Vistas de página en total

lunes, 31 de diciembre de 2018

Dramas de pijos

Me cortaron el pelo de más, me lo aclararon demasiado. Este año no conseguí el alquiler de la casa en    Playa América. No hay mesa en mi bar favorito; no encontré talla de la camiseta. Me toca trabajar fin  de año y así todo el rato!

sábado, 29 de diciembre de 2018

A carreira polo cultivo do primeiro polbo en catividade



Esta é Carmiña Vacaloura. Unha larva de polbo que pasou a súa adolescencia e mocidade no Instituto de Investigacións Mariñas de Vigo. A que é riquiña? Semella unha estrela de ma ou unha "medusa" ou augamar. Fotografouna e gravouna o biólogo Álvaro Roura que traballa nesa institución nun proxecto para Armadora Pereira.
 Polo primeiro polbo de cría compiten dúas empresas viguesas: Nova Pescanova e Pereira onda dúas institucións senlleiras da cidade: o Instituto Oceanográfico e o de Investigacións Mariñas.
O ciclo do polbo é moi interesante. É un animal sumamente intelixente.Pasa os seus sesenta primeiros días de larva nadando ceibe en mar aberto, logo da súa viaxe iniciática aséntase e adquire a propiedade de cambiar de cor: os cromatóforos, con eles pode adaptar a cor ao lugar que estea.
As femias pasan meses criando os ovos, sen comer, fan construccións moi complexas con pedras e restos de rochas, cando remata a incubación e alimentación dos ovos, morren exhaustas, enxoitas e fracas.
Na gran carreira do polbo vigués de cría xa só resta saber quén gañará.

viernes, 28 de diciembre de 2018

A fin da xeración Vitrasa

Abel Caballero anunciaba hoxe que non se prorrogará o contrato de Vitrasa, que como moito a finais de 2019 ou principios de 2020 haberá un novo concurso que podería non gañar Vitrasa.
Nós os dos 70 somos a xeración Vitrasa. Non vimos outra cousa. Iso sí. Vímolos vermellos, azuis e verdes, pero só Vitrasas. Nin os troles de Marín nin os tranvías que marcaron á xeración dos nosos pais.
En qué viaxarán os nosos fillos? Haberá outra xeración marcada por outro medio de transporte?Moitos pensamos que non, aínda que o goberno de Vigo quere renovar o novo bus, acorde con novos tempos.
Moitos de nós pensamos que o novo concurso vaino gañar Vitrasa. Claro que moitos de nós tamén quedamos ancorados nos oitenta.

miércoles, 26 de diciembre de 2018

O axuste de contas de María Xosé Queizán

Hai preto de vinte anos fixen unhas entrevistas biográficas para a desconexión local. Daquela entrevistei a xente moi coñecida de Vigo tipo: Fernández Alvariño, Delfina Cendón, Manuel Bragado ou Alberto Durán ou María do Carmo Kruckemberg. A outros entrevistámolos cando vigueses distinguidos como a Macamen Blanco. Sempre nos daban boas historias. Un deles pasou toda entrevista gabando á súa exmuller que aquilo  me pareceu: “ Lo que necesitas es amor” .Estiven a piques de lle dicir: chámaa, non mo contes a min...
Preguntáballes a todos pola súa infancia, a qué lles gostaba colgar, qué afeccións tiñan e sobre fitos importantes das súas vidas. Déronme moitos titulares marabillosos e deliciosas anécdotas cos seus fillos, mulleres ou maridos ou das súas empresas. Ás veces tanta información non me cabía nos vídeos.
Poucos se me resistiron, se cadra Gayoso e tamén Queizán.
A Queizán escoiteina horrorizada do outro lado do teléfono, como quen rexeitaba profundamente que alguén andase fozando na súa vida, como se houbese algo que quixera protexer.
Grazas a Deus os tempos mudaron e agora o feminismo é moda e tendenza.
Agora Queizán acaba de publicar unha biografía que semella brutalmente sincera e que non deixa títere con cabeza.
Os anos fannos máis ousados e Queizán non sei se se decatou que con esta biografía seguirá sendo unha outsider do sistema.
Ademais da súa peripecia persoal digna dunha ou dúas novelas, afronta o seu compromiso político na clandestinidade, o seu galeguismo, a fundación da UPG, o seu compromiso co feminismo e as súas relacións e a súa evolución sentimental, sexual e afectiva.
Na obra deixa moi tocados a Xosé Luís Méndez Ferrín é a Carlos Casares ou Arcadio López Casanova.
Méndez Ferrín foi seu home e pai dos seus dous fillos. Con el compartíu momentos importantes da súa vida e nas páxinas parece quedar “ tocada” pola separación  e a teima del ou da súa sogra en obter a nulidade eclesiástica.
Fala daqueles costumes sociais galegos sobre todo de Vigo, Lugo ou Compostela.Dá un repaso polo miúdo do noso último século.
Os vigueses que coma min campan de ter tres xeracións de devanceiros afincados na cidade gozarán coas personaxes dos que todos escoitamos falar nas casas: do profesorado do Santa Irene: de Rufo o matemático, da profesora Ambroj, de Ceruelo que segundo escoitei na miña casa tiña unha frase habitual: “ siascaso les pongo un cero”.Os máis recentes como Leónides de Carlos.
Do ambiente opresivo de Cluny naqueles anos.
Recomendo vivamente a biografía aínda que  non sei se pensarán o mesmo todos os que saen nela.
A mère Imelda de Cluny e mil personaxes máis deste o noso Vigo que moitos coñecerán. Tamén de Galicia: Paco del Riego, os Beiras: Xosé Manuel e Antía Cal, os Cáccamo, os Álvarez Gándara.
A obra podería ser o noso: “ Cuentamé” xa que Queizán coñeceu a todo “ quén e quén” desta nosa Galicia, e penso que non deixa nada no tinteiro, mesmo fala de máis.

martes, 25 de diciembre de 2018

A veces te confundes

A veces te dejas ir con cosas y con personas que no merecen la pena días, semanas, meses e incluso años; siempre es tiempo de dejarlos marchar o mandarlos a la mierda.

lunes, 24 de diciembre de 2018

Noiteboa no cárcere!

Moitos pasarán o nadal no cárcere. Os que están máis preto de nós son os da Lama.
Acaban de estrear un módulo mixto; para qué? Para quén? O lóxico sería que fose para os matrimonios ou as parellas. O lóxico será que alí se creen parellas porque a vida é así,  e o roce fai o cariño. Qué van facer? Separalos cando se amiguen?
Todo isto non ten sentido ningún. Se cadra non lle deberían chamar módulo mixto senón módulo de respeto. O se cadra nós non entendimos ben, para qué vai valer o novo módulo mixto da prisión pontevedresa da Lama. Explíquennolo por favor!

domingo, 23 de diciembre de 2018

O Misterio da miña avoa Gela

Tal día como hoxe de hai corenta anos fedellaba eu nos armarios da miña avoa Gela, a nai do meu pai cando atopei unha caixa marrón, de cartón, atada con cordel ( adival?). Tiña un rótulo que puña: “ Misterio”. 😳
Eu non sei se daquela estaría chea de ler libros de Enyd Blyton ou qué, pero pensei que a miña avoa tiña un segredo inconfesable, penso que nin sequera fun quen de abrir a caixa. Deilla a alguén, non sei se foi á miña irmá ou a meu pai.
 O Misterio esfarelouse en segundos, o Misterio segundo a tradición cristiá é “ todo o pack familiar do portal de Belén” . A Virxe, o San Xosé e o Neno Xesús; Misterio Resolto!

viernes, 21 de diciembre de 2018

Personaxes en busca de autor, Juan, o Latoneiro

Aquí temos a Juan o Latoneiro coñecino onte no tanatorio accidental de Cambados. Ten máis de oitenta anos e moitas ganas de falar. Andou todos os mares do mundo , aínda que non mos especificou. Encántame falar con vellos mariñeiros que me contan as historias do Gran Sol, das Svalbard, ou da Illa Reunión, os seus naufraxios e os seus golpes de mar.
Latoneiro díxome que estivo embarcado nun barco de Onassis, supoño que un vello petroleiro grego.
Tiveran unha avaría moi grave en alta mar e el aínda non sabe moi ben cómo a amañou. O grego que aforrara moitos cartos con aquela reparación quedoulle eternamente agradecido e foi coñecelo en persoa a Bilbao. Dixo que o tratou moi ben e penso que o compensou dalgunha maneira pero xa non puidemos falar máis.

La casa de mi abuela Lala

 (Mi tía Chola con su negrito que yo heredé)
Mi abuela Lala era la madre de mi madre. Su casa en Alfonso XIII fue un lugar maravilloso donde vivieron mi madre, mi tía Chola y mi tío Quique. Mi abuelo murió allí a los cuarenta y cinco años de una intoxicación alimentaria, quizás una lata de conservas de la empresa en la que trabajaba.No valió de nada que fuese por aquella casa el médico Nicolás Peña ni que mi tía Teo fuese a por penicilina( quizás falsa) al tapadillo de A Pedra.
Allí vivió también mi tía abuela Teo, quizás mi bisabuela Angela y muchísimos primos de mi madre que estudiaron en Vigo mientras su padre ocupó destinos de médico en Portonovo, Moeche o Panxón.
Mi abuela vivía en el segundo, en el tercero los de la joyería Rosende y en el primero una mujer que apodaban Cornelia y que no sé como decirlo tenía una pensión* donde se facilitaban otro tipo de servicios que yo no voy a especificar.
Mi abuela que se quedó viuda pronto abrió un taller de costura con ni tía-abuela Teo y les fue bastante bien. Sólo ropa femenina: novias, fiesta y ropa de calle y atendieron a algunos de los apellidos más " granados" de la ciudad.
En el comedor interior donde esperaban las señoras , mi tía abuela tenía una silla llena de Burdas aquella revista de moda alemana que traía los modelos y los patrones para confeccionar la ropa. No me acuerdo, pero no sé si los textos estaban en alemán, creo que no, porque en aquella casa nadie sabía.
Mi tía Teo tenía en aquel cuarto de estar, comedor de invierno, otra silla para las revistas del corazón: el Hola, el Lecturas o el Diez Minutos.
Las señoras que esperaban para ver tejidos, medir las sisas o el cinturón entretenían el tiempo allí.
Aún había otra silla llena de revistas en casa de mi abuela. Es una aficción que yo heredé que tengo varias sillas llenas de libros y revistas para pasmo  de "meu pai".
Aquella otra silla estaba llena de Interviús y estaba en la habitación de mi tío el soltero, que nunca dejó de serlo por cierto.😀. Nosotros somos fieles a nuestras raíces y a nuestras costumbres.

https://www.vigoe.es/vigo/local/item/25597-el-piso-de-vigo-que-hace-competencia-a-abel-caballero-con-su-alumbrado-de-navidad

jueves, 20 de diciembre de 2018

Telmo, o fillo bravo

Telmo é fillo de solteirO. Sí leron ben. O solteiro era o seu pai que nunca casou. A súa nai sí o fixo, pero bastante despois de nacer el e con outro home e noutro país.
A historia de Telmo é unha de tantas abraiantes que te contan por aí en cualquera aldea, en calquera peirao.
Toda a Vila sabía quen era o pai de Telmo que tiña moitos cartos e que se portou moi ben con el, malia non recoñecelo legalmente, nin casar coa nai; algo que naqueles tempos era un castigo social sobre todo para a súa nai, pola moral católica que impregnaba os usos sociais daqueles tempos en España hai case sesenta anos.

martes, 18 de diciembre de 2018

O electricista da Movida de Vigo

Rescata hoxe do esquecemento Fernando Franco na súa columna do Faro a Alfonso Comesaña, un dos propietarios do mítico Kremlim de Coruxo. A min nin me sonaba, tampouco ó terceiro dono:Ricardo Lobato. A quen sí coñecimos todos foi a Bibiano Morón.
As reviravoltas da vida devolveron a Alfonso Comesaña ó seu traballo inicial: a electricidade.Logo de ser un recoñecido empresario da noite viguesa que puxo a Vigo no mapa sonoro nacional agora volve a ser "chispas".
A Fermando regaloulle unha camiseta do " Para Vigo me voy". Cántas persoas anónimas andan por aí e fixeron de Vigo unha gran referencia musical, iso sí, naqueles tempos.

domingo, 16 de diciembre de 2018

Açeitar o namoro!

Hai hoxe un ano que açeitei o namoro con Portugal. As súas ruelas estreitas e empedradas, os seus vellos cafés, os seus baldosíns. As marabillosas librerías dun lugar onde se rende culto ó libro e a palabra. O seu falar meloso e de vagariño. O exquisito respeto pola arquitectura vetusta duplocentenaria. Tanto temos que aprender... polo menos como eles a respetar as nosas esenzas!

martes, 11 de diciembre de 2018

Hasta el coño me tenéis

No se dieron cuenta de que los oía. Y rajaban a gusto. Sobre todo ella. Hasta el coño me tenéis les decía, aunque no acabó de escuchar por qué.

lunes, 10 de diciembre de 2018

viernes, 7 de diciembre de 2018

As ostras e A Pedra, o Vigo dos nosos pais

Estamos estragando o legado dos nosos pais.
Toda España sabía que Vigo tiña un mercado de produtos que viñan do mar, fóra da norma legal, do estraperlo quizais
A Pedra, as ostras. Onde alí nos cincuenta as nosas avoas ían por café ou penicilina. Onde logo os nosos pais foron a por tabaco ou transistores. Nos últimos tempos todo iso se perdeu. A Pedra case pechou. Todo o que se vendía alí véndese agora nos mercados de Bouzas, de San Cosme ou Cerveira; un pouco máis lonxe, pero todo segue igual...

jueves, 6 de diciembre de 2018

Constitución endomorfa e endeble

Unha monarquía corrupta, con dous reis e tres raíñas: a emérita, a demérita, e noiva ocasional do Juancarlos. Unha monarquía legada e deseñada pola “ momia” que así lle chaman os seus netos tamén. Un estado coas costuras rotas en Cataluña e políticos nos cárceres e fuxidos. Un estado autista ó que non lle gusta que votemos: monarquía/república; español/catalán.
Uns partidos políticos que unha vez votados esquecen a quen os votou. España é así!

lunes, 3 de diciembre de 2018

O último hippie das Cíes


Nas últimas horas o corpo de Germán Luaces pasou polo Tanatorio Vigomemorial. A previsión era incineralo. Os seus amigos queren que repouse nas Cíes na illa do Faro onde tan feliz foi. Onde pasou os seus últimos anos entre o hippismo e a bohemia. Eu non o coñecín creo. E ben que me apena, sí debín coñecer ó outro veterano das Cíes: Pichocho, que segundo lembro tiña algúna arranques de mal humor. Pero din que Germán, o de Casa Chuco tiña moi bo humor e gustaba de compartir. Foise ós 54 anos. Deixando un fondo pesar. Germán é o noso Man de Camelle. O noso " Chanchillo" (de Donosti) ou alguén que todos os amantes das Illas galegas coñecen. Cando morreu o Gringo eu tamén quedei impactada, coñecino máis, era un tipo especial: un fóra do sistema como moitos outros. O límite de un eran os piares da autoestrada, o límite de Germán eran as súas illas e o propio océano.
Oxalá haxa un sitio para el naquel lugar que o fixo tan feliz.

sábado, 1 de diciembre de 2018

O Romano de Serafín Avendaño

Perpendicular a Rosalía De Castro,Areal e García Barbón está a rúa Serafín Avendaño. Un vial polo que pelexan o porto, RENFE e o concello de Vigo.
Ninguén a quere arranxar e seica todos teñen competencias sobre ela. Agora hai quen di que apareceu unha tumba dun romano no medio do vial. Haberá que facer prospeccións. Disque o romano xace alí na “ calzada” desde hai vinteún séculos entre a vella fábrica de Alonso é o Coffe Land. Alí repousa tranquilo e non sabemos se estará só. Os arqueólogos van ver se ten “colegas” pero só nese treito do vial desde a fonte luminosa ata a estación de Guixar. Houbo présas por inaugurar o treito inicial entre o CluFi e a fonte cibernética.E do que haxa alí abaixo: “ qué sabe nadie....🎼🎼🎼”!

jueves, 29 de noviembre de 2018

Burning - Una noche sin ti. En directo, Madrid 1990



 Ayer viendo Cuéntame, esta canción me dislocó. Me llevó a la ciudad en la que yo estudié, al barrio de San Juan. Creo que el concierto fue en el “ Conocerte es amarte baby” alucinante eh? Pero eran los 80+10 y los nombres eran así.

Mi vecino Txiqui tenía un grupo que hacía versiones de los Burning, y allí nos pilló. Aquella noche Txiqui, un filósofo de la noche de los que decía: “ tía es que voy por estratos” se cogió un colocón del quince más dos con un cóctel de pastillas que casi lo funde a negro. En aquel pasillo de aquel bar nos cruzamos a media facultad. Hubo ataques sorpresa dignos de un documental de Félix Rodríguez de la Fuente sobre el apareamiento y la noche acabó como muchas más.

Con o sin vaselina

Hay gente que te las hace por delante y hay gente que te las hace por detrás. Con y sin vaselina. Hay gente que hace de todo y no se le critica. Y hay gente que comete un mínimo error y se le acribilla.
Hay gente que a pesar de su egoísmo y de cuidar su culo con mimo y esmero nadie le critica.

domingo, 18 de noviembre de 2018

A lenda da morte da muller de Oubiña

Logo de ver en Discovery Max o documental de Oubiña e a tese daquel taxista de que o accidente en que Esther Lago morreu puido ser provocado, lembrei unha vella historia, unha vella especulación.
Hai uns cantos anos unha persoa relacionada indirectamente co mundo do narcotráfico me dixo que estaba convencida de que Esther estaba viva e qué o accidente aquel fóra un paripé. Que era o único xeito de entender o ben asesoradas que estaban as súas fillas, que estaban intentando recuperar Baión coas mesmas “ mañas” e xeitos que o podería facer a súa nai. Que o accidente fora moi raro e qué ela saíra polo seu pé do coche é que mesmo entrara nun inmoble cercano...
Unha teoría moi estrana, pero eu que sei...

sábado, 10 de noviembre de 2018

jueves, 8 de noviembre de 2018

Desaparecida e asasinada, Águeda González Portela

Hoy estuve en Baiona cubriendo el temporal y en la lonja me sorprendió ver este coche. Había un hombre dentro y me acerqué. Esta chica es Águeda, la que asesinaron en 2006 y escondieron su cuerpo en Chan da Lagoa? Y aquel señor me dijo que sí.
Su asesino está en la cárcel, supongo que como todos a punto de salir, pasaron ya doce años. Él me dijo creo que aún está en prisión.
Ya al final le pregunté: era su familia, la conocía, y el hombre me dijo con total serenidad: soy su padre y me partió el corazón.
Ya no recuerdo mucho más de lo que hablé, en situaciones así a veces me bloqueo.
Le di nuestro teléfono por si quisieran hablar sobre todo cuando el culpable pueda salir a la calle. Porque yo creo qur no debería salir de allí: Francisco José Reyes Barreiro. Un tipo de treinta años que estaba casado y acababa de tener un bebé. Águeda tenía veintiún años, ya nunca tendrá más.

sábado, 3 de noviembre de 2018

O bunker nuclear do Castro

Conta unha vella lenda da cidá* que hai un bunker nuclear baixo o Conservatorio Superior de Música de Vigo. O casarón antes chalet dos propietarios do Grupo de Empresas Álvarez, a cerámica GEA.
Hai quen di tamén que non é un simple refuxio nuclear como falaban doutro na illa de Toralla. Este segundo din podería ser un túnel que comunica coa Praza de España.
Esta teoría devólvenos a ese hipotético túnel que comunica O Castro coa Guía...

Baja sentimental

Cuánto tiempo cuesta recuperarse de un divorcio? Yo te doy entre tres y cinco años. Los necesitas. Mientras tanto no voy a tener en cuenta tus salidas de tono, tus arranques de mala hostia, tampoco tus silencio, ni tus gritos, o tus gritos en silencio.
No esta tipificado no? Cuánto cuesta recuperarse de los males del alma. Sí tienes derecho a cogerte una baja si tienes un cáncer o una depresión; pero si rompes con tu marido o con tu mujer nadie te otorga el derecho de descansar y llorar; y algunos lo necesitan, créanme bien. Yo por lo menos tendré cuidado con ellos mientras pululan por la vida como verdaderos espíritus vivientes.

jueves, 1 de noviembre de 2018

A despedida de Xaime Escudeiro

Onte celebramos a despedida laboral de Xaime Escudeiro da Radio Galega. Preto de cento trinta persoas estivemos no Náutico de Vigo dándolle as grazas polo seu bo facer, pola súa simpatía, pô-la súa xenerosidade e humildade.
Poderíamos ser máis, pero se cadra o sixilo para que fose unha sorpresa, e esta ponte dos mortos evitou que moitos dos que queren a Xaime estivesen alí.
Entre as mesas estaba Alvaro Pino, Gudelj, Cabral, os exceltistas Vicente e Maté ou Alvelo. O exadestrador e futbolista Ramón Carnero.A exdirectora xeral de deporte do bipartito, Marta Souto. O director xerente de Galicia Calidade, Alfonso Cabaleiro ( ex director de Radio Galega e ex-xefe de informativos da TVG). Deixaron gravadas entrañables mensaxes o ex-xogador Patxi Salinas é o inesquecible adestrador e xogador, Eduardo, Toto Berizzo, tamén andaba entre as mesas o ex-xogador do Celta dos 70, Paco Doblas.
Os seus compañeiros de deportes Terio Carrera ( TVG), Jacobo Buceta( Radio Vigo), ou Antonio Estévez ( COPE) ou Paco Santos da Radio Galega, e Óscar Suárez, TVG,  o exdirector de TVE en Galicia, Octavio Rodríguez, o exdirector da Radio Galega Virgilio Costas. Os seus compañeiros da Radio Galega: Mar Novás, Teresa Comesaña, Remedios Mera, ou Xosé Manuel Pérez.
Nós os da tele que compartimos con el tan bos momentos na delegación de Vigo en Gran Vía 6. Salientando especialmente á produtora Myriam Yáñez que organizou o evento con Begoña Vázquez, a das peñas. Tamén houbo moita xente das peñas e do xornalismo en xeral como o seu tamén compañeiro da RG en Vigo, Xosé Lois Portela. A exdirectora da Radio Galega, Rosa Martínez e o actual xefe de informativos da RG, Alejandro López ou a xornalista Isabel Losada. E todo porque Xaime o merecía.  Mestre de recuas de Xornalistas deportivos nunca dicía que non. Entro para Radio Euskadi ou para Castela-A Mancha.
Xaime tirou quilómetros de cable por eses campos de Deus, e defendeu a camiseta azul como un xogador máis, algo que non é demasiado fácil ás veces na nosa empresa.
 Nun ofício cheo de soberbios, engreídos, estrelas fugaces, estrelas caídas e por caer, a Xaime nunca lle caeron os aneis por explicar a ignorantes coma min por qué o Celta A pode xogar co Levante B, cousa que non cabía no meu maxín.
Moito nos axudou Xaime sempre cun sorriso, sempre sen nada pedir. Por iso se merecía esta homenaxe e se cadra moitas máis.
Tamén estivo algún compañeiro da súa outra vida pre-xornalística cando foi profesor no colexio San Fermín é no Montesol. Alí onde coñeceu á súa muller cando era aínda unha alumna repetidora e rebelde da que el se namorou (aínda que iso xa é outra historia).
Case case  me esquezo da súa familia, a súa muller Susi que tamén organizou, a súa filla e o seu fillo Jimmy que tanto xogou con nós na delegación (ó fútbol no corredor) cando se ía o xefe, e que aínda que non se lembre logo sentaba caladiño coa súa merenda e a súa coca-cola a facer os deberes de relixión ou os que tocasen. Qué marabillosa relación tiña co seu pai. E agora os seus netos que tan feliz o fixeron, tanto que volveu poñer fotos persoais na súa mesa da delegación, que seguirá sendo a súa mesa, aínda que agora a use Paco Santos.
E seguro que esquezo a algúns.

miércoles, 31 de octubre de 2018

A gota malaia do Mosteiro de Oia

Entre as múltiples etapa do Mosteiro de Oia hai unha que todo o mundo quere esquecer: cando foi cárcere ou campo de concentración franquista como o vello colexio dos xesuítas na Guarda
Alí no Mosteiro propiedade agora da Vasco Gallega, antes dos Bouso aínda se pode ver o lugar onde torturaban coa " gota malaia" ós presos repúblicanos que alí había.

martes, 30 de octubre de 2018

A dixitalización

A chegada do curso político pegou forte na nosa empresa. Cambio de quendas, cambio de programa de escritura e cambio do programa de edición. Moi forte todo a un tempo.
Redúcense inicialmente os labores dos imprescindibles editores de vídeo e satúrase ós xornalistas con cen mil tarefas máis, anodinas, mecánicas e absurdas; semella que o de menos é redactar.
Primeiro pos o texto en negra, se non o programa no o recibe, logo tes que pódelo verde cando remates de ler. Antes pechas o programa e logo o volves a abrir noutro ordenador, senón o sistema se bloquea.
Primeiro pos os rótulos a man , logo pos os rótulos no sistema, senón o sistema se bloquea.
Tes que indicar a duración, senón o software se aturulla.
Logo tes que poñerlle o pé de saída máis cinco, aínda que sempre é máis cinco.
Terás que volver ó vídeo ver onde entra a entrevista e indicá-lo no menú é darlle unha duración estimada, senón o vídeo satura.
Terás que engadir un segundo por diante e cinco por detrás, senón o sistema se para.
Logo terás que revisar os audios aínda que non teñas idea, porque senón igual non se escoitan.
Mentres o operador se aburre e se consume mirando para ti, tentarás enviar o vídeo e asegurarte de que sae, porque claro senón o vídeo non entrará.
Durante o proceso deberás estar pendiente de poñer na escaleta:preparado|listo|xa / en montaxe ou a nai que te paríu.
Logo de envialo, chama a que refresquen, e cambias o texto de color, non sexa que o presentador se colapse ou o sistema se bloquee. Pero aínda te ha de dar tempo de transcribir as entrevistas por se acaso algún xordo está a ver o telexornal.
Todo é moi importante sí. Se esqueces calquera paso o vídeo pódese ir ó carallo; aínda te pode dar tempo de subir ó vídeo á web. Neste tempo é moi importante internet.
E nós? Non somos importantes? Non nos imos saturar, bloquear,esquecer, aturrullar, etc, etc.
E qué farán os técnicos de son, os de vídeo, os produtores, os grafistas, os printeiros é demais?
Cánto tempo aguantaremos así?

domingo, 28 de octubre de 2018

Liga de veteranas

Hoy empiezo una nueva serie. Aquí contaré la vida de esas personas anónimas que es muy interesante y yo creo que debe ser contada. Las grandes verdades se dicen en la intimidad, las grandes historias se cuentan en voz baja. Y algunas saldrán aquí.
Es la vida de las personas que a veces me cuentan , allí por los caminos que yo voy. Son mis “ personajes en busca de autor” y por el camino me han encontrado a mí. Yo escribiré su historia.
Y la de hoy es la de “ Veterana”.
Veterana tiene nombre de brandy pero ni lo es, ni tiene que ver con Osborne.
Ella lo es porque ya juega en otra liga; la liga de veteranas. Está en otra dimensión, ella ya sí, ha olvidado los cuentos de princesas y de ilusión, ya sabe que la vida no es así.
Veterana vive un “matrimonio blanco” que en sus inicios no fue.
Quiere a su marido, pero ya de otra manera.
A mí me recuerda a Olvido Hormigos, aunque yo creo que ella no es tan voraz. Desborda energía por cada poro, a pesar de haber tenido una vida dura.
Se mueve como yo, entre lo más alto y lo más bajo; un día en la Herrería de Vigo, o en el Vao de Pontevedra y al otro en el Casino o en el Club Financiero o en el Club de Campo. Se mueve por estos sitios como un personaje más, siempre sin desentonar; y nunca se deja llevar.
Sabe nadar a contracorriente, sabe lo que quiere y cómo conseguirlo, o por lo menos lo intenta y a veces lo consigue. 😘

sábado, 27 de octubre de 2018

La Revolución de Octubre

La Revolución de Octubre o de los lazos amarillos fracasó. A veces pienso que si en la España del siglo XX hubiese habido una Revolución Francesa se le habría aplicado un 155 o una Guerra Civil y seríamos felices con el Despotismo Ilustrado, o el Absolutismo.  Aquí mayo del 68 se habría convertido en julio del 36, y Dannie el Rojo en Primo de Rivera el azul. Los Claveles da " otra revoluçao" estarían plantados en la Plaza de Salazar y los hijos de los Capitanes de Abril estarían buscando a sus padres y a sus abuelos por las cunetas. Si el mundo fuese España Yugoslavia seguiría unida y Checoslovaquia también, y quizás la antigua URSS.
Habría una Fundación Lennin, otra Mussolini y Hitler y sus descendientes estarían enterrados en una cripta de la Catedral de Colonia.
Los nietos de Ceaucescu tendrían su propio Meirás y una chimenea de Castillo de Drácula en su adosado; qué extraño sería el mundo si se pareciese a España.

martes, 16 de octubre de 2018

Una rotonda para el Estai



Menudo susto tenía encima desde Conxemar. En alguna información había interpretado que el viejo Estai que tanto nos unió allá por 1995 podría ser desguazado para ser sustituido por otra unidad nueva con el mismo nombre. Qué pena! Ya nos dio mucha tristeza ver cómo le cambiaron el nombre por Argos Galicia, pero aún así le seguíamos la pista cuando atracaba en los muelles de Beiramar. Hoy el nieto del fundador Ruy Andrade Pereira, hijo de aquella mítica profesora de Arte de los Jesuítas, Ana Pereira me lo desmintió.
Cuando desguacen el Estai nos avisarán, lo despediremos como se merece con una celebración. Yo no sé si ir hablando con Abel para que le busque una rotonda o le diseñe una avenida ahora que tenemos abierto el PXOM.
Porque nunca un barco nos unió a todos en la calle como aquella vez que perdimos aquella guerra del fletán!

sábado, 13 de octubre de 2018

Bonnie and Clyde (1967) - Teaser Trailer Vamos de boda





Ponte el chándal y los tacones, sí el chándal, has oído bien. El jueves 18  salimos de A Lama, de la cárcel y nos casaremos en el registro de Concello de A Lama hacia las 11.00 AM.

Somos Jorge y Eusa, los Bonnie and Clyde de Vigo, atracamos taxis una temporada y ahora estamos en la prisión.

Ni la cárcel, ni la huelga judicial pudieron con nuestro amor. Y gracias a la tenacidad e ilusión de Loli, la hermana de Jorge y futura cuñada de Eusa, lo nuestro será realidad.

Gracias a todos, a Érguete, a Instituciones Penitenciarias a Quique Vázquez Pita de La Voz de Galicia en Vigo y a Ana Pastor de Atlántico Diario.

Ahora no nos importaría que los medios de Pontevedra nos acompañasen este día. Será una ceremonia rápida luego volveremos a prisión.

miércoles, 10 de octubre de 2018

O viño do conselleiro

Haberá que probar o viño do novo conselleiro do medio rural ou polo menos da súa familia; que aquí entre nós está un pouco caro para ser un Ribeiro; a min custou é algo máis de 12 euros.

martes, 9 de octubre de 2018

Imaxes de guerra

É a paisaxe de guerra de todos os anos. Brigadas a pé, hidroavións baixando ó río, helicópteros soltando a auga, poboacións aterrorizadas e pirómanos soltos: nos montes e nos despachos.

lunes, 8 de octubre de 2018

La narcosala de O Vao y la detención de la “ Conexa”

Los primeros de octubre, ya es tradición cubro una redada en O Vao, término municipal de Poio a las puertas de Pontevedra.Poblado chabolista gitano, donde vive gente de etnia gitana que se dedica a la venta de droga. Al Vao yo siempre he subido escoltada o rodeada de Guardia Civil y compañeros. Aquel gheto aberrante es el gran supermercado de la droga de la provincia de Pontevedra. Esta vez hubo 26 detenidos inicialmente aunque no todos acabaron en la cárcel, una de ellas “ La conexa” la matriarca de un clan. En la operación de la Guardia Civil también se detectó una chabola destinada a consumir: la narcosala de O Vao. Siempre que acabo en O Vao se me ocurre una reflexión. Es humano e integrador tener a esta gente así? Aislada, rodeada de su propia mierda y de su propia droga? O deberíamos intentar tender una mano e intentarlos integrar? Como en Vigo que están” salpicados” por la ciudad. Y siempre me contestan igual. Aquí están mejor. No molestan a la ciudadanía. Sólo trapichean aquí. Cuando los vienen a detener los encuentran todos juntos. Sin embargo aquí cada vez que la Guardia Civil quiere entrar tienen que venir en escuadrón. Y tendrá posibilidad alguno de estos niños que nacen allí de llevar una vida normal? Tener unos estudios, un trabajo y un amigo normal? Yo creo que encerrándolos allí aún se les condena más.

domingo, 7 de octubre de 2018

Pechar a TVG

Ás veces teño o estrano pesadelo de qué somos a xeración que verá pechar a TVG. Estamos reivindicando a súa dignidade e a súa independncia. Queremos ser como a BBC, pero se cadra así non lles vale para o que a queren, e axiña a pechan. É un soño recurrente que oxalá non se cumpra nunca.

sábado, 6 de octubre de 2018

sábado, 29 de septiembre de 2018

Entre el Opus y el porno

La maravillosa profesión que ejercemos: el periodismo, a pesar de sus miserias y carencias nos permite conocer al gran abanico social desde abajo y hasta arriba, pasando por en medio.Como don Juan Tenorio: “A las cabañas bajé ,yo a los palacios subí”.Supongo no haber dejado como el literario seductor: “ memoria amarga de mí”. Los profesionales de la sanidad pública, lo tengo pensado algunas veces también se cruzan en su día a día con lo más granado de la sociedad, lo más común, lo más vulgar o lo marginal. Y esa es la grandeza de nuestro trabajo que con el mismo calzado( nunca sabemos adónde iremos) vas a un palacio, al club financiero o a un cobertizo marginal( pendello, alpendre, cuberto, alboio) o infravivienda. En este nuestro paseo vital pisamos alfombras persas, sintasol, farrapos( jarapas) o bosta de vaca( estrume) o tierra quemada da igual. Y un día entrevistas a un Obispo y al siguiente a una estrella del porno, y eso-todo en general es lo mejor de nuestro maravilloso oficio.

jueves, 27 de septiembre de 2018

Enconado ou aconachado?

Querido Willy! Eu non sei se estás enconado ou aconachado, pero sei que desde hai un ano e medio, xa non es ti. Falas como se estiveses posuído, repites todo o que Wilma di palabra por palabra. -Qué mágoa que non estea Wilma, a ver qué pensa Wilma. E así todos os días de Deus. Pareces abducido como un boneco siamés, como se foses o cadeliño de Wilma. Ti non te ves, pero para nós é moi chocante e por veces patético. Alá van Pin e Pon. É o peor de todo sabes que é? Que eu aínda non sei se estás enconado ou simplemente aconachado, pero espabila, “mi amol “

miércoles, 26 de septiembre de 2018

A pantasma do Rebullón

Hoxe estiven no Rebullón. Nunca antes estivera. O vello psiquiátrico da área de Vigo ubicado en Mos naceu como colonia de verán para nenos con escasos recursos en Nadal de 1928, con proxecto do arquitecto galeguista Manuel Gómez Román. No trinta e seis as autoridades militares cederon o edificio ó exército como hospital de evacuación. En outubro chegaron os setenta e un feridos. Foi logo a partir do trinta e oito un hospital para tuberculosos ata o sesenta e tres.No setenta e seis xa propiedade da Deputación converteuse en Psiquiátrico.Foi a súa última vida antes de ser almacén. Alí segundo conta a lenda oral, segue habendo “ presenzas” Durante unhas obras apareceron ósos humanos baixo esa solleira galería que vén. Pero hai quen notou outra presenza: de súpeto correntes frías, estranos sons e crepitacións, hai quen non quere ir só. Hai quen notou como alguén o empurraba escadas abaixo. Hai quen pensa que son só sensacións. Pero proben, proben se poden e queden sós uns intres naquel vello casarón. A impresión aínda non se me pasou.

sábado, 22 de septiembre de 2018

Agresión no Concello de Vigo

Moitos de vós coñeceredes a Tita, esa doce e sorrinte funcionaria que estivo moitísimos anos na antesala da alcaldía de Vigo. Con Manuel Pérez, con Lois Pérez Castrillo, nós os da prensa de  Vigo pasamos horas canda ela, agardando que saísen de comisións de seguemento de obras como o cinto de circunvalamento co concelleiro Pablo Comesaña ou aquelas míticas xuntanzas do CES: Consello Económico Social de Vigo: a prol de Álvarez, do AVE ou de seguemento do Prestige.
Daquela pasábamos horas alí naqueles sillón de skai agardando a que saísen os participantes. E alí estaba Tita que nos deixaba o teléfono para chamar ós nosos medios cando case non había móbiles nos primeiros noventa.
Os sillón de skai e Tita desapareceron con Abel.
Non sei por qué. Pero esta semana Tita volveu a aquel seu posto de hai vinte anos ás portas da alcaldía. Fíxome moita ilusión vela alí.
- Olá, qué tal?
- Substituía a unha compañeira con permiso de quince días por voda.
- E díxome Tita: non demasiado ben.
Hoxe veu un cidadán que quería falar co alcalde xa , e eu non lle deixei pasar.Díxenlle que había que pedir cita. Estaba fóra de sí.
Empurroume, desprazoume varios metros,debeume ocasionar unha luxación no pescozo. Nunca tal me pasou; bueno, nunca non. Hai anos cando tamén estaba aquí na antesala da alcaldía embarazada de moitos meses un tolo de Cabral quíxome dar unha patada no ventre pero non foi quen,
 daquela unha compañeira conseguiu “ placalo” e  acabou ela cunha patada nas costas.
Isto que conto aconteceu o pasado xoves vinte de setembro no concello vigués.

viernes, 21 de septiembre de 2018

"Para as medras", a volta ó cole

Cada finais de agosto probabamos o uniforme vello do colexio, aquel saial azul, de monxa junior.
As camisas brancas amarelecidas no armario, encouradas ou rozadas que se decidía desbotar ou non.
Baixar ou non a "bastilla" daquel horrendo uniforme azul en formato peto, sempre máis longo do necesario, que xa queda para "as medras" dicía a miña avoa toda profesional.
Logo os zapatos que dun uniforme foron gorilas marróns con cordóns e escarpíns a xogo. Logo un grupo de nais horrorizado convenceu ás monxas para cambialos a escarpín brancos e mocasíns negros, que xa foi un paso adiante.
E así todos os anos: o mandilón branco ou de cadros, as cintas co nome ou co número de alumna é aquel chandal azul con raias brancas laterais, que agora é  cool, é tendenza; xa ven: todo volve!,,

martes, 18 de septiembre de 2018

La verdad de Leonard Wallace

Al pie de la tumba de Leonard Wallace se encontró esta carta: "En mi vida yo nunca fui mi prioridad, ahora me arrepiento.Y de todo esto que quedó : lo que diste + 500 y lo que recibiste -100. Calculando por lo bajo eso sí. Pero eso ahora eso ya da igual, ahora todo eso acabó y el balance es a cero pues acabo de morir!

lunes, 17 de septiembre de 2018

Las bodas del año en Vigo

La boda de la actriz María Castro en Baiona, pack capilla & Parador este fin de semana en Vigo. Fuente Faro de Vigo.

Sobre estas líneas la boda de la viguesa Lara Losada, wedding planner establecida en Madrid, @lapetitemafalda, en instagram, @laragoretti. Lara es nieta del fundador de Clavo Congelados e hija de Maite Clavo a quien vemos abajo, propietaria de la tienda de novias de Marqués de Valladares, Sposa. Las fotos son de la última edición de Telva Novias, aún en los quioscos.
La boda tuvo lugar en la Sierra del Guadarrama, Finca Las Margas, y en el reportaje podréis ver los guiños al origen zamorano de la novia y cómo la pontevedresa Elena Mareque convirtió una sábana de algodón antiguo de su abuela en el vestido que veis. Un taxi lleno de hamburguesas de Mac Donnalds y una recena de sopas de ajo completan la crónica de la boda.

domingo, 16 de septiembre de 2018

Por qué nos gusta Abel Caballero?







Porque dice en alto muchas de las cosas que nosotros pensamos. Porque defiende a la ciudad, la primera de Galicia en población, industria, clima y muchas cosas más. Porque su puerto, su aeropuerto y sus polígonos son o serían los mejores de Galicia ó del Noroeste si las ayudas públicas no distorsionasen la potencialidad de las ciudades y su equilibrio natural.

 Porque nuestro querido frikie nos ha devuelto el orgullo de ser vigués, algo de lo que sólo escasamente 300.000 personas en Galicia podemos presumir.

Porque no debemos pedir ni,perdón ni permiso por ser de Vigo porque somos el motor de este viejo país, a pesar de las zancadillas.

Porque como ciudad más numerosa deberíamos ser los primeros en tener AVE o un aeropuerto internacional.

Porque piensa en nosotros, a su manera y a lo grande: os decoro la ciudad y os pondré las mejores luces de “ nadal“ y eso lo agradece mucha gente: los niños, los abuelos, el turismo y el comercio.

Y lo siento mucho por los que lo odian porque Abel Caballero va a volver a arrasar. Porque los otros no están muy interesados en defender la ciudad. El PP pelea porque el nuevo gobierno socialista siga financiando el absurdo agujero negro del puerto exterior de A Coruña.

 Porque nadie pensó que teníamos derecho a volar desde Vigo o a tener un hospital público en el centro.

Y porque además en la órbita local, la oposición del PP  tiene unas delirantes teorías sobre la crisis del agua o el suceso del   Marisquiño que  sólo Ok Diario y una televisión se atreven a difundir!

Mil primaveras máis para o noso frikie!,,

sábado, 15 de septiembre de 2018

A tomar por culo!

Perdonen la grosería, pero este es mi nuevo grito de guerra.
Todo se complica, no hace bueno; “ a tomar por culo”, cambio de planes. Nadie quiere ir, “ a tomar por culo” yo voy, y así hasta el infinito.
No se puede aterrizar aquí, se aterriza allá y listo...
No puedes llevar sombrilla, llevas paraguas. Y así empiezo el nuevo curso político y escolar, y no es una maldición, es sólo un grito liberador, ya saben...

viernes, 14 de septiembre de 2018

La momia

Una monarquía corrupta, un gobierno bipolar, una oposición que aún no ha acabado la carrera. Varias tesis y una momia.Es el thriller político del otoño.
Podría ser una broma o una película, pero es casi la verdad, por lo menos una versión.

lunes, 10 de septiembre de 2018

A malosidade dalgúns anuncios

TVG, a tele que ninguén ve?

É a TVG a tele que ninguén ve? Porén por qué todos nos coñecen mesmo en entornos urbanos e de fala castelá?
A tele que ninguén ve, pero en que todos queren saír.
Mesmo o gran prócer di que non a ve, aínda que é o que máis sae nela. Hai anos cando estaba ma oposición dicía: “ non me sacandes nada” iso é o que me di meu pai.
Claro, a xente coñécete porque alguén llo dixo porque o víu súa nai ou seu pai ou ese amigo que todos temos é que é o alter ego de nós.
- Dime, cándo empeza Serramoura? É para un amigo.
- Dime por qué non saíu nada das preferentes? Cadroume facendo zapping.
- Qué bonito é o anúncio do Gadis, vino na internet.
 E todos vemos a TVG, aínda que algún o faga ás agachadas ou porque lla pon a avoa ou a nai.
E outros, moitas vemos a TVG porque nós peta porque dá información de proximidade ou rural, porque dá moitos sucesos é porque en moitos sítios non se ve outra.
Vea moita xente que quere informarse en galego, ver series como Serramoura, Rías Baixas, Mareas Vivas ou Terras de Miranda.
Porque nos gusta Zig-Zag ou nos gustaba Miraxes e tamén Alalá.
Porque a nosa canle vertebra a industria do audiovisual, foi escola de técnicos e berce de actores : como Martiño Rivas, Carlos Blanco, Morris ou Tosar ou plataforma para Ernesto Chao con permiso do Correo Galego claro😥.
A galega tamén fixo posible que puidésemos gozar de Fariña en Antena 3. E aínda a veríamos máis se fosé como a BBC, se nela puidesemos ver os nosos incendios, a crise das nosas empresas ou escoitar a oposición.
E queremos seguir vendo a galega, porque é a nosa porque se financia cos nosos impostos porque pode seguir xerando riqueza para o país.
E porque malia que moitos van de guai, e só ven Netflix ou HBO, sempre te preguntan por qué quitaron Matalobos? É para un amigo...

domingo, 9 de septiembre de 2018

“Morritos selfie”

Quién te ha visto y quién te ve?
Te encontré por instagram y no te reconocí. Pero de verdad que tienes esa piel, esos ojos y ese pelo? Mejor que hace veinte años?
También te vi en otra red social de esas que gestionan currícula. Parecías un líder del G8 con permiso de Obama.
Gran gestor🤭🙄😳. Pongo en marcha empresas, lidero proyectos? Y pensé no puede ser este no es la misma persona que yo conocí, el que cerraba empresas, el que generaba unos “pifostios” laborales que aún hoy colean. El que sólo generó conflictos. No se dejen engañar por la gran red social.
Luego lo volví a ver con su pose perfecta, sus morritos selfie, como un gran influencer de instagram, y pensé:este igual se cree Jon Kortajarena y tal; ya saben todo por un #Picoftheday, el último idiotismo de internet.

sábado, 8 de septiembre de 2018

Una casa que habla

Has estado alguna vez en una casa que habla? Yo no, pero he oído hablar de ello: esas casas donde crepitan las persianas, la nevera se despierta por oleadas cada quince minutos y refunfuña, la lavadora baila y emite un extraño zumbido. Eran así las casas de las abuelas: ya en el portal cuando encendías la luz, saltaba el diferencial. Las tarteras por lo menos la olla exprés también silbaba y el viento; incluso los grifos al abrir, y las tarimas de madera del pasillo. De aquellas no necesitaban radio.

viernes, 7 de septiembre de 2018

Zapatillas rotas, Xabier Quiroga

Zapatillas rotas é unha deliciosa “road movie” á galega que fala de vellos amores,case platónicos aínda que correspondidos. Tamén é unha crítica aceda á nosa máis próxima realidade social, política, policial e mediática. Unha crítica da descoordenación policial, do cinismo político, do cinismo social e do morbo dos médios. Un retrato da nosa sociedade,dos malvados e dos bos, dos estúpidos e escuros. Dos “neopijos” que medran á calor dos cartos e do poder, dos malcriados e dos enchufados que queren medrar a costa dos demais. Quiroga toca tanxencialmente o seu paraíso,o seu “ rosebud” fai unha chiscadela ó xa mítico Bouzuás. E fala da infancia, da vellez, do benestar social, da xunta, da xente.Da fartura e da fame, dos excesos e da precariedade, da contención amorosa e da promiscuidade. De esa xente que tanto traballou e morre sen un pataco; dos que nunca traballaron e morren entre loureiros e forrados. Unha marabillosa historia que só ten unha chata que non vou dicir eu para que a lean. Cun galego delicioso, auténtico e marabilloso con esas palabras que usaban as nosas nais e as nosas avoas cando falaban en galego e moitas outras que non coñecemos porque son propias da zona ou porque a nós, non sempre, se non case nunca nos falaban así.

miércoles, 5 de septiembre de 2018

Divorcio II

Se quedó con sus libros, con sus hijos. Con su playa, con su serie favorita, incluso con sus palabras y sus lugares preferidos

martes, 4 de septiembre de 2018

Volver

Hace un año prometi que volvería y aquí estoy.Después de un largo viaje, después de mil aventuras.

miércoles, 29 de agosto de 2018

Vitoria Cruziana, a flor travesti

Érase unha vez unha flor ancestral que sae dun nenúfar xigante, do que hai só dous exemplares en España. Vitoria Cruziana ten nome de raíña ou de emperatriz; ou se cadra mellor de drag queen, porque abre polas noites: nace feminina e branca e morre rosa e masculina. Deprende un arrecendo a piña para cativar os insectos e poder ser polinizada. A planta de Vigo que se pode ver florecer durante estes días na Fundación Sales na avenida de Europa podería dar entre quince ou vinte e cinco flores ata que remate o verán. A finais de agosto xa vimos florecer cinco que apenas acadan dous días de vida. Ademais da de Vigo, en España só hai outra no Xardín Botánico de Málaga.

sábado, 25 de agosto de 2018

La simulación informativa

Lo de menos es la verdad, lo que a la gente le interesa. Aquí hay que amagar que se informa, que lo que contamos importa. Pero lo que interesa a quien nos ve o nos lee no se cuenta. Hace unos días un gran escándalo tocaba tangencialmente a una importante cadena de televisión. Ninguna cadena lo dio. Desde que Franco murió, perdón por mencionar al tótem, a la momia, ya casi de cuerpo presente, desde entonces el nuevo jefe de estado hizo de su capa un sayo en lo económico y en lo afectivo sin que nadie diera cuenta de ello. Se hablaba de su campechanía, de lo comedido de sus gastos y de su familia que repetía vestidos y que tenía gustos sencillos y baratos. Nada así fue. Los fondos reservados taparon la boca a sus amantes, patrimonio del estado pagó sus chalés y el CNI las protegió.

martes, 21 de agosto de 2018

O Berbés de Vigo, os soportais do vello porto pesqueiro

Xa temos maquinista: Piti

Afunde a estrutura de formigón dun peirao a escasos metros dos Duques de Alba e a culpa é do organizador dun festival? Afunde unha estrutura submariña e a culpa é do alcalde de Vigo? Respondan vostedes ás preguntas. Eu téñoo moi claro. A superficie do paseo das avenidas o seu coidado,mantemento e limpeza son competencia do concello de Vigo, iso tamen parece moi claro ademais está avalado por sentenzas xudiciais en que feridos por mor do mal estado do paseo denunciasen a porto e concello. E que dicir do demais: as leas de sempre: PSOE contra PP, PP versus PSOE. E xa temos un maquinista: Carlos Domínguez, Piti; a peza máis vulnerable. Se cae Maná en Castrelos a culpa é da produtora do concerto? E a maquinaria xa está en marcha. O outro día escoitaba nunha terraza dun bar: xa está a Brunete Mediática e as hienas do PP tentando aproveitar e distorsionar algo que non ten xeito ningún.Cousas que se escoitan por aí Tamén é certo que sí o alcalde autorizou e se cadra tamén se depositou unha fianza no concello como tamén se fixo no porto de Vigo E por facer de avogada do diaño, eu digo tamén revisouse a estrutura submariña do peirao cando era Abel, presidente do porto? E cando Corina Porro? Que aquí case todos estaban en todos os sitios... Igual a culpa tamén foi de Piti e dos que foron ó concerto, ou dos pais por deixarlles ir... E esta lea xudicial pola responsabilidá* non vai retrasar os pagos ós damnificados? Non sería mellor poñerse de acordo xa? Ou será mellor que cobren cando a xubilación...

jueves, 16 de agosto de 2018

Contar contigo

Yo ya sé que no puedo contar contigo, desde hace mucho tiempo, pero es que ahora me aburrí.

miércoles, 15 de agosto de 2018

Un rumor lejano

Era un rumor lejano en el tiempo y contado a media voz, entre sonrisas y cuchicheos. Decían que ya movías coca allá por los años ochenta, cuando lo oí por primera ve no quise escucharlo. Aunque luego lo volví a oír, contado "daquela maneira" como se cuentan estas cosas. Bueno, fueron aquellos años, ya tú sabes! Y son esas cosas que almacenas en tu cerebro, en esa parte del disco duro que apenas usas y que de repente despiertan y se activan después de un suceso en el que parece que todo encaja.

lunes, 13 de agosto de 2018

Era por setembro, Xabier Quiroga

Xabier Quiroga é sempre unha boa opción.”Era por setembro” é unha marabillosa novela que se fai moi curta. A actual ministra dun goberno de esquerdas intúe un escuro segredo, que se cadra non o é. Uns indicios esclarecedores, uns silencios elocuentes poñen a Aldara sobre a pista da súa orixe. Nun flashback Aldara volve á súa adolescencia, ó seu primeiro amor.Ábrese á vida, rodeada de interrogantes, ó descoñecido, á vida con maiúsculas. Quiroga escribe moi ben, con dominio absoluto da linguaxe culta e real,e tamén cotiá, como ás que falaban as nosas nais ou ás nosas avoas. Con frases máxicas como: “A vida trazada sen traza” ou “ Non fala por si mesmo senón polo que lle din que fale”.

sábado, 11 de agosto de 2018

Divorcio

De repente se dio cuenta que tenía todo el armario para ella, que podía sentarse en la ventanilla cuando viajaba y elegir el origen y el destino; y le gustó. También podría elegir el mejor sitio de la mesa que él siempre se cogía como al despiste. Que podía disponer de lo suyo sin consultar; de lo otro nunca había dispuesto y le gustó también. Ya no iba a aguantar más aquellas horribles conversaciones sobre los turnos, el trabajo y la mala hostia y la amargura y la “problematización” que hacía de todo. Siempre planificando para luego no hacer nada. Su afición a controlar todo lo de los demás y no contar nunca lo suyo; y esbozó una sonrisa.

martes, 7 de agosto de 2018

Xogos de mesa

Botar ficha, botar ficha 😝 ata o infinito. Comer unha e contar vinte. Xaque ó rei. Órdago á grande! Dama dobre, torre e alfil! E non me fagan caso q estamos en verán e as neuronas recocen!😝

martes, 31 de julio de 2018

Un mal día

Hay días difíciles en que hasta las más pequeñas cosas se tuercen. Los estúpidos se vuelven más estúpidos todavía y los arrogantes y los jetas también, y tú no tienes ganas para pelear con todos ellos.

lunes, 30 de julio de 2018

Señora de Coruxo

Coñecín a Señora de Coruxo nunha mobilización contra a praia para cans. A muller vive fronte á praia da Calzoa e moléstanlle moito os cans. Son moitos e van soltos segundo di e non respectan as zonas marcadas. Naquela reportaxe démonos o whatssap. Señora de Coruxo converteuse nunha activista social, agora as portas da terceira idá* chámoume das primeiras cando sacaron o pediatra de Coruxo con mil nenos que atender. De cando en vez lémbrame as mil mobilizacións que hai.Porque señora de Coruxo non está na casa a ver o Sálvame de Luxe, nen rañándoa no sofá. Señora de Coruxo baixa a praia cos netos, fai a comida e a merenda e logo consulta a axenda de mobilizacións. Con señoras como esta de Coruxo non desvalixaban o SERGAS, non!

jueves, 26 de julio de 2018

El piso “patera”

El piso “patera” está en Hernán Cortés. En él viven una docena de peruanos que no se llevan muy bien entre sí. Por eso a veces cuando Elba ( nombre ficticio)va a trabajar se ve obligada a dejar a la niña sola de siete a dos de la mañana. Y en el piso no hay nadie o nadie hace caso de la niña, que a veces acaba sola en la calle o en el portal.

martes, 24 de julio de 2018

El colmo

Control de aeropuertos. Te separan y te aplican el reactivo en la mano. -Qué me estás haciendo drogas o explosivos? - De todo un poco me dice el elemento.

domingo, 22 de julio de 2018

" Las hijas del capitán", lecturas.

"Las hijas del capitán" es una agradable lectura de verano; pero nada más, un bestseller de María Dueñas pero nada más.Ambicioso pero se queda muy corto. Al principio recuerda a "Mujercitas" y a esa callada lucha heroica de las mujeres en la emigración, pero avanza con toques de folletín radiofónico donde casi siempre ganan los malos, los de siempre, y todo se tuerce, demasiado. Todo lo que puede salir mal, sale mal. Es una lectura entretenida de cómo las tres hermanas: Luz, Mona y Victoria ven rota su inocencia y manipulada su buena voluntad. Todo el libro tiene factura de dramón clásico por capítulos. Una historia que se "embrolla" por momentos y que tiene un extraño desenlace que deja muchos flancos abiertos. Flecos que se cierran sorpresivamente a toda prisa en el epílogo. Allí encontramos la resolución vital de nuestras protagonistas. El libro cuenta con una gran documentación histórica, muy mal aprovechada por la autora para novelar, quizás habría valido la pena que hiciese un libro de historia o un ensayo.

jueves, 19 de julio de 2018

Bajo un sol que no quema

Estamos acostumbrados a caminar bajo un sol que no quema, que no deslumbra que no hace llorar; pero en el fondo desconocemos la verdadera luz.

martes, 17 de julio de 2018

Yo voy con Soraya!

Antes que nada tengo que decir que no soy del PP por si aún hay alguien que no lo sabe, y no podré votar, pero me parecería muy estrafalario que ganase Casado. Ella es más lista, tiene mejor formación, más bagaje, más experiencia de gobierno, más edad y mejor criterio. Qué ha hecho este chico hasta ahora? Tiene una carrera solvente? Ha ganado una oposición y lo más heavy me parece: quiénes lo apoyan? Quieren que vuelva Aznar, Aguirre, el trío de las Azores? Los gestores del Prestige? Los que nos metieron en guerra y luego dijeron que fue ETA? En qué mundo se mueve Casado que cree que el 15 era porque los jóvenes no podían tener una segunda residencia? Parece que son muchos los que apoyan a Casado por detrás. Hay personas que prefieren un presidente maleable a una presidenta inteligente. Y sería muy grave ya pasó en el PSOE con Susana Díaz y fíjense cómo acabó! Cada vez que veo cómo el aparato apoya a Casado me llevo las manos a la cabeza, aunque de fondo escuche el murmullo de los dossieres!

lunes, 16 de julio de 2018

El chatarrero del amor

"Birollo"y quizás quebrado, a todas nos tiene fascinadas el chatarrero del amor.Este Luismi les arreglará tan bien el chasis o el capó? Qué le encontrarán a este divo del poliamor? La historia es muy heavy metal, es muy "too much" Les da hierro, visibilidad, conversación sobre la crisis del acero? No lo puedo entender, si tal es porque es rey,y en esto va camino de adelantar al Juanca... Qué les da este Iron Man? Si lo que les mola es la chatarra podían haber optado por uno de la "ernia" que la chatarra y el cuerpo lo mueven mejor y tampoco pagan impuestos como Luís Miguel. En la prensa del corazón ya no hay divos; sólo paletos como este. Si lo que les va es la chatarra también tienen al dueño de Desguaces Gil... O será una metáfora y a nuestro querido "birollo" sólo le gustan estas " piezas de desguace...

jueves, 12 de julio de 2018

El descampado

Todos los que hemos sido niños hemos tenido un descampado, un pequeño paraíso en plena ciudad para poder ir a jugar, esconder tesoros y esconderse. El descampado tiene un gran poder evocador para aquel niño que fuímos; por eso me gusta la dura belleza de los sitios así, que permanecen ajenos al asfalto y al jardín, que parecen no tener identidad pero que esconden mil historias. Que son agradecidos y que aunque nadie los cuide llenan su espacio de zarzas, moras, margaritas y amapolas. Que sirven de parque, de aldea y de jardín a los que no los hemos tenido. Por eso me maravilla cada vez que veo uno, con su abandono, su dejadez y su intrahistoria. Mejor descampados que edificios no?

miércoles, 11 de julio de 2018

La gente común

Adoro a la gente común.La que no va de nada, la que no alardea. La que a veces tiene fallos, problemas o deudas. La gente corriente que sonríe y comparte su tiempo. La gente transparente, sin intereses y sin doblez. La pena es que no exista demasiada gente así, real!

martes, 10 de julio de 2018

Un mal golpe

A nuestro colega Carlos B se lo ha llevado un mal golpe. Él en la plenitud de su vida, con una familia inmensa. Siempre con buena cara, siempre con una sonrisa. Pura vida. Hay personas a las que no les pega morir y Carlos era uno de ellos. Pasaron muchos años desde que nos conocimos casi al mismo tiempo que a tu mujer, pero hay gente que aunque pasen años siempre parece que fue ayer. Descansa en paz Carlos. Un beso gigante para ti y tu maravillosa familia.

lunes, 9 de julio de 2018

Chica nueva en la oficina

Tenemos chica nueva en la oficina. Nunca hemos tenido a nadie así. Su pelo azul/platino, sus ganas de currar que triplican las de los demás.
Su rollo moderno que deja obsoletos a los demás. Tú a Portamérica y yo a MadCool. Y la verdad cientos de quilómetros los separan.
Tenemos chica nueva en la oficina y esto no ha hecho más que empezar. Bienvenida!

jueves, 5 de julio de 2018

O Erik, o Belga de Salvaterra, Jean Paul das Zacoiteiras, Oleiros

As nosas aldeas están cheas de misterios. Os veciños de Paramos vivían a carón dun arsenal e ninguén sabía nada.
Os veciños de Zacoteiras en Oleiros de Salvaterra de Miño vivían ó lado dun museo de historia natural e de arte sacro e non o sabían. O Erick o Belga de Salvaterra traficaba desde a aldea con monos disecados, patas de hipopótamo, cabezas de xirafas, e mármores e marfís variados.
Todo alí na vella casona da súa nai a escasos metros dun taller.O Erick o Belga de Salvaterra chámase  Juan Pablo é é francés pero tamén trafica con arte.
Qué outras sorpresas nos depararán as nosas aldeas?

domingo, 1 de julio de 2018

Jugando a la “puta” altura

La primera vez que te vi me pareciste una puta, eso sí de lujo, de las de alto standing. De las que cobran mucho y trabajan poco,pero no por mucho cobrar menos puta se es.
Tus tacones altísimos, casi imposibles para una vida normal. Tu look de ejecutiva sexy de telenovela de Televisa. Y sobre todo tu actitud de “ lerchiloba”.
Y ahora ya sabemos que eres como pareces. Unos venden su cuerpo y otros venden su alma, al mejor postor; y esa eres tú.
Y además lo haces por derivación; te vendes tú y realquilas a los demás como los proxenetas rumanos. Sí esos que se esconden como tú, al mínimo problema. Esos como tú, que apenas han hecho la calle

viernes, 29 de junio de 2018

A verdade de Oubiña


Laureano Oubiña quería contar a súa verdade, e faino a través dun libro.Realmente é unha primeira parte; o libro tiña cincocentas páxinas e quedou na metade.A segunda parte sairá logo do dous de setembro cando o narco cambadés teña cumprida a totalidade da condena.
Sorprenderán moitas das cousas que vou contar,di. Non teño fe nos xuíces. Aínda que ir declarar me excita, é a miña Viagra, agora que o médico non me deixa tomar a outra.
Non sinto pena por Carme Avendaño, qué teño eu que ver co victimismo desa señora?
Ela viña aquí a Baión, pero non ía ós xuízos dos que traficaban con heroína.
O háxix non matou a ninguén, só ó Porco de Carril.
- Isto nunca estivo a piques de ser Sicilia, nunca; violencia hai en tódolos lados, tamén en Andalucía.
Non somos unha mafia á italiana: comezamos co tabaco e co gasóil.Somos fillos do contrabando e do estraperlo.
Comprar Baión foi o principio do meu fin, non me gusta vir aquí. Por esta compra pasei trinta e dous anos no cárcere.Que mo quitasen foi un roubo xudicial, mediático e político.Miña muller morreu catorce meses antes de ser xulgada. Por iso a súa parte do pazo debería ser das miñas fillas.Recurriremos no estranxeiro se é preciso.É todo por esta finca maldita.Ela non tiña ningunha condena.
Quitáronme Baión en xaneiro do noventa e cinco. Isto merqueino co tabaco, logo me adiquei ó háxix.
Agora estou xubilado é vivo da miña pensión. Levo unha vida familiar.
Non sei se me arrepinto, de qué vale arrepentirse logo de facer o mal?
Os cárceres non valen para se reinsertar, sí oenegués como a que me acolleu:a San Francisco de Asís.
Nunca me chivei, nunca.Antes morrer mil veces que se chivar. Nunca colaborei coa xustiza.
O meu libro non é unha venganza, eu non son vengativo.
A serie Fariña non representa a realidade do que foi, nin tampouco a serie recolle o que pon o libro.
O libro é unha compilación de recortes de prensa, algúns deles escribiríalos vós.
Poderían ter falado con nós que seguimos estando aquí. Ou con vós os do Salnés que estivestes sempre moi preto d nós.
Sentín a morte de preto en media ducia de ocasións. Unha no Grhove, en Porto Meloxo, nunha historia de tabaco.
Oubiña coñeceu moita xente de arriba e de abaixo, pero cando lle preguntan quén máis lle impresionou é segundo di: José Ramón Prado Bugallo, alias Sito Miñanco.
É amigo meu, é unha gran persoa. Detivérono porque querían celebrar ó grande o cincuenta aniversario da UDYCO.
Era unha celebración “ a rachar” , co “mataelefantes” e todo e querían ir á festa cunha “ cabeza en bandeixa” e foi el.
Hai anos que non falo con Sito, e boa pena que me dá.Sí que falei con algún familiar, e puidéronme confirmar que Sito non tiña o guión de Fariña na casa de Alxeciras.
Sen a axuda das forzas da orde, nunca teríamos chegado a onde chegamos. Eles levaban a súa “ maquía”
Os galegos pagamos por todos. O meu avogado leva a outros narcos de fóra é métenlles menos anos que a nós.
Hai contrabandistas de verdade e tamén hai oportunistas. O que o leva no sangue non ó fai polos cartos. Facémolo pola adrenalina.
Non é un traballo doado, non son cartos fáciles. Nas operacións levaba unha vida de can.Pasaba oito ou dez días cia mesma roupa e case sen comer. Vivindo como unha alimaña.Ás veces para nada porque houbo operacións que saíron mal.
Chegaba á casa logo de tantos días sen comer e non paraba de comer cocido. Terminabas “ rabentado”
Comecei no chollo na taberna dos meus pais. Coas cartillas de racionamento e co estraperlo. A algúns lles sobraba e a outros lles faltaba e aí estábamos nós.
Comecei co café, co gasóil e o tabaco e de aí fun subindo.

#VenresNegro6CRTVG #ViernesNegro10RTVE

.


domingo, 24 de junio de 2018

Logo non sacandes nada





Cada día é unha aventura diferente, aínda que o guión sexa sempre o mesmo: frío, calor, turismo, cruceiros, ocupación hosteleira, empresas que xeran emprego, conselleira-arriba, conselleiro-abaixo, coello de tres orellas, ataques de xabaríns, ou de cans, Quinteiro-arriba, Quinteiro-abaixo, lío na Marea, lío no PSdG, felicidade no PP.

O problema é cando se saen do guión. Queremos queixarnos da Xunta, queremos criticar a Feijóo, non queremos que a APLU bote abaixo a nosa vivenda...

É entón cando ás veces non saen.E nós que volvemos ós lugares do delito con relativa cotidianeidade, temos que escoitar como nos din. “ Logo non sacandes nada”, “ logo xa < tragiversades vós>.

E cada vez escoitámolo máis, porque hai personas da dirección que botan a culpa ós equipos da rúa ou os centros provinciais das decisión que toman eles logo de pasar mil filtros.

Hai catro ou cinco anos uns meus primos de Valencia criticaban Canal Nou. Dicían e agora que a pecharon os traballadores se queixan de manipulación, cando cobraban e tiñan emprego nunca lles importou!

Quedei de pedra, pero tiñan razón! Pois iso!

jueves, 21 de junio de 2018

Moderno de pueblo

Querido Moderno: estoy hasta la cona de ti. Todo lo sabes, todo lo pensaste antes. Todo lo haces mejor, y ya sabes que no es verdad. O a lo peor quizás no lo sabes. Qué equivocado estás!
Yo a veces te digo que estoy harta de tus lecciones de vida; pero cuando alguien de verdad te diga, que no vales un carallo y por qué tanto te lo crees igual empiezas con medicación.

lunes, 18 de junio de 2018

Noticias orfas deste luns

Os veciños de Coruxo reuniránse o martes pola mañá ás dez e media coa Valedora do Pobo. Levaránlle as 5.000 sinaturas para que non desapareza o servizo de pediatría no seu centro de saúde.
-Por qué as analíticas das augas do mar as fai TRAGSA se a administración galega ten biólogos de seu?
-É verdade que as augas das praias de Cesantes e de Arealonga rozan ou rozaron o pasado 12 de xuño os límites saudables mínimos.
- É verdade que a auga de Vigo rebasou os límites de ferro permitido en numerosas ocasións e que a estación potabilizadora que deberían pagar concello, xunta e ministerio, contruída nos anos sesenta está obsoleta?
Son noticias que non gustan, algunhas ninguén as confirma e outras ninguén as quere publicar. Son: noticias orfas.

jueves, 14 de junio de 2018

Empresas

Llegas, fichas y te vas. Si tal bajas una hora a tomar café. Vuelves caída la noche, fichas y te vas. Piensas que en la empresa hay que hacer un ERE y que sobra la mitad. Por quién podríamos empezar?

miércoles, 13 de junio de 2018

Llegar con la sangre fresca

Odio llegar a los escenarios con la sangre fresca. El problema es que es parte de nuestro trabajo. Cuánto más fresca  mejor. Y que nadie piense que no tenemos corazón. Se nos encoge el alma al ver el precinto policial, el cuerpo bajo la sábana o el papel metalizado, el serrín para empapar la sangre.
Sufrimos como los demás, quizás si no estuviéramos de este lado nunca veríamos estas noticias ni nos acercaríamos a estos macabros escenarios.
En muchos de estos sitios nos insultan, no fue el caso de hoy. Y nos insultan, también nos dan consejos de redacción, aquéllos que están allí por gusto, por diversión o por morbo, cuando nosotros vamos obligados a trabajar; quizás porque muchos como ellos pasan el día viendo este tipo de noticias en la tele y en la calle.

domingo, 10 de junio de 2018

Moi local

Na miña empresa cando non quieren cubrir algo din que é moi local.
Pero hai algo local en Galicia? Un lugar  tan pequeno onde os de Vigo van a Ourense á vendima. Os de Lugo van ó Ikea da Coruña. Os de Monforte veñen á praia a Samil.
A todos nos importa todo, porque podemos ir pola mañá ás Cíes e pola tarde á Ópera á Coruña ou de viños á Ribeira Sacra.
Porque todos temos un amigo en Lugo, un curmán en Ourense ou un cuñado na Coruña.Aquí nada é local. Ou é que o local non gusta?. De verdade que é máis local o hospital de Vigo que a Gran Vía?
E agora xa queren retirar a información local; esa que todos sintonizamos a horas predeterminadas. Esa que tanto nos gusta: o tráfico e a temperatura, os eventos da cidá*. A menos dez na miña emisora de referencia.
Esa que escoitamos no coche, na ducha ou ó almorzar.
E quitemos a cultura e poñamos fútbol desas horas como todos os demais.
E enchamos un baúl coas noticias orfas: os de Coruxo sen pediatra, os derrubos de Vilaboa é mil cousas máis

sábado, 9 de junio de 2018

Cerraron nuestro bar

Así sin preguntarnos. Lo cerraron por la cara, sin miramientos. Primero quitaron la terraza, después ocuparon nuestra mesa, la profanaron. Y ahora lo cierran.Adónde iremos?
Ahora entiendo a Sabina, triste, bucólico y lloroso cuando le cerraron su bar.
“ No había nadie detrás de la barra del otro verano”.Pero por lo menos y gracias a la crisis sabemos que el local sigue vacío; ya nunca abrirán un banco.

martes, 5 de junio de 2018

Un bar y un bolso

Si se puede gobernar el país desde un bar, y si lo puede hacer un bolso; entonces todo es posible.

lunes, 4 de junio de 2018

Un país en shock!

Cuando menos te lo esperas, cuando más narcotizado estás; cuando crees que nadie va a ser capaz de levantar la cortina azul, cuando piensas que la gente traga con todo y le va esta marcha. Es entonces cuando ocurre.
Todo cambia de repente, sin ni siquiera saber por qué!

domingo, 27 de mayo de 2018

Cuando es mejor no preguntar

Por nuestra profesión tenemos ese vicio.Cómo, cuándo, por qué, qué. Y a veces las respuestas no nos gustan. Nos dejan alucinados y no las entendemos bien. Por eso muchas veces es mejor no preguntar.

Un corazón tan cinco estrellas

Que no se llena nunca.

lunes, 21 de mayo de 2018

Vaiche boa, Vilaboa!

Vilaboa, Pontevedra, 6.000 habitantes.Leva anos intentando aprobar un plan xeral que daría acubillo as edificacións ilegais preto da costa que non cumpren a lei de costas. Polo de agora non é un concello saturado.
Pero a Xunta dá para atrás sempre cada redacción do plan urbanístico, que se os canastros, que se a conexión da auga, que se os servizos. Unha das empresas contratadas polo Concello xa desistíu desesperada. Tiveron que contratar outra.
Hai quen pensa que a Xunta non quere aprobar o PXOM, porque o Concello é do PSOE.
A Axencia de Proteción da Legalidade Urbanística, a APLU semella ter présa en comezar a tirar vivendas alí. A primeira é de Enrique, en Santa Cristina de Cobres. Herdou o predio do seu avó e segundo di cando el construíu a casa o Concello díxolle que sí e Costas e Xunta pelexaban polas competencias. Así que Enrique e a súa daquela muller tiraron para adiante. Cando as administracións se puxeron de acordo a casa estaba feita e alguén lle dixo que era ilegal.
En Vilaboa pregúntanse por qué non se actúa con tanta celeridá* contra a urbanización de Raeiros no Grove que tamén é ilegal e que ademais non é vivenda habitual, pero alí semella que ninguén ten présa, non se sabe moi ben por qué.

domingo, 20 de mayo de 2018

Boicot a Fariña II

Queremos saber quién nos quiere privar de Fariña II y por qué? Tienen tanto miedo como para amenazar? Conseguirán su objetivo? Nos dejarán colgados/enganchados con las mañas de siempre? Qué quieren ocultar? Tienen algo que tapar? Seguro que sí! Ya acabaron con Matalobos y nos van a dejar sin Fariña!😢

sábado, 12 de mayo de 2018

domingo, 6 de mayo de 2018

Aterrorizadas

Estamos aterrorizadas, y no habló de mí que con más de cuarenta años estoy fuera de ese macabro catálogo.
La sentencia de La Manada y las noticias y declaraciones machistas nos tienen hasta el vómito y os han dejado un legado fatal.
Entenderán ahora que no les sonriamos, que no les sigamos la conversación, que no contestemos sus wasaps, que no giremos las cabeza, que no queramos tomar café con ellos y menos una caña o una copa. Ya no digo subir a ver un informe a casa o entrar en un portal. Ni con uno, ni con dos ni con tres porque parece que todo vale!
Disculpen si cambiamos de acera o cogemos el siguiente ascensor.
Culpa de ella porque entró, ella me sonrió, ella lo estaba deseando, fue ella quien me dijo de quedar.
Ella no me dijo que no. Tampoco te dijo que sí y ni siquiera te lo pidió! O es que no sabemos hablar?
Si te gusta que no te digan nada cógete “argentinamente” una muñeca, una Nancy, una barbie, o una hinchable que te va más. Ella siempre te sonreirá, antes y después y no te dirá nada que es lo que te mola. Y te mirará absorta con su boca siempre abierta.
- “Pensé  que te gustaría” Porque ésa es otra, alguna sicología masculina que anda por ahí:
“ Te vestiste así”,” Me miraste asá”; “ Pensé que lo estabas deseando”( Pues piensa menos y pregunta más).
Tengo conocidas que llevan años descojonándose: éste anda diciendo por ahí que estuve loca por él, que porque él no quiso;por ella nos casábamos y teníamos cuatro hijos... preguntad primero porque a lo mejor os lleváis un nabo muy grande. A lo mejor, no, nunca, bajo ningún concepto y en ninguna ocasión. Ni siquiera lo imaginé.
Porque mientras tanto muchas llevarán la vida de nuestras abuelas. No salgas, no mires, no hagas, no le contestes, por si acaso no quedes con él. Y es que comprendan, están aterrorizadas porque ya no les protege ni la ley.

Casaos, aneis,homes!

-Carallo, non levas anel. ( Tipo acabado de casar).Ti es o típico lercho que non leva anel, ou non di que ten moza que “tantochemeten” por se se “pilla cacho”.
- Non tal, non tal. Non me gusta levalo. O anel funciona moi ben para ligar, hai a moitas tipas que les interesa estar con “casao”. Teñen a intendencia resolta. Non tes que aturalos en malas condición. Quédaste só co bo. Non te buscas ningunha complicación.
 Como lección de márqueting estivo moi ben.
-Pero ti por se acaso sacas o anel. Renuncias a esas oportunidades marabillosas de ligar con esas tías tan guais e tan especiais que buscan relacións sen compromiso con homes coma ti. 😀
- Qué riquiño ou que cínico...?

O caso é que dun tempo a esta parte xa escoitei a “vaina” está dúas veces. Nun caso, o tipo “casao de longa duración” leva o anel porque de non levalo a súa muller o escaralla.
O outro acabado de casar, dicía que non tiña moza tres días antes de ter o seu fillo no colo e catro meses antes de casar.
Estes dous teñen ideas polítcas diametralmente opostas. Pero son machistas de manual. Un le o ABC e pon a COPE. Outro le o País é ve a Sexta.
Pero non fondo son case iguais.
E no fondo con ou sen anel non comen un currusco!

miércoles, 2 de mayo de 2018

Un día gris

Un error inevitable, un horrible aniversario y un día gris. Mañana sale el sol.

domingo, 29 de abril de 2018

La huelga de la justicia a punto de archivar la Patos

Como siga la huelga de la justicia se archivará la Patos. Investigación por supuesta corrupción en instituciones de Vigo y su entorno

sábado, 28 de abril de 2018

Las Cifuentes de la vida!

No tienen carrera, ni máster, o si lo tienen lo han conseguido “ de aquella manera”. Son sin embargo arrogantes y creídas/os.
Ambicios@s. Hostiles. Y con la cara como el cemento armado, tanto, que a veces no merecen una repuesta porque son como chonis de barrio,siempre tienen la razón.

Te tienen que decir que sí

Que quieren, que les apetece, que lo están deseando. Así, en aquel momento y de aquella manera.

miércoles, 25 de abril de 2018

domingo, 22 de abril de 2018

Los lugares de Fariña

Pasar una noche como Sito es algo caro,si optamos por el vetusto Gran Hotel de A Toxa, lo es menos si vamos al Hotel Rías Baixas de Pontevedra donde cuenta la leyenda que Sito tenía disponibles y pagadas dos habitaciones todo el año.
El Casino de Colombo quizá era el bingo de Falconetti en Vilagarcía.
Y el tercero del ROS, el que no muere quizá sea un conocido empresario de la industria cárnica y del embutido que parece haber dejado “ el traballo”pero que aún conserva casa en Vilanova.
Para sentirse presidente de la Xunta ( Fernández Albor) y reunirse con los tabaqueiros habría que cruzar la “ raia” portuguesa y buscar los hoteles Adegas y Montefaro, próximos a Valença.
Para transformarse en un miembro de la cooperativa de Terito, hay que salir de Arousa, ya que los jefes de localización optaron por el Restaurante As Furnas en Xuño, concello ( término municipal) de Porto do Son.
Y quién es quién en la reunión de mesa redonda con el presidente de la Xunta?
Izquierda con gafas metálicas supuestamente Marcial Dorado, apenas habla, sólo sale en la foto ( es lo suyo, 😀) siguiente  Manuel Charlín, o vello, Vicente Otero( Terito),Laureano Oubiña, Manuel Baúlo,interpretado por Alfonso Agra) y que en la serie se llama Bustelo ( comparten inicial también)y Colombo que podría ser supuestamente, Luís Falcón Pérez, alias Falconetti.
Lidera la reunión, aunque no sale en la foto supuestamente, Pablo Vioque, abogado de los narcos y expresidente de la Cámara de Vilagarcía. En la serie se llama Pedro Ventura, sus iniciales coinciden: P.V.
No está en esa foto el que llega a ser alcalde de Ribadumia: Nino Balbín en la serie, Nené Barral en la realidad, interpretado por Miro Magariños. Curiosamente sus iniciales en la ficción son las mismas también que en la vida real.También fue detenido el día que iba a tomar posesión como alcalde.
Y aunque los guionistas reconocieron que para recrear a los hijos de Charlín refundieron varias personalidades, el hijo “ bandarra” de Manuel Charlín interpretado por Xosé Antonio Touriñán recuerda clara y supuestamente a Melchor Charlín (en la serie se llama Paquito, ya que es Francisco Melchor) y que aún vive con su padre y pegó a la prensa a las puertas de su casa, después de un extraño asalto en su vivienda hace escasas semanas.
Y Pilar Charlín también es clara y supuestamente, Josefa Charlín interpretada magistralmente por Pilar Naveira.
Clarísimo está que el sargento Darío Castro está inspirado en el Comisario Enrique León, él mismo lo reconoció.
La novia panameña de Sito, Camila Reyes es supuestamente Odalys Rivera,sobrina de un exministro del general Noriega, y segunda mujer del  cambadés.
La primera, que en la serie se llama Nieves es en la vida real Rosa Pouso.
Continuará? Deberían continuarla los que sepan del tema algo más que yo, porque yo mal que me pese, esto apenas lo viví.