Xornalistas na trincheira.... política

Non me gustan os xornalistas con carnet, non me prestan.Repiten o discurso dos seus políticos de cabeceira, móvense ó son do himno do seu partido, levan a ascua á súa sardiña.Miran todo da cor do seu carnet. Gozan e sofren cos seus candidatos, gaban os seus logros e deslucen os dos demais.
Pero están moi de moda e son moi útiles para o poder. Agora os políticos xa non van ós debates, mandan ó seu avatar xornalístico e xa está. Eles falan mellor, son máis entretidos, máis áxiles e máis dinámicos, nótase que non pisan alfombra nin coche oficial. Toman café ó noso carón, fan a compra e siguen bañándose en praias masificadas, coñecen o mundo que nos rodea a todos.
Pero os avatares xornalísticos están en alza: nos almorzos de TVE, na Noria, nas mañás de Telecinco ou no Hai debate ou Foro aberto. Unhas veces predican- predicando e outras predican contestando, usurpando a voz política que nós deberiamos escoitar. Xa van sen caretas. Nos programas colócanse os de dereitas dunha banda e os de esquerdas enfronte.Tamén hai debates no que só levan a un de esquerdas para que sexa abaneado sen control polos dummies do PP. E mesmo xa na última escala da degradación. Hai debates, sen debate, nos que todos pensan igual.
Moito lles gustan ós políticos estes vasalos da palabra, que oh casualidade comparten toda a ideoloxía dos seus mentores e os pasos políticos que van dando. Qué casualidade, qué sinerxia, qué simbiose....!
Son políticos ou son xornalistas? Teñen un cerebro propio? Venden a súa voz, a súa pluma e a súa opinión?
Se cadra é por iso que nalgún medio da órbita pública cadaquén quere meter ós seus, miran con lupa o ano no que entran, o ano no que saen. Se é dos teus ou é dos meus, e mesmo queren a toda costa reparti-la tarta dunhas oposicións para seguir tendo soldados empotrados en tódalas trincheiras.
O de menos é quen quede nas gavias....

O meu colexio

O meu colexio, o colexio do meu barrio; alí aprendín moitas cousas. Pero hai duas que non esquezo. No meu colexio ensináronme a non mentir, pero ademais na miña escola os profes castigaban máis ó que se chivaba que ó que cometía a falcatruada.
Mágoa que logo estas cousas de pouco sirvan na vida.

Gondomar III

E así estragan a nosa paisaxe e enchen os seus petos nun eterno retorno. Agora di o avogado do Álex que accións como esta da fiscalía son a causa da parálise da construción. (Manda carallo).
A punta do iceberg que puidemos ver no caso Gondomar é só a cabeza do gran xeo que ten uns inmensos alicerces que non vemos pero intuímos. Por qué non se lexisla cárcere para esta xentalla, por qué non se prohíben as recualificacións. Por qué o planeamento non é claro, contundente, diáfano, invariable durante anos. Por qué non se lexisla para que os cartos revirtan no propietario da terra aquel que herdou o terreo onde seu pai prantou pereiras e o seu avó vides? Por qué se beneficia a quen paga, ás persoas próximas ós políticos ou os "olleadores de solo".
Esta é a "Cousa Nosa". O noso territorio xestiónase desde a lei do silencio, os pagos baixo corda, e os planeamentos aberrantes a cambio de cartos.
Ás veces as bromas do destino ou as "putadas políticas" fan que un promotor pague ou faga unha contraprestación a cambio dunha edificabilidade e logo non chegue nunca a construir o que lle prometeron. Pasa iso no endiañado urbanismo vigués, onde o PXOM de Toba, Castrillo e o PP tirou ó monte a Pérez Mariño. Isto pasoulle a Karpin que pagou o novo Cluny e quedou cun vello colexio de uso escolar. Isto pasa en Madrid cando Esperanza Aguirre gabea a ata a presidencia da comunidade subida nun ladrillo que financiou a Tamayo e a Sáez.
Longa Vida ó fiscal Aladro!!!

Gondomar II

Un promotor próximo á Esquerda Galega, man dereita do exconcelleiro de Urbanismo de Vigo, Suso Costas acude cun micro de garavata e cámara botón á cafetería do Hotel Galicia cun sobre cheo de billetes seriados.
É o primeiro pagamento para que saia adiante unha urbanización gondomareña chamada "A Pousa". É un suborno esixido con reiteración polo concelleiro de cultura, coa conformidade do de urbanismo e coa ignorancia? do alcalde do PP Carlos Silva.
Son as cousas que pasan en moitos concellos de Galicia. A investigación da fiscalía paralizou en Gondomar unha urbanización na que se ía instalar un Mercadona e un Lidl. Un parque comercial.
Por fin temos constancia sonora de cómo se moven os fíos.
-Álex me dixo que te pedira 60, que ti me ías dar 40, así que o deixamos en 35 para que eu non quede mal. 10 para aprobación inicial co PXOM, 10 coa provisional e 15 coa definitiva. ( Manda carallo!).
Así se moven as engranaxes na sombra, así esán os promotores fartos, aburridos e quebrados. Así tardan tantos anos e ir para adiante os proxectos que ata cambian de nome varias veces: Continente, Carrefour.
Así as empresas teñen que introducir nos seus plans de viabilidade os cartos para o concelleiro... Así nos vai, sen Ikea, cos proxectos retrasados mil anos mentres os chalets, os barcos, ou as propiedades dos exalcaldes medran e medran. Hai que tiña un aparamento en Patos e agora ten un chalet no alto de Baiona.
Son como a mafia ou a camorra que estrangulan a economía do sur de Italia, porque as empresas lles daría para fabricar e para pagar empregados, pero creban porque teñen que pagar tamén á camorra e eses son cartos improdutivos.
Eles debuxan o solo con secretismo, eles comunican ós seus amigos que leiras hai que mercar porque van ser recualificadas,eles obterán os cartos para que eses proxectos cheguen á súa fin. Eles mercarán ó do PSOE, ó independente, ó escindido ou á nai que os pariu. Aquí hai cartos para todos, "aquí todos mollan". Mesmo para mercar o voto estranxeiro que garanta o noso "status quo" que sigamos sendo nós os que controlemos o bisnes, os que xestionemos a pedra angular e tódalas pedras, tódolos ladrillos.
Sinto noxo, danme arcadas. O alcalde non sabía nada, o partido non sabía nada?

Gondomar

- Ola Borja; son Mosquera.Temos que falar, temos que quedar axiña, hai que falar de cómo concretar iso....

-Estou con xente non podo falar.

-Ola Borja, son Mosquera; hai que falar. Nós non imos levar iso a pleno que lles beneficia a eles así sen máis. E ter que agardar ata o próximo pleno.

- Se hai que pagar se paga e xa está (Tucho).

- Penséi que me rebaixaran a edificabilidade para pedirme máis (Tucho).

- Manteno fóra (Alex).

-Vale tanto pagamos e punto...

- Imos ver se extendemos ó acordo ó PSOE e ós escindidos do PSOE.

- Penso que non é boa idea. Ó mellor por meter ó PSOE perdemos ós outros que son os que realmente nos apoian.

- Aquí de mollar, mollamos todos....

- Quere trinta e xa está.

Son algunhas das perlas escoitadas no xuizo do caso Gondomar. Un promotor provisto

A montaña máxica do Caurel

Soubou Uxío recrear as montañas no papel,
soubo Uxío darlle vida as fervenzas, as rochas e os regatos con sinestesias
e aliteracións.
Soubo Uxío facer literatura coa música do vento, o son das árbores, o silencio dos fiunchos e dos fentos.
Soubo Uxío facer da nosa natureza un bosque animista onde medran os libros. Un bosque que como todos en Galicia, moitos galegos están prestos a queimar.

Dereitos de autor na U. de Vigo

Vou case tres veces á semana a un pequeno e coqueto establecemnento do centro de Vigo onde me atende case sempre unha atenta dependenta, que non sei por qué un día me dixo que era case doutora ou doutora, non lembro ben dunha carreira de ciencias.
Pasou case tres anos subindo ó CUVI ás catro da mañá, sorteando a néboa no inverno e os cabalos en verán, coido que ata tiña chave propia porque desas horas non hai bedel que che abra a facultade.
Anos de estudo, avance e laboratorio, anos de madrugóns de de vivir dos cartos de teus pais; e para qué ?para acabar nunha tenda ( ben coqueta e ben chic) pero de dependenta e para que parte dos datos da túa tese ou dos apuntamentos que ti tiñas para facela os empregue unha profesora da túa facultade para facer un traballo.Sen citarte sequera, claro! Co ben que lle viría ademais da tese, ter unha publicación científica de cara a obter puntos nunha oposición. Pero para que deslucir a súa investigación (pensa a catedrática) citando a todos os autores dos datos que roubou?
Isto é moi común, repítese no tempo, repítese en universidades, empresas e traballos. Pero isto non debería ser así pensa a miña amiga, mentres pasa a úlima fregona, antes de pechar o local.