Vistas de página en total

jueves, 31 de marzo de 2011

Mariano e o Mercadona

Cousas extranas da vida, nos últimos días ZP reuníase cos empresarios máis importantes de España que lle pediron que non se vaia, ou que non diga que se vai. Alá estaban o do Corte Inglés, o de Ferrovial, o do Santander e penso que o do BBVA.
Parvadas da política, ó día seguinte Mariano facíase fan dos outros "do empresariado do creador do Mercadona ou de Zara. Do home feito a si mesmo, dos pequenos empresarios que comezan con catro pesos nun pequeno local.
Ó mundo ó revés, os de esquerdas no Corte Inglés e Mariano, o Corto? no Mercadona. A nós xa sabedes, quédano-lo GADIS...

miércoles, 23 de marzo de 2011

O último trimestre

Soñaba con deixar de vez esa eterna sensación de último trimestre. Como Hugo, como Marcos. De deixa-las pasantías dunha vez, de pasa-los exames, os xuízos e outros asoballamentos. Pero parece que nós, os que nacimos nos felices? 70 temos que vivir así.
Porque a vida é circular e repítese ad eternum.Non haberá logo a acougo para nós? Mentres outros tiveron un bo contrato desde o primeiro día, consolidaron o seu posto 6 meses despois porque a empresa acababa de nacer, cobraban os seus trienios, e as súas horas extra. E mesmo agora poderán optar ás prazas creadas polos demais no caso de que lles gusten máis. Non, eles non suspenden nunca.Eles non senten xamais esa eterna sensación nosa de estar sempre a piques de supera-la última proba que non é nunca a derradeira. Como esas noites de copas que nunca acaban porque detrás, da última séguelle a seguinte e a última e a do final de verdá...

domingo, 13 de marzo de 2011

Retrinque; ficción

O corpo apareceu deitado nas escaleiras do bufete onde traballaba. Estaba cuberto de sangue. Ninguén vira nada. Alguén lle chantara un cortaunllas en varias partes do corpo. Parecía un diaño vermello, así boludo, recuberto dunha película vermella.
Ninguén vira nada. A cercana consulta de Lema e Bandín fíxolle un ADN, pero non atopou marcadores de ADN distintos ó da vella toupa naquel cortaunllas que ademais era seu.
Retrinque, alcumábana. Era unha toupa menopáusica e zoupona, malencarada e desordenada, envexosa, mentirosa e lianta. Calquera podería ter ganas de rematar coa vida da rata aquela.
Aquel traballador de Vulcano, subcontratado por Chorro Naval que perdeu o xuízo porque Retrinque perdeu os papeis; aquel funcionario do INEM que estaba farto daquela carroucha que o presionaba día sí e día non.Aqueloutro cliente que tivo que pagar tres veces máis porque Retrinque fixo mal a conta. O operario da calefacción que estaba farto de arranxar aquel vello sistema de climatización que segundo dicía Retrinque sempre estragaba Ana. E a propia Ana que aturaba impasible tódolos sufocos de Retrinque e os seus ataques de mala hostia.
Axiña chegou un equipo de televisión, que vos dicir, estaban alí ó lado no seis da Gran Vía. Andaban coma carrouchas detrás de calquera suceso de mediopelo, pero cando cheiraba a sangue, empalmábanse de vez...
Entrevistaron a tódolos veciños e of course, ninguén sabía nada, dicían dela que era unha boa persoa que tiña bo trato con todos e que levaba anos traballando naquel portal.
A científica tíñao ben difícil, eles si tiñas abondo sospeitosos. Ninguén quería a Retrinque.Os seus xefes estaban fartos dela, nin sabía prende-lo ordenador, os seus clientes non a podían ver, esquecíase de tódolos trámites e de tódalas facturas. A pobre Ana aturaba a duras penas as arcadas cada vez que escoitaba aquel clic-clic rítmico, aburdo e noxento ,cando Retrinque aproveitando os cuartos minguantes da lúa sacaba o cortaunllas e facíase a manicura alí naquel despacho da rúa Lepanto entre cliente e cliente...
E o seu home e a súa filla? Fartos esaban de Retrinque, sempre unha mala palabra, sempre unha crítica sempre un rictus de amargor e unha mala palabra...
Non, non; nin Grissom sería quen de descubrir quen matou a Retrinque....

viernes, 11 de marzo de 2011

Cousas que non saen na prensa

Hoxe coincidín con Zelia García nun chollo. Moitos a coñecederes; é/era a xefa de prensa da CIG, agora está de baixa non sei se por estrés ou por depresión ou porque non é quen de aturar tódolos días o maltrato diario verbal de Antolín e outros camaradas da sindicato nacionalista.
Zelia foi a xuízo por mobbing e perdeu, agora agarda triste na súa casa a que a boten do sindicato dunha puta vez para tentar reorganiza-la súa vida.
A súa noticia non a publicou ninguén, parecía un tema saboroso para os medios de dereitas e mesmo para O País, pero non foi.
Zelia perdeu o xuízo e se cadra perdeu o tempo, percorrendo as rúas de Vigo nas manis do naval, con aqueles que a trataban coma un can, mesmo diante doutras persoas.
O seu xuízo debeu ser como unha peli de Berlanga, ou mellor das modernas: sexo, mentiras e cintas de vídeo. Bon, sobre todo mentiras, e a presenza dun exmozo, tamén do sindicato que declarou contra ela...