Un final feliz

Son dese tipo de parvas ás que lles gustan os finales felices. Non vou ser eu quen pregunte quen pagou o rescate ou se o houbo: se foi Kepa, Patxi ou De la Vega. Ou se saiu do fondo de reptís que tódolos estados teñen. Non siguen existindo os segredos de estado e os asuntos clasificados?
Malia os titubeos iniciais, son firme partidaria da xestión da Vicepresidenta do Goberno, unha adicta ó traballo de sorriso e trato fácil e tamén con man de ferro cando a situación política o require.
De la Vega é a presidenta na sombra, ata que ela non colleu o timón a crise non se amañou. Disque foi a Arxentina por diferencias con Chacón, unha inútil política na que algúns ven á sucesora.
Gústame cómo rematou este secuestro, aínda que todos nos puxeramos nerviosos neste tempo. Gústame ver os mariñeiros na casa e gustaríame tamén que tiveran protección internacional ou do goberno español pra preservar unha das fontes de riqueza que posuímos en Galicia: a pesca do atún e a industria conserveira. Coido que as críticas da oposición deberían ir desde xa só nese sentido.
O goberno galego e a oposición de Madrid fregáronse as mans durante esta crise na que os dous quixeron tirar proveito político. Feijóo fíxoo máis sibilinamente usando ó seu entorno para presionar e tentar participar nas xuntanzas que o goberno central mantivo coas familias, algo que non conseguiu. Expresando a súa perrencha por este motivo empregando os medios afíns, e reproducindo nos días seguintes unha reunión similar.
Houbo outra cousa que me estremeceu e arrepiou; as críticas dos seudointelectuais de esquerdas que nos primeiros días de secuestro cargaron a man contra o armador e o patrón; sen sensibilidade ningunha cun sector que é estratéxico pró noso país. Os opinadores de Madrid e algúns de aquí deberían deixa-la crítica de salón e ser máis sensibles cos máis febles da nosa cadea productiva. Porque as latas de atún non medran no Carrefour como pensan algúns.