Gondomar II

Un promotor próximo á Esquerda Galega, man dereita do exconcelleiro de Urbanismo de Vigo, Suso Costas acude cun micro de garavata e cámara botón á cafetería do Hotel Galicia cun sobre cheo de billetes seriados.
É o primeiro pagamento para que saia adiante unha urbanización gondomareña chamada "A Pousa". É un suborno esixido con reiteración polo concelleiro de cultura, coa conformidade do de urbanismo e coa ignorancia? do alcalde do PP Carlos Silva.
Son as cousas que pasan en moitos concellos de Galicia. A investigación da fiscalía paralizou en Gondomar unha urbanización na que se ía instalar un Mercadona e un Lidl. Un parque comercial.
Por fin temos constancia sonora de cómo se moven os fíos.
-Álex me dixo que te pedira 60, que ti me ías dar 40, así que o deixamos en 35 para que eu non quede mal. 10 para aprobación inicial co PXOM, 10 coa provisional e 15 coa definitiva. ( Manda carallo!).
Así se moven as engranaxes na sombra, así esán os promotores fartos, aburridos e quebrados. Así tardan tantos anos e ir para adiante os proxectos que ata cambian de nome varias veces: Continente, Carrefour.
Así as empresas teñen que introducir nos seus plans de viabilidade os cartos para o concelleiro... Así nos vai, sen Ikea, cos proxectos retrasados mil anos mentres os chalets, os barcos, ou as propiedades dos exalcaldes medran e medran. Hai que tiña un aparamento en Patos e agora ten un chalet no alto de Baiona.
Son como a mafia ou a camorra que estrangulan a economía do sur de Italia, porque as empresas lles daría para fabricar e para pagar empregados, pero creban porque teñen que pagar tamén á camorra e eses son cartos improdutivos.
Eles debuxan o solo con secretismo, eles comunican ós seus amigos que leiras hai que mercar porque van ser recualificadas,eles obterán os cartos para que eses proxectos cheguen á súa fin. Eles mercarán ó do PSOE, ó independente, ó escindido ou á nai que os pariu. Aquí hai cartos para todos, "aquí todos mollan". Mesmo para mercar o voto estranxeiro que garanta o noso "status quo" que sigamos sendo nós os que controlemos o bisnes, os que xestionemos a pedra angular e tódalas pedras, tódolos ladrillos.
Sinto noxo, danme arcadas. O alcalde non sabía nada, o partido non sabía nada?

Gondomar

- Ola Borja; son Mosquera.Temos que falar, temos que quedar axiña, hai que falar de cómo concretar iso....

-Estou con xente non podo falar.

-Ola Borja, son Mosquera; hai que falar. Nós non imos levar iso a pleno que lles beneficia a eles así sen máis. E ter que agardar ata o próximo pleno.

- Se hai que pagar se paga e xa está (Tucho).

- Penséi que me rebaixaran a edificabilidade para pedirme máis (Tucho).

- Manteno fóra (Alex).

-Vale tanto pagamos e punto...

- Imos ver se extendemos ó acordo ó PSOE e ós escindidos do PSOE.

- Penso que non é boa idea. Ó mellor por meter ó PSOE perdemos ós outros que son os que realmente nos apoian.

- Aquí de mollar, mollamos todos....

- Quere trinta e xa está.

Son algunhas das perlas escoitadas no xuizo do caso Gondomar. Un promotor provisto

A montaña máxica do Caurel

Soubou Uxío recrear as montañas no papel,
soubo Uxío darlle vida as fervenzas, as rochas e os regatos con sinestesias
e aliteracións.
Soubo Uxío facer literatura coa música do vento, o son das árbores, o silencio dos fiunchos e dos fentos.
Soubo Uxío facer da nosa natureza un bosque animista onde medran os libros. Un bosque que como todos en Galicia, moitos galegos están prestos a queimar.

Dereitos de autor na U. de Vigo

Vou case tres veces á semana a un pequeno e coqueto establecemnento do centro de Vigo onde me atende case sempre unha atenta dependenta, que non sei por qué un día me dixo que era case doutora ou doutora, non lembro ben dunha carreira de ciencias.
Pasou case tres anos subindo ó CUVI ás catro da mañá, sorteando a néboa no inverno e os cabalos en verán, coido que ata tiña chave propia porque desas horas non hai bedel que che abra a facultade.
Anos de estudo, avance e laboratorio, anos de madrugóns de de vivir dos cartos de teus pais; e para qué ?para acabar nunha tenda ( ben coqueta e ben chic) pero de dependenta e para que parte dos datos da túa tese ou dos apuntamentos que ti tiñas para facela os empregue unha profesora da túa facultade para facer un traballo.Sen citarte sequera, claro! Co ben que lle viría ademais da tese, ter unha publicación científica de cara a obter puntos nunha oposición. Pero para que deslucir a súa investigación (pensa a catedrática) citando a todos os autores dos datos que roubou?
Isto é moi común, repítese no tempo, repítese en universidades, empresas e traballos. Pero isto non debería ser así pensa a miña amiga, mentres pasa a úlima fregona, antes de pechar o local.

Colexios e colexios

Hoxe estiven no Colexio Público de Panxón por un problema de acoso por internet, a través do messenger.
O extorsionador esixíalles cartos ós cativos, e amenazábaos de morte aínda que eles non pensaron que ían ser asasinados.
O titor e a dirección do colexio avisaron ós pais e recomendáronlles vivamente que denunciaran o caso para tentar descubrfi-lo autor, penalizalo e atalla-la situación. Os resultados foron rápidos: hai dous días o acosador que enviaba correos desde antes de Semana Santa quedou neutralizado. Axiña se saberá quen foi. Disque puido ser un cativo porque manexaba fotos e información de dentro do colexio.
Detéñome no caso porque a dirección do cole en vez de ocultaro ou negalo:informa ós pais, animalos a actuar e PENSA EN PRIMEIRO LUGAR NOS DEREITOS E NO BENESTAR DOS CATIVOS.
É un comportamento que se me fai raro e extrano, a maioría dos colexios que foron noticia nos últimos tempos cando xorde un caso destas características agochano, e pechan filas coa persoa que o ocasiona para que non trascenda. Son os terribles casos de pederastia nas Calasancias, nos Maristas ou o do cura de Baredo hai anos.
Antes que tapar,negar, ou protexer o nome d colexio, está a protección dos nenos.
Un caso como estes pode ocorrer en calquera centro: un tolo, un psicópata un pederasta pode xurdir en calquera entorno. O que varía son as actitudes das direccións dos centros.Uns agochan, pechan filas e crean altos muros que desprotexen ós indefensos para preserva-la fama dos colexios. Outros como o CEIP de Panxón dan a cara, defenden ós nenos e animan ó pais a emprender accións legais para que remate a situación aínda que iso poda menoscabar a imaxe do colexio.
Se eu tivera un fillo gustaríame que tivese a sorte de estudar nun sitio así: onde a prioridade son eles, os feitos investíganse desde o día un, e me animasen a emprender accións que evitaran que o suceso se repetise e propiciaran o seu remate.
E é un sinxelo colexio público de Panxón, construido por Palacios e herdeiro da vella tradición do Colexio dos Orfos do Mar do Instituto Social da Mariña. Un centro no que dan clase entroutros Alfonso Álvarez Cáccamo e dirixe Alejandro Rouco.
Eles danlle mil voltas a moitos colexios privados que campan da boa educación que ofrecen e só tapan,"ningunean" e esquecen ás vítimas para protexer o nome do colexio, do cura ou do profe de mates.

Allways Vigo

Poderían ter elixido calquer outra praia do mundo, pero elixiron a nosa: Rodas nas Illas Cíes.
Tiña a tiro fotográfico calquera lugar do mundo e boa parte do universo, pero elixiu fotografar a nosa ría. Por algo será, non?

O noso amigo invisible

Todos temos un; é un ser eminentemente práctico, versátil. El nos informa de primeira man, el fai todas esas cousas que nós nunca fariamos.El cóntanos todas esas anécdotas inconfesables para que sigan "rulando" iso sí sempre con protagonista anónimo.
El entrou coa tarxeta do SERGAS en tódolos museos de Europa, el deixoulle a pagar ó avogado 600 ou 3.000 euros porque lle parecía excesivo o que lle cobraba.El pasou polo seu irmán pequeno, ou dixo que era o da limpeza cando non lle interesaba respostar a unha chamada.El cambiou o seu nome na internet. El asiste abraiado a capítulos reais de Sex in the city ou in the Falperra. Oh, o noso amigo invisible, qué faríamos nós sen el?