Vistas de página en total

miércoles, 15 de agosto de 2012

Mamadou Kane versus Rafa Estévez

Canto vale un fotógrafo ou un xornalista? Moi pouco, só cómpre ver moitas das nosas nóminas. Agora saberemos ademais que pensan os políticos e os xuíces de nós. Se meterlle unha "marimba" a un fotógrafo miúdo entre catro axentes armados pódelles saír de balde a eses policías.
Rafa Estévez sen querer dá un empurrón a un axente nunha cobertura tumultuosa. Ocorre mil veces. Algún de nós empurrou a un conselleiro sen querer, deulle cun trípode a un alcalde ou ámbalas e outras cousas á vez como o noso amigo Herbie. Houbo quen tamén sen querer case lle queima a calva ó Rei e malia o exército que ese señor leva non lle pasou nada...
Son gaxes do oficio, ás veces os golpes levámolos nós e son tamén sen querer e nunca pasa nada.
En 1996 tamén CATRO POLICÍAS ( parece que sempre van de 4 en catro cando van mallar,que heroicidade) desta volta locais sorprenderon ó senegalés Mamadou Kane sen documentación cun posto ambulante en Samil. Detivérono e subírono a un monte de Beade onde tamén lle meteron unha boa malleira e o insultaron segundo o seu testemuño.
Daquela montouse un rebumbio político, social e mediático que culminou cunha denuncia de Mamadou Kane ós axentes que o agrediron. Gañou nos xulgados, os policías aqueles quedaron estigmatizados e estiveron afastados das rúas durante algún tempo foran inhabilitados aínda que ó final foron indultados polo goberno español logo dalgúns anos.
No caso Mamadou non había testemuñas do que ocorreu no monte, non había fotos e vídeos reproducidos ata a saciedade na internet estes días; pero había vergoña, parece que máis que agora.
Ou é que vale máis un inmigrante senegalés que un xornalista ou un fotógrafo?

Como quen oe chover

Aínda ferve nas nosas retinas a imaxe de Rafa Estévez que todos vimos no Vigo al Minuto , no Diario de Pontevedra, no Mundo ou no País, tirado no chan esmagado por catro policías nacionais.
Todo porque deu un golpe sen querer ( hai presunción de inocencia oun non? ) a un axente da Policía Nacional nun acto tumultuoso deses nos que todos nos rozamos sen querer.
Os axentes da Policía Nacional están nerviosos ou non hai maior delicuente que unha persoa que intenta face-la mellor foto?
Debería haber respostas e que estas sexan áxiles. Por casualidades da vida coñecín a Rafa cando era un neno tímido e riquiño, e logo deveniu nun gran profesional cauto e responsable que non merece nada así, digno daquel neno que foi. Varias horas en comisaría, xuízo rápido aprazado e agora polo penal? Non podemos permitir algo así.
Alguén debería explicárnolo e pedir responsabilidades quen nos defende desta policía? Son inmunes? Poden face-lo que queiran sen ofrecer explicacións? Porque a un se lle pode i-la man, pero non a catro.
Tamén me gustaría que aqueles persoeiros que estaban en Peinador ben prestos a saír en imaxes como as que Rafa tentaba captar defenderan ó noso compañeiro, que é un de nós, un calquera, un inocente que pode cometer un erro pola présas e polo tumulto. Queremos que tamén eles falen. Estamos afeitos que nos insulten , a que nos berren a que digan que somos os culpables da crise ou da morte de Lady Di,que "tragiversades todo" pero ata agora en Vigo nunca nos sentiramos como terroristas ou asasinos... ( que a eles os tratan mellor).
Agardamos unha resposta porque onde hoxe está Rafa calquera día podemos estar nós...

domingo, 12 de agosto de 2012

La mala educación

Farto de cuchicheos, de lerchadas e de puñaladas trapeiras. Falaban no mesmo tono que as vellas na misa. Siseando. Cando non era así andaban pendurados do móbil cambiando de estado en cada paso de cebra e en cada semáforo, twitteando a media conversa, falando antes coa máquina que coa persoa. Tecnoestresados, usando o instagram como as famosas o photoshop.
Apaga e ímonos...

domingo, 5 de agosto de 2012

Enviado desde o meu I Pad


No baño do bungalow da Illa de Perdidas aparece un anel de Tous e Maruja decide gardalo na caixa forte, aínda que tamén dubida se metelo na caixa rexistradora nova, no botiquín ou na neveira, calquera sitio vale porque todos teñen chave.
Chega o aniversario de Pija e Choni e Maruja deciden facerlle un regalo e poñen un bote de cinco euros cada unha, polo que nos lles dá máis que para mercarlle unha pulseira de "Diecisiete cosas" das máis baratas, moi riquiña, iso si, pero moi asequible de prezo.
As cousas tampouco pintan ben en casa para Pija porque Papuchi lle regala unha tablet Samsung Galaxy e Pija non a quere. Quere unha I Pad para que cando pendure as fotos no feisbuc ou no twitter poña "enviado desde o meu I Pad". Por ese motivo pasa dous días sen lle falar.
- Só se lle ocorre a el: mercarme unha tablet coreana, que vergoña! Que cada vez que poña algo todo o mundo saiba: colgado desde Samsung mobáil, non isto é moi forte para min...
A chegada das Olimpíadas ten moi entretida a Choni que un dos primeiros días decide facer unha homenaxe ó gran evento do deporte mundial: levando un estismo ad hoc: minishort vermello de futbolista e camiseta de debuxos ópticos vermellos e marelos tipo cachemir que xa quixera para si David Cal...