As costuras do tempo en Vigo

Aínda permanece nos andeis das novidades e dos betsellers: "O tempo entre costuras". É unha agradable e cosmopolita novela ambientada entre Marrocos, Madrid e Bos Aires entroutros lugares...
"O tempo entre costuras" dacabalo entre a ficción e a realidade recupera unha figura da historia de España, no seu lado máis mundano e superficial.
Falamos de Juan Luis Beigbeder, ministro de Franco, cuxa filla María Beigbeder Febriani pasaba longas temporadas en Vigo, nun piso que tiña nas proximidades da rúa Areal e García Barbón.

A musa de Lois

Todos falan do rechamante que é dedica-lo día das letras a un home novo, case, case contemporáneo de nós de non estar morto. Falan seus irmáns, fala a súa nai e case poderían facelo os seus sobriños. Pero a máis interesante do contorno de Lois é se cadra a súa musa Piedade Cabo. En segundo ou terceiro plano, estes días podemos en contadas ocasións escoita-lo eterno rouquén da súa voz.
Foi Piti Cabo, a noiva eterna, a compañeira constante e tamén a musa,de voz crebada e melodiosa.A Dulcinea, a Zenobia e as demais.
Piti Cabo vive e viviu con sinxeleza se-la musa dun xenio. Como na súa vida cotiá, nos malos tempos logo da excedencia na TVG, onde tanto lle custou recuperar un oco, non como a outros que entran e saen cada tres anos, protexidos polo seu vencello político e sindical. Tamén houbo bos tempos. Supoño que os primeiros anos ou a presentación de "Planeta Cine" co bipartito que por fin achegou ás nosas pantallas un rostro agradable e vivido, unha entonación autóctona e unha muller total; á marxe dos escotes e da dicción madrileño-andaluza doutras presentadoras da TVG.
Poucas veces téño Falado con Piedade Cabo, unha cando dirixía ou editaba os telexornais da fin de semana hai dezaseis anos e outra un par de anos despois nun sitio de menor proxección. Estaba contenta esta segunda vez, díxome en baixiño, "para que non me escoiten e me cambien". Piti Cabo é agradable no trato, é comprensiva cos que empezan. E eu que vou dicir, xa que non coñecín a Lois, faime moita ilusión ser contemporánea da súa musa.

Te jodes

Te jodes, díxome.Foi a súa comprensiva resposta. Aludía con esa socorrida frase a un hipotético dereito que outra persoa exercera e que lle prexudicaba. Non se quixo poñer en ningún momento na súa pel. Non era a primeira vez que ocorría algo así. Xa lle pedira a súa axuda noutras ocasións e a resposta sempre fora parecida. Un sorriso cínico, un silencio, unha actitude ambigua e mesmo hostil. Sempre había algo mellor que facer que escoitar ou intentar comprender.
Te jodes, repetía sen descanso. O mellor de todo foi que aquela frase pouco lle sorprendeu.Había ben de tempo que non agardaba nada del. Nin sequera aquela crueldade e aquela mala hostia.

Cousas que non saen en prensa II

A rúa aínda arrecendí a Ajax Pino ás doce da mañá cando os axentes da científica chegaron a coloca-las súas pirámides numeradas no lugar onde estivera o cadáver. Os axentes non daban creto, como podía haber xente que non vía CSI ou aínda que fose o Comisario ou no peor dos casos os informativos da galego.
A médica levara ó suicida ó box, aínda que non fora quen de reanimalo na rúa. Deulle pena ver aquel corpo sen vida alí nunha rúa tan céntrica, sobre todo cando deu en chover.Sabe Deus cando chegaría a xuíza, así que pobre home, imos ter compaixón e imos leva-lo cadáver a un box.
Aquel día parecía que estaban de garda Pepe Gotera e Otilio, porque alguén tamén decidiu mandar ás da limpeza a frega-los restos de sangue.Os axentes non sabían se detelos a todos ou clausurarlle-lo hospital.

"Cuando zarpa el amor"

Ocorre cada tres días nunha das bibliotecas máis senlleiras deste país.Alí entre pedras de máis de cincocentos anos e ante o abraio do Arcebispo Fonseca que se cadra un día resucita da impresión.
Pero disque o amor non ten idade e probablemente non haxa lugar onde non se poda desenvolver.
E abofé que si, que naquel claustro centenario rodeados de incunables, enciclopedias e poesía medieval é un lugar para querer, para quererse...
E así ocorre cada luns, cada mércores, cada xoves.Son se cadra os días que non hai feira na bisbarra do Sar.
Os seus bicos húmidos e sonoros espertan os lectores de xornais e investigadores. Debruzados sobre sillares centenarios, saloucan, brincan e enredan Carme e o seu o amor. E como os paxaros en primavera, cos seus bicos sonoros, ora palatais, ora fricativos abraian na sala de lectura.
Alí onde acode Diego Ameixeiras a se documentar, onde escribe o tradutor ó inglés de Manolo Rivas ou Paco Rodríguez ou Malores Villanueva; alí a mellor novela aínda está por escribir.
É este un bo lugar para se agochar. Hai xente que non te vai buscar/atopar nunca nunha biblioteca ou nun museo. Por iso a idea é tan boa.
Pena desta novela cun final tráxico digno de Saura:" Baño de sangre" ou "Divorcio xitano" ou "Amor caló".
E como esta idea se estenda se cadra é a fin do motel Caribe ou do Holiday que dan acubillo a tantas parellas mentres as súas mulleres e os seus homes agardan por eles na casa....

A tenda de Cris

Aínda non tedes nada que levar á voda de Kate Middleton? Estades fart@s das camisas brancas de Stradivarius, dos pantalóns culibaixos de Zara e das camisetas de Mango que non dan cuberto o embigo?
Hai anos que deixámo-lo colexio e aínda seguimos indo de uniforme. Vestimos como deciden os cool hunter de Zara ou de H & M. Por iso non tedes excusa para visitardes a tenda de Cris en Salvaterra. Roupa vivida de tódolos tempos, roupa de segunda man, allea á dictadura do mercado.Unha boa excusa para achegarse a Salvaterra, a vila das murallas.
REIVENTA, a tenda de Cris abre este venres ás 22.30 en Salvaterra, na rúa Príncipe de Viana no centro, cun concerto de jazz e barra libre de sangría.
Ademais de roupa, bisutería de autor e complementos hai instrumentos e produtos musicais. Todo busca unha segunda vida, todo é parte dunha filosofía de volver usar para non devora-lo pouco planeta que nos queda; xa sabedes o consumismo is out....

Millenium I en Luou

Pasaron moitos anos ata que alguén descubriu o que pasou con Harriet, tamén pasaron quince para sabermos ou intuirmos que pasou en agosto de 2006 entre o Faro de Corrubedo, Compostela, Cotobade e Luou.
Quen é o culpable de que un sicópata como es poda andar solto por Galicia durante tres lustros? Unha pistola cargada en cada cuarto, un sprai paralizante tamén, gardadas as facturas de cal viva na caixa de caudais.
Unha familia que sofre impotente e un cadáver ou tres que xacen onde quizáis só saiba deus. E que carallo fallou para que este tío andara pola rúa coma se nada, pisara as mellores alfombras do país e campara prepotente coma se nada.
Así o jicho sorprendido estaba na semana pasada cando o detiveron, pero "se non me cacharon as outras veces, por que me han de cachar agora?".
Claro que non o tío este con tres cadáveres ás súas costas se cadra, tan campante que aínda ha de ir o típico xurado popular que o deixe ceibe....
E ás veces dan ganas de que nalgúns casos se lle poida aplicar a algún "jicho" destes unha droga desas que chaman da "verdá". Porque e se estamos ante o asasino múltiple que parece e o deixamos correr...
Non este sistema xudicial non me gusta, nin a min nin ós que estamos máis preto das vítimas que dos supostos culpables.