quién mató a Déborah Fernández Cervera. Era una persona que tenía una relación con ella y que la policía investigó. Muchos saben su nombre y sus apellidos, uno de ellos compuesto.
La pena es que no haya tantas pruebas físicas como exige la legislación española para meterlo en la cárcel.
La pena es que esta persona haya estado tan bien asesorada desde el minuto uno que llamó a su padre y luego a su excelente abogado. La pena es que ese abogado y quizás otras personas le ayudasen a construir una falsa escena post crimen con ADN, ( semen ) de otra persona. La pena es que tuviesen asesoramiento, cobertura e incluso un gran equipo de congelación o refrigeración donde se pudo conservar el cuerpo de Déborah durante varios días antes de dejarla tirada en una cuneta de O Rosal.
La pena es también que prosperase la denuncia del supuesto culpable al policía que le investigaba y se abortase? la investigación.
Ahora todo es más difícil. 17 años después. Pero también es muy difícil para su familia cruzarse con su supuesto asesino que sigue alegremente con su vida mientras el cuerpo de Déborah yace en Pereiró.

miércoles, 13 de marzo de 2019

Amnesia selectiva

Onte 12 de marzo de 2019 cumpríronse tres anos do brutal atropelo dos ciclistas na estrada entre Baiona e A Guarda. Dúas persoas morreron : Ñito e Diego, outro o profesor universitario e coido que catedrático: José Antonio Vilán perdeu moitas das súas capacidás*. Grazas a Deus segue vivo e medianamente ben grazas á teima e ós coidados da súa familia.
Foron arrolados por un empresario en todoterreo que  circulaba a gran velocidá*. Superaba a permitida, e quén lle pasaría o psicotécnico ós 88 anos.? Non os víu, ou non os quixo mirar. Matou dúas persoas, a outra destrozoulle a vida. Moitos outros nunca esquecerán aquel escenario: as bicis esmagadas, os móbiles tamén, os amigos mortos ou graves.
O vello parou pero pasou deles. Baixou do coche e increpounos
Non chamou ó 112 nin deixou o seu móbil para chamar. Non parou para  chamar nin na gasolineira nin no primeiro bar, nin no segundo. Só nun dun amigo del e tampouco chamou a unha ambulancia, nin ó 112 nin ó SOS, chamou a un seu amigo da policía local por ver de salvar o seu.
Houbo moitos outros feridos. Un deles foi Javier. Él espertou un 12 de marzo ó mediodía de hai tres anos nun cuarto do Hospital Cunqueiro.
-Abraiado pregúntoulle á súa muller: Por qué estou aquí?
- Tiveches un accidente coa bicis.
-Non, que eu non coa bici saín.
Esquecera todo. Tivéronlle que contar qué pasou.
Os seus psicólogos recoméndanlle qu fale dos seus “ aprendidos recordos “ para cando  lembre de verdá*
Mentres segue con medicación, e mirando para adiante, pero ás veces ten que recuar. Cada vez que hai un recurso que dilata o proceso xudicial, cada vez que un estamento xudicial di que non houbo omisión do deber de socorro
 Oxalá teñan sorte! Porque ben que a merecen!

martes, 12 de marzo de 2019

90-60-90

Qué cadena de TV española le pide a las periodistas presentadoras que con el currículum envíen una foto de cuerpo entero y sus medidas?

Sicarios informativos

Ellos siempre dicen que sí. Obedecen al poder. Nunca cuestionan. Obligan y cuestionan a los demás. Delatan y se chivan. Usan cualquier espalda y cualquier cabeza como peldaño. Y de momento no les va del todo mal a estos vasallos del poder.

domingo, 10 de marzo de 2019

BARRICADA 1997 EN BLANCO Y NEGRO VIDEOCLIP OFICIAL [BARRICADA 1997 - SAL...



 Os acordáis? Aquellos bares largos de la universidad, con salidas a dos calles. Podías entrar por una y salir por otra. Casi siempre las mismas canciones a las mismas horas: todo el disco del Último de la Fila en La Granja y siempre Siniestro Total y Barricada. Eran nuestros himnos y lo siguen siendo hoy.

Aquellos bares con sus nombres, o sin ellos como el Bar Bar también con dos entradas o salidas por el Labrit era una. Y hoy una canción de la radio me ha llevado hasta allí.

Liberal: una palabra perversa

Una palabra que significa una cosa y también la contraria.
La primera vez que oí la palabra estaba asociada a un comportamiento licencioso: mujer liberal, ambiente liberal, relación liberal, club liberal
Luego vi como los fachas los que apuestan por la dinámica libre del capitalismo más salvaje la empleaban para hablar de su orientación política. No me gustó.
Siempre me pareció delirante la bipolaridad del término que en este segundo caso para mí es sinónimo de facha y de ultra.
Y ahora lo peor de lo liberal ha vuelto: el feminismo liberal...

miércoles, 6 de marzo de 2019

O neno do descampado

Hai corenta anos eramos todos nenos e Vigo xa vivía na avangarda pero aquí no centro había moitos solares, moitos marabillosos descampados onde podiamos xogar. En Rosalía non había tráfico, estaba taponada polo vello caseto da Barxa. De Canceleiro a Serafín Avendaño había predios e restos de obra; ata se facía fogueira polo San Xoán.
Xogabamos ó fútbol na calzada, e á mariola na beirarrúa. Agachochabamos os “ pellos“ entre as silvas dos solares abandonados; os mellores  eran os anacos de azulexo, daban moi bo pisar.
A rúa era un inmenso parque infantil para nós. Xogabamos sós a carón da casa sen perigo ningún. Con María e cos nenos xogamos moito ó fútbol aínda que non sei cómo me deixaban porque mira que xogaba mal.
E alí estaba Fran que tamén xogaba con nós. E como todos seguimos sendo moi previsibles e moi de barrio aquí seguimos estando os dous , corenta anos despois case case na mesma casa de onde saiamos a xogar hai corenta anos.

Mi tiempo es mío

Y tu tiempo es de los dos. Y así con todo. Se confundió. Estaba radicalmente equivocado

lunes, 4 de marzo de 2019

Antes de que morras Franco Grande

Coido que nós os galegos somos moi desleixados. Cruzámonos día a día co noso pasado, coa nosa historia recente e a cotío pasamos del.
Todos vimos paseando desde Príncipe ata o Areal ó noso poeta beat: Carlos Oroza. Só, soísimo paseaba todos os días. Tomáballe o café en Detrás do Marco simulando ser un ser anónimo. Tamén pasou moitos días soa a gran Xoana Torres. Logo foi morrer e todos aqueles moi achegados que nunca en vida caso lles fixeron non pararon de lles facer homenaxes.
Agora aínda estamos a tempo de honrar a Franco Grande. “ Pulula” com todos por este o noso gran Vigo sen que ninguén lle preste interés. Cadro con el moitas veces no café, baixa coa Filla e co xenro e coido que aínda traballa no bufete que creou.
Eu non o poido esquecer. Nós, os nenos dos oitenta medramos co seu dicionario, o primeiro de Galego para min. “ Dedicado ós rexos galegos de Tebra de quen aprendía case todo”.
Oxalá desta vez non cheguemos tarde!

O meus “ Mestre Mateo”


-  Mellor serie de non ficción: “ Fariña”.
- Mellor actor principal masculino: Morris por Charlín en Fariña.
-Mellor actor revelación Javier Rey por Sito Miñanco en Fariña.
- Mellor actriz secundaria: Marta Larralde pola muller de Sito Miñanco en Fariña.
- Mellor serie da Galega: Serramoura/ Cabalos e lobos.
- Mellor comunicadora galega: Cristina Saavedra, Informativos La Sexta; Carlota Corredera, Sálvame  Diario., Ana Pérez TVG, Marga Pazos TVG.
- Mellor redactor de rúa: Noelia Otero do Programa de Ana Rosa, Quique Morales, La Sexta, Alex Espiño, La Sexta, Demetrio Morenza TVG, Iria Soengas TVG, María Calvo TVG.
-Mellor película Galega: A sombra da Lei de Dani De la Torre.
-Mellor programa: Qué casas TVG,  Alalá TVG, Especiais Narcos e Sanidade da Sexta.
-Mellor película estranxeira:”La sociedad literaria y el pastel de piel de patata”.
-Mellor movemento social a prol da dignidade da información: Defende a Galega da TVG.
- Mellores tuiteiros de Galicia: Ana Cermeño, Éche o que hai, Foro carros, Iria Bouzuás,.
- Mellor columnista galego: Diana López, Manuel Jabois, Rafa Cabeleira.
- Mellores informativos locais de Galicia: Cadena Ser Galicia.
Continuará....

País en venda

Enchamos todo de minas. Sigamos plantando eucaliptos e facendo encoros. Privaticemos as fervenzas, as escolas e a sanidá.
Vendamos os bancos a Venezuela, as conserveiras ós chineses e as autoestradas a Nova York. Sí este país ten moito futuro, sobre todo para algúns.

viernes, 1 de marzo de 2019

Lo que os mola prohibir!

Prohibir, mandar, ordenar, censurar, reprimir, castigar es lo que os va.
Nada de leer nada de sugerir nada más que mandar, tergiversar y mentir. Eso es lo que mejor sabéis hacer!