Tóxicos

Son los que más gritan, los que pisan a los demás, los que quieren imponer su verdad, los que hablan desde un plano de superioridad que nadie les ha otorgado. Los que tratan a los demás como figurantes. Los que tienen envidia, los que se alegran de las desgracias de los demás. Los que critican a todos incluso a ti. Y es triste porque hay muchos más de los que parece.

O punto de equilibrio

entre demasiados silencios e falar de máis!!

Hagamos posible lo imposible…

Es el momento de los sueños...

Queremos que siga a campaña

Queremos bonos tódolos días. Queremos risos,queremos vídeos queremos hits musicais tódolos días!! Queremos seguir tendo a ilusión que outra Galicia é posible. Queremos que toda España siga pendente de nós!!!

Somos xente

Por fin Galicia é tema. O noso país ocupa titulares e portadas.Somos importantes.Pero hai quen se empeña en falar de Euskadi ou Cataluña. É unha falta de respeto. Penso que unhas eleccións como estas con Galicia no punto de mira non se van repetir en moito tempo. Por iso é unha mágoa non falar das nosas cousas, dos nosos problemas, de sermos quen, de non ser sempre o cu do mundo ou simplemente de España. Gocemos do noso momento...

Ventura Pérez Mariño, o alcalde que non deixaron ser…

Ventura Pérez Mariño morreu no peor momento político. Xuíz da audiencia nacional, xuíz a secas, e avogado. Porén no puido ser alcalde durante máis de seis meses. Houbo xente que non o deixou. Lembro aquelas datas con terror. A pinza mediática que o poñía podre, queréndolle explicar quen manda aquí. O estrano pacto que o afastou da alcaldía que tanto custou electoralmente ós que o asinaron. Botárono da alcaldía con malas artes, hai quen falou de mafia, pero saíu case en volandas e entre bicos de xente que non o votara. Para moitos aquilo foi un roubo que se cadra se converteu en xustiza poética coa chegada de Abel durante tantos anos. Hoxe como sempre todos o poñen nun pedestal, mesmo os que lle fixeron a vida imposible. Qué raros somos!! Para min a súa morte tráeme o recordo un dos peores capítulos da política viguesa que case tiña esquecido, case, agora volveu agromar con toda a forza...

La primera raya…

Ya no te acuerdas de cuando te metiste la primera raya, ni quién te la dio. Fue la única que no pagaste. A partir de aquello tu vicio te acabó saliendo caro, muy caro. Lo destruyó todo a su paso. Ojalá nunca hubiess empezado con aquella deriva mortal.