Preparando Acción de Grazas

Primeiro foi o Papa Noel, logo foi o San Patric´s day, e o Haloween, e agora é o Oktoberfest. Quedaremos sen referencias, sen festas? Vou baixar á compra que agora chega ó Día de Acción de Grazas. (4º xoves de novembro), e se non ó tempo...

Espe- cimen Aguirre

O que fai Esperanza Aguirre é demencial. No lugar no que eu vivo a unha tipa coma esta chámaselle: lurpia,lercha, prea,arpia,lerchiloba ou lerchiprea.
Qué pasa que ninguén a pode criticar? Que todo lle vale? A onde van os madrileños cunha muller que gaña preto de 6.000 euros ó mes e di que non é quen de chegar a fin de mes?
Mitos urbanos e musicais aparte, Sara-Mago, Sara Baras....O que todos sabemos é que esta muller só pensa en arrasar co que atopa ó seu paso:Gallardón, Cobo, Blesa, Mariano e ata España como di o outro....
Pero como chegou Esperanza Aguirre ó goberno de Madrid?pois como boa madrileña, subida nun ladrillo, no ladrillo da súa especulación e grazas á compra de vontades como as de Tamayo e Sáez. E así continúa bailando un eterno chotis con todos os que lle douran a pílilula, perseguindo ós que ousan criticala e poñéndolle espías ós que poden progresar no partido.
Espe vive ancorada nun pepé de golf e bandeira,de ideas resesas e caducas, de pancadelas; dun pepé que dá medo: pola súa ignorancia e polo seu atavismo; Deus nos salve de persoas como Espe que grazas ó destino están ben lonxe de Galicia...

O bungaló dos pobres

Viven en primeira liña de costa, nunha estrutura de alto deseño. Son os homeless de Vigo. Alí nunha das zonas máis caras da cidade, fronte o clube náutico. Contan con mobles de obra e o seu bungaló é unha estrutura aberta con alfombra vexetal. Semella a casa museo de César Manrique en Lanzarote.
É o único fogar que teñen e que non se enteren no concello, que igual llo tapian. Neste outoverán prolongado viven ben, que pasará con eles cando chegue o frío?
Tamén habita nunha arquitectura efímera tubular digna de Gehry ou de Chillida ,outro dos pobres de Vigo a carón do valo portuario, goza dunha concesión de parquing na que exerce de coidador e cobrador...coroa o espazo como nos grandes castelos unha fonte ferruxeira que deseñou o mesmo arquitecto que lle fixo o bungaló ós pobres.

Vigo, Pagafantas de Galicia

Onde está a dirección Xeral da Policía de Galicia? Onde a Xefatura da Garda Civil? Onde o centro de Control de Tráfico galego? Onde, o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia? E por qué?
Por qué todos eses organismos institucións que dan servizo a tódolos galegos están nunha punta do país? Nunha cidade que é unha simple capital de provincias que non capital do país.
Por qué hai unha provincia con dous aeroportos e duas universidades e que quere ter ademais duas facultades de Medicina e aglutinar todo o poder financeiro galego?
Por qué calquera demanda lexítima dos de Vigo que damos servizo a todo o eixe sur de Galicia: Vigo-Pontevedra-Ourense con máis poboación que o da Coruña-Lugo é unha aposta localista?
Por qué non ubica-los servizos a carón da xente que goza deles? Aquí non se entende non.

Divertirse ata morrer

Como nunha serie de dibus, ou unha historieta por capítulos leo as historias do Bigotes, do Albondiguilla, e don Vito. É unha serie que dura xa desde antes do verán. Producións Aznar e Fraga xeraron este docu-soup xenial.
Como dous estilistas, como Victorio y Luccino, como Dolce y Gabbana no xornal "El País" córtanlle cada día un traxe a Camps: aquí a sisa, alá os baixos.... alá as puñetas.....
Tamén producido nos sotos das sedes do PP parece feita a foto das fillas do presidente. Góticas, gordas, horteras.... risos virais na internet....
Pero é políticamente importante? Pode xerar unha crise diplomática a estética das fillas de ZP? O importante é seguir escachando co riso e esquecer que estamos en recesión...

La noticia que nunca quiso dar Cristina Blach

Cristina, compañeira de profesión percorreu cunha chea de cámaras mil carreiros de Galicia e mil camiños en Asturias na procura de voces e testemuños da dor.
Cristina coma nós peta ás veces nas portas dos que choran pra retratar ese sufrimento en primeira persoa. Son as entrevistas que a nós os xornalistas máis nos doe facer e que máis gustan ós nosos xefes a a certa/toda a audiencia deste o noso país.
Cristina, redactora de TVE, saltou agora de eixe, abandonou a beira da cámara, alí ó carón dos búmetros, do trípode e dos códigos de tempo; ese sitio confortable onde nós os xornalistas temos en fronte a unha persoa á que lle podemos preguntar case todo o que nos pete...
Agora Cristina está do outro lado, fronte ó obxectivo e o piloto vermello, onde nunca quixo estar. Agora tamén nos doe máis a nós facer estas entrevistas, onde hai unha compañeira, onde recoñecemos como ós nosos compañeiros e eses ollos bonitos que cada día se tornan máis opacos e máis mates.
Por iso agradecemos tamén o seu esforzo e a súa comprensión.Galicia, España e o mundo queren saber cómo están os(nosos) mariñeiros do Alakrana, ata onde chega a trazabilidade pra que eu poda botar unha lata de atún na ensalada ou nun salpicón.
É preciso mandar ós nosos homes a loitar cos elementos? Con eses elementos que xa soio debían pertencen á literatura de aventuras e ás grandes producións de debuxos animados, ou de cinema... Non hai forzas internacionais que protexan a seguridade dos homes do mar?
Temos que mandar alá a porteiros de discotecas, a prosegures, ou Rambos? É iso o que di a nosa ministra? Cantos homes perdeu Galicia en Afaganistán ou Irak?
Grazas, Cristina!!!

Un novo anel

Atopou aquel vello anel de plástico nun restaurante vexetariano do barrio. Estaba alí ciscado nun recuncho como un talismán poderoso. Co seu plástico mate, co seu plateado xa enferruxado... pero era unha peza deliciosa; deulle sorte, parecía a esmeralda do Titanic, un anel da sorte e así foi. Dáballe pena desfacerse del, pero debía rular pra que a sorte, a fortuna circulase...