Vistas de página en total

domingo, 31 de marzo de 2024

Historias de la televisión

El otro día iba por la calle y vi a una persona con un printer. Le salió el rótulo por debajo con su nombre y su cargo de forma gradual.

Sal de mi novela

Hacia fin de mes... no me llames otra vez. Abandona el culebrón que esta vez parece venezolano.< #Historias que escucho por ahí.

lunes, 25 de marzo de 2024

Recomponer

Intentó recomponer fragmentos de sus conversaciones; aquellas palabras sueltas como fogonazos o destellos. Incluso sus frases. Cualquier estupidez le hacía feliz.

sábado, 23 de marzo de 2024

Engancha 2

En aquel momento su vida se convirtió en una constante huída hacia delante camino hacia ningún lugar. Dormía por las mañanas. Se levantaba a la hora del vermú, costumbre que respetaba religiosamente, comía cualquier cosa con una cerveza o dos y se echaba una siesta. Cuando despertaba se metía una raya o dos y volvía a salir y a comprar. Todos los días se le acababa el dinero y esperaba a las doce de la noche para poder volver al cajero y así todos los días hasta que reventó. Los camellos ya le conocían y hasta esperaban por él. Era el mejor cliente de la ciudad.

miércoles, 20 de marzo de 2024

Lo de Nápoles…

El gobierno era su principal enemigo.Estaban vendiendo todos los recursos naturales del país; nadie sabía muy bien a cambio de qué. El destrozo iba a ser enorme: el agua, los bosques y el mar. Estaban hipotecando el futuro de un país que al mismo tiempo querían vender como turístico.

lunes, 18 de marzo de 2024

“A rede branca” de Paco Morgan.

Imprescindible para coñecer a cara B deste o noso Vigo: o libro novela de relatos entrelazados enconcatenados. Narrado con sinxeleza e precisión e unha linguaxe coidada, urbana e entendible achéganos de xeito directo co lado escuro da nosa sociedade; esa que está ás veces tan preto de nós que non a damos visto. Cómo podemos montar un bar sen cartos? Como algunhas persoas non queren ver de onde vén o diñeiro? Cómo é o modus operandi das pequenas mafias, dos pequenos trapis, pero tamén cómo as forzas de seguridade amedrentan ou dan sustos. Coido que coñecín a varias personaxes. Un é un coñecido xornalista vigués. Outros se cadra os imaxinei grandes empresarios do peixe, grandes inversores da noite e da restauración. Pasen e vexan. Marabillosa novela cunha estrutura distinta. Por favor Morgan escribe máis!!

domingo, 17 de marzo de 2024

Escondes tus excusas …

... bajo absurdas palabras que nadie cree. No es tan difícil encontrarte justo al otro lado de donde está el problema.

jueves, 14 de marzo de 2024

Lo de Nápoles: Sardinocracia o Fariñocracia

Al sur de Nápoles en la Costa Amalfitana eran muchos los que decían que en aquella costa desde Sorrento hasta Amalfi pasando por Positano tenía en sus cimientos más fariña que cemento.

miércoles, 13 de marzo de 2024

La cara B de la ciudad

Se lo habían dicho de mil maneras y en diversas ocasiones; pero nunca se lo quiso creer. Nunca hasta ahora.

martes, 12 de marzo de 2024

La V de D; no era la primera vez

No era la primera que vez recogía y procesaba un cadáver y eso se notaba en la maña que tenía: los guantes y el envoltorio plástico que manejaba con soltura lo delataban.

sábado, 9 de marzo de 2024

viernes, 8 de marzo de 2024

Una historia de otro tiempo.

Se asomó al balcón del taller de costura de su familia en la calle Alfonso XIII, desde allí tenía una vista privilegiada de todo García Barbón. Desde allí vio los primeros coches de la ciudad, los grandes funerales de Santiago de Vigo e incluso algún gran desfile militar. La calle tenía mucho flujo de gente gracias a la estación de tren y estaba "jalonada" de pensiones y casas de comidas, precisamente también gracias al tráfico de la estación

jueves, 7 de marzo de 2024

La pereza que me dais

Yo no sé si sois machistas o solo maleducados. Si tuvieseis tanta razón no necesitaríais gritar tanto, usaríais argumentos. No me cortaríais cada frase porque vosotros siempre creeis que teneis algo mejor que decir. No necesitaríais poneros siempre en el sitio donde me he colocado yo. No impondríais vuestra visión como si fuese una verdad absoluta. En el fondo sois personas frustradas que para sentiros mejor tienen que pisotear a los demás. Yo a veces no discuto y os lo dejo pasar, pero la verdad estoy harta de tantos gritos y de tanta imposición. Se acabó, no estaba hablando contigo mi he pedido tu opinión. No te la pediría nunca.

lunes, 4 de marzo de 2024

Quién es Carmen? La víctima del crimen de la maleta

No lo sabemos y a lo mejor no lo sabremos nunca. Quizás lo sabe ya su familia: sus padres o sus hijos si los tiene. El juez ha blindado su identidad y quizás esté haciendo bien. Después de una vida dura en la que quizás su familia no pudo o no supo ayudarle,lo que peor le vendría a sus allegados es ver su foto en el periódico y que los amigos de sus hipotéticos padres o de sus hipotéticos hijos sepan que son familiares de ellos. Nos pasó con el crimen del polígono de As Gándaras. La hija de la víctima que es menor y reside con sus abuelos vio en la prensa la foto de su madre, pudo leer sobre sus adicciones y sobre su trabajo. Quizás lo sabía, pero ahora ya lo sabe también toda Galicia y todo su entorno. Nuestra profesión consiste en contar, a veces intentamos contar más que el otro, sin calibrar a veces el dolor o el daño que podemos hacer. Quizás haga bien el juez Carballal en proteger la identidad de esta mujer. Es una víctima. También se generó dolor cuando se hicieron otras cábalas previas sobre su identidad, gracias a eso la familia de otra mujer portuguesa de parecidas características físicas supo que ella estaba viva en Vigo, aunque ella no lo quería decir. Hace poco en un suceso cercano nos causó mucha rabia que trascendiesen datos de más, innecesarios que sólo causaron dolor en temas de los que la práctica periodística ha convenido que es mejor no hablar: menores, suicidios... hay un código ético y en menores incluso legal. Lo he sentido otras veces cuando narramos entierros y tendemos a usar imágenes de gente llorando, es parte de nuestra cultura y yo inicialmente soy partidaria de que se vea el dolor: han matado a una persona o fue víctima de un naufragio negligente; pero a veces "montando" imágenes alguien me dijo: no pongas esto que mi padre murió así,aún recuerdo cuando llegué a casa y estaba la televisión. Yo aún no sabía nada. El otro día me quedé de piedra viendo dos magazines vespertinos en televisión. De las dos grandes divas o reinas del medio. Hablaban de la situación en la que estaba el sobrino de María del Monte en su casa cuando lo detuvieron; lo que estaba haciendo en su cama a las seis de la mañana. De verdad era necesario? No es su absoluta e infranqueable intimidad?Tenemos derecho los periodistas a contar eso? Y la fuerza de seguridad que lo cuenta, quizá también lo pudo evitar. En ese momento también me acordé de Oubiña que se enfadó mucho por cómo Fariña recreaba su detención y lo que estaba haciendo en ese momento. Siempre soy partidaria de contar todo o casi todo, pero a veces hay que evitar el dolor y respetar la ley. La intimidad es sagrada y la protección de las víctimas también lo debería ser.

domingo, 3 de marzo de 2024

Bestas: O Chioleiro

Tres asasinatos a sangue frío, e dous que se puideron evitar. Un home que acoitela a súa avoa 16 veces e a viola de xeito reiterado non debería saír do cárcere ou do psiquiátrico, tanto me ten. A avoa alá en Santa Ana da Lama tíñalle medo e así llelo dicía ás veciñas, se vedes que non saquei aos animais temede por min. Chegou a refuxiarse en casas de veciños, pero ao final Chioleiro conseguíu matala, deixouna núa logo de abusar sexualmente dela. Non foi a única nin sequera a última en Parada de Xende matou á pobre Alicia Rey, unha veciña acabada de enviudar.Soterrouna nun rego. Os seus catro irmáns non o esqueceron nunca nin os veciños. A súa nai pedía na tele que non saíse do cárcere pero o seu desexo non se cumpríu. As leis eran outras pero a esta besta víñalle ben unha ¨permanente revisable". Qué tipo de monstro mata e viola á súa avoa? A irmá de Alicia, Julia agochou a súa depresión facendo terapia dentro da barra do seu bar, traballando arreo para esquecer ou non pensar, indo a clases de autodefensa. Mirando sempre para atrás. Protexendo os seus fillos ata o delirio, non os deixando saír. Nunha desas veces que mirou para atrás atopou a Chioleiro na estación de autobuses de Pontevedra, case queda en shock tivo a gran sorte de que el non a recoñecera a ela. Andaba desde hai máis dun ano como Perico pola casa entre A Lama e Ponte Caldelas onde ninguén lle quixo alugar. Agora que reviven todo agardan sí que Carme sexa a última, á terceira vai a vencida non? Na Lama tamén viron aterrorizados cómo volveu á casa de Santa Ana malia ter orde de afastamento. Coa axuda da Garda Civil conseguiron que se fose. Os axentes dicíanlles : estade tranquilos que agora vive por Balaídos. Cando viron o crime da maleta na zona do estadio axiña pensaron nel. Tiñan un grupo wasap onde se comunican cando alguén o ve para tomar precaucións. Un grupo que agardan que deixe de sonar.