Burning - Una noche sin ti. En directo, Madrid 1990

 Ayer viendo Cuéntame, esta canción me dislocó. Me llevó a la ciudad en la que yo estudié, al barrio de San Juan. Creo que el concierto fue en el “ Conocerte es amarte baby” alucinante eh? Pero eran los 80+10 y los nombres eran así.

Mi vecino Txiqui tenía un grupo que hacía versiones de los Burning, y allí nos pilló. Aquella noche Txiqui, un filósofo de la noche de los que decía: “ tía es que voy por estratos” se cogió un colocón del quince más dos con un cóctel de pastillas que casi lo funde a negro. En aquel pasillo de aquel bar nos cruzamos a media facultad. Hubo ataques sorpresa dignos de un documental de Félix Rodríguez de la Fuente sobre el apareamiento y la noche acabó como muchas más.

Con o sin vaselina

Hay gente que te las hace por delante y hay gente que te las hace por detrás. Con y sin vaselina. Hay gente que hace de todo y no se le critica. Y hay gente que comete un mínimo error y se le acribilla.
Hay gente que a pesar de su egoísmo y de cuidar su culo con mimo y esmero nadie le critica.

Historia del Tranvía en Vigo

A lenda da morte da muller de Oubiña

Logo de ver en Discovery Max o documental de Oubiña e a tese daquel taxista de que o accidente en que Esther Lago morreu puido ser provocado, lembrei unha vella historia, unha vella especulación.

Hai uns cantos anos unha persoa relacionada indirectamente co mundo do narcotráfico me dixo que estaba convencida de que Esther estaba viva e qué o accidente aquel fóra un paripé. Que era o único xeito de entender o ben asesoradas que estaban as súas fillas, que estaban intentando recuperar Baión coas mesmas “ mañas” e xeitos que o podería facer a súa nai. Que o accidente fora moi raro e qué ela saíra polo seu pé do coche é que mesmo entrara nun inmoble cercano...

Unha teoría moi estrana, pero eu que sei...

Golpes Bajos - Malos Tiempos Para La Lírica

No 

Desnudo frente al mar

Allí estaba desnudo frente al mar, como si nada importase.

Desaparecida e asasinada, Águeda González Portela

Hoy estuve en Baiona cubriendo el temporal y en la lonja me sorprendió ver este coche. Había un hombre dentro y me acerqué. Esta chica es Águeda, la que asesinaron en 2006 y escondieron su cuerpo en Chan da Lagoa? Y aquel señor me dijo que sí.
Su asesino está en la cárcel, supongo que como todos a punto de salir, pasaron ya doce años. Él me dijo creo que aún está en prisión.
Ya al final le pregunté: era su familia, la conocía, y el hombre me dijo con total serenidad: soy su padre y me partió el corazón.
Ya no recuerdo mucho más de lo que hablé, en situaciones así a veces me bloqueo.
Le di nuestro teléfono por si quisieran hablar sobre todo cuando el culpable pueda salir a la calle. Porque yo creo qur no debería salir de allí: Francisco José Reyes Barreiro. Un tipo de treinta años que estaba casado y acababa de tener un bebé. Águeda tenía veintiún años, ya nunca tendrá más.

O bunker nuclear do Castro

Conta unha vella lenda da cidá* que hai un bunker nuclear baixo o Conservatorio Superior de Música de Vigo. O casarón antes chalet dos propietarios do Grupo de Empresas Álvarez, a cerámica GEA.
Hai quen di tamén que non é un simple refuxio nuclear como falaban doutro na illa de Toralla. Este segundo din podería ser un túnel que comunica coa Praza de España.
Esta teoría devólvenos a ese hipotético túnel que comunica O Castro coa Guía...

Baja sentimental

Cuánto tiempo cuesta recuperarse de un divorcio? Yo te doy entre tres y cinco años. Los necesitas. Mientras tanto no voy a tener en cuenta tus salidas de tono, tus arranques de mala hostia, tampoco tus silencio, ni tus gritos, o tus gritos en silencio.
No esta tipificado no? Cuánto cuesta recuperarse de los males del alma. Sí tienes derecho a cogerte una baja si tienes un cáncer o una depresión; pero si rompes con tu marido o con tu mujer nadie te otorga el derecho de descansar y llorar; y algunos lo necesitan, créanme bien. Yo por lo menos tendré cuidado con ellos mientras pululan por la vida como verdaderos espíritus vivientes.

A despedida de Xaime Escudeiro

Onte celebramos a despedida laboral de Xaime Escudeiro da Radio Galega. Preto de cento trinta persoas estivemos no Náutico de Vigo dándolle as grazas polo seu bo facer, pola súa simpatía, pô-la súa xenerosidade e humildade.
Poderíamos ser máis, pero se cadra o sixilo para que fose unha sorpresa, e esta ponte dos mortos evitou que moitos dos que queren a Xaime estivesen alí.
Entre as mesas estaba Alvaro Pino, Gudelj, Cabral, os exceltistas Vicente e Maté ou Alvelo. O exadestrador e futbolista Ramón Carnero.A exdirectora xeral de deporte do bipartito, Marta Souto. O director xerente de Galicia Calidade, Alfonso Cabaleiro ( ex director de Radio Galega e ex-xefe de informativos da TVG). Deixaron gravadas entrañables mensaxes o ex-xogador Patxi Salinas é o inesquecible adestrador e xogador, Eduardo, Toto Berizzo, tamén andaba entre as mesas o ex-xogador do Celta dos 70, Paco Doblas.
Os seus compañeiros de deportes Terio Carrera ( TVG), Jacobo Buceta( Radio Vigo), ou Antonio Estévez ( COPE) ou Paco Santos da Radio Galega, e Óscar Suárez, TVG,  o exdirector de TVE en Galicia, Octavio Rodríguez, o exdirector da Radio Galega Virgilio Costas. Os seus compañeiros da Radio Galega: Mar Novás, Teresa Comesaña, Remedios Mera, ou Xosé Manuel Pérez.
Nós os da tele que compartimos con el tan bos momentos na delegación de Vigo en Gran Vía 6. Salientando especialmente á produtora Myriam Yáñez que organizou o evento con Begoña Vázquez, a das peñas. Tamén houbo moita xente das peñas e do xornalismo en xeral como o seu tamén compañeiro da RG en Vigo, Xosé Lois Portela. A exdirectora da Radio Galega, Rosa Martínez e o actual xefe de informativos da RG, Alejandro López ou a xornalista Isabel Losada. E todo porque Xaime o merecía.  Mestre de recuas de Xornalistas deportivos nunca dicía que non. Entro para Radio Euskadi ou para Castela-A Mancha.
Xaime tirou quilómetros de cable por eses campos de Deus, e defendeu a camiseta azul como un xogador máis, algo que non é demasiado fácil ás veces na nosa empresa.
 Nun ofício cheo de soberbios, engreídos, estrelas fugaces, estrelas caídas e por caer, a Xaime nunca lle caeron os aneis por explicar a ignorantes coma min por qué o Celta A pode xogar co Levante B, cousa que non cabía no meu maxín.
Moito nos axudou Xaime sempre cun sorriso, sempre sen nada pedir. Por iso se merecía esta homenaxe e se cadra moitas máis.
Tamén estivo algún compañeiro da súa outra vida pre-xornalística cando foi profesor no colexio San Fermín é no Montesol. Alí onde coñeceu á súa muller cando era aínda unha alumna repetidora e rebelde da que el se namorou (aínda que iso xa é outra historia).
Case case  me esquezo da súa familia, a súa muller Susi que tamén organizou, a súa filla e o seu fillo Jimmy que tanto xogou con nós na delegación (ó fútbol no corredor) cando se ía o xefe, e que aínda que non se lembre logo sentaba caladiño coa súa merenda e a súa coca-cola a facer os deberes de relixión ou os que tocasen. Qué marabillosa relación tiña co seu pai. E agora os seus netos que tan feliz o fixeron, tanto que volveu poñer fotos persoais na súa mesa da delegación, que seguirá sendo a súa mesa, aínda que agora a use Paco Santos.
E seguro que esquezo a algúns.