Non me gustas

Non me gustan os silencios cando quedan tantas cousas por dicir. Non me gusta a xente que ensarilla, embrolla e lía e logo fai coma se nada.Non me gusta a xente que se cre superior.
Non me gusta a xente que usa calquera cousa, calquera persoa de peldaño, non me gustas ti.

Xente que non sabe sumar

Mon pasaba boa parte da súa xornada estudando, mentres no tempo libre facía sudokus. Sudokus para calcula-los puntos que precisaba para aprobar unha oposición.
Sumaba os puntos de experiencia cos de cada parte do exame e vendo as posibilidades que tiña de acadar por fin unha praza nas Bibliotecas da Universidade de Vigo entroutras. Así botaba o día.
Sempre botando contas, sempre quedando naquel posto, "no último da fila". No primeiro dos que quedaban sen praza.
E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha listaa dos que acadaban praza. E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha lista dos que acadaban praza.
Coa cautela que nos caracteriza a no-los galegos e o noso escepticismo endémico Mon quixo agardar a le-las listas definitivas. Aínda que no fondo, xa case no seu cerebro, amoblaba o seu novo piso de Ourense e gozaba da súa nova situación de funcionaria.
Por fin remataban as mañás de estudo e de academia. Era a fin da súa vida opositora de apuntamentos e lexilación. Pero velaí que os peores presaxios se cumpriron. Abriuse o prazo de reclamacións e alguén non fixera ben as contas. Esquecera cuantifica-la experiencia laboral doutra persoa.
Foi bonito ter unha praza de seu durante toda unha semana, foi bonito soñar; pero hai alguén na U de Vigo que nunca suma ben, porque non é a primeira vez que lle ocorre....

O vello verde

Parecía que xa non existían, pero si. O vello verde non dá feito. Pégalle a todo: á da limpeza,ata a da fiestra e ata a nós mesmas. Non respecta nada. Se non queredes topar co vello verde non vaiades os xoves ó Xancarajazz. O único lugar onde atopa profesionais que poden resolve-lo seu problema como el merece, pagando...

Fané K brava

Isto que conto disque seica ocorreu este verán na Praia de Figueiras nas Cíes, malchamada dos Alemáns .
Disque seica unha sereia pisou unha faneca e case morre como cando a Bela Durminte se picou coa "rueca" de fiar.
Contan que aquela serea ficou dorida de vez, mareouse e caeu no chan ante o abraio dos demais. Contan que o dedo apodreceu e houbo que aisla-la serea nun hospital vigués durante unha semana ou máis.
Houbo quen pensou que aquilo non fora unha faneca, senón o monstro do Lago Ness. O doutor House local decidiu que a doenza se debía a unha bacteria chamada Acinetobacter Baumanni que segundo vin medra moi ben sobre unha especie de alga ou xelatina que se chama agar MacConkey.
Invadidos por virus e bacterias a faneca quixo te-lo seu. O cogombro tenche o seu E-collie; a vaca tivo o seu mal, as galiñas viviron a gripe aviar, e o porco tamén tivo a súa. Por que a faneca ía ser menos? Tamén ten dereito, non si?
Como en tódolos contos a sereia sandou, pero non quixo facer declaracións.

Unha zorra no zoo

Dáballe noxo, moito noxo.O zoo cumpría corenta anos e o alcalde decidira mercar unha zorra para a gaiola máis grande.
Os nenos choraban de medo ó vela aí dentro; non lles gustaba. Pero a decisión estaba tomada. O alcalde decidírao sen consultar a ninguén, e a única que estaba contenta era a zorra.

O segredo do deán

O Deán axustouse a sotana, e tamén aquela vella faltriqueira na que solía leva-las chaves da cámara acorazada.
O groso do traballo estaba feito.
Deus así llo pedira. Tralo fracaso da visita do Papa para revitaliza-lo camiño de Santiago e o poder catedralicio de Santiago algo había que facer.
O roubo do Códice leváraos a primeira plana de tódolos telexornais e tódolos breaking news do mundo.
Si aquilo fora unha boa idea, con ou sen inspiración divina.Se ata parecía que o profeta Daniel sorría máis desde a súa cadeira de pedra alá no pórtico, estaba na Gloria.
E si o libro podía durmir en paz, alí dentro do arcón do Apóstolo, do cadaleito de prata de Sant Iago onde por certo non atopara nada.
O vello Deán xa podía morrer en paz; ou non? Tiña tantas cousas que confesar...

Pelocrecho

Pelocrecho é o mito erótico do meu verán; é velaí o tes, co seu bañador vermello, co seu pelo rizo ó vento, a carón da toalla do dobre praieiro de Aznar.
Parece que por Pelocrecho non pasaron os últimos vinte anos, nin tampouco polo seu bañador. Seguro que pasa o inverno en formol, e só sae no verán. A vida no taller conserva e conserva ben.
Aínda son as tres da tarde pero logo do baño Pelocrecho emulará a Nadal ou a Feliciano López, logo unha ducha e a perderse entre os doces outeiros de Beade e de Zamáns...