A volta ó cole

Eu non teño fillos , pero non me parece nin medio normal o que pasa nos colexios . Unha ou dúas semanas de adaptación para os máis cativos.
Deberes que os nenos non son quen de facer: pintar unha cabaza do Samaín con 3 anos, facer un mural sobre o outono ou un boneco de nadal.
Animar ós pais a facer un baile de fin de curso e mil movidas máis.
Pero para min o "megaculmen" é a moda esa da mascota de clase. A cada neno tócalle levala a casa unha fin de semana, coidala, facerlle fotos, e levala a sitios onde non estivera. Supoño que a mascota terá unha biografía, un story board ou mesmo un biopic, para que os pais saiban onde estivo o boneco e non repitan actividade.
E non perdela claro. Podes perder a mochila do teu fillo, a cazadora, os tenis, pero non o boneco. Paréceme demencial. Sei de tres colexios privados onde o fan. Se tes tres ou catro fillos, igual te coinciden dous bonecos nunha semana, ou tes catro fins de semana hipotecadas por cada boneco. A verdade para min é alucinante e non sei qué cabeza enferma puido idear isto ou en qué manual de pedagoxía " indie" pode aparecer.
Pero realmente estou abraiada de vez. A coidar dos catro nenos e dos catro bonecos! Demencial! E logo os pais protestan polos deberes!!😥😥

Un día típicamente vigués

Aquí na rúa Urzáiz de Vigo,nunha desas poucas cafeterías afterhours , non stop; aquí non se ven eses billetes verdes que ve voar Botín, nin os "brotes verdes" que ve Montoro.Aquí todo é máis de cine español,dese que a moitos nos gusta. Aquí todo é máis de uralita, formica e sintasol, con esas historias de barrio, que tamén se escoitan no metro e no vitrasa. É neses espazos onde desenvolve a súa vida a deliciosa xente normal; esa que chama ás cousas polo seu nome e que sabe que só o traballo non-stop, a solidariedade e a capacidade de aguante nos poden salvar. Aquí, trala barra, escóitase chorar un bebé, é a neta da camareira que pasa aquí algunas mañás. Entre o almacén e a barra o bebé pasa os seus primeiros meses de vida. "Arrolado" polo suave son do tintineo da louza e do clic, clic das culleriñas de café. Son xente que se conmove cando ven mallar a paus a estudantes de quince? anos que aspiran a estudar una carreira aínda que os seus pais non teñan cartos. Porque aquí en Vigo, aquí si, baixo os adoquíns si está a praia, e parece que hai xente interesada en buscala. Enfín un día típicamente vigués...

Onde metemos os nosos fillos?

O Colexio Santa Cristina de Vigo despois de dous meses de bochornoso silencio sobre un caso que revolveu o país todo decidiu falar hoxe. Os pais dun neno de dez anos denuncian un acoso escolar que tivo como resultado máis grave unha fisura de pene tras unha patada. A directora do colexio non colle o teléfono para precisar ou desmentir. Nos xulgados agóchase e non dá a cara nunca.Hoxe tampouco vímo-lo seu rostro. Para dar unha rolda de prensa na que básicamente se leu un comunicado envía dous avogados e un secretario da patronal dos centros de ensino privado. Unha persoa que xestiona os estudos dos nosos fillos que probablemente dá clases non sabe explicar cando, como e por que se actuou neste caso se se fixo. Por que se agocha? Tan difícil é explicar qué pasou. A verdade é que eu non teño fillos pero gustaríame moi pouco que estivesen nun centro que tan mal se sabe explicar.

O gran bisnes dos colexios privados "concertados". Un exemplo en Vigo.

Hai un colexio en Vigo, seguro que hai máis,que duns anos acó obriga ós pais a adquirir o uniforme mo centro.É un cole privado concertado dun barrio do centro; que se converteu daquela nun cole de nenos lambidiños co seu ecudo na peteira, nas lapelas do polo, no pantalón e case case no chándal.
Pero é que ademais desde ese ano ese uniforme copiado dos cativos do Internado ( hai canto dano fai a televisión) só se pode adquirir no colexio. Viva a liberdade! En vez de pasa-lo modelo a varios establecementos téxtiles o centro OBRIGA ós pais a mercalo no colexio polo dobre de cartos que vale na rúa.
Mentres arrecende nas casas a forro transparente a libro novo ( pagados polos pais des que chegou Feijóo)moitos pais botan contas. E tíranse dos pelos en silencio. O polo valíame a terceira parte n Decathlón, o pantalón podíao comprar no Alcampo ou na feira pola metade. O xerséi haino en Zara pola cuarta parte ou podía herda-lo dun curmán...
Pero non hai alguén que seica ten un só fillo, ou moitos cartos ou moi pouca vergoña, para que en plena crise nun colexio de barrio de clase media, alguén decida onde debemos merca-los uniformes dos nosos fillos e canto debemos pagar por eles. Eu non sei se a esta xente lle sobran cartos, pero non vergoña. E que fai a Asociación de Pais? Cala e outorga.Se cadra nas ANPAS hai tamén un caldo de cultivo de carallo de lambecús da dirección do centro que nada fixeron por defende-los intereses dos pais, dos cativos e se cadra tamén nos establecementos téxtiles ós que esta xentalla lles fai competencia desleal.

Colexios e colexios

Hoxe estiven no Colexio Público de Panxón por un problema de acoso por internet, a través do messenger.
O extorsionador esixíalles cartos ós cativos, e amenazábaos de morte aínda que eles non pensaron que ían ser asasinados.
O titor e a dirección do colexio avisaron ós pais e recomendáronlles vivamente que denunciaran o caso para tentar descubrfi-lo autor, penalizalo e atalla-la situación. Os resultados foron rápidos: hai dous días o acosador que enviaba correos desde antes de Semana Santa quedou neutralizado. Axiña se saberá quen foi. Disque puido ser un cativo porque manexaba fotos e información de dentro do colexio.
Detéñome no caso porque a dirección do cole en vez de ocultaro ou negalo:informa ós pais, animalos a actuar e PENSA EN PRIMEIRO LUGAR NOS DEREITOS E NO BENESTAR DOS CATIVOS.
É un comportamento que se me fai raro e extrano, a maioría dos colexios que foron noticia nos últimos tempos cando xorde un caso destas características agochano, e pechan filas coa persoa que o ocasiona para que non trascenda. Son os terribles casos de pederastia nas Calasancias, nos Maristas ou o do cura de Baredo hai anos.
Antes que tapar,negar, ou protexer o nome d colexio, está a protección dos nenos.
Un caso como estes pode ocorrer en calquera centro: un tolo, un psicópata un pederasta pode xurdir en calquera entorno. O que varía son as actitudes das direccións dos centros.Uns agochan, pechan filas e crean altos muros que desprotexen ós indefensos para preserva-la fama dos colexios. Outros como o CEIP de Panxón dan a cara, defenden ós nenos e animan ó pais a emprender accións legais para que remate a situación aínda que iso poda menoscabar a imaxe do colexio.
Se eu tivera un fillo gustaríame que tivese a sorte de estudar nun sitio así: onde a prioridade son eles, os feitos investíganse desde o día un, e me animasen a emprender accións que evitaran que o suceso se repetise e propiciaran o seu remate.
E é un sinxelo colexio público de Panxón, construido por Palacios e herdeiro da vella tradición do Colexio dos Orfos do Mar do Instituto Social da Mariña. Un centro no que dan clase entroutros Alfonso Álvarez Cáccamo e dirixe Alejandro Rouco.
Eles danlle mil voltas a moitos colexios privados que campan da boa educación que ofrecen e só tapan,"ningunean" e esquecen ás vítimas para protexer o nome do colexio, do cura ou do profe de mates.

Tu quoque Brute fili mi

Antía Cal fundou a Escola Rosalía Castro, infundiulle o seu espírito e investiu alí os seus cartos cando tiña ben poucos. Isaac Díaz Pardo rescatou do esquecemento e recuperou a vella Sargadelos e deulle pulo ó IGI. Quén son Santiago Sineiro ou Segismundo García? Ninguén os coñece. Non lles dá vergoña quererse facer con empresas e institucións saídas do corazón e de certas personalidades irrepetibles.
Pasou o mesmo co BNG de Beiras, ós que el criou, educou ou mimou, afastárono da dirección do partido.
Non se decatan de que botan ó lixo a persoas que forman parte da esencia das empresas que fundaron. Son pobres mediocres que tentan facerse co control das obras inxentes que o xenio creador de outros soubo dar á luz....
Conspiran e traizoan ás persoas que lles deron acubillo e que apostaron por eles, ós seus pais culturais ou empresariais ou políticos.
Ante o abraio de quen os tivo no berce: "tu quoque Brute fili mi"