Capítulo Piloto

Dos produtores de "Matalobas", do equipo de "Mujeres ricas", dos guionistas de "Aquí no hay quien viva" e de "Betty la Fea" e "Tiburón 3" xorde "Perdidas nas Cíes" e un reality show, un programa de supervivencia en circunstancias adversas con tres protagonistas que traballan nunha empresa a piques de facer un ERE.
Son unha pija, unha maruja e unha choni e non é un chiste; a vida fai estraños compañeiros de cama e de illa.Son amigas daquela maneira, son amigas do feisbú.
A historia máis delirante da televisión universal, onde as reunións de empresa se fan no cuarto de baño, como en Ally McBeal.
A Maruja ten o bolso cheo de receitas de Dalsi e varias caixas de tranquimazín. A pija ten no bolso o catálogo de Tommy Hilfiger e o IPhone 8 co was app activado, e a choni ten catro camisetas engruñadas de Berska e un peite de cardar. Pasa o tempo axustándose as botas brancas de plástico coas que vai chegar ó peirao de Rodas.
Os problemas comezan xa no barco de Mar de Ons.A pija decide que non vai comezar a currar ata que tome café. A choni dille que ten que facelo porque lle manda ela e a Maruja sorri mentres bota man do bolso para coller unha pílula de tranquimazín. Bota de menos os cocidos que tomaba no Aqua Terrae, e pensa que axiña terá que volver ó 18 de xullo do Calvario a por máis pílulas. A Maruja chámalle 18 de xullo a tódolos ambulatorios de Vigo.
Ó chegar a Cíes a pija decátase de que non ten maquillaxe e que produción adquiriuno no Mercadona.Vaia merda! Eu non sei por que non o compran de Estée Lauder?
Ademais o café é de pota e o seu estómago só atura o Nespresso, inda por riba cortáronlle o pelo de máis, porque os de estilismo pensaron que así daría unha imaxe máis casual... puff, que vida máis dura!!
A Maruja e a Pija deciden contratar unha persoa para que pesque e recolla as algas da praia, pero acordan que xa non hai empregadas do fogar que traballan de tarde.

Continuará... ou non?

O gran bisnes dos colexios privados "concertados". Un exemplo en Vigo.

Hai un colexio en Vigo, seguro que hai máis,que duns anos acó obriga ós pais a adquirir o uniforme mo centro.É un cole privado concertado dun barrio do centro; que se converteu daquela nun cole de nenos lambidiños co seu ecudo na peteira, nas lapelas do polo, no pantalón e case case no chándal.
Pero é que ademais desde ese ano ese uniforme copiado dos cativos do Internado ( hai canto dano fai a televisión) só se pode adquirir no colexio. Viva a liberdade! En vez de pasa-lo modelo a varios establecementos téxtiles o centro OBRIGA ós pais a mercalo no colexio polo dobre de cartos que vale na rúa.
Mentres arrecende nas casas a forro transparente a libro novo ( pagados polos pais des que chegou Feijóo)moitos pais botan contas. E tíranse dos pelos en silencio. O polo valíame a terceira parte n Decathlón, o pantalón podíao comprar no Alcampo ou na feira pola metade. O xerséi haino en Zara pola cuarta parte ou podía herda-lo dun curmán...
Pero non hai alguén que seica ten un só fillo, ou moitos cartos ou moi pouca vergoña, para que en plena crise nun colexio de barrio de clase media, alguén decida onde debemos merca-los uniformes dos nosos fillos e canto debemos pagar por eles. Eu non sei se a esta xente lle sobran cartos, pero non vergoña. E que fai a Asociación de Pais? Cala e outorga.Se cadra nas ANPAS hai tamén un caldo de cultivo de carallo de lambecús da dirección do centro que nada fixeron por defende-los intereses dos pais, dos cativos e se cadra tamén nos establecementos téxtiles ós que esta xentalla lles fai competencia desleal.

Non me gustas

Non me gustan os silencios cando quedan tantas cousas por dicir. Non me gusta a xente que ensarilla, embrolla e lía e logo fai coma se nada.Non me gusta a xente que se cre superior.
Non me gusta a xente que usa calquera cousa, calquera persoa de peldaño, non me gustas ti.

Xente que non sabe sumar

Mon pasaba boa parte da súa xornada estudando, mentres no tempo libre facía sudokus. Sudokus para calcula-los puntos que precisaba para aprobar unha oposición.
Sumaba os puntos de experiencia cos de cada parte do exame e vendo as posibilidades que tiña de acadar por fin unha praza nas Bibliotecas da Universidade de Vigo entroutras. Así botaba o día.
Sempre botando contas, sempre quedando naquel posto, "no último da fila". No primeiro dos que quedaban sen praza.
E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha listaa dos que acadaban praza. E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha lista dos que acadaban praza.
Coa cautela que nos caracteriza a no-los galegos e o noso escepticismo endémico Mon quixo agardar a le-las listas definitivas. Aínda que no fondo, xa case no seu cerebro, amoblaba o seu novo piso de Ourense e gozaba da súa nova situación de funcionaria.
Por fin remataban as mañás de estudo e de academia. Era a fin da súa vida opositora de apuntamentos e lexilación. Pero velaí que os peores presaxios se cumpriron. Abriuse o prazo de reclamacións e alguén non fixera ben as contas. Esquecera cuantifica-la experiencia laboral doutra persoa.
Foi bonito ter unha praza de seu durante toda unha semana, foi bonito soñar; pero hai alguén na U de Vigo que nunca suma ben, porque non é a primeira vez que lle ocorre....

O vello verde

Parecía que xa non existían, pero si. O vello verde non dá feito. Pégalle a todo: á da limpeza,ata a da fiestra e ata a nós mesmas. Non respecta nada. Se non queredes topar co vello verde non vaiades os xoves ó Xancarajazz. O único lugar onde atopa profesionais que poden resolve-lo seu problema como el merece, pagando...

Fané K brava

Isto que conto disque seica ocorreu este verán na Praia de Figueiras nas Cíes, malchamada dos Alemáns .
Disque seica unha sereia pisou unha faneca e case morre como cando a Bela Durminte se picou coa "rueca" de fiar.
Contan que aquela serea ficou dorida de vez, mareouse e caeu no chan ante o abraio dos demais. Contan que o dedo apodreceu e houbo que aisla-la serea nun hospital vigués durante unha semana ou máis.
Houbo quen pensou que aquilo non fora unha faneca, senón o monstro do Lago Ness. O doutor House local decidiu que a doenza se debía a unha bacteria chamada Acinetobacter Baumanni que segundo vin medra moi ben sobre unha especie de alga ou xelatina que se chama agar MacConkey.
Invadidos por virus e bacterias a faneca quixo te-lo seu. O cogombro tenche o seu E-collie; a vaca tivo o seu mal, as galiñas viviron a gripe aviar, e o porco tamén tivo a súa. Por que a faneca ía ser menos? Tamén ten dereito, non si?
Como en tódolos contos a sereia sandou, pero non quixo facer declaracións.

Unha zorra no zoo

Dáballe noxo, moito noxo.O zoo cumpría corenta anos e o alcalde decidira mercar unha zorra para a gaiola máis grande.
Os nenos choraban de medo ó vela aí dentro; non lles gustaba. Pero a decisión estaba tomada. O alcalde decidírao sen consultar a ninguén, e a única que estaba contenta era a zorra.