Vistas de página en total

martes, 17 de mayo de 2011

A musa de Lois

Todos falan do rechamante que é dedica-lo día das letras a un home novo, case, case contemporáneo de nós de non estar morto. Falan seus irmáns, fala a súa nai e case poderían facelo os seus sobriños. Pero a máis interesante do contorno de Lois é se cadra a súa musa Piedade Cabo. En segundo ou terceiro plano, estes días podemos en contadas ocasións escoita-lo eterno rouquén da súa voz.
Foi Piti Cabo, a noiva eterna, a compañeira constante e tamén a musa,de voz crebada e melodiosa.A Dulcinea, a Zenobia e as demais.
Piti Cabo vive e viviu con sinxeleza se-la musa dun xenio. Como na súa vida cotiá, nos malos tempos logo da excedencia na TVG, onde tanto lle custou recuperar un oco, non como a outros que entran e saen cada tres anos, protexidos polo seu vencello político e sindical. Tamén houbo bos tempos. Supoño que os primeiros anos ou a presentación de "Planeta Cine" co bipartito que por fin achegou ás nosas pantallas un rostro agradable e vivido, unha entonación autóctona e unha muller total; á marxe dos escotes e da dicción madrileño-andaluza doutras presentadoras da TVG.
Poucas veces téño Falado con Piedade Cabo, unha cando dirixía ou editaba os telexornais da fin de semana hai dezaseis anos e outra un par de anos despois nun sitio de menor proxección. Estaba contenta esta segunda vez, díxome en baixiño, "para que non me escoiten e me cambien". Piti Cabo é agradable no trato, é comprensiva cos que empezan. E eu que vou dicir, xa que non coñecín a Lois, faime moita ilusión ser contemporánea da súa musa.

domingo, 8 de mayo de 2011

Te jodes

Te jodes, díxome.Foi a súa comprensiva resposta. Aludía con esa socorrida frase a un hipotético dereito que outra persoa exercera e que lle prexudicaba. Non se quixo poñer en ningún momento na súa pel. Non era a primeira vez que ocorría algo así. Xa lle pedira a súa axuda noutras ocasións e a resposta sempre fora parecida. Un sorriso cínico, un silencio, unha actitude ambigua e mesmo hostil. Sempre había algo mellor que facer que escoitar ou intentar comprender.
Te jodes, repetía sen descanso. O mellor de todo foi que aquela frase pouco lle sorprendeu.Había ben de tempo que non agardaba nada del. Nin sequera aquela crueldade e aquela mala hostia.

domingo, 1 de mayo de 2011

Cousas que non saen en prensa II

A rúa aínda arrecendí a Ajax Pino ás doce da mañá cando os axentes da científica chegaron a coloca-las súas pirámides numeradas no lugar onde estivera o cadáver. Os axentes non daban creto, como podía haber xente que non vía CSI ou aínda que fose o Comisario ou no peor dos casos os informativos da galego.
A médica levara ó suicida ó box, aínda que non fora quen de reanimalo na rúa. Deulle pena ver aquel corpo sen vida alí nunha rúa tan céntrica, sobre todo cando deu en chover.Sabe Deus cando chegaría a xuíza, así que pobre home, imos ter compaixón e imos leva-lo cadáver a un box.
Aquel día parecía que estaban de garda Pepe Gotera e Otilio, porque alguén tamén decidiu mandar ás da limpeza a frega-los restos de sangue.Os axentes non sabían se detelos a todos ou clausurarlle-lo hospital.

"Cuando zarpa el amor"

Ocorre cada tres días nunha das bibliotecas máis senlleiras deste país.Alí entre pedras de máis de cincocentos anos e ante o abraio do Arcebispo Fonseca que se cadra un día resucita da impresión.
Pero disque o amor non ten idade e probablemente non haxa lugar onde non se poda desenvolver.
E abofé que si, que naquel claustro centenario rodeados de incunables, enciclopedias e poesía medieval é un lugar para querer, para quererse...
E así ocorre cada luns, cada mércores, cada xoves.Son se cadra os días que non hai feira na bisbarra do Sar.
Os seus bicos húmidos e sonoros espertan os lectores de xornais e investigadores. Debruzados sobre sillares centenarios, saloucan, brincan e enredan Carme e o seu o amor. E como os paxaros en primavera, cos seus bicos sonoros, ora palatais, ora fricativos abraian na sala de lectura.
Alí onde acode Diego Ameixeiras a se documentar, onde escribe o tradutor ó inglés de Manolo Rivas ou Paco Rodríguez ou Malores Villanueva; alí a mellor novela aínda está por escribir.
É este un bo lugar para se agochar. Hai xente que non te vai buscar/atopar nunca nunha biblioteca ou nun museo. Por iso a idea é tan boa.
Pena desta novela cun final tráxico digno de Saura:" Baño de sangre" ou "Divorcio xitano" ou "Amor caló".
E como esta idea se estenda se cadra é a fin do motel Caribe ou do Holiday que dan acubillo a tantas parellas mentres as súas mulleres e os seus homes agardan por eles na casa....