Si no me llamas para fiestas...

No me llames para marrones. Le dijo y tenía razón

Pontesa, luces e sombras I

A médica dos meus pais

Carme Baluja Araújo é e foi a médica dos meus pais. Unha médica como tantas outras que aforran milleiros  de cartos e preocupacións a este o noso SERGAS.
Unha señora que sería unha unha fantástica  médica de planta, ou unha gran especialista. Pero Carme como os grandes quixo ser só médica de familia. Xa quixeran o seu olfato fino milleiros de médicos de hospital ou desas clínicas que tanto postureo se dan.
Mulleres como Carme fan desta a nosa sanidade algo moi grande aínda que só sexa só no no eido personal.
E agora que ela  está do outro lado xa sabe ben o que è.
O importantes que son eles, os que nos atenden día a dia nos ambulatorios e que como elas teñen ese ollo clínico , ese olfato e saben moi ben como diagnosticar. Eses os nosos "House". Como a nosa Carme que eu non sei que ten, pero que oxalá que atope a alguén coma ela ela que sexa quen de a diagnosticar!!

El hijo de puta del año

Aún no ha pasado un mes y ya tienes el título: eres el Hijo de Puta del año. Como el Hijo Predilecto pero al revés.  Ganado a pulso que aquí no se regala nada.
Se te ha premiado por tu mala hostia, tu acoso, tu rencor, tu vagancia, tu mal de altura. Tus absurdas obsesiones.
Mírate al espejo y allí verás un mierdas, un monstruo.
Enhorabuena es un premio muy merecido.

O expolio de Lindoso

 Igual que con Franco, con Fraga o asulagamento se consumou. Enganaron aos vellos, venderon a fondos de investimento e malia as últimas resistencias a aberración culminouse.
Primeiro foi dos lusos e agora os xapos teñen o trinta porcén. Eles quedaron sen casas, sen vides, sen aqueles lugares en que naceron , xogaron e creceron.
O alcalde simulou que os apoiaba pero nunca fixo nada por o facer.
Previsto desde os anos vinte do pasado século, Franco acordou a súa construción con Salazar. E Fraga cumpriu a promesa do vello dictador.
 Din en Aceredo que deste lado da raia, en Galicia nunca o encoro revertíu que só beneficiou a Portugal.Bo non exactamente hai algún político local daquel tempo que seica ten un par de bos pisos en Portugal. Os paisanos cobraron as expropiacións e viron perderse as súas casas tralo espello da auga. Agora cada vez que seca volven todos ó lugar a ver se emerxen as súas casas, o salón de baile, a carpintería, a Igrexa e mesmo aquel lugar onde puñan o camión do cinema cada quince días. O seu propio cinema paraíso como a vella Galicia sempre cuberta de auga.
 O máis triste é que todo isto ocorreu hai tan só vinte e sete anos, o oito de xa xaneiro  de 1992, xa todos estabamos aquí, e ninguén fixo nada!

Hasta que revientes

Da igual cuántas cosas tengas que hacer, tienes que hacer esas y más, las tareas de los que no vienen, las tareas de los que no las quieren hacer, las tareas de los de baja que no se sustituyen; las nuevas tareas que los avances tecnológicos piden. Y mientras el nuevo sistema, absurdo, repetitivo y más falso que un duro de tres pesetas falla todo el rato y nadie sabe por qué mientras allá arriba en la mesa central, en la NASA o en las alturas siguen con sus pluses de la cafeta al despacho y de allí a otro bar. Y cada vez son más!

Chegarán tempos mellores

Abofé que sí!