O bungaló dos pobres

Viven en primeira liña de costa, nunha estrutura de alto deseño. Son os homeless de Vigo. Alí nunha das zonas máis caras da cidade, fronte o clube náutico. Contan con mobles de obra e o seu bungaló é unha estrutura aberta con alfombra vexetal. Semella a casa museo de César Manrique en Lanzarote.
É o único fogar que teñen e que non se enteren no concello, que igual llo tapian. Neste outoverán prolongado viven ben, que pasará con eles cando chegue o frío?
Tamén habita nunha arquitectura efímera tubular digna de Gehry ou de Chillida ,outro dos pobres de Vigo a carón do valo portuario, goza dunha concesión de parquing na que exerce de coidador e cobrador...coroa o espazo como nos grandes castelos unha fonte ferruxeira que deseñou o mesmo arquitecto que lle fixo o bungaló ós pobres.

Vigo, Pagafantas de Galicia

Onde está a dirección Xeral da Policía de Galicia? Onde a Xefatura da Garda Civil? Onde o centro de Control de Tráfico galego? Onde, o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia? E por qué?
Por qué todos eses organismos institucións que dan servizo a tódolos galegos están nunha punta do país? Nunha cidade que é unha simple capital de provincias que non capital do país.
Por qué hai unha provincia con dous aeroportos e duas universidades e que quere ter ademais duas facultades de Medicina e aglutinar todo o poder financeiro galego?
Por qué calquera demanda lexítima dos de Vigo que damos servizo a todo o eixe sur de Galicia: Vigo-Pontevedra-Ourense con máis poboación que o da Coruña-Lugo é unha aposta localista?
Por qué non ubica-los servizos a carón da xente que goza deles? Aquí non se entende non.

Divertirse ata morrer

Como nunha serie de dibus, ou unha historieta por capítulos leo as historias do Bigotes, do Albondiguilla, e don Vito. É unha serie que dura xa desde antes do verán. Producións Aznar e Fraga xeraron este docu-soup xenial.
Como dous estilistas, como Victorio y Luccino, como Dolce y Gabbana no xornal "El País" córtanlle cada día un traxe a Camps: aquí a sisa, alá os baixos.... alá as puñetas.....
Tamén producido nos sotos das sedes do PP parece feita a foto das fillas do presidente. Góticas, gordas, horteras.... risos virais na internet....
Pero é políticamente importante? Pode xerar unha crise diplomática a estética das fillas de ZP? O importante é seguir escachando co riso e esquecer que estamos en recesión...

La noticia que nunca quiso dar Cristina Blach

Cristina, compañeira de profesión percorreu cunha chea de cámaras mil carreiros de Galicia e mil camiños en Asturias na procura de voces e testemuños da dor.
Cristina coma nós peta ás veces nas portas dos que choran pra retratar ese sufrimento en primeira persoa. Son as entrevistas que a nós os xornalistas máis nos doe facer e que máis gustan ós nosos xefes a a certa/toda a audiencia deste o noso país.
Cristina, redactora de TVE, saltou agora de eixe, abandonou a beira da cámara, alí ó carón dos búmetros, do trípode e dos códigos de tempo; ese sitio confortable onde nós os xornalistas temos en fronte a unha persoa á que lle podemos preguntar case todo o que nos pete...
Agora Cristina está do outro lado, fronte ó obxectivo e o piloto vermello, onde nunca quixo estar. Agora tamén nos doe máis a nós facer estas entrevistas, onde hai unha compañeira, onde recoñecemos como ós nosos compañeiros e eses ollos bonitos que cada día se tornan máis opacos e máis mates.
Por iso agradecemos tamén o seu esforzo e a súa comprensión.Galicia, España e o mundo queren saber cómo están os(nosos) mariñeiros do Alakrana, ata onde chega a trazabilidade pra que eu poda botar unha lata de atún na ensalada ou nun salpicón.
É preciso mandar ós nosos homes a loitar cos elementos? Con eses elementos que xa soio debían pertencen á literatura de aventuras e ás grandes producións de debuxos animados, ou de cinema... Non hai forzas internacionais que protexan a seguridade dos homes do mar?
Temos que mandar alá a porteiros de discotecas, a prosegures, ou Rambos? É iso o que di a nosa ministra? Cantos homes perdeu Galicia en Afaganistán ou Irak?
Grazas, Cristina!!!

Un novo anel

Atopou aquel vello anel de plástico nun restaurante vexetariano do barrio. Estaba alí ciscado nun recuncho como un talismán poderoso. Co seu plástico mate, co seu plateado xa enferruxado... pero era unha peza deliciosa; deulle sorte, parecía a esmeralda do Titanic, un anel da sorte e así foi. Dáballe pena desfacerse del, pero debía rular pra que a sorte, a fortuna circulase...

Pasado de moda

Son cousas vellas e pasadas de moda.
Coherencia, ética, solidariedade.
Son cousas de agora e de sempre:
egoísmo, individualismo, posibilismo.

Os donos da ría de Vigo

¿De quen é a ría de Vigo? De todos nós os vigueses ou de Marina Dávila Sport, do Club de Mar de Canido, de Punta Lagoa (Pescanova) ou de Marina Atlántica en Cangas.
Non é noso o noso mar? ou é do Club Naútico, de Ubaldino de Caixanova ou de calquera que o tome pola forza .
Son os caquiques dunha ría que é de todos; comezaron invadindo o litoral e facéndose propietarios da auga de todos, así paseniño en silencio, sen que ninguén fixese nada, sen que ninguén llelo impedise....
Acabarán invadindo a ría e facendo un inmenso peirao que nos una coas Cíes vía asfalto.