Perdidos en Pontevedra again

Hai cidades que parece que as carga o diaño,semellan tranquilas, onde nada ocorre. Sinxelas de percorrer e controlar.Pero no fondo son sinistras e agochan un segredo en cada recuncho.
É o caso de Pontevedra, coas súas pontes en eterna construción,coas súas prazas pétreas e as rúas peonais, moi parecidas...un labirinto para almas obreiras coma nós.
Parece que nunca pasa nada e sí. Alí pérdense músicos e persoas,a mafia chinesa asesina dúas mulleres e sigue parecendo que nunca pasa nada.
Se cadra os efluvios da celulosa fannos ver todo dobre ou non ver. Por iso cada vez que vou pérdome en Pontevedra. Si por ir de guai, por pensar que son catro rúas, por imaxinar que todo está ó lado. Por ir falando con calquera, por ir pensando noutra cousa e porque depende con quen somos capaces de nos perder na nosa propia rúa.