Vistas de página en total

viernes, 29 de noviembre de 2013

Falsarius friend

Van de gran chefs e só cociñan variedades de pasta. Van de grandes lectores e nunca ninguén os viu mercar un libro. Van de todo, van de guay. Pensan que antes de eles non había mundo, e o mundo funciona mellor sen eles. Venden favores que son putadas. E falan desde una absurda prepotencia que non é necesario aturar. Crense o culmen da modernidá* e non son máis que "modernos de pueblo". Van de indies e son só indixentes... Todos a Parla!!!

A última balada do Canceliñas

Saturnino Cancelas está de santo hoxe 29 de novembro, e celebrará o día como a el lle gusta saltando de coche en coche, pero desta volta policial. Canceliñas levaba ceibo 21 días, os mesmos que fan falta para que un ovo se convirta en pito. Aínda esta mañá me dicían: non debíades de publicar tanto sobre o Canceliñas, CL le o faro. E sabe por onde o buscan. Unha posible detención frustouse por mor dunha noticia. Canceliñas é escorregadizo como un meixón ou como una miñoca. Din que nestes días se moveu por Salceda, Paredes de Coura ou Arcos de Valdevez. A lenda conta tamén que tomaba café no Celtiña do Porriño, alí coincidía cos "malotes todos" e coa Garda Civil. Conta xa a lenda que CL leva unha pistola en cada man.E que non mide o perigo, non ten nada que perder. Pasado de heroína tanto lle ten e así se lles escapa unha e outra vez. Corenta detencións constan no seu currículo. Nestes días seica tododeus viu a Canceliñas, menos quen o tiña que ver, parece que ata agora era prioritario mallar nas manifestacións que buscar a este señor. CL compraba heroína, roubaba coches, e mesmo ía comer á casa de mamá. Andaba dun lado a outro da raia, de pico en pico, de chino en chino... Agora o circuito rematou a pé nunha estrada nacional... Sabería Canceliñas que xa hai quen xa lle está a prepara-lo film? Cunha balada dos Scorpions, de Metallica, ou máis ben dos Guns and toxos, ou de Sabina... como todo, só o vento o sabe. E agora, en sereno, o Cancelas preguntaráse, joer por qué non volvería ó trullo eu no mes de febreiro? Que igual me acollía á doutrina Parot. E aquí estou a escasas horas de ingresar na Lama Spa Resort. Mentres o tolo do chándal, o violador do ascensor e toda esa patulea toda xa anda polas rúas do noso país.

jueves, 21 de noviembre de 2013

Un día típicamente vigués

Aquí na rúa Urzáiz de Vigo,nunha desas poucas cafeterías afterhours , non stop; aquí non se ven eses billetes verdes que ve voar Botín, nin os "brotes verdes" que ve Montoro.Aquí todo é máis de cine español,dese que a moitos nos gusta. Aquí todo é máis de uralita, formica e sintasol, con esas historias de barrio, que tamén se escoitan no metro e no vitrasa. É neses espazos onde desenvolve a súa vida a deliciosa xente normal; esa que chama ás cousas polo seu nome e que sabe que só o traballo non-stop, a solidariedade e a capacidade de aguante nos poden salvar. Aquí, trala barra, escóitase chorar un bebé, é a neta da camareira que pasa aquí algunas mañás. Entre o almacén e a barra o bebé pasa os seus primeiros meses de vida. "Arrolado" polo suave son do tintineo da louza e do clic, clic das culleriñas de café. Son xente que se conmove cando ven mallar a paus a estudantes de quince? anos que aspiran a estudar una carreira aínda que os seus pais non teñan cartos. Porque aquí en Vigo, aquí si, baixo os adoquíns si está a praia, e parece que hai xente interesada en buscala. Enfín un día típicamente vigués...

domingo, 17 de noviembre de 2013

"Vigópolis"

Hai alguén en Vigo que non se cruzase esta semana cos de "Vigópolis"? Penso que non. Á miña nai case a atropelan en Colón, na Gran Vía pensamos que perseguían ó Canceliñas e nas Travesas,non sei que pensaron; que estaban de mani os dos Santa Irene, supoño! O caso é que cando deteñen na Beiramar ó "compay" do Canceliñas en Jacinto Benavente, os de Pescapuerta pensaron que os da secreta eran os de Vigópolis ;)

Abel apúntase á escola de Baltar

O Nepotismo Baltariano é un ismo con futuro que vai creando escola; xa sexa na Real Academia Galega cun Ferrín que contratou á filla e ó xenro ou cun Caballero que segundo Príncipe ten en nómina de distintos organismos ou empresas que dependen do concello a cen persoas próximas ó partido ou familiares de concelleiros.Tampouco me quería esquecer de Louzán, fillo adoptivo de Baltar... O Príncipe do Calvario só se atreve a dar vinte nomes, os mesmos que xa apareceron publicados na Voz hai varios veráns. Fillas de concelleiros no staff da alcaldía, irmás e cuñados da tenente alcalde é demais. Algúns destes enchufados sono de xeito moi precario, con eses plans de emprego que apenas duran meses. O nepotismo baltariano é basto,grotesco e vulgar porque se resume en dar prazas na deputación ós fillos dos alcaldes do teu partido. É público, groseiro e evidente. Noutros sitios as cuñas ou os enchufes están máis elaborados e son máis difíciles de ver; cando eu estudaba por poñer exemplos distantes e imaxinarios: o director de Radio Donosti contrataba á filla de Publi Pepe e en Publi Pepe contrataban á filla do de Radio Donosti, pero aquí para que disimular? Na de Pepe, a filla de Pepe e en Radio Donosti o "Donosti´s son". Sen vergoña, carallo, que os tempos van moi mal e hai que ter un chollo como sexa. Aínda que logo estas contratacións sexan indefendibles. Unha vez unha persoa que traballou nunha empresa dependente da Xunta me dixo: aquí case todos están enchufados. Uns vénse ás claras porque son curmás, fillos, ou cónxuxes de conselleiros, alcaldes, concelleiros ou de presidentes de deputación. Hai outros menos evidentes que irás vendo co tempo e doutros ó mellor non ten decatas nunca, pero aquí case ninguén está por casualidá* e tiña bastante razón. E nisto o Baltar era un crack, sen importarlle os apelidos e as evidencias alí quedaron tódolos fillos dos edís do PP. E Baltar como bo mestre puxo escola e co paso do tempo vaise facer máis famosa que a Escola da Doloriñas.

jueves, 14 de noviembre de 2013

Que carallo pasa con Porto Cabral? Prohibido preguntar!

Estes días ocorréuseme preguntarlle ó alcalde por Porto Cabral. Non porque ó meu medio lle interese, era una teima persoal, mesmo llo cheguei a dicir. Pero non lle gustou a pregunta. A miña dúbida era simple, sinxela e doada de responder. Os fans dese macro centro comercial sempre aluden ó Plan Xeral redactado polo BNG aprobado cos votos do PP e modificado polo PSOE como xustificación para aprobar ese Complexo con pistas de xeo e piscinas con ondas para facer surf. O caso é que lle preguntei se na "ficha de Liñeiriños" do PXOM puña que había que deixarlle a EUROFOUND que fixese ese complexo que tan nerviosos pon a todos.E qué volumen edificable recollía a ficha se era moi elevado. Cun punto de soberbia, remitiume ó plan. A verdade, eu non vou le-lo plan xeral non sei se o entendería, fala de porcentaxes de edificabilidade e coido que é moi técnico para min. Pero o que coido que é verdade é que non hai présa, non a debería haber para edificar alí; sobre todo cando os comuneiros se opoñen. E Abel podería darme una resposta clara digo eu. O caso é que a miña pregunta puxo nervioso a máis de un. Parece que xa moitos están de acordo SOBRE iso. A media mañá tiña o correo do chollo asulagado de fragmentos do debate en que se aprobou o Plano Xeral, tardei en decatarme de qué era ata que recibín una chamada de ALCALDÍA . Lembrándome que o BNG apostara por aquel proxecto.E a min que? Eu non son do BNG, nin do PSOE, nin do PP. Só preguntei o que considero que a moitos vigueses interesa. Porque que no Plan Xeral se deseñase que a zona de Liñeiños fose terciaria ou comercial non implica que haxa que construir xa PORTO CABRAL. E que non se poñan nerviosos; a min non me gusta. Non me gusta nin o nome: PORTO CABRAL é confuso; cando en Vigo dicimos porto pensamos preto do mar. Por un momento ademáis de presionada, sentinme importante, nin que fose eu o xornalista aquel que tumbaba alcaldes e nomeaba adestradores do Celta desde a radio. Eu son unha chaíñas, por iso, paréceme absurdo que alguén investise tanto tempo en convencerme de que a culpa de Porto Cabral a tíña o BNG.

martes, 12 de noviembre de 2013

Tralo ronsel do cadáver

Os programas matinais viven enganchados ás desgrazas alleas e convértense en "asusta-marujas". Estirando en capítulos interminables e nun serial episódico sucesos que se poderían resolver de vez. Ocorreu por vez primeira a noite que desapareceron as rapazas de Alcasser, daquela unha sociedade menos castigada polo morbo contivo a duras penas o vómito e penalizou para sempre a Nieves Herrero. Desque trunfaron os programas matinais o suceso e o morbo son unha constante ata a hora do vermú. O "revolto de fígado no seu sangue" é o menú do día sobre todo das privadas: Telecinco e Antena 3. O pago a testemuñas: xa sexan vítimas,agresores e familiares de ámbolos dous distorsionou hai tempo a paisaxe informativa dos grandes sucesos. A pelexa en directo polos entrevistados entre a Doutora Grissom e a Ana Rosca deixou nas videotecas capítulos xeniais. A retención de entrevistados como a muller do suposto asasino de Mariluz foi arrepiante. Nada se pode esperar tampouco dunha señora que asinou un libro que outro escribiu copiando dun betseller. E logo está a outra: a terceira en discordia, a do "cerebro blandito" que estaría ben para Miss Tudela pero non dá para máis. O refocile constante na busca de Marta del Castillo esaxerando os capítulos máis morbosos,o despregue bestial no Caso Bretón con simulación de fogueira nalgunha conexión en directo para ver canto tardaban en arder uns ósos... son algunas das historias máis estomagantes e noxentas que puiden presenciar. E agora todo este show macabro traladouse aquí, a carón: a Compostela. E aínda nos doe máis. Todos estes voitres macabros, entre os que ás veces nos atopamos aniñaron aquí como corvos.E alí están "novelizando" o asesinato de Asunta, entrevistando ó avó da nena, reproducindo a carta da nai e contando unha chea de cousas irrelevantes en tempo real. E a gran catedrática catódica das mañás pontifica: "en Santiago teñen que convivir co drama de ser conveciños dun asasino"... E isto xa cheira que "alcatrea" como diría a outra. Os equipos dos programas máis "cuprofáxicos" xa alugaron pisos aquí. E como o de Asunta decae; van e teñen un rumor de quinta man de que aparece un corpo na Armenteira ( sería o paxaro de San Ero?), saído do twitter da gran Anarrous, e alá, alá imos todos como parviños, a ver onde está. Que un cadáver é un cadáver... E a verdade non sei por que non poñemos as cámaras fixas xa en EMORVISA e Vigomemorial, porque alí teríamos faena tódolos días. Ninguén sabe de onde saíu o rumor, ó final vai ter razón Taín, que coas redes sociais, todo se receba sen confirmar, e un macabro bromista convértese en guionista do telexornal. E a "copialibros" ten que recuar en directo e canda ela tódolos demais... Menos mal que a filla da Pantoja vai ter un bebé !!!Que Deus nos libre da necrofilia e da tanatofilia que enche as nosas programacións...

lunes, 11 de noviembre de 2013

Relacións AP 9, fundidas

Hai xente que vive separada por unha autoestrada por cento cincuenta quilómetros e quince euros de peaxe, e así, así non se pode vivir. Eu non sei se é culpa da Xunta dos chineses que investiron en AUDASA ou de quen; pero isto deberían amañalo, polo ben de todos nós.

domingo, 10 de noviembre de 2013

O Cable inglés de meu pai

O meu pai que ten hoxe oitenta e tres anos traballou no Cable Inglés de Vigo. Apenas seis anos entre o 49 e o 55 supoño. Porén foi unha experiencia que o marcou. Sempre fala diso: dos ingleses, do "revirados" que son. Da férrea disciplina, das broncas que lle metían. E de como o deixou para poder estudar. Acaba de saír un libro que puxo a nosa casa do revés. " O mundo vía Vigo". O Vigo do Cable Inglés, de José Ramón Cabanelas. Tiñamos que ter actuado antes, meu pai deixou aquilo o máis tardar nos 60, sen se decatar de que "aquilo" era un "niño" de espías e "vendettas". O ruxe-ruxe do libro era un segredo a voces: no faro saía día sí e día non que Cabanelas andaba tralo rastro do Cable Inglés: e alí atopou a Skinner, ós Merino ou a Serafín Otero... á viúva do mítico míster Mann adourado en moitas esferas sociais viguesas e a moitos máis. Quixen levalo a presentación do libro pero un ataque de melancolía nolo impediu. Que menos que mercarlle o libro e poñelo en contacto co autor. E alí, no libro, estaban todos: os seus compañeiros de "chollo" moitos deles vivos o Serafín Otero, o Staton e outros máis... Meu pai non se parece a min, é un home metódico e ordenado que garda aquela carta de admisión de 1949 cando lle pedían autorización ós seus pais porque con dezanove anos era menor para traballar alí a quendas. E está nervioso, pero está feliz, esculcando naqueles papeis vellos, naquelas mensaxes amarelecidas gardadas en carpetas vellas, e mesmo se mosquea se non atopa algo de hai 64 anos?????? Porque alí ten o seu carnet, a súa carta de admisión e se cadra alguna nómina. Naquel andel onde algún día me ensinou un vello billete da república, algún carnet da mili, e alguna cousa máis á que eu non lle prestei atención...

Chamábanlle "cona quente"

Este choio noso dános abondosas sorpresas cotiás. Andamos entre "trancas" e "fochancas", zafando xabaríns e accidentes; aprendendo da sicoloxía básica deste país noso así sobre a marcha e sen preparación previa. E un día "dear Cachu" vai e tócalle cubrir un móbbing sonoro ou acústico en Moaña. En principio , era un "clásico", típica liorta vecinal por cuestiós* urbanísticas, por un súboche aquí un andar, póñoche una uralita ou una placa... Pasa nos mellores barrios... E logo alí está a típica veciña que denuncia a tódolos da redonda por diversas cuestións. E a "malapécora" esta que ten denunciados a tódolos vecinos ten un alcume e cal é? Pois alí está o típico "cantaclaro" que nos di: - "Chamábanlle "cona quente" di o tipo, e fai una pausa dramática, ante o abraio do redató* " Coooona queeeente"(por se non quedase claro) Tamén nos dixo como lle chamaban ó seu home, pero ímolo obviar por se isto se le en horario de protección infantil, que agora tódolos nenos andan co Ipad... Volvamos ó mobbing sonoro: os denunciantes puñan radio María, e os denunciados Radio nacional, que sempre hai clases,meu deus... O caso é que alí en Meira de Abaixo escóitase a radio de balde, sen sintoniza-lo dial...

sábado, 9 de noviembre de 2013

A Santa Compaña da CRTVG

Hai unha Santa Campaña na CRTVG que actúa como a xenuina: aparece e desaparece. Mírase de cando en vez e logo se deixa de ver. Son eses que non chollan, só pululan por despachos e corredores cando lles convén. Eses seres pluseados, con chofer e secretaria e que foxen cando hai problemas.Son os mesmos que din que sobra persoal; son os mesmos que nin collen o teléfono e só saen cando hai canapés. Se cadra os que sobran son eles...

viernes, 8 de noviembre de 2013

Road movie na eurorrexión: flash back; a historia de Rambo e Canceliñas

Din que a eurorrexión está moi parada, que coas peaxes, alias "portagems" nas autovías, coa crisi* isto xa non vai. E alá volve o Canceliñas dezaseis anos despois para unir ámbalas marxes da raia. Saltando pontes e "portagems". No 97 Canceliñas era un principiante alá no cárcere da avenida de Madrid.Pero sempre lle gustaron os coches de gran cilindrada. O 25 de novembro daquel ano Canceliñas e Alfredo Sánchez Chacón, alias Rambo simularon un motín no trullo fixeron una "cadeneta" cunhas sabas e fuxiron pola porta principal da prisión da avenida de Madrid. Saíron así, polo grande, a bordo dun BMW que pillaron alí. Daquela o Cancelas parecía parvo, atopárono axiña preto da súa casa de Mos, na Veigadaña. O Rambo tardou máis en caer. Fora "milico" dos COES e xa matara un home nun puticub de Cuntis en 96. Finalmente caeu. Agora o Canceliñas reiventouse, deveniu no Cancelas. E xa é o xefe do bipartito delincuencial. Agora Canceliñas cambia de coche máis ca se tivese un leasing: moto, Renault Clío e Mercedes Benz. Atraca gasolineiras e anda dun lado ó outro da raia con máis facilidade que una lamprea, ou un meixón. Móvese xa en Mercedes Clase S co seu último compinche o salcedense Alvaro dos Santos. Cunha GNR e una Garda Civil que están nas verzas, a ver canto duran por aí.

miércoles, 6 de noviembre de 2013

O perverso debate do "público"

Critican o público, a sanidade, o ensino, os medios; non lles gustan. Non lles gusta o público. Coidan que hai cousas que deben xurdir da iniciativa privada, os medios, os colexios, os hospitais. Agora eu só lles pido coherencia. Privado-privado que capten publicidade, que cobren ós seus clientes, ou ós seus pacientes; pero que non anden chorando por concertos e subvencións; porque eses cartos son PÚBLICOS e eles aborrecen todo o público, Non? A ver se son como eses que van pola mañá coa muller e pola noite tiran da PÚBLICA e critícana en privado.

martes, 5 de noviembre de 2013

Duelo de princesas

Ayer vimos a la del pueblo platicando con la del Rey. Ahora que Froilán parece Paquirrín. Que Urdangarín es como el Dioni, ahora sí que es el fin. Por mí que se vayan, que tienen tanto caché como los otros; porque la del pueblo aún tiene a la familia en San Blas y como mucho se trasladó a Paracuellos y aún se gana la pasta en televisión entre raya y raya y subidas de azúcar. Pero no roba, y no le pagamos entre todos, ella lo genera en publicidad, aunque sea de Tena Lady y de Sopas Gallo. A trabajar todos, y el de Borbón a un asilo de esos de copago, que parece que en el extranjero tiene dinero para pagarlo.

sábado, 2 de noviembre de 2013

Niños robados, el caso vigués

Noemí Lima encontró en un álbum de fotos varias facturas que sus padres pagaron cuando nació.Era apenas una niña. Nadie nunca le había dicho nada hasta entonces. Tuvo una infancia triste y problemática.La señora que la parió se acaba de enterar de que no estaba muerta, tal y como le dijeron cuando nació. La monja que medió en esa extraña adopción dio y da tres o cuatro versiones de aquellos hechos relativamente recientes. Noemí Lima tiene sólo veintiséis años. Nació en Vigo en el Nicolás Peña. Todos los que participaron en aquellos extraños sucesos siguen vivos y deberían dar explicaciones. Aunque sea tarde, aunque hubieran suscrito un pacto de silencio con la madre que la cedió; algo que no fue así. Hasta que lo hemos tenido delante de las narices, yo no me lo he querido creer.Pero esta aberración ha ocurrido, los culpables continúan vivos y la justicia debería actuar y los medios de comunicación deberían denunciar, pero no todos lo hacen. A mí no me gusta el aborto. Siempre pensé que hoy en día una mujer embarazada con problemas de conciencia para abortar no tendría a dónde ir en el caso de que quisiera tener al hijo para darlo en adopción. Algo que antes sí ocurría. Ahora no sé qué pensar, las personas que gestionaban aquellas adopciones se creyeron dioses, o mercaderes. Decidieron quién podía ser madre o no, y cuánto valía. No dejaron que aquellas que inicialmente quisieron dar en adopción a sus hijos y luego cambiaran de idea recularan. Tiene que haber muchos cómplices, muchos que sabían, muchos que callaran y otros que lo siguen haciendo. Ahora nuestra sociedad debe decidir si sigue mirando para otro lado o los va a castigar. Conozco media docena de personas que no existirían hoy si sus madres o sus abuelas se hubiesen encontrado en el pasillo de un hospital con mujeres como Sor María Gómez Valbuena o Sor Pilar Hoyos y la verdad sería una pena...