O gran bisnes dos colexios privados "concertados". Un exemplo en Vigo.

Hai un colexio en Vigo, seguro que hai máis,que duns anos acó obriga ós pais a adquirir o uniforme mo centro.É un cole privado concertado dun barrio do centro; que se converteu daquela nun cole de nenos lambidiños co seu ecudo na peteira, nas lapelas do polo, no pantalón e case case no chándal.
Pero é que ademais desde ese ano ese uniforme copiado dos cativos do Internado ( hai canto dano fai a televisión) só se pode adquirir no colexio. Viva a liberdade! En vez de pasa-lo modelo a varios establecementos téxtiles o centro OBRIGA ós pais a mercalo no colexio polo dobre de cartos que vale na rúa.
Mentres arrecende nas casas a forro transparente a libro novo ( pagados polos pais des que chegou Feijóo)moitos pais botan contas. E tíranse dos pelos en silencio. O polo valíame a terceira parte n Decathlón, o pantalón podíao comprar no Alcampo ou na feira pola metade. O xerséi haino en Zara pola cuarta parte ou podía herda-lo dun curmán...
Pero non hai alguén que seica ten un só fillo, ou moitos cartos ou moi pouca vergoña, para que en plena crise nun colexio de barrio de clase media, alguén decida onde debemos merca-los uniformes dos nosos fillos e canto debemos pagar por eles. Eu non sei se a esta xente lle sobran cartos, pero non vergoña. E que fai a Asociación de Pais? Cala e outorga.Se cadra nas ANPAS hai tamén un caldo de cultivo de carallo de lambecús da dirección do centro que nada fixeron por defende-los intereses dos pais, dos cativos e se cadra tamén nos establecementos téxtiles ós que esta xentalla lles fai competencia desleal.

Non me gustas

Non me gustan os silencios cando quedan tantas cousas por dicir. Non me gusta a xente que ensarilla, embrolla e lía e logo fai coma se nada.Non me gusta a xente que se cre superior.
Non me gusta a xente que usa calquera cousa, calquera persoa de peldaño, non me gustas ti.

Xente que non sabe sumar

Mon pasaba boa parte da súa xornada estudando, mentres no tempo libre facía sudokus. Sudokus para calcula-los puntos que precisaba para aprobar unha oposición.
Sumaba os puntos de experiencia cos de cada parte do exame e vendo as posibilidades que tiña de acadar por fin unha praza nas Bibliotecas da Universidade de Vigo entroutras. Así botaba o día.
Sempre botando contas, sempre quedando naquel posto, "no último da fila". No primeiro dos que quedaban sen praza.
E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha listaa dos que acadaban praza. E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha lista dos que acadaban praza.
Coa cautela que nos caracteriza a no-los galegos e o noso escepticismo endémico Mon quixo agardar a le-las listas definitivas. Aínda que no fondo, xa case no seu cerebro, amoblaba o seu novo piso de Ourense e gozaba da súa nova situación de funcionaria.
Por fin remataban as mañás de estudo e de academia. Era a fin da súa vida opositora de apuntamentos e lexilación. Pero velaí que os peores presaxios se cumpriron. Abriuse o prazo de reclamacións e alguén non fixera ben as contas. Esquecera cuantifica-la experiencia laboral doutra persoa.
Foi bonito ter unha praza de seu durante toda unha semana, foi bonito soñar; pero hai alguén na U de Vigo que nunca suma ben, porque non é a primeira vez que lle ocorre....

O vello verde

Parecía que xa non existían, pero si. O vello verde non dá feito. Pégalle a todo: á da limpeza,ata a da fiestra e ata a nós mesmas. Non respecta nada. Se non queredes topar co vello verde non vaiades os xoves ó Xancarajazz. O único lugar onde atopa profesionais que poden resolve-lo seu problema como el merece, pagando...

Fané K brava

Isto que conto disque seica ocorreu este verán na Praia de Figueiras nas Cíes, malchamada dos Alemáns .
Disque seica unha sereia pisou unha faneca e case morre como cando a Bela Durminte se picou coa "rueca" de fiar.
Contan que aquela serea ficou dorida de vez, mareouse e caeu no chan ante o abraio dos demais. Contan que o dedo apodreceu e houbo que aisla-la serea nun hospital vigués durante unha semana ou máis.
Houbo quen pensou que aquilo non fora unha faneca, senón o monstro do Lago Ness. O doutor House local decidiu que a doenza se debía a unha bacteria chamada Acinetobacter Baumanni que segundo vin medra moi ben sobre unha especie de alga ou xelatina que se chama agar MacConkey.
Invadidos por virus e bacterias a faneca quixo te-lo seu. O cogombro tenche o seu E-collie; a vaca tivo o seu mal, as galiñas viviron a gripe aviar, e o porco tamén tivo a súa. Por que a faneca ía ser menos? Tamén ten dereito, non si?
Como en tódolos contos a sereia sandou, pero non quixo facer declaracións.

Unha zorra no zoo

Dáballe noxo, moito noxo.O zoo cumpría corenta anos e o alcalde decidira mercar unha zorra para a gaiola máis grande.
Os nenos choraban de medo ó vela aí dentro; non lles gustaba. Pero a decisión estaba tomada. O alcalde decidírao sen consultar a ninguén, e a única que estaba contenta era a zorra.

O segredo do deán

O Deán axustouse a sotana, e tamén aquela vella faltriqueira na que solía leva-las chaves da cámara acorazada.
O groso do traballo estaba feito.
Deus así llo pedira. Tralo fracaso da visita do Papa para revitaliza-lo camiño de Santiago e o poder catedralicio de Santiago algo había que facer.
O roubo do Códice leváraos a primeira plana de tódolos telexornais e tódolos breaking news do mundo.
Si aquilo fora unha boa idea, con ou sen inspiración divina.Se ata parecía que o profeta Daniel sorría máis desde a súa cadeira de pedra alá no pórtico, estaba na Gloria.
E si o libro podía durmir en paz, alí dentro do arcón do Apóstolo, do cadaleito de prata de Sant Iago onde por certo non atopara nada.
O vello Deán xa podía morrer en paz; ou non? Tiña tantas cousas que confesar...