Vistas de página en total

Mostrando entradas con la etiqueta Literatura. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Literatura. Mostrar todas las entradas

domingo, 15 de marzo de 2015

Operación princesa, Antonio Salas

¿ Cómo se siente una mujer a la que obligan a prostituirse? ¿Cómo la tratan sus clientes y sus jefes? Las respuestas pueden leerse en la novela de Antonio Salas:  "Operación princesa".Donde podemos ver cómo funcionaba el famoso club de alterne Queens del Polígono lucense de O Ceao.Cómo empresarios y políticos organizan orgías para hablar de sobornos y concesiones políticas en Galicia. Todo lo que se cuenta parece basado en hechos reales porque las imputaciones, la operación Campeón, las conexiones con la droga, con la policía y la política las hemos leído en muchos periódicos.
Es una novela adictiva y trepidante, que narra una realidad oscura más próxima de lo que parece. Debía de ser de obligada lectura para conocer cómo funcionan las tripas de nuestra corrupta sociedad y de dos sectores económicos que mueven ingentes cantidades de dinero muy cerca de nosotros: el narcotráfico y la prostitución

jueves, 1 de enero de 2015

A vinganza do defunto de Carlos Reigosa

Foi Vigo un viveiro de nazis e de espīas británicos? Sī que o foi.Alemáns e británicos conviviron en Vigo con aparente normalidade cos nosos pais e os nosos avós.Cos seus propios colexios como o vello colexio alemán, cos seus sistemas de comunicacións como o Cable Inglés ou o Alemán e con aqueles cabarets en que pasaban o tempo como o Fontoria ou o Suevia. O Suevia de Walter Jurghans, un alemán que posuīa tamén en Madrid o Erika. Un Vigo cosmopolita, escenario secundario das grandes tensións internacionais. O wolframio e os xudeos que puideron pasar pola nosa cidade completan o cadro literario que compón Carlos Reigosa na súa ūltima novela:"A vinganza do defunto" e que se pode completar con lecturascomo :"La clave Embassy" de Patricia Martínez de Vicente.

sábado, 10 de mayo de 2014

Nació el GRAPO en una Comisaría?

Esa es una de las alucinantes teorías que se exponen distraídamente en la nueva novela de Almudena Grandes. La gran narradora, noveladora de la postguerra española.Según Almudena Grandes Roberto Conesa, alias Roberto el Orejas en "Las tres bodas de Manolita" pudo haber "fabricado" uno de sus primeros éxitos policiales en democracia. En enero de 1977 el Grupo Revolucionario Antifascista Primero de Octubre, GRAPO secuestra a Antonio Maria de Oriol y Urquijo, presidente del Consejo de Estado y al teniente general Emilio Villaescusa, presidente del Consejo Supremo de Justicia Militar. Fue un secuestro muy extraño porque no convenía a los intereses de la izquierda y por la dificultad de los objetivos. En febrero del 77 siendo ministro del interior, Rodolfo Martín Villa encarga a Conesa que se ocupe del doble secuestro. Lo resuelve en escasos días sin un disparo, y sin forzar una puerta.Segun la narradora "como otras acciones de los GRAPO, aquella tuvo el resultado de equilibrar una sangrienta balanza, sugiriendo que la policía tenia motivos para actuar como lo hacía". Asombrosa es también la evolución de este personaje macabro, para los que casi hemos nacido en democracia; el Orejas perteneciente de joven a la izquierda que hace la guerra con la república y que luego se hace delator y miembro de la monstruosa Brigada Político Social, donde delata y tortura a aquellos que fueron sus compañeros. Gracias a nuestra transición "soft" de la que ahora vamos sabiendo cosas poco a poco, Roberto Conesa Escudero, otrora jefe de la Brigada Político Social y con colaboradores como Luis Antonio González Pacheco, alias Billy el Niño, Roberto Conesa llega a ser jefe superior de la policía de Valencia (nombrado por Manuel Fraga como ministro de Interior) y conseguir la medalla de oro al mérito policial, precisamente en febrero de 1977 por la liberación de Oriol y Villaescusa que a lo peor él planeó. Cuando todos sus viejos amigos de la izquierda a los que delató lo ven en televisión casi casi quedan en shock. Es una aberrante injusticia y una de las partes más impactantes del libro que nos enseña una parte muy dolorosa y dura de nuestra historia con una gran crudeza. Almudena Grandes escribe bien, muy bien y narra una buena historia, pero muy dura y triste donde cada lágrima se mezcla con la siguiente y donde la miseria es la moneda común. Sólo queda la fuerza,la ilusión y el coraje de aquella gente que luchó con cierta alegría y una coherencia de héroes por el país en el que sus padres creyeron. Creo que más que una novela es un fragmento de historia novelada. Me gusta mucho Almudena, aunque quizá más su capacidad de captar la vida cotidiana, que su narración de los aconteceres políticos de postguerra. En los otros episodios lograba un "ten con ten" en "Las tres bodas de Manolita" la crudeza de nuestra historia política más cruel y próxima se desborda en sus páginas. Aún así me gustó. Quizá mi ejemplar de papel que aguantó grandes días de lluvia gallega, también pudo con las lágrimas que apenas pude contener al ver cómo de verdad fue la vida de algunos de los abuelos de España y que muchos quieren olvidar.

martes, 17 de mayo de 2011

A musa de Lois

Todos falan do rechamante que é dedica-lo día das letras a un home novo, case, case contemporáneo de nós de non estar morto. Falan seus irmáns, fala a súa nai e case poderían facelo os seus sobriños. Pero a máis interesante do contorno de Lois é se cadra a súa musa Piedade Cabo. En segundo ou terceiro plano, estes días podemos en contadas ocasións escoita-lo eterno rouquén da súa voz.
Foi Piti Cabo, a noiva eterna, a compañeira constante e tamén a musa,de voz crebada e melodiosa.A Dulcinea, a Zenobia e as demais.
Piti Cabo vive e viviu con sinxeleza se-la musa dun xenio. Como na súa vida cotiá, nos malos tempos logo da excedencia na TVG, onde tanto lle custou recuperar un oco, non como a outros que entran e saen cada tres anos, protexidos polo seu vencello político e sindical. Tamén houbo bos tempos. Supoño que os primeiros anos ou a presentación de "Planeta Cine" co bipartito que por fin achegou ás nosas pantallas un rostro agradable e vivido, unha entonación autóctona e unha muller total; á marxe dos escotes e da dicción madrileño-andaluza doutras presentadoras da TVG.
Poucas veces téño Falado con Piedade Cabo, unha cando dirixía ou editaba os telexornais da fin de semana hai dezaseis anos e outra un par de anos despois nun sitio de menor proxección. Estaba contenta esta segunda vez, díxome en baixiño, "para que non me escoiten e me cambien". Piti Cabo é agradable no trato, é comprensiva cos que empezan. E eu que vou dicir, xa que non coñecín a Lois, faime moita ilusión ser contemporánea da súa musa.

domingo, 9 de enero de 2011

Tía Julia, prima Patricia, e Genoveva

Seguramente Tía Julia pensou mil veces que cando Vargas Llosa recollera o Nobel, ela non estaría alí, como tampouco estivo Rosario de Camilo J Cela e sí Marina Castaño. Supoño que contería a rabia e a ira pensándoo.Pero a historia, esa historia tozuda e coñeira que tanto recrea Vargas Llosa nas súas deliciosas novelas, tennos preparados sempre golpes baixos e reviravoltas imposibles.
Tía Julia, primeiro amor de Varguitas, finada hai pouco máis dun ano, durme sobre unha nube, sorrindo pícara o seu abandono.
Prima Patricia ocupou o seu lugar no corazón de Vargas Llosa, ( hai que ver o Vargas Llosa e as teimas familiares).Pero as fotos e os flashes foron para os abrigos de veludo ou de visón, que máis dá, de Genoveva Casanova.
Nin as bágoas de Patricia baixo as nubes, nin os risos de Tía Julia sobre elas estragaron o rictus fotográfico da parva de Genoveva, sempre atenta a cada foto, fruncindo os fuciños toda sexy allea o discurso conmovedor....