Un final feliz

Son dese tipo de parvas ás que lles gustan os finales felices. Non vou ser eu quen pregunte quen pagou o rescate ou se o houbo: se foi Kepa, Patxi ou De la Vega. Ou se saiu do fondo de reptís que tódolos estados teñen. Non siguen existindo os segredos de estado e os asuntos clasificados?
Malia os titubeos iniciais, son firme partidaria da xestión da Vicepresidenta do Goberno, unha adicta ó traballo de sorriso e trato fácil e tamén con man de ferro cando a situación política o require.
De la Vega é a presidenta na sombra, ata que ela non colleu o timón a crise non se amañou. Disque foi a Arxentina por diferencias con Chacón, unha inútil política na que algúns ven á sucesora.
Gústame cómo rematou este secuestro, aínda que todos nos puxeramos nerviosos neste tempo. Gústame ver os mariñeiros na casa e gustaríame tamén que tiveran protección internacional ou do goberno español pra preservar unha das fontes de riqueza que posuímos en Galicia: a pesca do atún e a industria conserveira. Coido que as críticas da oposición deberían ir desde xa só nese sentido.
O goberno galego e a oposición de Madrid fregáronse as mans durante esta crise na que os dous quixeron tirar proveito político. Feijóo fíxoo máis sibilinamente usando ó seu entorno para presionar e tentar participar nas xuntanzas que o goberno central mantivo coas familias, algo que non conseguiu. Expresando a súa perrencha por este motivo empregando os medios afíns, e reproducindo nos días seguintes unha reunión similar.
Houbo outra cousa que me estremeceu e arrepiou; as críticas dos seudointelectuais de esquerdas que nos primeiros días de secuestro cargaron a man contra o armador e o patrón; sen sensibilidade ningunha cun sector que é estratéxico pró noso país. Os opinadores de Madrid e algúns de aquí deberían deixa-la crítica de salón e ser máis sensibles cos máis febles da nosa cadea productiva. Porque as latas de atún non medran no Carrefour como pensan algúns.

La noticia que nunca quiso dar Cristina Blach

Cristina, compañeira de profesión percorreu cunha chea de cámaras mil carreiros de Galicia e mil camiños en Asturias na procura de voces e testemuños da dor.
Cristina coma nós peta ás veces nas portas dos que choran pra retratar ese sufrimento en primeira persoa. Son as entrevistas que a nós os xornalistas máis nos doe facer e que máis gustan ós nosos xefes a a certa/toda a audiencia deste o noso país.
Cristina, redactora de TVE, saltou agora de eixe, abandonou a beira da cámara, alí ó carón dos búmetros, do trípode e dos códigos de tempo; ese sitio confortable onde nós os xornalistas temos en fronte a unha persoa á que lle podemos preguntar case todo o que nos pete...
Agora Cristina está do outro lado, fronte ó obxectivo e o piloto vermello, onde nunca quixo estar. Agora tamén nos doe máis a nós facer estas entrevistas, onde hai unha compañeira, onde recoñecemos como ós nosos compañeiros e eses ollos bonitos que cada día se tornan máis opacos e máis mates.
Por iso agradecemos tamén o seu esforzo e a súa comprensión.Galicia, España e o mundo queren saber cómo están os(nosos) mariñeiros do Alakrana, ata onde chega a trazabilidade pra que eu poda botar unha lata de atún na ensalada ou nun salpicón.
É preciso mandar ós nosos homes a loitar cos elementos? Con eses elementos que xa soio debían pertencen á literatura de aventuras e ás grandes producións de debuxos animados, ou de cinema... Non hai forzas internacionais que protexan a seguridade dos homes do mar?
Temos que mandar alá a porteiros de discotecas, a prosegures, ou Rambos? É iso o que di a nosa ministra? Cantos homes perdeu Galicia en Afaganistán ou Irak?
Grazas, Cristina!!!