Vistas de página en total

sábado, 31 de diciembre de 2016

Una historia vulgar

A veces protagonizamos historias vulgares, es lo peor, para los que como yo vivimos del periodismo.Frases hechas, las mismas mentiras, el mismo principio y el mismo final. Por eso yo os deseo en 2017 que os ocurran mil historias nuevas, con diferente guión, con nuevas palabras y nuevos desenlaces. Que tengamos de una vez coraje para no oír o no prestar atención a todas esas tonterías que escuchamos cada día. El pasado da igual, pero el futuro es nuestro!! Feliz 2017!!

miércoles, 28 de diciembre de 2016

domingo, 25 de diciembre de 2016

Las amigas de mi abuela

Siempre me llamó la atención que muchas de las amigas de mi abuela eran hermanas o ella las llamaba en plural.Eran otros tiempos y las familias tenían muchos hijos de edades muy próximas. Y así hablaba de las de Lloréns, las de Quicler o de conocidas como las Picher. Era un mundo en plural para todos, incluso hasta para los motes: las "pinchasapos" o las " toleimas". Recuerdo sobre todo a las mujeres, porque de aquéllas las señoras de bien ( de buena conducta) apenas tenían amigos varones.

viernes, 23 de diciembre de 2016

Abel Confidencial

Abel Caballero fala polas noites con Susana Díaz, é o seu "momento". Considera o líder do municipalismo que Susana é unha muller intelixente, carismática e preparada; eu penso que está tan errado como cando apostou por Méndez Romeu. Abel Caballero deixou de fumar aos trinta anos, ese momento vital pilouno en Cambridge segundo di. E o tabaco alí era tan malo e tan caro que deixou de fumar,daquela afeccionouse aos Galloises. Nado en Ponteareas, Caballero veu a Vigo desque se fixo mozo da súa muller Cistina con dezasete anos. Estudou xa o COU no Instituto Santa Irene. O noso Gran Líder considera que grazas ao seu éxito en Vigo se converteu nun referente político en España, e no PSOE e segundo as súas contas se as eleccións municipais se celebrasen agora colleitaría un 65% dos votos e non o 52% por cento que acadou nas últimas, cando moitos pensaron que se estaban roubando papeletas do PSOE na xornada electoral e se tiveron que repoñer porque se ían esgotando. Abel considera que Vigo é unha illa en Galicia e o resto das grandes cidades galegas están todas paradas e sen presuposto.Tamén apunta que as oposicións fragmentadas deberían favorecer a gobernabilidade e non obstruír porque de seguir sendo así sería precisa unha reforma electoral que moitos xa lle piden desde a FEMP para favorecer os gobernos con maiorías relativas e iso acabaría prexudicando aos partidos minoritarios e favorecendo o bipartidismo. Caballero é máis de cervexa que de viño. E a súa muller Cristina é de Vigo segundo di. O noso alcalde di que aínda non tocou teito electoral que non teme que suba a Marea e que o PP vai baixar. Caballero di que a venda de Balaídos non a permite e a lei que é un dominio público "inalienable" e que menos aínda se pode vender por moito menos do que vale, podería valer "grosso modo" ou ao chou uns douscentos millóns e non a reforma. Abel non desbota que haxa un acordo co Celta no que atinxe a unha cidade deportiva.O Celta debería suxerir onde a quere para que o concello recualifique se así o considera convinte os terreos. O Celta ten unha oferta de Mos para facer o campo. O alcalde desbota que como ocorre en América o Celta se vaia de Vigo ou de Galicia. Abel fala moito da súa muller, pero polas noites chama a Susana Díaz, e á hora da sesta a Carmela Silva... xulguen vostedes!

jueves, 22 de diciembre de 2016

Un asesino ilustrado

Nos encontramos ante un asesino ilustrado. Con sangre fría, conocimientos de informática y telecomunicaciones.Muy bien asesorado y con tiempo para cambiar de ropa, apagar el móvil y destruír el de su víctima.También tiene conocimientos policiales porque quiso ser policía y opositó para ello. Y con mucha jeta, con la cara como el cemento armado.Ojalá cumpla más pena que la provisional.

martes, 20 de diciembre de 2016

Una inmensa tristeza

Cuando una niña como Ana Enjamio muere cuando empieza a vivir, algo falla en nuestra sociedad.Cuando un hombre que la quiere o que la quiso es capaz de agazaparse en su portal y asestarle diez cuchilladas, algo falla.Y no es el control policial. La pericia que el asesino tuvo para matarla y esconder su ropa y el móvil de ella, no la ha tenido para suicidarse, y es una pena.

lunes, 19 de diciembre de 2016

Aprender a querer, aprender a olvidar

Hay mucha gente que no sabe querer, quiere mal, usa a los otros como sus juguetes o sus propiedades.Piden mucho y no aportan nada.Está claro que nadie es de nadie, o debería estarlo.Y si quieres a alguien, no deberías hacerle daño.Deberías respetar sus decisiones y sus opciones, y no insultarla ni matarla porque no hace lo que tú quieres. Hay que aprender a olvidar, y entender que a veces no te quieren, y llorar con la almohada, ir al psiquiatra o si no puedes soportarlo:suicidarte tú. Si no puedes con tu vida, abandónala, pero no mates a los demás. Si cada vez que una mujer es abandonada matase a su compañero, quizás no existirían hombres.Por eso tú sobras César Adrio, no deberías vivir!

domingo, 18 de diciembre de 2016

Especial de lomo sin lomo

Todos tenemos contradicciones.La mía es el " especial de lomo sin lomo" del Rin Ran, peor es la gente que toma pizza sin queso o tortilla sin cebolla, o que es de izquierdas y actúa como si fuese de derechas.

sábado, 17 de diciembre de 2016

viernes, 16 de diciembre de 2016

Churruca, reaberto ata o amencer

Onte á noite reinauguráronse dous baretos míticos da noite viguesa de Churruca, un de cada lado de Cervantes. O Black Ball que creara Silvia Superstar coa súa maravillosa decoración vintage, con sillóns de avoa, secadores de salón de peiteados doa anos setenta. O Black cambia de ubicación pero a súa esenza continúa.Agora está en Gravina 13,fronte a Churruca 8. Tamén reabría onte outro mítico vigués, que estrea vida nova. Nos 90 foi o Café da Fala,( Irmandiños 2)Eladio Argibay convertira aquel vello almacén de Adegas Ramos nun cafeto imprescindible do Vigo dos noventa, con proxeccións audiovisuais, expos e actuacións, foi o seu mellor momento.Logo cambiou de nome e de dirección Nelson e Óscar Suárez do mundo audiovisual rexentaron Golem con menor éxito.Golem pechou o pano a finais de outubro. Agora abre como "Tinta negra" cunha reforma integral, e nova xestión, os antigos propietarios do Choco de Alfonso XIII. Con Marya de A Baiuca ó fronte, e ese guiño ó choco que bota Tinta Negra. Unha estirpe que leva xa tres xeracións na hostalería viguesa con indubidable éxito. De camiño a templos da noite como La Casa de Arriba e Playmobil, Tinta Negra ten o éxito garantido, abofé que sí.

miércoles, 14 de diciembre de 2016

Gente que lastra

Todos hemos tenido la sensación de estar con personas con las que todo va a ir mal.Que siempre te dan problemas, que te agotan, que encuentran un problema en cada esquina, que son como esponjas que nos absorben la energía. Que nada bueno puede suceder a su lado. Que nada de lo que dicen nos importa, que nos llevan con ellos al abismo.Menos mal que son pocos...pero son😦

martes, 13 de diciembre de 2016

Camarón de la ría? de Groenlandia

Hoy estuve en dos establecimientos de congelados de Vigo: uno de gama media y otro de más nivel.En todos había varios tipos de langostinos de múltiples países. Y e los dos había camarones de la ría. En el sitio más barato los camarones de la ría eran de Groelandia. Nosotros los llamamos de la ría, pero son de Groelandia ( sic).En el establecimiento más caro también me dijeron: camarones de la ría: bueno nosotros los llamamos así, pero son de Irlanda (sic) y digo yo: qué problema hay en llamar a las cosas por su nombre? Vivimos en un mar de mentiras.

lunes, 12 de diciembre de 2016

Cebrián

No me gustas Cebrián.Tu padre ya era un viejo facha a las órdenes de Franco.Y tú a tu manera también lo fuíste.Primero en Pueblo y luego en TVE, pese a estar aún en manos de la dictadura. Hay que irse metiendo ahí como sea te dijo tu cuñado y tu le hiciste caso.Pasándose la ética y la coherencia política por el forro de los adminículos.De ahí al País de la mano de Fraga, que orgullo eh? Entonces decíais que el viejo león de Vilalba era lo más moderno de la derecha franquista. Los siguientes años en El País no los puedo criticar Quizás hicisteis un producto para llenar el hueco de mercado que había; esa gente de izquierdas, o no, que añoraba la libertad.Y el periódico triunfó. Supersueldoa, cuentas en paraísos a nombre de tu mujer, regalos de empresarios dudosos, y ahora una deriva escandalosa hacia la derecha. Hacia esa derecha que te parió. Tú mismo reconociste que tus padres estaban en el bando de los que ganaron la guerra. Y tú en qué bando estás? En el de los que ganan siempre? No importa de qué modo. Ahora te sigue interesando que gané quién ganó para que nadie levante tus alfombras y vea que pasó. Y en tu vida personal también te apuntas a la moda, a lo que se lleva; por eso cambias de mujer cada veinte años, cuando se empiezan a arrugar, como las camisas. Cambiando de camisa y de mujer. Y yo pienso , quizás estés ahora donde siempre has estado en la derecha más radical: yo, me mí conmigo. Camisa limpia y mujer nueva cada vez.

El dependiente de Zara

El dependiente de Zara es un ser efímero que aparece y desaparece tras la caja del Zara de Urzáiz. Con su peinado de futbolista cool es un cruce perfecto de Jon Kortajarena y Andrés Velencoso, así que juzguen ustedes... Allí lo está hierático tras el mostrador luciendo su pelo negro tizón. Será un ser tan efímero que sólo lo he visto yo?

sábado, 10 de diciembre de 2016

Pijas de Vigo

Recuerdas hace treinta años? Tu madre estaba horrorizada porque ya no comprabas la ropa en Don Algodón, si no que ibas a Zara.También fue extraño que tal y como era ella te inscribiese en un instituto y no en un colegio privado.Ella que alardea de parentesco con conserveros, eso sí arruinados y vecinos con apellidos compuestos. Y ahora me dices que no sabes dónde está Cabral? No es que yo sólo me muevo por Canido y por la alameda. Lo curioso es que para ir al aeropuerto o al IFEVI habrás tenido que pasar por allí.También habrás estado en Candeán, qué horror eh? Sí seguro que has estado varias veces en el zoo de Candeán. Y que quieres que te diga treinta años después sigues comprando en Zara, aunque a tu madre ya no le parezca mal. A tu manera eres feliz, mi marido es muy riquiño, pero no le gusta ir al super, nunca va. Supongo que si no le gusta ir al super menos le gustará fregar, hacer la comida o limpiar, pero yo ya no quise saber más...

O Vigo que resiste

Tralas rúas principais, esas polas que pasamos tódolos días, mesmo varias veces;hai pequenas rúas que non se dan importancia pero están aí.Nelas permanece "encapsulada" parte da nosa historia, da nosa memoria sentimental.E aí están a rúa Joaquín Loriga e a parte menos transitada da rúa Ecuador. Alí está aínda!!a mítica Librería Vigo, con bonito nombre, é xa a librería máis antiga de Vigo trala desaparición de Cervantes; pensei que desaparecera, pero velaí está tan rufa como sempre cun magnífico escaparate, noviño do trinque e unha atención marabillosa. Con eses libros de Alianza Editorial, tan do noso BUP e do noso COU deliciosamente colocados en andeis, en sana convivencia coas novidades editoriais: o último de Zafón, o troquelado de Frida Kahlo ou os contos para bebés de Pat Skinner en inglés ou outra literatura infantil. A verdade, dá gusto entrar alí, só comparable a Librouro aínda que esta máis pequena ten un encanto maior. Oxalá lle reste longa vida! E tamén alí en Loriga queda aínda Nubur, a nosa fábrica de caramelos, esa que nos fixo tan felices a tódolos nenos de Vigo nos oitenta.Alí está como sempre con seus clientes e as súas lambetadas, como una estampa fixa de nadal. E menos coñecido por todos nós é o convento das Irmás Trinitarias da rúa Ecuador, a súa torre campa silandeira nesa rúa desde hai cen anos que se cumpren estes días. Igual son sitios que todos coñecedes e que vos so habituais, pero a min que apenas paso por alí, ocasionáronme unha doce regresión.

jueves, 8 de diciembre de 2016

Julieta, por fin, Almodóvar 2015

Julieta es una película de madres e hijas sobre todo, pero también de amistad y de pérdidas. Una cinta excelente que tuve que esperar un año para ver, hace unos meses estaba en blue ray, y sólo hoy la he visto en dvd a la venta en Media Markt,y la verdad ha valido la pena. Una gozada de fotografía como siempre, una excelente ambientación musical, una historia que corta el aliento en cada escena... Unos paisajes en Redes,Ares ( A Coruña) maravillosos. Parece que el mar se cuela por las ventanas de la casa como un cuadro. Esas escenas de tren de los 80 90 que muchos aún recordamos. Y esa querencia creciente de Almodóvar por Galicia a la que siempre vuelve nos deja escenas alucinantes como la de Rossy de Palma llamándole al perro " cadelo" O ver en una peli española personajes que se llamen Xoán o Antía Feijóo parece que nos pone un poco en el mapa.Es una película triste y maravillosa, muy Almodóvar, con su hermano de revisor de tren y con un vestuario muy logrado y neutro de Sonia Grande. El guión sobre el que se urdió esta trama también está tejido bien, sobre varios relatos de la nobel canadiense Alice Munro, demasiado drama quizás... pero resulta creíble; la vida a veces es así. Llevaba casi un año detrás de esta película; y la verdad, la espera ha valido la pena

lunes, 5 de diciembre de 2016

El camino de vuelta

El camino de vuelta se hace duro y pesado. Y se pierde mucha energía echando la vista atrás.No merece la pena.

viernes, 2 de diciembre de 2016

Ataque de nostalgia

De vez e cuando me da un ataque de nostalgia.Echo de menos cosas, sitios y personas.No se me pasa pronto, pero se me pasa.La Navidad y el otoño son malos tiempos para recordar.

miércoles, 30 de noviembre de 2016

El hombre del visón

Anda por Vigo un hombre con visón.No es una leyenda urbana, yo misma lo he visto bajar del Vitrasa en García Barbón.Creo que también lleva un bolso de Vuittón, pero yo no me fijé en eso. Es el nuevo it boy de la ciudad, aunque nosotras no seamos su mercado potencial. Lo comenté en mi chollo y casi todas lo habían visto.Lleva barba y el moño deshecho como el camarero de First dates y lleva el abrigo con más estilo que muchas de nosotras. Cuando lo vi no me dio tiempo a hacerle una foto, y qué rabia me dio. Por eso ahora abro la cacería del zorro, bueno mejor dicho del visón. A ver quién es el primeiro que consigue subir a la red a nuestro Wally del visón

martes, 29 de noviembre de 2016

Todos levamos un fascista dentro

Esta mañá tocoume cubrir un incendio na Travesía de Soler 2, unha pequena rúa próxima ó hospital de Fátima en Vigo. Cando cheguei alí vin a non menos de corenta xitanos rumanos e unha muller galega. Non querían sobre todo a muller galega ser gravados. Supoño que a muller era a caseira ou a propietaria daquela infravivenda en que vivían todos eles. Ós xitanos estiven a piques de os convencer de que a todos nos interesaba facer a noticia; pero á lurpia aquela da propietaria non a convencín. Cheguei a dicirlle que na rúa podíamos gravar, e supoño que no interior da súa casa se llela tiña alugada de xeito legal a aquela xente tamén podía gravar co permiso deles. Pero a lurpia aquela revirárase de vez. Agora xa penso mesmo que os tiña alí metidos sen electricidade traballando na economía sumerxida; porque a falta de datos eu podo pensar o que queira non? O caso é que por mor dunha lurpia destas, unha pequena fascista de barrio a noticia non saíu; porque ó final achégasenos ó coche os rumanos para dicirnos que en canto se fose a caseira nos deixarían gravar.

domingo, 27 de noviembre de 2016

Segredos de familia

Uns anos antes de morrer miña nai confirmoume que tiñamos un curmán cubano. Miña nai contábame moitas cousas, pero nunca me comentou ata que lle preguntei o do noso curmán cubano. Entereime de casualidade por outra persoa moi querida da nosa familia que se estranou de que eu non soubera nada. Resulta que o meu bisavó estivo embarcado algúns anos nos grandes trasatlánticos que unían Vigo con América alá polo final do século XIX. E nunha desas paradas debeu coñecer unha cubana que tivo un fillo con él. Aquel fillo e aquela muller quedaron en Cuba aínda que o meu bisavó seica quixo traer o rapaz.Pero a cubana non lle deixou.Qué sería deles? Qué pensarán os seus fillos agora da morte de Fidel. Iso xa non é un segredo, será sempre unha incógnita para todos nós.

viernes, 25 de noviembre de 2016

Tu recuerdo los días de lluvia

Me acuerdo de ti los días que llueve, y ya ves, eso es siempre o casi siempre. Por eso aún llevo tu paraguas, para acordarme de ti!

miércoles, 23 de noviembre de 2016

Bioloxía mariña

Os cefalópodos ven moito pero sempre en branco e negro.O polbo ten tres corazóns aínda que non sei moi ben para qué os usa.Algúns deles teñen cuspe paralizante para someter ás súas vítimas. Non, non me estou enganchando ós documentais da Dúas; son algunhas das cousas que aprendín hoxe na Semana de Cinema Submariño. Tanto queda saber do mar! Que eu non distingo aínda a sardiña pilchardus, o percebe mexón e o croque birollo.

martes, 22 de noviembre de 2016

Una reina choni

Cuando Letizia Ortiz vino a Vigo, aún era soltera y periodista y parecía la verdad una pija de Oviedo o de Madrid. Con unos pantalones de buen corte y el pelo recogido en un moño deshecho. Luego supimos que no era de rancio abolengo y que se movía mejor por Vallecas y Benidorm que por Somosaguas o Sotogrande. Ahora que es reina se ha echado más al monte aún. Su ropa "prensa", sus pantalones tipo chándal en recepciones, esa obsesión por enseñar los brazos con evidente aspecto de desnutrición. Sus estilismos repetidos de Varela que a veces parecen de modista de barrio de capital de provincia. Yo creo que sólo va bien cuando va de calle. Con lo cual la culpa de su hortera look quizás no sea de ella.Aunque a lo mejor sí es resultado de esa estilista del Cosmpopolitan que fichó hace un año. Sí de Cosmopolitan, pásmense.Quizás debería volver a su imagen de presentadora que a todos cautivó, al primero a su marido, si la historia oficial no es una milonga más.

domingo, 20 de noviembre de 2016

A pegada viguesa de Paesa e Roldán

Hai unha lenda urbana non confirmada, pero publicada sí no dixital Vigoempresa que conta que Roldán se agochou, antes da súa espectacular fuga internacional nun chalet de Monteferro dun coñecido empresario vigués.Naquel tempo algunha radio de Madrid chegou a dicir que viran a Roldán paseando sic "pola praia viguesa de Sámil". Máis confirmada está a presenza do seu cuñado daquela o avogado Rodríguez Porto que levou algúns casos aquí. Tamén traballou en Vigo a súa entón muller: Blanca Rodríguez Porto que tamén pasou por prisión.A personaxe de Blanca é representada da ficción cinematográfica por Marta Etura en " El hombre de las mil caras" por Paesa de Alberto Rodríguez. Rodríguez Porto exerceu a medicina no Hospital Xeral e síguea exercéndoa nunha clínica da Praza de Compostela. Adícase á medicina estética e "antiaging" como agora se di e segundo os comentarios na súa web e nos seus perfís semella ser boa e estimada polos seus pacientes.En Vigo atende na Clínica de Pedro Arquero e ten consulta en Ourense tamén.Atopala é tan doado como buscala en:"drablancaporto.com". Eu non sei se Blanca foi a ver a súa película, sei que tódalas mulleres que compartiron aquel tempo con Roldán non quixeron figurar no film. Blanco podería ver a peli aquí, onde semella que leva unha vida anónima. Tamén podería ir mañá á sesión do Club Faro en que o xornalista Manuel Cerdán falará de Paesa e do tempo aquel, pero seguro que non o fai!

sábado, 19 de noviembre de 2016

Conversaciones robadas

-Yo a mi madre no le dejo ir en "sisas" hay cosas que ya no son para su edad, piel que cuelga por allí, molla que sale por allá.Tampoco lleva ya bikini, está muy bien pero ya no tiene edad.Y si a la señora le gusta tomar el sol en la barriga? Y si tiene calor con mangas? Fascismo parricida me parece.Igual lo pasa tan mal como la Preysler que no quiere hablar de los kilos de Tamara. -Conversación 2: Yo para viajar prefiero las dictaduras, ya he estado en muchas, allí nunca tienes problemas, hay mucha más seguridad...

viernes, 18 de noviembre de 2016

Mi blog y el porno

Mantener un blog reporta muchas satisfacciones,se lo recomiendo a todo el mundo que conozco que tiene buenas historias y a los que le gusta escribir.Es también muy terapéutico par liberar adrenalina y tensión.A mí me relaja mucho y me permite escribir lo que yo quiero, cuando yo quiero y de la manera que me da la gana. En mi otro trabajo tengo que medir las palabras,los tonos y los tiempos;y los temas claro, aquí no. Cuando una historia me impacta, me parece chusca, importante o digna de contar la traigo aquí.A veces también destilo mi mala hostia y me viene muy bien. Me encanta ver cómo algunas entradas se leen mucho, otras poco, unas se comparten, otras no. Ahora quiero llegar a 50.000 lecturas antes de año nuevo. Veo cada día cuántas personas me leen desde qué dispositivos y desde qué países. Me he llevado alguna sorpresa de países en donde no conozco a nadie. También veo los datos de tráfico para ver las URL de referencia y los sitios de referencia y es aquí donde empieza mi estado de alucinación.Porque veo que desde hace un tiempo uno de esos sitios de referencia es una o varias páginas porno.A veces lo he abierto en el chollo y casi me caigo para atrás. Tengo alguna vaga hipótesis de quién puede entrar en mi blog desde una página porno, pero quizás me equivoque, a lo mejor es alguien que no conozco ou un software malicioso. Qué será? La duda me corroe.

jueves, 17 de noviembre de 2016

Golpe de estado en el PSOE, teoría de la conspiración

Fue casual el apoyo sobre todo de La Sexta y de algunos medios más al entorno de Podemos desde que el partido nació? O fue una estrategia para romper el voto de la izquierda? Querían ya en la izquierda caviar que no ganase el PSOE desde antes de las europeas? Quisieron hinchar mediáticamente a Podemos para dañar al PSOE? Lucharon para estigmatizar un pacto del PSOE con la supuesta izquierda radical? Parece que sí. Hicieron un pacto con el PP porque todos los poderes económicos preferían eso que un pacto de PSOE modulado por Podemoos? Parece que sí. Lo que no soy capaz de sacarme de la cabeza estos días es que este plan de destrozar al PSOE estaba escrito hace años. Es quizás una idea delirante y descabellada, pero no consigo sacarlo de la cabeza. Quizás es una ensoñación después de ver como el fuego amigo de La Sexta y de la SER se lanzaron como hienas sobre el cadáver de Pedro Sánchez. Ahora miran para otro lado y critican al PP por nombrar a Jorge Fernández Díaz al frente de la Comisión de Peticiones; critican la política económica y la corrupción, pero yo creo que ya no tienen derecho, ellos son culpables de lo que ocurrió. Ellos, todos a izquierda y derecha invistieron a Rajoy que ahora cuenta con apoyo de diestra y siniestra, de rojo y azul; ahora creo tiene más poder que nunca, todos prefirieron que gobernara él, y él lo sabe. Y ahora exige, pide y pide más y si no amenaza con nuevas elecciones: presupuestos... Todos están contentos, no? Todos quisieron esto, pues ahora a disfrutar. Para mí ya perdieron credibilidad.

domingo, 13 de noviembre de 2016

Carmina a da Rápida

Carmina atendeu tralos mostradores da Rápida durante varias décadas, seguramente desque casou con Tino que herdou de seu pai aquella librería con imprenta no rexio edificio Albo que inicia a Gran Vía, gorecido baixo a réplica da Victoria de Samotracia. Era Carmina unha "touporroutu" non tiña paraxe.Igual traballaba na librería como na casa como en Cursillos ou guisaba uns caracois. Semellaba ese tipo de persoas que non paraban nunca.Mesmo de xubilada tampouco parou: voluntaria da asociación do cancro e de mil cousas máis. Mesmo din que organizou de vez o centro de maiores en que vivíu os seus últimos días. Carmina era un furacán, que desgraciadamente hai uns anos deixou de soplar.

A modista de Moraima

A modista de Moraima vivía en Alfonso XIII.Tiña un comedor sala de espera onde agardaban as clientas. Tamén era sala de costura con dúas Singer vellas cos seus pedais.E as súas fundas de madeira noble.Alí había alomenos seis ou oito cadeiras dúas delas cheas de revistas.Unha con monte de Burdas cos seus patróns, se cadra algunhas en alemán. E outra había con revistas do corazón, para os tempos de espera. A modista de Moraima (a muller de Celso Emilio) tiña outras clientas vip, algunhas delas deixábanlle pufos ou calotes variados; outras quitaban as etiquetas que ás veces puñan "Modas Teo" e cambiábanas por outras de Dona Casilda ou do Louvre, as boutiques e modistas de máis ringo-rango de Vigo naqueles 50-60 en que Vigo vivía entre o cosmopolitismo, a grisura do franquismo e unha absurda apariencia. Case todo quedaba rexistrado nunha das súas vellas axendas: as medidas das señoras: a sisa, as costas, a cintura, o peito e ó lado os calotes que lle ían deixando.

viernes, 11 de noviembre de 2016

Escándalo económico na Praza de Compostela

Semella que moitas grandes fortunas da cidade buscan acubillo fóra das nosas fronteiras e o tráfico offshore en Vigo xa non é só por vía marítima. Esta semana xulgouse nos xulgados vigueses unha suposta estafa que podería afectar aos apelidos máis senlleiros da nos cidá* ,eses que se escriben con "de"ou con guión. O asesor fiscal da Praza de Compostela supostamente quedábase cos cartos que tiña que agochar en paraísos fiscais.O negocio pode ser redondo,porque quén denuncia que ten cartos en negro e que os quixo depositar noutro país.Os alicerces de Club de Campo ou do Marítimo de Canido poderían estar a tremer.

jueves, 10 de noviembre de 2016

Un banco que "amenaza"

Como tantas personas después del escándalo de las preferentes de las cajas gallegas, de la fusión contra natura t de la adquisición de laa viejas cajas por un banco venezolano que nadie conocía, decidí meter unos ahorros en el Santander. Sin productos, ni plazos fijos,una cuenta corriente con su tarjeta, que apenas uso. Cada mes desde hace varios años meto unos ahorros allí, desde ABANCA con una orden periódica de transferencia por la que ABANCA me cobra una comisión. Hace un mes recibí una carta del banco cántabro diciéndome que a partir de ahora me van a cobrar comisión. La única opción que me ofrecen para no pagar es que pase mi nómina allí.Mi nómina, tres recibos y que haga dos pagos al mes con la tarjeta.Me ofrecen un 3% y el pago de algunos recibos, pero yo no quiero mover mi nómina de Abanca que tiene la mejor red de cajeros del país. No me ofrecen otra cosa, todo gira entorno a que lleve la nómina allí. Y yo no quiero.Al final tendré que cambiar de banco,porque en vez de ofrecerme me exigen más y me amenazan con las comisiones para captar la nómina. Y la verdad " no es no" que yo no soy como el PSOE, soy más bien como Pedro Sánchez.

miércoles, 9 de noviembre de 2016

Otra estafa mediática

Los medios europeos daban por segura la victoria de Clinton.Nos engañarpn otra vez.Cómo iban a votar los americanos a ese cerdo con ese tupé oxigenado y a la "virulé". Pues sí, volvió a ocurrir, los medios publican lo que sus directores y los poderes económicos y políticos desean que ocurra y no lo que se prevé que va a ocurrir. Aquí en Galicia a los de Vigo nos pilló con el pie cambiado la victoria de Marea en A Coruña,Santiago y Ferrol.Sobre todo en A Coruña, según La Voz, a Galega y los medios de Vigo el favorito era el PP, algunos de nosotros aún no nos hemos repuestos del shock!

Ni te quiere, ni te trata bien

Ni te quiere, ni te trata bien. Sólo eres un juguete; y tú verás si te compensa!

martes, 8 de noviembre de 2016

Compay de piso II, spin off

Compay de piso gusta de pasar tempadas en Cunqueiro Spa Resort, antes ía unha vez ó ano, e agora vai dúas ou tres. El que é moi cool di que vai en plan detox, como as top models. Os seus favoritos son o bar de osíxeno e a barra do Simtron. Alí a verdade trátano moi ben. E volve moi contento como Carmen Sevilla da Buchinger, Vargas Llosa do Welness de Altea ou Mike Jagger de alí onde vai. O Compay como ven xa se apalancou entre os grandes.

lunes, 7 de noviembre de 2016

Diálogo de sordos

-Tenemos que hablar. -No me apetece hablar. Ya tuvimos tiempo de hacerlo. -Quiero que hablemos de lo que yo quiero, de lo que yo necesito y de lo que tú tienes que hacer. Fundido a negro.

Farta de homilías, xornalismo, caso práctico

Menor,sexo feminino, 12 anos estimados, borracha como unha cuba na tarde do sábado ás 19.15 ás portas dun gran centro comercial próximo á Gran Vía viguesa. A noticia publícase en Atlántico Diario e obviamente hai que dala.Hai que contar o que pasa, alertar á sociedade e animar á prevención. Co " mantra" de é unha menor, é unha menor,non é maior de idade, levo adurmiñada toda a mañá. Semella un rap.Ou unha cantiga de escarnio ou maldicer. É unha menor dinme no 061, non che podo nin confirmar a edade, non che podo falar do caso puntual; nin tamñoco darme porcentaxes de casos semellantes para saber se estamos diante dun grave problema social. A mesma cantilena repítenme na Policía Nacional que só tres horas despois me confirma que a nena ten 13 anos. E así toda a mañá, que se nos estamos apuntando ó carro, que nos estamos enganchando a un culebrón xornalistico, serpe de verán ( ou cobra tan típica destas datas😀). E así todo o tempo; por Deus! Que eu non quero saber cómo se chama? onde vive? nin a qué colexio vai.Só quero contar unha historia e contextualizar non é o mesmo 12 que 15 ou 17. Aquí tamén recibín outra lección de ética doutro que se pensa un egrexio xornalista rexional. O caso é que despois de tanta 13-14 conseguín facer a noticia, sen apenas información. Entre protección de datos e a lei do menor cada vez os gabinetes menos información dan. Acaban obrigándonos a recorrer a outras fontes menos profesionais e máis viciadas.Ó lercheo veciñal. Os díxome-díxomes, os ruxe-ruxe, lu os falo do disque tan habituais no noso país. Iso ou inventar ou recrear os datos que non nos dan. E éu a verdá* cada vez teño máis esta tentación.

sábado, 5 de noviembre de 2016

La rebelión de los padres

Hace tiempo que a muchos padres parece "habérsele ido la olla" semeja que han perdido el norte. Lo saben sobre todo en las escuelas: a mi hijo no le riña ni castigue". Lo sabe también la policía. El otro día cubriendo un caso de sexting quise arrancarle una declaración tajante a un guardia civil experto en estos casos; le pedí indirectamenge que dijese a cámara sobre lo inconveniente que era hacerse fotos desnudos y me dijo todo agobiado: "no yo eso no lo puedo decir,que luego los padres y tutores nos acribillan, nos ponen verdes".Me alucinó porque sobre todo estába os hablando de menores y de dispositivos móviles, que a veces se pierden, alguien nos los coge accidentalmente y son muy vulnerables incluso a distancia. No es la única irresponsabilidad de algunos nuevos padres. Algunos se opusieron a la reválida y animaron a sus hijos a perder clase durante aquellos días,ahora un grupo numeroso mantiene una guerra abierta contra los deberes que todos hicimos; eso sí mientras muchos de ellos llenan la agenda de sus hijos de actividades extraescolares para no aguantarlos en casa. Qué coño quieren algunos padres?

jueves, 3 de noviembre de 2016

Estupidiario, idiotismos II

Cousas que non se deben dicir cando te citas a ti mesmo: " nunca mejor dicho" ( É que ti falas mellor que ninguén nunca falou?) e " como yo digo" : citarse a sí mesmo segundo o meu modesto criterio é o " puto peor" . Quén es ti? Cicerón, Descartes? Fulano, Citano ou Perico dos Palotes II?

miércoles, 2 de noviembre de 2016

La última carta

No le gusta jugarlo todo a una carta, aunque sea la última o la penúltima, sobre todo si es una carta tan mala y está marcada.

martes, 1 de noviembre de 2016

Un país de marujas

España es ese país que se paraliza con un beso: el de Casillas a Carbonero y que lleva a sus telediarios, los de TVE, la supuesta "cobra" de Bisbal. El cotilleo es bueno para relajarse y despresurizar, pero que noticias como éstas suban a la escaleta de un "telexornal", perdónenme pero es "lo puto peor". A veces España da miedo, cuando fracasó en emisión el programa de estilismo de Carbonero dijeron que no lo quitarían porque funcionaba muy bien en la web; no me pareció mal, hasta que supe que iba por detrás en visionados que los fragmentos de Mujeres&Hombres, un programa deleznable, hipermachista y para mí de juzgado de guardia o de violencia sobre la mujer. Ojalá copiáramos otras cosas de las marujas que son las que mantienen este país y no sus gustos televisivos y literarios

lunes, 31 de octubre de 2016

Don Juan & Doña Inés

Os nosos avós gozaban de noites como esta comendo castañas, e sendo espectadores da seducción máis famosa da historia: a de don Juan,a dona Inés, para os nenos de agora Tenorio é unha personaxe de OT. Hai quen di que os nosos bisavós xa furaban cabazos nas aldeas e facían caliveiras e calacús.Eu a verdade non o vin.O que non aturo é o " puto halloween" que aquí nunca tal se mirou.E disque seica que o hallowen vén dos vellos ritos celtas, do vello Samaín.Eu tampouco o sei, o que me alucina é que o haloween sexa nos colexios case materia curricular.Como o outono ou os magostos. Como pode ser que en vinte ou trinta anos esta tradición horteira se asentara entre nós? E nos bares tanto me ten: porque todo vale: noite hallowen, san Patrick's day,ou noite Jameson; pero nos coles non. Con Halloween, nin truco, nin trato! Case prefiro a tradición españolista e casposa dos noso avós!

domingo, 30 de octubre de 2016

Compañeiro de piso

Saio a dar unha volta e a tomarlle algo con Compañeiro de Piso. Encántame a súa inocencia para algunhas cousas, mentres que desconfía de case todo e case todos. No noso paseo,con esta calor de outono, vemos unha rapaza cun short destes que tanto nos gustan 😂😂 e que rematan na éngoa tamén chamada virilla; e dígolle ó Alvaro, mira ti: qué noxo, vaia minishort! Mira ti que parece outra cousa! Bueno muller, que igual ó andar se lle foi subindo!! 😯😥. A verdade cada día entendo menos ó jicho este!!

sábado, 29 de octubre de 2016

No es no; o no es psche?

Menos mal que no hemos votado al PSOE porque además de la depresión de verlo perder, ahora vemos como pierde el timón, con un grumete de medio pelo.Ya en las segundas elecciones se veía venir.Un Pedro cautivo, de los barones, de los lobos que no tuvo agallas de pactar con Podemos desde el minuto uno. Y Pedro vio venir al lobo pero no pudo con él. Hemos visto caer a muchos líderes de partidos sobre todo tras perder unas elecciones o ser derribados por zancadillas dentro de sus formaciones. Pero el harakiri del PSOE, este teatro de lo absurdo,este verdulerismo, estos hachazos; sólo los hemos visto aquí. Como en una cruel partida de ajedrez todos a matar al rey contrario: todos: los alfiles, las torres y los peones; los periódicos afines y la tele verde; muerte al rey. Y ahora sólo quedan despojos, aunque a los que han promovido el golpe les dé igual:Felipe en sus consejos de estado y de administración, Susana, oh casualidad con los ERES archivados,Cebrián en El País,Ferreras en la 6 y Pepa en la Ser.El espectáculo debe continuar, aunque sea lamentable. Al final no es sí; digo es Diego, para todos menos para Pedro Sánchez y los 15, los demás: por imperativo: abstención. Yo os dedico otro imperativo: "id por ahí". No se vota al PSOE para votar al PP.

viernes, 28 de octubre de 2016

Delicias gastronómicas para os galegos cool , Capítulo Un

Cando aínda temos no padal a última cullerada de iogur de licor café, xa estamos preparados para degustar o de,icioso turrón de chocolate ó albariño de Bell Prazer, distribuído en Vigo e fabricado en Salvaterra en Chocomiño, en Vigo pódese mercar por case oito euros en Terra Ibérica de Rosalía de Castro. O vermú de albariño San Petroni, elaborado en Cambados tamén ten os seus adeptos, pódese adquirir na tenda Samaniego da rúa Colón. E os cavas galegos, perdón, escumosos, deliciosos tamén e moi escasos ata agora: o máis rico Eidosela Burbujas del Atlántico por exemplo no Gusto Selecto da rúa Oporto, agradable tamén Mar de Frades que se pode atopar no Gadis e case todos son ricos e algo caros con pouca produción ata agora, polo que cómpre espabilar se os queremos ter nas nosas mesas de nadal. E aínda non se poden adquirir as tan só dúas mil botellas de albariño da vendima 2015 de Pazo Baión con uvas afectadas por botrite noble e pasificadas, maceradas sobre cama de lías e que aínda repousan hoxe no mítico Falcón Crest que Oubiña posuíu.Máis doce e máis notas de sabor nun viño especial que non se dá tódolos anos e que se produce cunha uva tardía, serodia que se recolleu hoxe para a anada de 2018 ou máis, e un albariño, este sí que sabe envellecer e que mellora co tempo.A mágoa é que hai que agardar anos para o probar.

jueves, 27 de octubre de 2016

Ciclotímico o bipolar

Lo bueno de estar contigo es que nunca te aburres; cada día pareces una persona nueva, nunca sabes a qué atenerte.Un día pareces un dandy, otro un trapalleiro.Los lunes un honesto padre de familia, los jueves un pichabrava picaflor; contigo siempre queda esa ilusión: con quién habré quedado hoy?

miércoles, 26 de octubre de 2016

Homes

Teño un colega que ten menos de corenta anos e vive só, o outro día falando das cousas boas de traballar na casa, alguén dicía que polo menos no apodrecías o estómago con cafés, e lamberetadas noxentas de máquina; no meu chollo saínos un día un chocolate cunha tona de barolo que case parecía musgo do nadal.Na casa vas á neveira: colles o teu iogur favorito, faste un bocata de chourizo da aldea, poste un té verde,branco,vermello ou negro,faste un nesspresso ou un tássimo ou mesmo u nescafé. E o jicho di todo cheo: bah! Xa sabes cómo son as neveiras dos solteiros! Abraiada quedei,bueno eu pensei que eras un solteiro moderno, esixente vése que non... E a outra pasoume co meu compañeiro do piso almorzando esta mañá. Estábamos a almorzar e a escoitar ó Mariano na radio, e dígolle eu: a verdade é que este tío: qué mal fala, cómo se embarulla e desbarra dicindo frases do tipo " son cousas que pasan porque pasan, porque é inevitable que sigan pasando cousas" por poñer un exemplo.Xa non sei por qué lle digo nada porque o meupobre é do PP, e dime todo cheo "bueno muller, ás veces hai que falar sen dicir nada", manda carallo na Habana pois nisto Mariano é un fakir,pensei eu, pero xa non fun quen de lle retrucar

sábado, 22 de octubre de 2016

"Poesía eres tú", as novas da miña semana

Abel Caballero escribe poesía, dío el logo de ler un poema co gallo do festival Kerouac.Tamén di que non a ensina, non a publica por humildade ou pudor, e claro algo non cadra.Non é que non saibamos que Abel é un "fastudo" que igual fala en inglés que oficia unha voda ou fai de comadrona do " little dinoseto", o pequeno arbusto máis agardado e esperado na cidade que o iogurt de licorcafé.Pero o que non cola é o da humildade e o pudor. Tamén souben esta semana que hai un supermercado na nosa provincia que ten once carniceiros, a qué non adivinan onde é? O supertalho xigante? Non está no Gadis nin no Carrefour, senón no único supermercado de Salvaterra do Miño.Único claro ata que abra o Froiz pouco antes de nadal.Iso sí que é "Eurorrexión" E sabían que Serrano Súñer andou no seu día por Galicia? Semella ser que sí, foi no Pazo dos Regojo en Redondela cóntao hoxe nunha columna do Faro Pedro Regojo, nunhas liñas en que lembra tamén ós seus irmáns mortos.

miércoles, 19 de octubre de 2016

#A los chinos no

Dicen que Mouriño ya tiene casi vendido el Celta sólo le falta el campo, pero el campo es nuestro y vale muchísimo más de 30 millones de euros que además no piensa desembolsar los avala con el Club.Cuánto valen esos terrenos? Cuántos pisos se podrían hacer allí? Cuánto vale el vetusto edificio? Porque los 30 ya los hemos gastado en la reforma. Cuánto vale lo inmaterial de ese campo,asociado al club que fundó la generación de nuestros abuelos.Yo no vendería eso todo por menos de 1000 millones de euros, eso si estamos dispuestos a vender. Y haría como Mouriño le hizo a los chinos vaya depositando los 1000 millones en un banco que yo los vea y entonces empezaremos a hablar. Y es muy feo amenazar:si no me vendeis el campo, me deprimo y le vendo el equipo a los chinos!! Mouriño de qué vas? Es así como se hacen los " bisnes" en México? Es así como hiciste tu fortuna allí? Pues vete para allá a jugar a los chinos.Bueno si quieres te compro el equipo, te pongo como aval de esos 100 millones el edificio del Concello de Vigo, nada de soltar parné! A ver si te gusta mi propuesta.

domingo, 16 de octubre de 2016

La vida sigue

Aún sin ti la vida sigue. Sabes que van a vender el Celta a los chinos? Y que por fin están construyendo en el solar de tu casa? El año que tú te fuíste pasaron muchas cosas aunque lo más gordo fue lo tuyo.No sé si te podrías imaginar cuánta gente te quería y te echa de menos.Anteayer conocí a Luisa iba a jugar contigo hace 70 años allí a tu casa, donde ahora están construyendo. Tenías tanta razón en tantas cosas... sigo comprando tu revista y las otras que comentábamos luego, pero claro, no es lo mismo.Por fin he conocido a tu novio😀, me lo presentó papá, y no me gustó nada, es lo normal, no? 😜Creo que se tiñe el pelo. Este año ha sido muy raro, es como si fuese un 2015 bis.Sabes que al final no cambian el Club Faro? Bueno a ti ahora te da igual. No te preocupes por nosotros, estamos bastante bien, aunque no hemos tenido coraje de volver por ahí.

jueves, 13 de octubre de 2016

Lo que me gusta de ti

Lo que me gusta de ti es la ausencia de psicodrama barato.Que sabes lo que quieres y lo dices, que no mientes nunca, que no cambias de ideas cada dos días o según sople el viento; que no debates cada paso que das, que no haces de tu vida un culebrón, que reconoces cuando la cagas y lo dices con humildad, que no echas la culpa a los demás. Me gustas tú!

Microcuento, concurso

Está palido, pero hermoso.Nada hacía presagiar su enfermedad.Había días que incluso estaba amarillo, pero nunca perdía aquella elegancia y aquella belleza natural que tenía desde que nació y mantuvo hasta el último día

domingo, 9 de octubre de 2016

Pedir perdón

Cada vez encuentro a más gente a la que le cuesta pedir perdón.No saben, no quieren, no lo hacen nunca.Y van dejando cadáveres por el camino.O gente que hace como que no ve.Todos nos equivocamos y es muy bueno reconocerlo y disculparse.Porque no es sano hacer como que no ha pasado nada.Pero se ve que la cultura actual olvida la pena y la culpa, o se la endosa a los demás.

sábado, 8 de octubre de 2016

Las azafatas de Conxemar

Las azafatas de Conxemar pedían un post a gritos.Yo este año no las he visto, pero eso sólo incrementa su leyenda, porque " habelas, hainas". Las azafatas de Conxemar son muy guapas y llamativas, y además saben idiomas de verdad porque algunas vienen ad hoc desde el extranjero. Las hay de lux y de cutrelux;las hay de mañana y de tarde; las que más nos interesan son las del"solpor"Sesión de cocktail y sesión vermú. Las azafatas de Conxemar dominan el palangre y el boliche y varias artes más, pesqueras o no. Las hay uniformadas, y las hay con Gandía Shore dress code o Mujeres Hombres y Viceversa Style.Su trabajo comienza en el stand y no sabemos exactamente dónde y cuándo acaba.Las azafatas de Conxemar son profesionales como la copa de un pino, pero no sabemos aún muy bien de qué sector...

viernes, 7 de octubre de 2016

El PSOE camina hacia el abismo

Coser el partido dicen:a puñaladas será.Eso es lo que están haciendo desde después de las gallegas en el PSOE. En Galicia y en Madrid.Matar a Sánchez como sea y ahora a Pilar Cancela.Sus actitudes me dan miedo,asco y vergüenza.Tiene sentido querer cargarse a alguien que es sólo eventual como la actual gestora? Qué obsesión tienen en este partido por controlar a las bases y tener militantes zombies que voten lo que se les dice. Y de eso aquí en Vigo sabemos mucho desde hace varias décadas!

miércoles, 5 de octubre de 2016

Todo fue mentira

Sí, todo fue mentira. Fue fruto de una ensoñación absurda y de una gran mentira desde el inicio. Un juego macabro del que sólo uno conoce las normas cuando comienza la partida. Y a mitad de jugada no se puede decir mira esto va así. Porque es entonces cuando el que desconoce las normas abandona la partida.

lunes, 3 de octubre de 2016

La inocencia? de la prensa

La prensa no es inocente, lo sabe todo el mundo.La palabra,el papel o el píxel son armas y a veces de destrucción masiva.Hay medios que son como apisonadoras: hay que poner a este y hay que hundir a este otro. Es una labor de zapa continuada: vamos a quemar a este,saquemos sólo lo que le perjudica, ocultemos sus logros, su mensaje o lo positivo.Publiquemos cualquier cosa que pueda dañar a nuestro enemigo, ocultemos la realidad.Mimemos a nuestro candidato hasta llegar a la náusea. Total la audiencia está pensando en otras cosas ( menos mal) y algo la podremos engañar. Y luego está el fuego amigo, esos medios que son más papistas que el Papa y pontifican lo que está bien y está mal; y humillan, sacrifican y hasta administran la verdad, y esos son de lo peor.Porque la gente no es tan tonta y a muchos se les ve el plumero: ni pastores de rebaño ni buenos, ni quien a hierro mata a ferrero muere...Ay qué pena de país!!!

sábado, 1 de octubre de 2016

Cuánto más puta mejor!

La vida a veces da miedo.Sobre todo cuando ves que cuanto peor persona eres mejor te va.Claro que no juegan con las reglas de los demás: la ética,la corresponsabilidad.Todo les vale; son artistas de la zancadilla, y de la puerta de atrás.Nada de jugar en buena lid, decir las cosas a la cara y arriesgar.Lo suyo es bailar al son que toca,dejarse llevar por la corriente y hacer las putadas por detrás sin dejar casi huella y sin dar la cara. Y de esto en el PSOE saben mucho.

martes, 27 de septiembre de 2016

Procastinar e empoderar

Na sección idiotismos, modismos, palabros, ou palabras parvas para "flaxear" hoxe falamos de dúas moi de moda: procastinar ( adiar, deixar para o día seguinte) e "empoderar" nos textos que eu leo se dedica sobre todo ás mulleres: que tomen conciencia de sí, das súas potencialidades e que se dean conta de que poden ser xestoras da súa vida e lideresas das dos demais. Son dúas palabras de moda, pero feas, noxentas e innecesarias ó meu parecer.

lunes, 26 de septiembre de 2016

Parabéns!

Hoxe cómpre felicitar a Núñez Feijóo.Cómpre felicitar ó PPdG e a todos os que fixeron posible este trunfo.Primeiro ós que lle votaron.Despois á xuíza de Lugo que imputou a Gómez Besteiro o mesmo día en que recibía o prace de Pedro Sánchez.A Abel Caballero e ó seu sobriño a pelexaren diante das televisións e a poñer pancadelas ó candidato Leiceaga.A todos os que quixeron estragar as Mareas e Podemos desde dentro e desde fóra especialmente a Carlos González Armada que hoxe poderá descorchar o champán. A todos aqueles que publicaron calquera desencontro na esquerda e minimizaron as liortas do PP; especialmente á Voz de Galici por explicarnos o guapo, listo e o bo mozo que é Feijóo aínda en idade de procrear. Tamén por difundir o bo que é para as mulleres pariren ós 51. A OMS, a Asociación Galega de Obstetras e de Xinecólogos están moi contentos con ese labor didáctico e pedagóxico que fan.Tamén están moi contentos nas clínicas de reprodución asistida do país. E xa ven aquí hai moita xente que colaborou. Noraboa tamén a tódolos que no foron a votar, e ó fillo de Feijóo que humanizou a papá. E xa saben a gozar do votado que teñen para catro anos máis!!

domingo, 25 de septiembre de 2016

Galicia 2020

Non puido ser, xa parecía que non ía ser.Con tódalas enquisas en contra.Co PSOE e as Mareas- Podemos a coiteladas, cun BNG morto.E agora xa xabedes catro anos máis de gasosa, que parece que é o que mola, máis que a Mahou, a Estrela Galicia ou a Fanta laranxa. Saben o peor?Que coido que a xente no se equivoca. Un pouco de intoxicación, moito de batallas fraticidas entre a esquerda alimentadas ou favorecidas por algúns... e aí os tedes catro ano máis. Igual os outros deberían botar contas e preparar unha alternativa solvente para 2020 e así mandar a casa a Feijóo a coidar do rapaz que para daquela xa tería 4 aniños.

sábado, 24 de septiembre de 2016

Tempo de hibernación

Empezamos primeiro poñendo os escarpíns, logo a media manga, logo a cazadora vaqueira ou a sobrecamisa verde; unha semana máis tarde poñemos os botíns e a camiseta interior. Con gran dor de corazón gardamos a bolsa da praia e os bikinis. E qué chegará despois sacar as mantas, os chaquetóns de veludo e os gabirlós. E qué quedarå despois: os abrigos, os leotardos e os parches de calor. O tempo das castañas xa chegou! ❄

lunes, 19 de septiembre de 2016

Tantas vidas como un gato

Hay gente que se obstina en destruír su vida a conciencia.Lamina segundas terceras y hasta cuartas oportunidades. Casi siempre tienen suerte.Habría personas que venderían su alma al diablo por tener sólo una vez alguna de estas opciones.Pero al final la " baraka" se acaba, y es que incluso los gatos tienen sólo siete vidas.

domingo, 18 de septiembre de 2016

Yo no me presento

Tengo un amigo que trabaja en un entorno altamente politizado. Aquí en Galicia en su empresa llevan locos desde mayo. Se pelean como si les fuese la vida en ello: los del PSOE con los del PP o con los de Marea/BNG que a veces parece " que tanto ten". Les sube la bilirrubina y a veces la tensión. Defienden a muerte el nuevo hospital para defender al PP aunque luego fueron los primeros que, abierto el Cunqueiro, se hicieron un seguro privado. Y allí están " refocilándose" unos a otros los ERES de Andalucía y las imputaciones del PP. A veces llevan las cosas a la esfera personal, porque unos son afines a los que gobiernan y otros son próximos a los que gobernaron. Y que no te pillen enmedio con tus posibles simpatías, porque te devoran o arrasan. Eso dice mi amigo, y yo que voy y le digo: recuerda que tú no te presentas, tú no vas a gobernar, no te va a llamar nadie al día siguiente de ganar las elecciones ( a ellos sí). Que se maten, que se devoren entre ellos y dejen poca sangre en el pasillo. Pero la tensión preelectoral es tanta que a veces, hasta cuesta ser neutral.

Teoría de los fluídos

Cada cierto tiempo hay palabras de moda, estúpidas a veces, vacías, o que incluso significan todo lo contrario que indicaban cuando se crearon. Una de ellas es " fluído". Ahora todo es fluído: un pantalón, una falda, una conversación, el género ( ni masculino, ni femenino, ni epiceno, ni ambiguo). Son las palabras de modam tan finas, tan cool... Y ahí está mi teoría de los fluídos, que fluya... Ay sin Benjamín Franklin levantara la cabeza!!!

miércoles, 14 de septiembre de 2016

China Town

Primeiro foron os bazares chineses que encheron Vigo todo nos noventa.Logo foi a caldereira CENSA, logo foi a mítica conserveira Albo, e agora o Celta: Vigo xa é China Town

martes, 13 de septiembre de 2016

O debate

O candidato revelación Luís Villares,optimista,empático,positivo con ganas, con propostas claras en sanidade e educación.Cun ton ilusionante baseado na súa propia experiencia: son xuíz ás veces teño que sentenciar con arranxo a leis que non me gustan, por iso quero pasar ó outro lado,quero cambiar esas leis. A anticandidata Cristina Losada, ríxida, en castelán,sen propostas claras, cun ton dubitativo e bochornoso.Comentarista habitual da prensa ultra. Leiceaga, o triste, sabedor de que non vai gañar, canso, anodino e moi deprimido, pero se cadra o mellor candidato, experto en economía, as súas propostas son interesantes pero mal transmitidas, parece un cura de vello. Ana Pontón polo BNG, propostas claras,boa rebatedora, e crítica.Discurso claro, interesante e brillante,aínda que algo repetido.Erro nefasto e barriobaixeiro ó iniciar o debate refocilándolle a Feijóo a vella foto do narco, no minuto un;como facían as vellas lerchas de antes: non che quero dicir nada da túa neta, pero xa cho dixen.Non quixen traerlle aquí a foto con Dorado, pero aí queda...na radio xa valeu, esta política cutre das insinuacións.Denuncia, critica e censura, pero non insinúes é moi baixo Pontón. E Feijóo, qué dicir de Feijóo? Abraiado porque lle corten a palabra na súa tele, nervioso, dubidoso para o que é el; aínda que se soubo defender,xa sabe que vai gañar.Pero hai tempo que perdeu tono e non parece estar no seu mellor momento político,aínda non nos soubo explicar se quere ou non quere irse a Madrid.Moi nervioso e vacilante falando da política demográfica,pensaba se cadra no Feixoliño que vén, que non vai ter praza na Galiña Azul porque as nóminas son avultadas, pensará qué carallo vai facer coa caixa absurda que a Xunta regala ós bebés? Ou estará pensando xa cómo vai ser o cuarto do bebé de Zara Home ou de Zara Kids?

lunes, 12 de septiembre de 2016

"La sonata del silencio" Paloma Sánchez Garnica

La novela que llega este martes a las pantallas de TVE narra la vida de una familia marcada por la injusticia.Describe una sociedad horrible dominada por los secretos, la cultura machista, la hipocresía y la envidia. Sólo la música salvará a la protagonista, por lo menos a una de ellas. Es como todas las novelas de Garnica adictiva moviéndose peligrosamente entre el betseller y el culebrón. Para los que apenas vivimos el franquismo nos acerca un tapiz de una época que gracias a Dios no hemos tenido que vivir: la doble moral, las falsas apariencias y las grandes diferencias económicas entre los modestos, una asfixiada clase media y la alta burguesía, que quizás viviese mucho mejor que hoy.

sábado, 10 de septiembre de 2016

Diagnósticos psicolóxicos

Inseguro,abúlico, irascible,novelador.Cambios de humor típicos do consumo diario de cánnabis e de cocaína ocasional na actualidade, habitual e diaria hai anos. Cu de mal asento,personalidade egocéntrica e bipolar.Inmadurez emocional, irresponsabilidade laboral, económica e familiar.Hedonista, mentiroso, incumpridor. Sensación de irrealidade ou vida surreal.Cantas persoas coñecemos así? Unhas cantas talvez!

viernes, 9 de septiembre de 2016

Preguntas ferroviarias en Galicia

Son los trenes gallegos los más viejos de España? Se ha puesto aquí una alta velocidad low cost? Existirá alguna vez el AVE gallego? Cuántos trenes en Galicia no tienen dispositivo automático de frenado ante emergencias como la de hoy o la del Alvia a Santiago? Por qué sigue habiendo dos estaciones en Vigo? Es verdad que el AVE de " pichiglás" que conectará Vigo con Madrid pasará dando vuelta por Santiago? Seguirán siendo gallegos los ministros de Fomento para disimular? Se le va a echar la culpa al maquinista como la otra vez? O tal vez a Portugal? O quizás a la presión popular que evitó retirar este tren? Porque aquí hay alguien que nunca tiene culpa de nada. Quién será?

jueves, 8 de septiembre de 2016

La ciudad flotante

Hay una ciudad en Galicia que tiene 30.000 habitantes ocasionales cuando hace calor.Apenas necesitan ropa, y vienen todos de fuera.Cuenta con camas balinesas y con mesas y bancos de hormigón, pinos,agua,arena y piscinas de poco calado pero uso libre.Todo es gratis.Por eso van todos menos los de aquí.También hay museo, camping, pista de tenis, y ahora hasta supermercao*. Bueno en realidad no hablo de una ciudad, ahora que llega septiembre es tiempo de que los vigueses nos reconciliemos con Samil.

martes, 6 de septiembre de 2016

Cuando cierre el último quiosco...

Cuando cierre el último quiosco, nosotros los yonkies del papel ya no tendremos a dónde ir.A "esnifar" ese maravilloso olor a revista nueva,a papel, a esa mezcla entre plástico y petróleo que a muchos nos produce u a especie de nirvana. Ya ahora cualquier día de verano por la tarde es muy difícil en Vigo comprar prensa en el centro, quizás en el Corte Inglés, en el Golo Golo o en la calle Uruguay.Ya casi nadie compra, ya casi nadie paga por consumir papel.Pero además las distribuidoras acribillan a nuestros quiosqueros con requisitos leoninos. Van a asesinar el sector. El cierre temporal del quiosco de Marqués de Valladares casi colapsa al de Rosalía. Y menos mal qué no cerró. Porque qué íbamos a hacer los últimos románticos del papel,a los que nos gusta ver la tele o echar la siesta con el Faro en el colo;¿ qué haremos ? Morir de tristeza mientras leemos en una pantalla más, con los ojos quemados de los brillos y el dolor. Que nos lo arreglen por favor!!

lunes, 5 de septiembre de 2016

Quedar como amigos

Yo creo que es imposible quedar como amigos.Porque siempre quedan flecos sin resolver.Porque del " tú para siempre" se pasa al hasta nunca.Porque siempre hay uno que quiere seguir y otro que quiere dejar.Por eso lo mejor es no quedar como amigos.

domingo, 4 de septiembre de 2016

Teoría sobre os bivalvos

Convídovos a un biotopo areoso: unha praia lamacenta.Alí conviven: a ameixa fina, a babosa, e a "berbericha" e eu que queren que lles diga, de estar alí case prefería ser a ameixa roxa!

No te vayas Aimar

No, no te vayas! Nos gusta tu voz atemperada y serena.Tu calma, tus preguntas abiertas, tu estilo no dogmático,tu independencia, tu serenidad. Ese no tomar perdido. Te vamos a echar de menos, te queremos Aimar Bretos.Todo lo bueno acaba en verano.

sábado, 20 de agosto de 2016

No disparen al candidato, Caín o Abel?

Entre Berlanga y Almódovar se mueve el PSdG."Los abrazos rotos".Quizá Abel Caballero sea un gran alcalde pero carece de nobleza y lealtad; es más Caín que Abel. A menos de un mes y medio de elecciones Abel pone a Leiceaga a los pies de los caballos.Da munición a sus enemigos por una pataleta personal. Parece que hay mucha gente en la izquierda que quiere que gane la derecha.Están de enhorabuena!

martes, 16 de agosto de 2016

Infiltrados

Cada seis meses crean un partido o una corriente de opinión.Algo muy fácil en este tiempo de cambio y reconversión de siglas. Son los adalides de la democracia y de la libertad. Critican a todos los partidos de la oposición, sobre todo al que más crece.Parece como si trabajasen a órdenes del gobierno. Son los extras del "barullo na área",los intoxicadores, prestos a hacer declaraciones a cualquier televisión. Pero alguien les ha visto alguna vez en alguna asamblea, en alguna reunión, o en algún comité federal de esos partidos a los que osan criticar?

domingo, 14 de agosto de 2016

Huele a chamusquina

Fuera se escucha el arrullo de los helicópteros y los hidroaviones.Siempre que llega agosto llega la guerra, el estado de sitio, el estado de excepción. La guerra de guerrillas, cada día un frente abierto; muchos generales y pocos soldados!Hasta el ejército viene, y así desde siempre. En nuestros veranos siempre hubo un hidroavión de ICONA, y ahora qué? Agora el negocio continúa. Cada día un parte de guerra, cada día una lotería mortal. Y hoy dónde está el enemigo? Primer premio: Cualedro, premiado con nivel 2, 1.500 hectáreas? 4 helicópteros, 2 hidros, 20 brigadas,y tanticuanti motobombas. Y todos los días igual: una absurda guerra de guerrillas que empieza y acaba siempre igual. Pero la guerra no acaba nunca.Y nosotros ya estamos muy hartos y el turismo también.

viernes, 12 de agosto de 2016

O lume, un fracaso colectivo

Hai quen di de broma, oxalá non sexa verdá; que agora toca o Baixo Miño e O Morrazo. Que sexan grandes superficies e que compense apagar; aínda que arrasen coas nosas vides e cebolas, iso dá igual. E segue sendo Galicia aquel país terceiro mundista onde parece que as forzas do mal e as catástrofes campan ás súas anchas.E ninguén fai nada, parece todo un castigo divino dun demiurgo superior. E que sós nos sentimos moitos galegos, e non se podía facer máis? Evitar, mimar o monte... sempre estamos sós!! Xa o estivemos cando o Prestige e agora volvemos estar sós. E para qué queremos un goberno así? Que só ve en nós unha fonte de financiación!

miércoles, 3 de agosto de 2016

Los cuernos más rentables del verano

Desde principios de verano un dueto pelea por la visibilidad de sus cuernos a golpe de portada: Alba Carrillo llora en la portada del Hola unos cuernos que todos vieron llegar. Se ha " levantado" dos portadas y la presentación de un programa que nunca haría de no llevar esos cuernos, no sin sus cuernos, ese es su morbo. María Palacios también los pasea por las revistas aunque no por televisión. Pero de sus apéndices comen también los que se los pusieron. Olvido Hormigos lleva con esto horas de televisión y Lequio tiene amarrada ya una subida de caché para la próxima temporada. Ya saben, todos alegres los cuernos al viento, que trabajar cuesta más!!!

domingo, 31 de julio de 2016

A pokeparada, " perdendo cartos"

Dun tempo a esta parte facemos bromas con montar unha empresa que cobre por outorgar bandeiras azuis a esgalla ou vasoiras de ouro e de prata a cada localidá, sen criterio sen control. E resulta que agora crean un xogo de móbil que é un pelotazo mundial, que consiste en cazar pokémons e non cobran por meter os coellos estes en eses bares ós que non vai ninguén, nesas aldeas despoboadas, neses pobos sen turismo, nesas tendas que non venden ren. Seica os poñen ó chou.Pois están perdendo cartos, e moitos.Pensen neses hoteis baleiros que pagarían un potosí por ten un ximnasio ou unha pokeparada. Xa ven gañarán por outro lado, pero están perdendo cartos...

sábado, 30 de julio de 2016

Os vicios do xornalismo

Gárdao para mañá que non hai nada, iso é moi local. Imos agardar a que a noticia se consolide, a que saia noutro medio, a que teña o seu pouso.Iso non o damos que xa o deron Chiño e Cholo.Esa peli/serie prodúcea a competencia; iso pode xerar alarma, iso non lle gusta ó director xeral;iso xa o demos moitas veces ( dous domingos ás tres da mañá). É mellor non menealo, deixémolo estar, é un simple ruxe ruxe. Iso é publicidá*. Iso móveno os radicais, iso móveno catro mosqueados, iso é todo política, iso non interesa a ninguén. É qué pasa ó final? Que o que non interesa a ninguén é o que emitimos nós.

martes, 26 de julio de 2016

Territorio narco

Os narcos de Vilagarcía subiron un chanzo xa. Agora xa financian e xestionan a loxística dos envíos aínda que sexa de haxix.Cinco detidos 8.000 quilos de resina de háxix a bordo dun iate detido en Cartagena. E pasta moita pasta.No piso do Piñeiriño onde vive Paola García desde hai anos coa súa nova parella tamén colombiana coma ela atoparon 18.000 euros, que non parecen moitos; pero sí o son tendo en conta que a jicha levaba meses sen pagar a comunidá. Os EDOA de Lugo e os GRECO de Pontevedra colaboran nesta operación dirixida por un xulgado de Sabadell. Na opración caeu tamén David o propietario do pub Don Piano fronte ás vías do tren. Parecen ser os capos dun " novonarcofacer" . Semellaba que o háxix non vale tanto, pero parece que sí. A organización cústalle 300 euros o quilo, eles cóbrano a mil, e na rúa está a 1.800. Boten contas que eu son de letras!!

sábado, 16 de julio de 2016

"Mi recuerdo es más fuerte que tu olvido" Paloma Sánchez Garnica

La última novela de Paloma S. Garnica engancha en su inicio de una forma febril.Ya en sus primeras páginas anuncia un gran secreto de familia que no se llega a saber hasta el final. Es una novela llena de perdedores vitales, personas con vidas teóricamente perfectas que son absolutamente infelices interiormente.Sus pantallas vitales están trufadas de grandes y pequeñas mentiras, parece que sus vidas han sido manipuladas por una instancia superior.No han elegido con quién casarse, en qué trabajar o qué hacer con su vida en general. Todo es una gran mentira, demasiado. La prostitución de altos vuelos masculina y femenina, los matromonios de conveniencia, las esposas y las amantes, las mantenidas, los malos tratos ocultos y las historias de dominación familiar. Un mosaico de historias dentro de una misma familia.Muy entretenida e intrigante, pero delirante en su final.Demasiadas mentiras, demasiadas historias rocambolescas y un epílogo quizá lento, largo y pesado.Pero aún así compensa leerla.Se lee fácil, rápido y bien, por su argumento que engancha desde la primera página. La historia con constantes flash back nos traslada del franquismo hasta nuestros días en in viaje trepidante en que Paloma a veces parece que se pasó de frenada.

domingo, 3 de julio de 2016

Izan o da saca

"Izan o da saca" é unha gran novela que xa agocha un gran segredo no seu nome. O libro aborda unha parte esquecida ata agora do papel galego na Segunda Guerra Mundial. Da nosa convivencia cos nazis ou cos anglófilos, de cómo os alemáns se agocharon, fixeron negocios ou se mesturaron de diversos xeitos con nós. Todo aliñado cun idioma perfecto, coidado e auténtico, desde o enxebre ata o académico; un galego "real" e tamén culto cunha gran riqueza de vocabulario e xiros moi difícil de atopar. "Mallado" está tamén, perdón pola vulgaridá, o tratamento das personaxes, coidada, auténticas, como se fosen os nosos pais ou nosos avós. E a historia, claro que sí, a historia apaixonante que nos permite coñecer que moitas das nosas aldeas e vilas foron un escenario, un pequeno teatro de operacións da gran guerra que daquela se desenvolvía no gran taboleiro do mundo. Os de Monforte recoñecerán lugares ademais. Eu non coñecía ó autor, Xabier Quiroga que chegou a min como de casualidá. Recomendoumo un biólogo experto en kiwis e melómano ó que hai uns meses entrevistei. Pero a recomendación non puido ser mellor:wolfram, misterio, historia,nazis, Ribeira Sacra e Vigo como non!Unha gozada publicada por Xerais con copyrighth de 2015 e que aínda se pode atopar estes días na feira do libro na viguesa Porta do Sol

sábado, 2 de julio de 2016

El síndrome Sabina

Ya tienen cincuenta años, pero siguen fumando porros. Los sábados van a conciertos y de los hijos se encarga mamá.Siguen siendo eternos hippies, de que todo funcione se ocupan los demás. Son como los viejos Peter Pan? No. Por lo menos aquellos tenían ilusión!

martes, 28 de junio de 2016

Querido Pablo

Todos han querido cortarte la coleta, y casi lo han conseguido.Un poco de humildad te vendrá bien. Tu entrada fue un soplo de aire fresco que abrió ventanas y puertas por las que nunca circulaba el aire.Tus ideas eran buenas, muchos pensamos que podrían ser verdad. Tus resultados son buenos, muy buenos, con todo a la contra. Pero tu tono es garrafal, tu soberbia, tus tics de dictador bolivariano o de cantante de rap...ese querer controlar la tele, el ejército y el CNI.Eso no convenció a muchos, les hizo vacilar.Prefirieron la bachata del PP al ritmo de tu rap.

lunes, 6 de junio de 2016

Vidago Palace!

Hoxe presentouse na sede portuense da RTP, unha nova serie da galega en fase de preprodución. É a primeira serie coproducida entre CRTVG e a RTP. Dacabalo entre "Gran Hotel" ou " O tempo entre costuras"a nova serie de seis capítulos comezaráse gravar en outono no Hotel de Vidago. Ambientada en 1936 cunha España en guerra, o hotel portugués servirá de pano de fondo de teatro de operacións, para narrar un tempo político, co Portugal de Salazar e cómo non unha gran historia de amor imposible e desigual. É a historia do Pedro e da Carlota que comezan un " namoro imposibel" por mor das diferenzas sociais.Producida ademais de polas canles, tamén pola galega Portocabo e a portuguesa Hop a nosa serie que aínda busca protagonistas xa se vendeu en Italia, Polonia e á Produtora Lagardère. Nas nosas pantallas poderáse ver a partir xa de 2017.

domingo, 22 de mayo de 2016

Gordo, viejo y feo

La última vez que lo vi lo encontré gordo viejo y feo, pero no se lo quise decir; demasiado tenía ya con lo suyo. Y la verdad qué ganamos diciendo los defectos a la cara de los demás, nada. Sólo bajar el nivel de frustración y ella la verdad no lo necesitaba.

lunes, 9 de mayo de 2016

Guerra de cervexas en Galicia

Seica o que non consiguen o Celta e o Depor e o PP e o BNG vaino conseguir a guerra de cervexas en Galicia.Case, case como a Pepsi e a Coca-Cola. Mahou intenta entrar en Galicia, incrementar mercado? Parece que non, hai quen di, que escoitou,que outro lle dixo que o que quere Mahou e foder a Estrella Galicia que avanza imparable pola meseta e polo Sur; territorios Mahou e Cruz Campo por excelencia. Mahou na voz de Nerea Barros convida a maridar unha empanada de xoubas coa cervexa de Madrí. E qué pasa coa Voll Damm? Que se apunta á guerra tamén con dous primeiros espadas:Luís Tosar e Luís Zahera, Petróleo que non sei se serán quen de volver a Galicia sen recibir unhas hostias daqueles para os que Estrella Galicia é unha relixión.Pois xa saben: isto é como a Reconquista Española, Reino de Taifas? Ou de cañas?

sábado, 7 de mayo de 2016

Marcelo estaría vivo?

Marcelo podería estar vivo se levase chaleco salvavidas, Marcelo podería estar vivo se coñecese moi ben o lugar en que pescaba.Marcelo podería estar vivo se non houbese néboa en Peinador. Podería contalo se a base do Pesca estivese na ETEA en Guixar ou en Zona Franca de Bouzas.Pero non foi, Marcelo está morto e non sabemos por qué? O mar é así...

martes, 12 de abril de 2016

Tu sonrisa por las mañanas

Lo mejor de llegar al trabajo, estaba nada más cruzar el portal, y era la sonrisa de Ana. Su saludo amable como si fuese nuestra amiga,y sin soltar la fregona. Como ella muchas otras, y otros pero sobre todo ellas. La dependienta del Golo Golo, la quiosquera del Mercamás de Rosalía, verdadera psicóloga del barrio y muchas otras más. Estas son las que yo conozco, que nos alegran la vida apoyadas en la caja del super, apoyadas en el cubo de fregar o mientras les compras gominolas o revistas. Pero Ana quizás no vuelva a sonreír. Su marido moría el viernes en un accidente laboral. Un policía la llamó y aunque nunca coge, aquel día cogió: "Su marido ha muerto, ahora la llamarán del 'Juzgao' y quizá la sonrisa de Ana se haya quebrado para siempre. Qué pena me da!!Ojalá sepamos ahora aminorar con nuestra sonrisa su dolor, como ella hizo siempre, aún sin saber demasiado de nuestros problemas cotidianos.

lunes, 11 de abril de 2016

Hoy hace un año

Hoy hace un año de la historia de un fracaso. Y a partir de ahora vamos a celebrar las derrotas. Vamos a brindar. Es cuando es más necesario. El pasado no existe, el futuro nos espera!!

viernes, 8 de abril de 2016

Y si Marta es ministra?

Ya nadie cree en un pacto de gobierno y menos a tres.Pero en los últimos días tengo una pesadilla recurrente. Y si Marta es ministra? Marta está muy próxima a uno de los grandes líderes de uno de los tres partidos que se sientan estos días. Marta es de Levante y por eso tiene alma fenicia. Para ella todo tiene un precio: la sonrisa, la conversación e incluso el trato. Trato preferente al de más poder. Compartimos clase con ella, y pasaba horas peloteando al profesor. Trepa, interesada y arribista. Lo primero era llegar y llegar antes que nadie. La podías encontrar bajando al campus y no se paraba, para llegar antes a clase y coger mejor sitio. Es de ese tipo de personas, cada vez hay más, que nunca acompasan su ritmo al de un niño, un anciano o un discapacitado. Quieren llegar antes,adelantar, trepar sobre todos. Ya ha estado en dos partidos con 43 años, y ahora es diputada.Sale en muchas fotos al lado del líder, o al lado de dónde ve la foto;ya sea el niño de Bescansa, o Rivera,o Pedro. Y allí está Marta, y su camino seguro no acaba aquí. Como no acababa en la ermita del campus, ni en el despacho del rector. A veces noto su mano en los discursos de su líder: sobre todo los que hablan de tracas y de fallas. Y tiemblo al pensar que Marta pueda ser ministra. Qué hará con el país? Qué hará con los que menos tengan y menos puedan?Pues como hacía con nosotros en la bajada al campus, dejarlos en el camino para coger el sitio mejor.

martes, 29 de marzo de 2016

Celos de tu sofá

Dicen que tiene celos de tu sofá, porque te da colos y dejas que te abrace, te escucha sin soltarte un rollo y te deja leer tranquil@. Tampoco te pone la Sexta, ni te martiriza con Radio 3. Te deja dormir tranquil@ y no te riñe si ves esos culebrones inconfesables de sobremesa, el Sálvame o el Tour. Y si no es cardiosaludable ni es vegano ni hace running, pero a mí me da igual.Hay que dedicarle su tiempo a la relación con el sofá!!!

lunes, 21 de marzo de 2016

Tecnoestrés

Cuando yo entro en Radio Tres, tú ya eres de Spotify, cuando yo pillo el yonvi; tú ya eres del Netflix. Cuando me apunto al Gin Tonic, ya pides vermú.Cuando empiezo con "Juego de tronos", tú ya están con Borgen. Y así la verdad no se puede estar...

viernes, 11 de marzo de 2016

Nadando entre hienas

A veces se siente como Frank de la Jungla, nadando entre hienas. Y eran tantas y tantas veces que ya había conseguido bastante pericia. Todo lleno de minas como en la guerra.

jueves, 3 de marzo de 2016

Asesinato en la redacción

Pasó de editar portadas y de escribir los perfiles de contraportada a la "puta calle". Alguien pidió su cabeza, y se la dieron.No les gustaba lo que escribía, era demasiado crítico; necesitaban a alguien más dócil, más tibio. Un guionista "al dictao". Y allá se fue el redactor, al museo de los periodistas olvidados porque aquí mola menos el periodismo que un patrocinador.Y lo podían haber puesto a redactar las esquelas o la televisión; pero prefirieron cumplir servilmente los designios del patrocinador.Y no es la única vez!

lunes, 29 de febrero de 2016

Lo que tú me enseñaste

No seas mala me decías, pero no te dejes avasallar. Si te pisan, "cuando llega la pelota se la juega".Descomplícate, nunca menosprecies ni te rías de una puta, tú no sabes cómo llegó hasta allí. La envidia mueve el mundo, los de misa de primera hora no siempre son los mejores. Ten cuidado, ahí fuera el mundo está lleno de lobos.Haz bien y favores siempre que puedas. Y muchas cosas más que a veces voy recordando.

miércoles, 24 de febrero de 2016

Qué puta eres!

A veces me olvido qué puta eres; pero a la mínima de cambio sale lo peor de ti. Esa médula que te hace rendir pleitesía a los poderosos, y aplastar a los débiles. Pisando, delatando, mintiendo,embaucando. Aplastando al de abajo y subiéndose "al colo" de los de arriba. A veces se me olvida, pero estas cosas se llevan en el ADN y cuando son por vocación como en tu caso, quizás nunca se abandone la "carrera".

viernes, 12 de febrero de 2016

Microcuento concurso

Se oculta entre vestidos vaporosos. No lo ven. Es una persona invisible,un guionista nominado en los Goya. Casi nada es para él. Bueno sí, las palabras, los guiones, los silencios y también las bandas sonoras que le acompañan cuando escribe. Hoy está nominado y también es ganador.Ahora es tiempo de vestidos vaporosos y de personas que le ven.

jueves, 11 de febrero de 2016

Historias da p mili

Entre outro de Wichita e eu movíamos todo o chocolate do Cuartel.Eu vendía mesmo o dun Tenente que non se quería pillar as mans.Daquela arrasábamos comprábamos naquel marabilloso Vigo dos 80 e nin os vascos nin os andaluces podían con nós.Tamén baixabamos ás veces a Baracaldo ou a Bermeo sen cartos e sen costo e volvíamos cheos de todo.

martes, 2 de febrero de 2016

Baltar II, dereito de pernada

Herdar o cargo de papá, facer cos teus vasalos o que te pete, traficar con traballo público a cambio de favores sexuais persoais, e logo non cumprir supostamente. Parece que isto é normal no Cacicato de Baltar II e non estamos na Idade Media, ou sí? E aínda hai quen o defende porque non lle deu o traballo á opositora que acosou! Peor aínda pedazo de cínicos, e como quen vai de putas e non paga para lle dicir á muller que non foi! Qué pena de pobre país enfermo! Caciques de pais a fillos e con dereito de pernada tamén?

lunes, 1 de febrero de 2016

Clases de biología en el Oceanográfico

Sabíais que el pulpo ve en blanco y negro,aunque luego cuando se mimetiza puede adoptar cualquier color? Sabíais que los lenguados son capaces de volverse amarillos en los tanques de ese color en el Oceanográfico? Y seguro que tampoco sabíais que el Oceanográfico de Vigo a punto de cumplir 100 años es de los mayores de España. Referencia para las instituciones pesqueras para decidir qué cuotas se pueden pescar o qué nivel de toxina en moluscos es pernicioso para la salud. Allí, escondido es ese lugar mágico de Cabo Estai desarrolla su labor silenciosa uno de los grandes referentes en investigación marina.Sin publicidad, sin soberbia investigadora, sin política. Ojalá viva cien años más el Centro Oceanográfico de Vigo en Cabo Estai.

martes, 26 de enero de 2016

Mandar a la mierda

No os fieis de los silencios, muchos de los que callamos aguantamos las ganas de mandaros a la mierda. Sólo la rabia contenida y un poco de educación hacen que muchos no oigan todo aquello que se merecen. Respuestas de su nivel, picadillos de esa mala hostia larvada que llevan dentro. Pero nosotros nos contenemos, buen esfuerzo nos cuesta; pero que no nos quemen demasiado, porque la erupción puede darse en cualquier momento, cuando se produzca la siguiente provocación. Y a lo mejor cuando menos nadie lo espere mandamos a unos cuantos a que se " refocilen" dentro de esa mierda que esparcen.

viernes, 15 de enero de 2016

De buena te has librado

De buena te has librado, y lo sabes como diría Julio Iglesias. Ahora te da pena, y aún te dará unos meses, pero tú sabes que así no se puede vivir. Seguir así sería triste e insoportable y de aquí al psiquiatra o al Rebullón. Y tú, sí tú mejor que nadie sabes en el fondo el peso que te has sacado de encima; dentro de un año brindamos!!!

viernes, 8 de enero de 2016

Nos quedará París, pero no Casablanca

Muerto el Xeral, murió Casablanca. Bares cerrados, locales en alquiler eterno y edificios vacíos. Es el fin de Casablanca.Siempre nos quedará París!

Microcuento

Dejar la puerta abierta por si volvía. Aunque no volvía nunca.