Dramas de pijos

Me cortaron el pelo de más, me lo aclararon demasiado. Este año no conseguí el alquiler de la casa en    Playa América. No hay mesa en mi bar favorito; no encontré talla de la camiseta. Me toca trabajar fin  de año y así todo el rato!

A carreira polo cultivo do primeiro polbo en catividade

Esta é Carmiña Vacaloura. Unha larva de polbo que pasou a súa adolescencia e mocidade no Instituto de Investigacións Mariñas de Vigo. A que é riquiña? Semella unha estrela de ma ou unha "medusa" ou augamar. Fotografouna e gravouna o biólogo Álvaro Roura que traballa nesa institución nun proxecto para Armadora Pereira.
 Polo primeiro polbo de cría compiten dúas empresas viguesas: Nova Pescanova e Pereira onda dúas institucións senlleiras da cidade: o Instituto Oceanográfico e o de Investigacións Mariñas.
O ciclo do polbo é moi interesante. É un animal sumamente intelixente.Pasa os seus sesenta primeiros días de larva nadando ceibe en mar aberto, logo da súa viaxe iniciática aséntase e adquire a propiedade de cambiar de cor: os cromatóforos, con eles pode adaptar a cor ao lugar que estea.
As femias pasan meses criando os ovos, sen comer, fan construccións moi complexas con pedras e restos de rochas, cando remata a incubación e alimentación dos ovos, morren exhaustas, enxoitas e fracas.
Na gran carreira do polbo vigués de cría xa só resta saber quén gañará.

A fin da xeración Vitrasa

Abel Caballero anunciaba hoxe que non se prorrogará o contrato de Vitrasa, que como moito a finais de 2019 ou principios de 2020 haberá un novo concurso que podería non gañar Vitrasa.
Nós os dos 70 somos a xeración Vitrasa. Non vimos outra cousa. Iso sí. Vímolos vermellos, azuis e verdes, pero só Vitrasas. Nin os troles de Marín nin os tranvías que marcaron á xeración dos nosos pais.
En qué viaxarán os nosos fillos? Haberá outra xeración marcada por outro medio de transporte?Moitos pensamos que non, aínda que o goberno de Vigo quere renovar o novo bus, acorde con novos tempos.
Moitos de nós pensamos que o novo concurso vaino gañar Vitrasa. Claro que moitos de nós tamén quedamos ancorados nos oitenta.

O axuste de contas de María Xosé Queizán

Hai preto de vinte anos fixen unhas entrevistas biográficas para a desconexión local. Daquela entrevistei a xente moi coñecida de Vigo tipo: Fernández Alvariño, Delfina Cendón, Manuel Bragado ou Alberto Durán ou María do Carmo Kruckemberg. A outros entrevistámolos cando vigueses distinguidos como a Macamen Blanco. Sempre nos daban boas historias. Un deles pasou toda entrevista gabando á súa exmuller que aquilo  me pareceu: “ Lo que necesitas es amor” .Estiven a piques de lle dicir: chámaa, non mo contes a min...
Preguntáballes a todos pola súa infancia, a qué lles gostaba colgar, qué afeccións tiñan e sobre fitos importantes das súas vidas. Déronme moitos titulares marabillosos e deliciosas anécdotas cos seus fillos, mulleres ou maridos ou das súas empresas. Ás veces tanta información non me cabía nos vídeos.
Poucos se me resistiron, se cadra Gayoso e tamén Queizán.
A Queizán escoiteina horrorizada do outro lado do teléfono, como quen rexeitaba profundamente que alguén andase fozando na súa vida, como se houbese algo que quixera protexer.
Grazas a Deus os tempos mudaron e agora o feminismo é moda e tendenza.
Agora Queizán acaba de publicar unha biografía que semella brutalmente sincera e que non deixa títere con cabeza.
Os anos fannos máis ousados e Queizán non sei se se decatou que con esta biografía seguirá sendo unha outsider do sistema.
Ademais da súa peripecia persoal digna dunha ou dúas novelas, afronta o seu compromiso político na clandestinidade, o seu galeguismo, a fundación da UPG, o seu compromiso co feminismo e as súas relacións e a súa evolución sentimental, sexual e afectiva.
Na obra deixa moi tocados a Xosé Luís Méndez Ferrín é a Carlos Casares ou Arcadio López Casanova.
Méndez Ferrín foi seu home e pai dos seus dous fillos. Con el compartíu momentos importantes da súa vida e nas páxinas parece quedar “ tocada” pola separación  e a teima del ou da súa sogra en obter a nulidade eclesiástica.
Fala daqueles costumes sociais galegos sobre todo de Vigo, Lugo ou Compostela.Dá un repaso polo miúdo do noso último século.
Os vigueses que coma min campan de ter tres xeracións de devanceiros afincados na cidade gozarán coas personaxes dos que todos escoitamos falar nas casas: do profesorado do Santa Irene: de Rufo o matemático, da profesora Ambroj, de Ceruelo que segundo escoitei na miña casa tiña unha frase habitual: “ siascaso les pongo un cero”.Os máis recentes como Leónides de Carlos.
Do ambiente opresivo de Cluny naqueles anos.
Recomendo vivamente a biografía aínda que  non sei se pensarán o mesmo todos os que saen nela.
A mère Imelda de Cluny e mil personaxes máis deste o noso Vigo que moitos coñecerán. Tamén de Galicia: Paco del Riego, os Beiras: Xosé Manuel e Antía Cal, os Cáccamo, os Álvarez Gándara.
A obra podería ser o noso: “ Cuentamé” xa que Queizán coñeceu a todo “ quén e quén” desta nosa Galicia, e penso que non deixa nada no tinteiro, mesmo fala de máis.

A veces te confundes

A veces te dejas ir con cosas y con personas que no merecen la pena días, semanas, meses e incluso años; siempre es tiempo de dejarlos marchar o mandarlos a la mierda.

Noiteboa no cárcere!

Moitos pasarán o nadal no cárcere. Os que están máis preto de nós son os da Lama.
Acaban de estrear un módulo mixto; para qué? Para quén? O lóxico sería que fose para os matrimonios ou as parellas. O lóxico será que alí se creen parellas porque a vida é así,  e o roce fai o cariño. Qué van facer? Separalos cando se amiguen?
Todo isto non ten sentido ningún. Se cadra non lle deberían chamar módulo mixto senón módulo de respeto. O se cadra nós non entendimos ben, para qué vai valer o novo módulo mixto da prisión pontevedresa da Lama. Explíquennolo por favor!

O Misterio da miña avoa Gela

Tal día como hoxe de hai corenta anos fedellaba eu nos armarios da miña avoa Gela, a nai do meu pai cando atopei unha caixa marrón, de cartón, atada con cordel ( adival?). Tiña un rótulo que puña: “ Misterio”. 😳
Eu non sei se daquela estaría chea de ler libros de Enyd Blyton ou qué, pero pensei que a miña avoa tiña un segredo inconfesable, penso que nin sequera fun quen de abrir a caixa. Deilla a alguén, non sei se foi á miña irmá ou a meu pai.
 O Misterio esfarelouse en segundos, o Misterio segundo a tradición cristiá é “ todo o pack familiar do portal de Belén” . A Virxe, o San Xosé e o Neno Xesús; Misterio Resolto!

Matriarcas, Guadi Galego

Personaxes en busca de autor, Juan, o Latoneiro

Aquí temos a Juan o Latoneiro coñecino onte no tanatorio accidental de Cambados. Ten máis de oitenta anos e moitas ganas de falar. Andou todos os mares do mundo , aínda que non mos especificou. Encántame falar con vellos mariñeiros que me contan as historias do Gran Sol, das Svalbard, ou da Illa Reunión, os seus naufraxios e os seus golpes de mar.
Latoneiro díxome que estivo embarcado nun barco de Onassis, supoño que un vello petroleiro grego.
Tiveran unha avaría moi grave en alta mar e el aínda non sabe moi ben cómo a amañou. O grego que aforrara moitos cartos con aquela reparación quedoulle eternamente agradecido e foi coñecelo en persoa a Bilbao. Dixo que o tratou moi ben e penso que o compensou dalgunha maneira pero xa non puidemos falar máis.

La casa de mi abuela Lala

 (Mi tía Chola con su negrito que yo heredé)

Mi abuela Lala era la madre de mi madre. Su casa en Alfonso XIII fue un lugar maravilloso donde vivieron mi madre, mi tía Chola y mi tío Quique. Mi abuelo murió allí a los cuarenta y cinco años de una intoxicación alimentaria, quizás una lata de conservas de la empresa en la que trabajaba.No valió de nada que fuese por aquella casa el médico Nicolás Peña ni que mi tía Teo fuese a por penicilina( quizás falsa) al tapadillo de A Pedra.
Allí vivió también mi tía abuela Teo, quizás mi bisabuela Angela y muchísimos primos de mi madre que estudiaron en Vigo mientras su padre ocupó destinos de médico en Portonovo, Moeche o Panxón.
Mi abuela vivía en el segundo, en el tercero los de la joyería Rosende y en el primero una mujer que apodaban Cornelia y que no sé como decirlo tenía una pensión* donde se facilitaban otro tipo de servicios que yo no voy a especificar.
Mi abuela que se quedó viuda pronto abrió un taller de costura con ni tía-abuela Teo y les fue bastante bien. Sólo ropa femenina: novias, fiesta y ropa de calle y atendieron a algunos de los apellidos más " granados" de la ciudad.
En el comedor interior donde esperaban las señoras , mi tía abuela tenía una silla llena de Burdas aquella revista de moda alemana que traía los modelos y los patrones para confeccionar la ropa. No me acuerdo, pero no sé si los textos estaban en alemán, creo que no, porque en aquella casa nadie sabía.
Mi tía Teo tenía en aquel cuarto de estar, comedor de invierno, otra silla para las revistas del corazón: el Hola, el Lecturas o el Diez Minutos.
Las señoras que esperaban para ver tejidos, medir las sisas o el cinturón entretenían el tiempo allí.
Aún había otra silla llena de revistas en casa de mi abuela. Es una aficción que yo heredé que tengo varias sillas llenas de libros y revistas para pasmo  de "meu pai".
Aquella otra silla estaba llena de Interviús y estaba en la habitación de mi tío el soltero, que nunca dejó de serlo por cierto.😀. Nosotros somos fieles a nuestras raíces y a nuestras costumbres.

https://www.vigoe.es/vigo/local/item/25597-el-piso-de-vigo-que-hace-competencia-a-abel-caballero-con-su-alumbrado-de-navidad

Telmo, o fillo bravo

Telmo é fillo de solteirO. Sí leron ben. O solteiro era o seu pai que nunca casou. A súa nai sí o fixo, pero bastante despois de nacer el e con outro home e noutro país.
A historia de Telmo é unha de tantas abraiantes que te contan por aí en cualquera aldea, en calquera peirao.
Toda a Vila sabía quen era o pai de Telmo que tiña moitos cartos e que se portou moi ben con el, malia non recoñecelo legalmente, nin casar coa nai; algo que naqueles tempos era un castigo social sobre todo para a súa nai, pola moral católica que impregnaba os usos sociais daqueles tempos en España hai case sesenta anos.

O electricista da Movida de Vigo

Rescata hoxe do esquecemento Fernando Franco na súa columna do Faro a Alfonso Comesaña, un dos propietarios do mítico Kremlim de Coruxo. A min nin me sonaba, tampouco ó terceiro dono:Ricardo Lobato. A quen sí coñecimos todos foi a Bibiano Morón.
As reviravoltas da vida devolveron a Alfonso Comesaña ó seu traballo inicial: a electricidade.Logo de ser un recoñecido empresario da noite viguesa que puxo a Vigo no mapa sonoro nacional agora volve a ser "chispas".
A Fermando regaloulle unha camiseta do " Para Vigo me voy". Cántas persoas anónimas andan por aí e fixeron de Vigo unha gran referencia musical, iso sí, naqueles tempos.

Açeitar o namoro!

Hai hoxe un ano que açeitei o namoro con Portugal. As súas ruelas estreitas e empedradas, os seus vellos cafés, os seus baldosíns. As marabillosas librerías dun lugar onde se rende culto ó libro e a palabra. O seu falar meloso e de vagariño. O exquisito respeto pola arquitectura vetusta duplocentenaria. Tanto temos que aprender... polo menos como eles a respetar as nosas esenzas!

Hasta el coño me tenéis

No se dieron cuenta de que los oía. Y rajaban a gusto. Sobre todo ella. Hasta el coño me tenéis les decía, aunque no acabó de escuchar por qué.

No hay nadie al otro lado

Demasiadas veces no hay nadie al otro lado. Nadie más que tú.

As ostras e A Pedra, o Vigo dos nosos pais

Estamos estragando o legado dos nosos pais.
Toda España sabía que Vigo tiña un mercado de produtos que viñan do mar, fóra da norma legal, do estraperlo quizais
A Pedra, as ostras. Onde alí nos cincuenta as nosas avoas ían por café ou penicilina. Onde logo os nosos pais foron a por tabaco ou transistores. Nos últimos tempos todo iso se perdeu. A Pedra case pechou. Todo o que se vendía alí véndese agora nos mercados de Bouzas, de San Cosme ou Cerveira; un pouco máis lonxe, pero todo segue igual...

Constitución endomorfa e endeble

Unha monarquía corrupta, con dous reis e tres raíñas: a emérita, a demérita, e noiva ocasional do Juancarlos. Unha monarquía legada e deseñada pola “ momia” que así lle chaman os seus netos tamén. Un estado coas costuras rotas en Cataluña e políticos nos cárceres e fuxidos. Un estado autista ó que non lle gusta que votemos: monarquía/república; español/catalán.
Uns partidos políticos que unha vez votados esquecen a quen os votou. España é así!

O último hippie das Cíes

Nas últimas horas o corpo de Germán Luaces pasou polo Tanatorio Vigomemorial. A previsión era incineralo. Os seus amigos queren que repouse nas Cíes na illa do Faro onde tan feliz foi. Onde pasou os seus últimos anos entre o hippismo e a bohemia. Eu non o coñecín creo. E ben que me apena, sí debín coñecer ó outro veterano das Cíes: Pichocho, que segundo lembro tiña algúna arranques de mal humor. Pero din que Germán, o de Casa Chuco tiña moi bo humor e gustaba de compartir. Foise ós 54 anos. Deixando un fondo pesar. Germán é o noso Man de Camelle. O noso " Chanchillo" (de Donosti) ou alguén que todos os amantes das Illas galegas coñecen. Cando morreu o Gringo eu tamén quedei impactada, coñecino máis, era un tipo especial: un fóra do sistema como moitos outros. O límite de un eran os piares da autoestrada, o límite de Germán eran as súas illas e o propio océano.
Oxalá haxa un sitio para el naquel lugar que o fixo tan feliz.

O Romano de Serafín Avendaño

Perpendicular a Rosalía De Castro,Areal e García Barbón está a rúa Serafín Avendaño. Un vial polo que pelexan o porto, RENFE e o concello de Vigo.
Ninguén a quere arranxar e seica todos teñen competencias sobre ela. Agora hai quen di que apareceu unha tumba dun romano no medio do vial. Haberá que facer prospeccións. Disque o romano xace alí na “ calzada” desde hai vinteún séculos entre a vella fábrica de Alonso é o Coffe Land. Alí repousa tranquilo e non sabemos se estará só. Os arqueólogos van ver se ten “colegas” pero só nese treito do vial desde a fonte luminosa ata a estación de Guixar. Houbo présas por inaugurar o treito inicial entre o CluFi e a fonte cibernética.E do que haxa alí abaixo: “ qué sabe nadie....🎼🎼🎼”!