Vistas de página en total

miércoles, 30 de noviembre de 2016

El hombre del visón

Anda por Vigo un hombre con visón.No es una leyenda urbana, yo misma lo he visto bajar del Vitrasa en García Barbón.Creo que también lleva un bolso de Vuittón, pero yo no me fijé en eso. Es el nuevo it boy de la ciudad, aunque nosotras no seamos su mercado potencial. Lo comenté en mi chollo y casi todas lo habían visto.Lleva barba y el moño deshecho como el camarero de First dates y lleva el abrigo con más estilo que muchas de nosotras. Cuando lo vi no me dio tiempo a hacerle una foto, y qué rabia me dio. Por eso ahora abro la cacería del zorro, bueno mejor dicho del visón. A ver quién es el primeiro que consigue subir a la red a nuestro Wally del visón

martes, 29 de noviembre de 2016

Todos levamos un fascista dentro

Esta mañá tocoume cubrir un incendio na Travesía de Soler 2, unha pequena rúa próxima ó hospital de Fátima en Vigo. Cando cheguei alí vin a non menos de corenta xitanos rumanos e unha muller galega. Non querían sobre todo a muller galega ser gravados. Supoño que a muller era a caseira ou a propietaria daquela infravivenda en que vivían todos eles. Ós xitanos estiven a piques de os convencer de que a todos nos interesaba facer a noticia; pero á lurpia aquela da propietaria non a convencín. Cheguei a dicirlle que na rúa podíamos gravar, e supoño que no interior da súa casa se llela tiña alugada de xeito legal a aquela xente tamén podía gravar co permiso deles. Pero a lurpia aquela revirárase de vez. Agora xa penso mesmo que os tiña alí metidos sen electricidade traballando na economía sumerxida; porque a falta de datos eu podo pensar o que queira non? O caso é que por mor dunha lurpia destas, unha pequena fascista de barrio a noticia non saíu; porque ó final achégasenos ó coche os rumanos para dicirnos que en canto se fose a caseira nos deixarían gravar.

domingo, 27 de noviembre de 2016

Segredos de familia

Uns anos antes de morrer miña nai confirmoume que tiñamos un curmán cubano. Miña nai contábame moitas cousas, pero nunca me comentou ata que lle preguntei o do noso curmán cubano. Entereime de casualidade por outra persoa moi querida da nosa familia que se estranou de que eu non soubera nada. Resulta que o meu bisavó estivo embarcado algúns anos nos grandes trasatlánticos que unían Vigo con América alá polo final do século XIX. E nunha desas paradas debeu coñecer unha cubana que tivo un fillo con él. Aquel fillo e aquela muller quedaron en Cuba aínda que o meu bisavó seica quixo traer o rapaz.Pero a cubana non lle deixou.Qué sería deles? Qué pensarán os seus fillos agora da morte de Fidel. Iso xa non é un segredo, será sempre unha incógnita para todos nós.

viernes, 25 de noviembre de 2016

Tu recuerdo los días de lluvia

Me acuerdo de ti los días que llueve, y ya ves, eso es siempre o casi siempre. Por eso aún llevo tu paraguas, para acordarme de ti!

miércoles, 23 de noviembre de 2016

Bioloxía mariña

Os cefalópodos ven moito pero sempre en branco e negro.O polbo ten tres corazóns aínda que non sei moi ben para qué os usa.Algúns deles teñen cuspe paralizante para someter ás súas vítimas. Non, non me estou enganchando ós documentais da Dúas; son algunhas das cousas que aprendín hoxe na Semana de Cinema Submariño. Tanto queda saber do mar! Que eu non distingo aínda a sardiña pilchardus, o percebe mexón e o croque birollo.

martes, 22 de noviembre de 2016

Una reina choni

Cuando Letizia Ortiz vino a Vigo, aún era soltera y periodista y parecía la verdad una pija de Oviedo o de Madrid. Con unos pantalones de buen corte y el pelo recogido en un moño deshecho. Luego supimos que no era de rancio abolengo y que se movía mejor por Vallecas y Benidorm que por Somosaguas o Sotogrande. Ahora que es reina se ha echado más al monte aún. Su ropa "prensa", sus pantalones tipo chándal en recepciones, esa obsesión por enseñar los brazos con evidente aspecto de desnutrición. Sus estilismos repetidos de Varela que a veces parecen de modista de barrio de capital de provincia. Yo creo que sólo va bien cuando va de calle. Con lo cual la culpa de su hortera look quizás no sea de ella.Aunque a lo mejor sí es resultado de esa estilista del Cosmpopolitan que fichó hace un año. Sí de Cosmopolitan, pásmense.Quizás debería volver a su imagen de presentadora que a todos cautivó, al primero a su marido, si la historia oficial no es una milonga más.

domingo, 20 de noviembre de 2016

A pegada viguesa de Paesa e Roldán

Hai unha lenda urbana non confirmada, pero publicada sí no dixital Vigoempresa que conta que Roldán se agochou, antes da súa espectacular fuga internacional nun chalet de Monteferro dun coñecido empresario vigués.Naquel tempo algunha radio de Madrid chegou a dicir que viran a Roldán paseando sic "pola praia viguesa de Sámil". Máis confirmada está a presenza do seu cuñado daquela o avogado Rodríguez Porto que levou algúns casos aquí. Tamén traballou en Vigo a súa entón muller: Blanca Rodríguez Porto que tamén pasou por prisión.A personaxe de Blanca é representada da ficción cinematográfica por Marta Etura en " El hombre de las mil caras" por Paesa de Alberto Rodríguez. Rodríguez Porto exerceu a medicina no Hospital Xeral e síguea exercéndoa nunha clínica da Praza de Compostela. Adícase á medicina estética e "antiaging" como agora se di e segundo os comentarios na súa web e nos seus perfís semella ser boa e estimada polos seus pacientes.En Vigo atende na Clínica de Pedro Arquero e ten consulta en Ourense tamén.Atopala é tan doado como buscala en:"drablancaporto.com". Eu non sei se Blanca foi a ver a súa película, sei que tódalas mulleres que compartiron aquel tempo con Roldán non quixeron figurar no film. Blanco podería ver a peli aquí, onde semella que leva unha vida anónima. Tamén podería ir mañá á sesión do Club Faro en que o xornalista Manuel Cerdán falará de Paesa e do tempo aquel, pero seguro que non o fai!

sábado, 19 de noviembre de 2016

Conversaciones robadas

-Yo a mi madre no le dejo ir en "sisas" hay cosas que ya no son para su edad, piel que cuelga por allí, molla que sale por allá.Tampoco lleva ya bikini, está muy bien pero ya no tiene edad.Y si a la señora le gusta tomar el sol en la barriga? Y si tiene calor con mangas? Fascismo parricida me parece.Igual lo pasa tan mal como la Preysler que no quiere hablar de los kilos de Tamara. -Conversación 2: Yo para viajar prefiero las dictaduras, ya he estado en muchas, allí nunca tienes problemas, hay mucha más seguridad...

viernes, 18 de noviembre de 2016

Mi blog y el porno

Mantener un blog reporta muchas satisfacciones,se lo recomiendo a todo el mundo que conozco que tiene buenas historias y a los que le gusta escribir.Es también muy terapéutico par liberar adrenalina y tensión.A mí me relaja mucho y me permite escribir lo que yo quiero, cuando yo quiero y de la manera que me da la gana. En mi otro trabajo tengo que medir las palabras,los tonos y los tiempos;y los temas claro, aquí no. Cuando una historia me impacta, me parece chusca, importante o digna de contar la traigo aquí.A veces también destilo mi mala hostia y me viene muy bien. Me encanta ver cómo algunas entradas se leen mucho, otras poco, unas se comparten, otras no. Ahora quiero llegar a 50.000 lecturas antes de año nuevo. Veo cada día cuántas personas me leen desde qué dispositivos y desde qué países. Me he llevado alguna sorpresa de países en donde no conozco a nadie. También veo los datos de tráfico para ver las URL de referencia y los sitios de referencia y es aquí donde empieza mi estado de alucinación.Porque veo que desde hace un tiempo uno de esos sitios de referencia es una o varias páginas porno.A veces lo he abierto en el chollo y casi me caigo para atrás. Tengo alguna vaga hipótesis de quién puede entrar en mi blog desde una página porno, pero quizás me equivoque, a lo mejor es alguien que no conozco ou un software malicioso. Qué será? La duda me corroe.

jueves, 17 de noviembre de 2016

Golpe de estado en el PSOE, teoría de la conspiración

Fue casual el apoyo sobre todo de La Sexta y de algunos medios más al entorno de Podemos desde que el partido nació? O fue una estrategia para romper el voto de la izquierda? Querían ya en la izquierda caviar que no ganase el PSOE desde antes de las europeas? Quisieron hinchar mediáticamente a Podemos para dañar al PSOE? Lucharon para estigmatizar un pacto del PSOE con la supuesta izquierda radical? Parece que sí. Hicieron un pacto con el PP porque todos los poderes económicos preferían eso que un pacto de PSOE modulado por Podemoos? Parece que sí. Lo que no soy capaz de sacarme de la cabeza estos días es que este plan de destrozar al PSOE estaba escrito hace años. Es quizás una idea delirante y descabellada, pero no consigo sacarlo de la cabeza. Quizás es una ensoñación después de ver como el fuego amigo de La Sexta y de la SER se lanzaron como hienas sobre el cadáver de Pedro Sánchez. Ahora miran para otro lado y critican al PP por nombrar a Jorge Fernández Díaz al frente de la Comisión de Peticiones; critican la política económica y la corrupción, pero yo creo que ya no tienen derecho, ellos son culpables de lo que ocurrió. Ellos, todos a izquierda y derecha invistieron a Rajoy que ahora cuenta con apoyo de diestra y siniestra, de rojo y azul; ahora creo tiene más poder que nunca, todos prefirieron que gobernara él, y él lo sabe. Y ahora exige, pide y pide más y si no amenaza con nuevas elecciones: presupuestos... Todos están contentos, no? Todos quisieron esto, pues ahora a disfrutar. Para mí ya perdieron credibilidad.

domingo, 13 de noviembre de 2016

Carmina a da Rápida

Carmina atendeu tralos mostradores da Rápida durante varias décadas, seguramente desque casou con Tino que herdou de seu pai aquella librería con imprenta no rexio edificio Albo que inicia a Gran Vía, gorecido baixo a réplica da Victoria de Samotracia. Era Carmina unha "touporroutu" non tiña paraxe.Igual traballaba na librería como na casa como en Cursillos ou guisaba uns caracois. Semellaba ese tipo de persoas que non paraban nunca.Mesmo de xubilada tampouco parou: voluntaria da asociación do cancro e de mil cousas máis. Mesmo din que organizou de vez o centro de maiores en que vivíu os seus últimos días. Carmina era un furacán, que desgraciadamente hai uns anos deixou de soplar.

A modista de Moraima

A modista de Moraima vivía en Alfonso XIII.Tiña un comedor sala de espera onde agardaban as clientas. Tamén era sala de costura con dúas Singer vellas cos seus pedais.E as súas fundas de madeira noble.Alí había alomenos seis ou oito cadeiras dúas delas cheas de revistas.Unha con monte de Burdas cos seus patróns, se cadra algunhas en alemán. E outra había con revistas do corazón, para os tempos de espera. A modista de Moraima (a muller de Celso Emilio) tiña outras clientas vip, algunhas delas deixábanlle pufos ou calotes variados; outras quitaban as etiquetas que ás veces puñan "Modas Teo" e cambiábanas por outras de Dona Casilda ou do Louvre, as boutiques e modistas de máis ringo-rango de Vigo naqueles 50-60 en que Vigo vivía entre o cosmopolitismo, a grisura do franquismo e unha absurda apariencia. Case todo quedaba rexistrado nunha das súas vellas axendas: as medidas das señoras: a sisa, as costas, a cintura, o peito e ó lado os calotes que lle ían deixando.

viernes, 11 de noviembre de 2016

Escándalo económico na Praza de Compostela

Semella que moitas grandes fortunas da cidade buscan acubillo fóra das nosas fronteiras e o tráfico offshore en Vigo xa non é só por vía marítima. Esta semana xulgouse nos xulgados vigueses unha suposta estafa que podería afectar aos apelidos máis senlleiros da nos cidá* ,eses que se escriben con "de"ou con guión. O asesor fiscal da Praza de Compostela supostamente quedábase cos cartos que tiña que agochar en paraísos fiscais.O negocio pode ser redondo,porque quén denuncia que ten cartos en negro e que os quixo depositar noutro país.Os alicerces de Club de Campo ou do Marítimo de Canido poderían estar a tremer.

jueves, 10 de noviembre de 2016

Un banco que "amenaza"

Como tantas personas después del escándalo de las preferentes de las cajas gallegas, de la fusión contra natura t de la adquisición de laa viejas cajas por un banco venezolano que nadie conocía, decidí meter unos ahorros en el Santander. Sin productos, ni plazos fijos,una cuenta corriente con su tarjeta, que apenas uso. Cada mes desde hace varios años meto unos ahorros allí, desde ABANCA con una orden periódica de transferencia por la que ABANCA me cobra una comisión. Hace un mes recibí una carta del banco cántabro diciéndome que a partir de ahora me van a cobrar comisión. La única opción que me ofrecen para no pagar es que pase mi nómina allí.Mi nómina, tres recibos y que haga dos pagos al mes con la tarjeta.Me ofrecen un 3% y el pago de algunos recibos, pero yo no quiero mover mi nómina de Abanca que tiene la mejor red de cajeros del país. No me ofrecen otra cosa, todo gira entorno a que lleve la nómina allí. Y yo no quiero.Al final tendré que cambiar de banco,porque en vez de ofrecerme me exigen más y me amenazan con las comisiones para captar la nómina. Y la verdad " no es no" que yo no soy como el PSOE, soy más bien como Pedro Sánchez.

miércoles, 9 de noviembre de 2016

Otra estafa mediática

Los medios europeos daban por segura la victoria de Clinton.Nos engañarpn otra vez.Cómo iban a votar los americanos a ese cerdo con ese tupé oxigenado y a la "virulé". Pues sí, volvió a ocurrir, los medios publican lo que sus directores y los poderes económicos y políticos desean que ocurra y no lo que se prevé que va a ocurrir. Aquí en Galicia a los de Vigo nos pilló con el pie cambiado la victoria de Marea en A Coruña,Santiago y Ferrol.Sobre todo en A Coruña, según La Voz, a Galega y los medios de Vigo el favorito era el PP, algunos de nosotros aún no nos hemos repuestos del shock!

Ni te quiere, ni te trata bien

Ni te quiere, ni te trata bien. Sólo eres un juguete; y tú verás si te compensa!

martes, 8 de noviembre de 2016

Compay de piso II, spin off

Compay de piso gusta de pasar tempadas en Cunqueiro Spa Resort, antes ía unha vez ó ano, e agora vai dúas ou tres. El que é moi cool di que vai en plan detox, como as top models. Os seus favoritos son o bar de osíxeno e a barra do Simtron. Alí a verdade trátano moi ben. E volve moi contento como Carmen Sevilla da Buchinger, Vargas Llosa do Welness de Altea ou Mike Jagger de alí onde vai. O Compay como ven xa se apalancou entre os grandes.

lunes, 7 de noviembre de 2016

Diálogo de sordos

-Tenemos que hablar. -No me apetece hablar. Ya tuvimos tiempo de hacerlo. -Quiero que hablemos de lo que yo quiero, de lo que yo necesito y de lo que tú tienes que hacer. Fundido a negro.

Farta de homilías, xornalismo, caso práctico

Menor,sexo feminino, 12 anos estimados, borracha como unha cuba na tarde do sábado ás 19.15 ás portas dun gran centro comercial próximo á Gran Vía viguesa. A noticia publícase en Atlántico Diario e obviamente hai que dala.Hai que contar o que pasa, alertar á sociedade e animar á prevención. Co " mantra" de é unha menor, é unha menor,non é maior de idade, levo adurmiñada toda a mañá. Semella un rap.Ou unha cantiga de escarnio ou maldicer. É unha menor dinme no 061, non che podo nin confirmar a edade, non che podo falar do caso puntual; nin tamñoco darme porcentaxes de casos semellantes para saber se estamos diante dun grave problema social. A mesma cantilena repítenme na Policía Nacional que só tres horas despois me confirma que a nena ten 13 anos. E así toda a mañá, que se nos estamos apuntando ó carro, que nos estamos enganchando a un culebrón xornalistico, serpe de verán ( ou cobra tan típica destas datas😀). E así todo o tempo; por Deus! Que eu non quero saber cómo se chama? onde vive? nin a qué colexio vai.Só quero contar unha historia e contextualizar non é o mesmo 12 que 15 ou 17. Aquí tamén recibín outra lección de ética doutro que se pensa un egrexio xornalista rexional. O caso é que despois de tanta 13-14 conseguín facer a noticia, sen apenas información. Entre protección de datos e a lei do menor cada vez os gabinetes menos información dan. Acaban obrigándonos a recorrer a outras fontes menos profesionais e máis viciadas.Ó lercheo veciñal. Os díxome-díxomes, os ruxe-ruxe, lu os falo do disque tan habituais no noso país. Iso ou inventar ou recrear os datos que non nos dan. E éu a verdá* cada vez teño máis esta tentación.

sábado, 5 de noviembre de 2016

La rebelión de los padres

Hace tiempo que a muchos padres parece "habérsele ido la olla" semeja que han perdido el norte. Lo saben sobre todo en las escuelas: a mi hijo no le riña ni castigue". Lo sabe también la policía. El otro día cubriendo un caso de sexting quise arrancarle una declaración tajante a un guardia civil experto en estos casos; le pedí indirectamenge que dijese a cámara sobre lo inconveniente que era hacerse fotos desnudos y me dijo todo agobiado: "no yo eso no lo puedo decir,que luego los padres y tutores nos acribillan, nos ponen verdes".Me alucinó porque sobre todo estába os hablando de menores y de dispositivos móviles, que a veces se pierden, alguien nos los coge accidentalmente y son muy vulnerables incluso a distancia. No es la única irresponsabilidad de algunos nuevos padres. Algunos se opusieron a la reválida y animaron a sus hijos a perder clase durante aquellos días,ahora un grupo numeroso mantiene una guerra abierta contra los deberes que todos hicimos; eso sí mientras muchos de ellos llenan la agenda de sus hijos de actividades extraescolares para no aguantarlos en casa. Qué coño quieren algunos padres?

jueves, 3 de noviembre de 2016

Estupidiario, idiotismos II

Cousas que non se deben dicir cando te citas a ti mesmo: " nunca mejor dicho" ( É que ti falas mellor que ninguén nunca falou?) e " como yo digo" : citarse a sí mesmo segundo o meu modesto criterio é o " puto peor" . Quén es ti? Cicerón, Descartes? Fulano, Citano ou Perico dos Palotes II?

miércoles, 2 de noviembre de 2016

La última carta

No le gusta jugarlo todo a una carta, aunque sea la última o la penúltima, sobre todo si es una carta tan mala y está marcada.

martes, 1 de noviembre de 2016

Un país de marujas

España es ese país que se paraliza con un beso: el de Casillas a Carbonero y que lleva a sus telediarios, los de TVE, la supuesta "cobra" de Bisbal. El cotilleo es bueno para relajarse y despresurizar, pero que noticias como éstas suban a la escaleta de un "telexornal", perdónenme pero es "lo puto peor". A veces España da miedo, cuando fracasó en emisión el programa de estilismo de Carbonero dijeron que no lo quitarían porque funcionaba muy bien en la web; no me pareció mal, hasta que supe que iba por detrás en visionados que los fragmentos de Mujeres&Hombres, un programa deleznable, hipermachista y para mí de juzgado de guardia o de violencia sobre la mujer. Ojalá copiáramos otras cosas de las marujas que son las que mantienen este país y no sus gustos televisivos y literarios