Os puntos sobre as Cíes

Este é o último capítulo de "Perdidas nas Cíes". De momento. Íase chamar "Rotación e traslación", pero ó final non foi.
Choni axústase na súa casa de Beade uns pantalóns novos de vinilo comprados nas rebaixas de Berska, pero nos andeis de nova temporada. Maruja está desexando que chegue ó nadal para face-la cea de empresa e poder ir ó bingo. E Pija acaba de chegar de Londres e non dá feito. Choni pregúntalle se lle gustou e como é, pero Pija aturulla, di que Londres é Londres e que non se pode explicar con palabras. No fondo Pija sempre odiara a Choni, por hortera e por chachuna e por envexa, porque Pija aínda que sempre alardeaba de telo todo sempre andaba envexando o dos demais.
E iso que Pija non se decataba de que para Choni calquera persoa era un chanzo no que pisar e un peldaño para subir con aquelas botas brancas.
Pouco antes de abandona-la Illa o ambiente volvérase irrespirable entre aquelas tres. Foi cando Maruja decidiu que podían saír de copas para limar asperezas.Pero tampouco se puxeron dacordo, Maruja quería tomar un cup no bar do porto, Choni quería tomar champagne no bar do cámping e Pija quería tomar un Gin Tonic no outro peirao da illa,case acaban a hostias. Ó final como xa remataba a temporada e os barcos de Mar de Ons apenas ían ó arquipélago tiveron que brindar cunhas latas de Estrella Galicia.Que aquilo máis parecía un spot do Gadis que un fin de temporada!
A idea de volver á casa a Vigo tivéraa Choni, quería volver para saber que estaba pasando, sentíase responsable. Pero Maruja que estaba toda contenta nas Cíes, sen exercer de tal (de Maruja) dicíalle pasa de todo muller se xa nos enteraremos do que pasa pola radio... queda tranquila aquí tomando o cafeciño comigo....

Perdidas nas Cíes, capítulo 3; "Terra de lobas"

Logo do impasse da folga, e da proliferación de secuelas, esta serie tributo a "Mulleres desesperadas" chega ó seu terceiro capítulo. Sen spoilers, sen guión,sen director de arte e case e case sen escaleta.
No capítulo de hoxe Choni colle da fresqueira os poucos víveres que quedan para remata-la semana na illa e decide facer dúas tartas de queixo descremado ó director de programas que está a réxime.
As súas compañeiras mentres recollen croques da praia e deciden facer á grella unha faneca brava que atoparon na praia de Figueiras. A fame fixo adelgazar a Maruja que pensaba 90 quilos e agora non chega a 60.
A melancolía logo de tres semanas de aillamento apodérase das tres. Choni bota de menos os colos que lle daba o director de programas en Vigo,Maruja quere pedi-lo día libre para ve-la voda da Duquesa de Alba, pero como xa dixo que ía ó médico o día da folga para que non lle descontasen o salario, dálle pau coller tantos días pola cara, ou non?
E Pija, pobre Pija! pasa os días facéndose o Predictor ( gastou toda a asignación semanal neste produto farmacéutico) Soña con ese día no que o aparello se pon rosa, para colga-la foto no feisbú. Emulando a gran Arancha Benito que o fixera no plató de Crónicas Marcianas? Non lembra ben; a emoción dos últimos días tena bastante aturullada. Axiña pediría a baixa e logo a conciliación, sí, aquilo sí que era vida... daba igual vivir a 93 quilómetros do seu home e quince euros de peaxes....

Perdidas nas Cíes Seguinte Capítulo ( 1?, 2?)

En capítulos anteriores coñecimos a Pija, a Maruja e a Choni.Volvemos agora á illa logo dunha semana de adaptación. Na proba de hoxe a tríada debe subir ó faro das Cíes e pescar luras no Lago dos Nenos. A pija esvara porque levaba todas refociladas as chanclas de autobronceador de IsDin, e a Choni case queda chantada á altura do cámping porque se lle cravaron os tacóns das botas brancas na pista forestal.
É entón cando Maruja empeza a repeti-la súa frase favorita, o seu mantra: "Cóllete unha baixa, cóllete unha baixa... etc" Dillo sobre todo á Pija que lle cae mellor.
Aínda está a remata-lo verán nas Cíes e Pija bota de menos Baiona, lembra aqueles anos nos que tiña pelexas cos seus amigos porque non quería que ninguén a vise en Vigo no verán. Eu paso de quedar en Vigo a comer, eu no verán non saio de Baiona. E agora alí estaba nunha illa deserta, sen Nespresso e sen "chica" de servizo.Maruja tamén se lembra do moito que se aburría en Coruxo, o que mola é Baiona.
Choni estaba algo arrepentida de aceptar aquel reto de supervivencia. Antes de empeza-lo programa xa se pelearan pola compra; Choni quería investi-los 120 euros da compra en barriñas enerxéticas e froita, Pija quería mercar nécoras e percebes( que manda carallo, na illa podíanos extraer) e Maruja quería comprar verdura para facer Vichyssoise.
Logo á Pija déralle un ataque de ansiedade porque o segundo día quedaran sen cobertura á altura da cadeira da raíña e non puido chamar á "chica" para elixi-lo pixama que lle tiña que poñer ó neno. Pasou toda a noite en vela pensando se lle poría o de Pocoyó ou o de Bob Esponja. E ademais non puido chamar a papá. Ademais doíalle a cabeza porque pasara media hora pensando se puña os peep toes de cor "nude" ou tods vermellos.
Todo foi culpa da organización do programa, non lles deixaran levar máis que unha mochila. Que noxo, como os de Ryanair!!! Que paciencia hai que ter!
Pija segue agobiada porque quedou sen argumentos, non se lle ocorre nada e quere chamar ó seu redactor, pero malia o I Phone 8 non consigue atopa-la cobertura.
A Maruja di que está farta de tanto traballar aínda que nunca ninguén a viu facelo. Ademais entre o Farmatint e a salitre o pelo quedoulle totalmente queimado como se lle botara lixivia. Séntese como se fose Karmele Marchante ou Rosa Benito, o único pracer que lle queda é sacar de cando en vez o cortaúnllas do neceser e escoitar aquel clic, clic rítmico que para ela é como música new age.
A Choni resultou, unha gobernicha, unha goberneira ou un gobernillo de Cangas que hai mil xeitos de chamar esa paranoia nesta lingua nosa. E non lle chega con mangoletear na Illa Sur que quere mangonear tamén na Illa do Medio e na de San Martiño e non ten permiso de Parques Nacionais... E aquí nas illas no hai cuarto de baño, nin sala de xuntas para desatasca-los conflitos que xera...
Continuará? Ou na Canle e na produtora acabarán fartos da xentiña esta...

Capítulo Piloto

Dos produtores de "Matalobas", do equipo de "Mujeres ricas", dos guionistas de "Aquí no hay quien viva" e de "Betty la Fea" e "Tiburón 3" xorde "Perdidas nas Cíes" e un reality show, un programa de supervivencia en circunstancias adversas con tres protagonistas que traballan nunha empresa a piques de facer un ERE.
Son unha pija, unha maruja e unha choni e non é un chiste; a vida fai estraños compañeiros de cama e de illa.Son amigas daquela maneira, son amigas do feisbú.
A historia máis delirante da televisión universal, onde as reunións de empresa se fan no cuarto de baño, como en Ally McBeal.
A Maruja ten o bolso cheo de receitas de Dalsi e varias caixas de tranquimazín. A pija ten no bolso o catálogo de Tommy Hilfiger e o IPhone 8 co was app activado, e a choni ten catro camisetas engruñadas de Berska e un peite de cardar. Pasa o tempo axustándose as botas brancas de plástico coas que vai chegar ó peirao de Rodas.
Os problemas comezan xa no barco de Mar de Ons.A pija decide que non vai comezar a currar ata que tome café. A choni dille que ten que facelo porque lle manda ela e a Maruja sorri mentres bota man do bolso para coller unha pílula de tranquimazín. Bota de menos os cocidos que tomaba no Aqua Terrae, e pensa que axiña terá que volver ó 18 de xullo do Calvario a por máis pílulas. A Maruja chámalle 18 de xullo a tódolos ambulatorios de Vigo.
Ó chegar a Cíes a pija decátase de que non ten maquillaxe e que produción adquiriuno no Mercadona.Vaia merda! Eu non sei por que non o compran de Estée Lauder?
Ademais o café é de pota e o seu estómago só atura o Nespresso, inda por riba cortáronlle o pelo de máis, porque os de estilismo pensaron que así daría unha imaxe máis casual... puff, que vida máis dura!!
A Maruja e a Pija deciden contratar unha persoa para que pesque e recolla as algas da praia, pero acordan que xa non hai empregadas do fogar que traballan de tarde.

Continuará... ou non?

O gran bisnes dos colexios privados "concertados". Un exemplo en Vigo.

Hai un colexio en Vigo, seguro que hai máis,que duns anos acó obriga ós pais a adquirir o uniforme mo centro.É un cole privado concertado dun barrio do centro; que se converteu daquela nun cole de nenos lambidiños co seu ecudo na peteira, nas lapelas do polo, no pantalón e case case no chándal.
Pero é que ademais desde ese ano ese uniforme copiado dos cativos do Internado ( hai canto dano fai a televisión) só se pode adquirir no colexio. Viva a liberdade! En vez de pasa-lo modelo a varios establecementos téxtiles o centro OBRIGA ós pais a mercalo no colexio polo dobre de cartos que vale na rúa.
Mentres arrecende nas casas a forro transparente a libro novo ( pagados polos pais des que chegou Feijóo)moitos pais botan contas. E tíranse dos pelos en silencio. O polo valíame a terceira parte n Decathlón, o pantalón podíao comprar no Alcampo ou na feira pola metade. O xerséi haino en Zara pola cuarta parte ou podía herda-lo dun curmán...
Pero non hai alguén que seica ten un só fillo, ou moitos cartos ou moi pouca vergoña, para que en plena crise nun colexio de barrio de clase media, alguén decida onde debemos merca-los uniformes dos nosos fillos e canto debemos pagar por eles. Eu non sei se a esta xente lle sobran cartos, pero non vergoña. E que fai a Asociación de Pais? Cala e outorga.Se cadra nas ANPAS hai tamén un caldo de cultivo de carallo de lambecús da dirección do centro que nada fixeron por defende-los intereses dos pais, dos cativos e se cadra tamén nos establecementos téxtiles ós que esta xentalla lles fai competencia desleal.

Non me gustas

Non me gustan os silencios cando quedan tantas cousas por dicir. Non me gusta a xente que ensarilla, embrolla e lía e logo fai coma se nada.Non me gusta a xente que se cre superior.
Non me gusta a xente que usa calquera cousa, calquera persoa de peldaño, non me gustas ti.

Xente que non sabe sumar

Mon pasaba boa parte da súa xornada estudando, mentres no tempo libre facía sudokus. Sudokus para calcula-los puntos que precisaba para aprobar unha oposición.
Sumaba os puntos de experiencia cos de cada parte do exame e vendo as posibilidades que tiña de acadar por fin unha praza nas Bibliotecas da Universidade de Vigo entroutras. Así botaba o día.
Sempre botando contas, sempre quedando naquel posto, "no último da fila". No primeiro dos que quedaban sen praza.
E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha listaa dos que acadaban praza. E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha lista dos que acadaban praza.
Coa cautela que nos caracteriza a no-los galegos e o noso escepticismo endémico Mon quixo agardar a le-las listas definitivas. Aínda que no fondo, xa case no seu cerebro, amoblaba o seu novo piso de Ourense e gozaba da súa nova situación de funcionaria.
Por fin remataban as mañás de estudo e de academia. Era a fin da súa vida opositora de apuntamentos e lexilación. Pero velaí que os peores presaxios se cumpriron. Abriuse o prazo de reclamacións e alguén non fixera ben as contas. Esquecera cuantifica-la experiencia laboral doutra persoa.
Foi bonito ter unha praza de seu durante toda unha semana, foi bonito soñar; pero hai alguén na U de Vigo que nunca suma ben, porque non é a primeira vez que lle ocorre....