Perdidas nas Cíes, o musical

A actividade frenética do verán fixo que o narrador omnisciente abandonase a crónica de Perdidas nas Cíes. As nosas protagonistas non dan feito con tanta actividade lúdica no verán.
Pija está que non mexa mareando a tododeus porque quere ir ó concerto de Julio Iglesias en Cambados e ós touros en Pontevedra, para o que xa está a punto de alugar unha mantilla española que sempre lle pode quedar para ir á procesión do Cristo.
Son eventos estes que farán a Pija renunciar a unha das súas máximas existenciais non saír de Baiona en verán, " que é de pobres".
Xa transgredira esta norma para ir con Maruja ve-lo musical de "Sorrisos e bágoas".
Choni quería ir a Portamérica para ver a Deluxe a a Julieta Venegas pero Pija e Maruja din que aquilo é unha "peste de pandilleros xuvenís" e unha porcallada de festival. Van encher Praia América de hippies e xitanos, que noxo! E logo haberá que aturalos toda a fin de semana na praia.
Maruja insiste sen éxito en ir ó concerto dos Panchos, pero ninguén lle fai caso ningún.
Eu esa finde voume para Sanxenxo ou non saio da piscina di Pija toda chea.Mentres Maruja e Choni teñen que ir a unha comuñón e a unha churrascada respectivamente.
Choni non sabe que roupa poñerse para ir a unha churrascada na casa de Louzán en Ribadumia.
-Ten que ser algo fino, pero "casual" sen saír do meu estilo di toda happy. Maruja dille e por que non levas un deses chandaliños tan finos que tes que non parecen chandais, si eses que pos moitos días baixo a minisaia....
- Ah! Refíreste ós leggins... ;)
- Hai que pedir que nos poñan un estilista ou un personal shopper di Maruja eu ás veces tampouco sei que me poñer temos que falar con produción do programa.
Pero os recurtes non dan tregua e o único que consiguen as nosas protagonistas e que o equipo de imaxe da canle lles envíe un manual sobre elegancia que se chama: "´Dress code´para horteiras irrecuperables"

Arte e familia

(O vídeo que nos interesa comeza contra o minuto 6 segundo 10.)

Eu non coñecín ó meu avó, morreu o seis de xuño de 1945 por mor dunha intoxicación alimentaria e eu nacín no 72. Pero durante case un mes vino dúas veces ó día nun intervalo de sete horas. Cando subía e cando baixaba do traballo por Alfonso XIII. Estaba silueteado no predio onde vivíu e onde morreu tamén, á altura da saída da autoestrada.Nunha foto reproducida pola creadora Antía Cea que ten xa máis de setenta anos.Miña nai está no seu colo, feliz. Sen saber que poucos anos despois quedará orfa.

Cada vez que o vía sentía esa estrana chamada do sangue dunha persoa que non coñecín pero que foi precisa para que eu existise. A foto da miña nai formaba parte dunha intervención artística de Antía Cea, estudante do Máster de Belas Artes da Facultade de Pontevedra que inzou boa parte da cidade de Vigo con fotos dos seus devanceiros, levándoos a aqueles sitios onde foron felices ou non. Non sei que impacto xerou nos demais, nos viandantes que pasean as nosas rúas a diario, pero na nosa familia puxo a todos do revés. A foto de Alfonso XIII desapareceu o vinte e dous de xuño, aínda quedan restos doutras nalgunhas rúas da cidade. Todas se poden ver no Edificio Sexto do Museo de Pontevedra, cunha breve semblanza das persoas e tamén nun vídeo que captou as reaccións das persoas da rúa que pasaban por alí.

Canda a obra de Antía tamén se poden ver os outros proxectos fin de máster da Facultade.

Arrivederci Pepa Bueno

Pepa foise, abandonou os frames, as cámaras, despinzou o seu micro de garavata a semana pasada sen previo aviso para non o pinzar máis.
O cambio político lévaa por diante.
Din que se foi á francesa, que non se despediu, tampouco o fixo Leti que fixo mutis polo foro sen explicar adeus, ciao que "me voy pá princesa".
A min dáme pena porque a Pepa me gustaba, o seu estilo, a súa garra informativa,a súa profesionalidade, o seu xeito e comunicar, no como Ana Blanco que parece saída dun spot dun iogourt con bífidus.
A Pepa pasa de volver a sucesos e antes de que a nova nomenclatura empece a tirar de listas negras, ou listas roxas a Pepa vaise. Non quere facer corazón, nin converterse en locutora de continuidade desa eterna teletenda na que a TVE se está a converter.
Compartirá micro con Gemma Nierga, a ver que sae de aí!
E hai quen pensa que todo isto vai ter algo bo, verémola máis veces por Vigo...;)

Chega ó San Xoán á Illa de Perdidas

Os preparativos do San Xoán poñen dos nervios ás nosas tres protagonistas. Maruja quere ir a Baiona a ve-las fogueiras e Pija di que pasa que ela quere ir a Praia América, Choni di que son unhas pequeno-burguesas e ela quere ir a Matamá porque desde alí vense ben tódalas cacharelas de Vigo.
A tangana non acaba aí, tampoco se poñen de acordo no menú, Choni quere comer churrasco e crioulos, e Pija está obsesionada en cear xoubas e peras de San Xoán, aínda que a xouba vai este ano a 20 euros o quilo. Un día é un día di Pija. A Maruja tanto lle ten o menú con tal de ir a Baiona comería pizza, ou unha hamburguesa, que hai que campar, pero aforrar tamén que a vida está moi dura.
A secretaria de redacción e responsable de asuntos legais da produtora, Retrinque, non pode pasa-la noite canda elas porque ten que ir á Estrada a controlar que os malotes da aldea non lle queimen a cancela nova e as fiestras vellas na lumieira da parroquia, o caso é que Retrinque queda con ganas de ir canda Choni de churrascada a Matamá e por fin deixar de cociñar un día.
E que pasa con Sonia Fontán? Pois a Sonia Fontán tócalle como sempre pasa-lo día máxico do ano na cociña do Nicolás Peña... país, país!
As tensión tamén estoupan porque ninguén quere chollar o luns pola mañá. Maruja xa colleu unha baixa a mediados da semana por ver de zafa-lo luns, Pija cambiou de quenda e Choni...
Choni está pasando un duro momento existencial acaba de decidir queima-las botas brancas de skai sen se decatar que aquel plástico de Berska arde mal e que o día da fogueira terán que vir os de Proteción Civil de Mos alertados pola fumareda tóxica.Non vos ilusionedes demasiado porque as botas brancas da Bo Derek das Illas Cíes van ser substituidas todo o verán por unhas de estampado de leopardo, de aquí en adiante, "print animal"... Retrinque tamén decide queima-la caixa de puros, logo de saca-los catro cortaúnllas que ten dentro, pero para substituila colle unha caixa das High Monster da súa filla, e Pija vai queima-lo I phone 7 porque xa papuchi lle regalou o Oito.

O diaño viste de Berska e de Punto Roma

Primeiro foi Prada, logo foi Zara, e agora Berska.
No capítulo de hoxe os guionistas de Perdidas nas Cíes non atopan os folios, polo que está a piques de anularse a serie, xa que a dirección do programa non quere que as tres protagonistas improvisen, pódese i-lo programa ó carallo, bo, ó mellor era un éxito total, como os comentarios da Carbonero a pé de campo.
Logo de revisar toda a redacción e o set da radio, e desbotar por absurda: a neveira con chave, o botiquín con chave e a caixa de puros da Retrinque e de moito revisar, os folios aparecen ó lado da neveira do proletariado, ó fondo do corredor.
Son cousas normais, que pasan en calquera programa sobre todo nun reality show como este. Pena que guindaran o monolito de Franco na Illa principal porque aquel tamén era un bo sitio para garda-los folios, os móbiles e as aspirinas...

"Perdidas nas Cíes", temporada dúas

Maruja tiña a teima de obriga-lo ordenanza a levarlle os nenos ó colexio no coche oficial e recollelos e deixalos na casa. Se cadra collera os xeitos dun xefe seu que tamén o obrigaba a leva-los DVDs da fin de semana ó desaparecido Block Buster.
Foi por iso polo que Choni se tomou a liberdade de pedirlle que lle cambiara unha camiseta no Stradivarius (esta vez non fora a Berska), parecíalle moi sinxela e sosa.
Maruja foina cambiar logo do café, ía toda apresurada, sen mirar demasiado e meteuse no primeiro sitio onde viu moita luz que resultou se-lo Mac Donald´s. Maruja era un pouco como Retrinque sempre facendo a pelota os xefes e asoballando ós compañeiros.
Maruja, Choni e Pija só coñecían 3 tipos de mulleres: solteiras, casadas e preñadas. Hai pouco que se fixo "membra" da Liga Antivicio, fixérao por ver de medrar un pouco. Os que a coñecían botábanse ás mans á cabeza; o que fora aquela muller e no que se convertera!
A media tarde Pija precisa un teléfono para facer unha chamada e decide colle-lo teléfono destinado ás concursantes, tamén chamado teléfono de Pedro, pero non aparece, está pechado CON CHAVE no caixón de produción...

Marujas histéricas; spin off de Perdidas nas Cíes

Dos creadores do programa de Samantha Villar, máis vale vivilo que contalo, das creadoras de Perdidas nas Cíes e dos guionistas de Whisteria Lane e a petición da audiencia. Hoxe capítulo piloto de Marujas histéricas.
Con cameos especiais de Retrinque do Fax e de Sonia Fontán.
Maruja, a nosa protagonista de Perdidas nas Cíes está empeñada en que tódolos do seu despacho profesional laboral vivan canda ela os efectos dunha menopausa raabiosa. Cando os sufocos, o aire acondicionado a 12 graos e tódalas fiestras abertas que case desaparece unha sentenza importantísima da mesa do despacho do xefe. Cando os calafríos todo pechado e a calefa a 28 graos. Para as mulleres é revelador do que algún día vivirán , pero para os homes do despacho aquel, algúns case octoxenarios, aquilo é un castigo.
Amoréanse os catarros a destempo e o despacho recibe unha notificación de Gas Natural penalizando os consumos eléctricos tan arbitrarios, ora calefacción ora aire acondicionado... a tarifa verán e inverno que o despacho tiña concertada coa compañía eléctrica xa non vale para nada.
A desaparición dun cargador de móbil ten aqueloutradas a Maruja e a Choni. Jo non sei xa onde mete-las cousas, aquí parece que hai ladróns. Debimos metelo na neveira ou no botiquín que son os únicos que teñen chave.
Retrinque, a administrativa do choio tamén pensaba que o cargador estaría a salvo na caixa de puros aquela onde gardaba as facturas e varios cortaúnllas mercados nos chineses. E senón como pensaba Retrinque, se falta algo, sempre lle podo bota-la culpa a Anajus, como o día que petou a calefacción...
Coa libido nos pés, a oxitocina a niveis desorbitados,e os estrógenos no tempo de desconto as tres Marujas histéricas non dan feito. Só lles queda apuntarse a escoitar cadea Dial nos descansos de "Hombres, mujeres y viceversa", e para iso alí está esa sempiterna comapeira de Sonia Fontán con ese marabilloso CD de Chino y Nacho e dos Tres Soles do Paraguai, con esa música de culto que garda en tres CDS, o orixinal, un duplicado e unha copia de seguridá* porsiaca... porque que fariamos sen a banda sonora desa nosa vida, nada: fritir croquetas na cociña do Nicolás Peña...
Continuará?