Vistas de página en total

domingo, 10 de marzo de 2019

BARRICADA 1997 EN BLANCO Y NEGRO VIDEOCLIP OFICIAL [BARRICADA 1997 - SAL...



 Os acordáis? Aquellos bares largos de la universidad, con salidas a dos calles. Podías entrar por una y salir por otra. Casi siempre las mismas canciones a las mismas horas: todo el disco del Último de la Fila en La Granja y siempre Siniestro Total y Barricada. Eran nuestros himnos y lo siguen siendo hoy.

Aquellos bares con sus nombres, o sin ellos como el Bar Bar también con dos entradas o salidas por el Labrit era una. Y hoy una canción de la radio me ha llevado hasta allí.

Liberal: una palabra perversa

Una palabra que significa una cosa y también la contraria.
La primera vez que oí la palabra estaba asociada a un comportamiento licencioso: mujer liberal, ambiente liberal, relación liberal, club liberal
Luego vi como los fachas los que apuestan por la dinámica libre del capitalismo más salvaje la empleaban para hablar de su orientación política. No me gustó.
Siempre me pareció delirante la bipolaridad del término que en este segundo caso para mí es sinónimo de facha y de ultra.
Y ahora lo peor de lo liberal ha vuelto: el feminismo liberal...

miércoles, 6 de marzo de 2019

O neno do descampado

Hai corenta anos eramos todos nenos e Vigo xa vivía na avangarda pero aquí no centro había moitos solares, moitos marabillosos descampados onde podiamos xogar. En Rosalía non había tráfico, estaba taponada polo vello caseto da Barxa. De Canceleiro a Serafín Avendaño había predios e restos de obra; ata se facía fogueira polo San Xoán.
Xogabamos ó fútbol na calzada, e á mariola na beirarrúa. Agachochabamos os “ pellos“ entre as silvas dos solares abandonados; os mellores  eran os anacos de azulexo, daban moi bo pisar.
A rúa era un inmenso parque infantil para nós. Xogabamos sós a carón da casa sen perigo ningún. Con María e cos nenos xogamos moito ó fútbol aínda que non sei cómo me deixaban porque mira que xogaba mal.
E alí estaba Fran que tamén xogaba con nós. E como todos seguimos sendo moi previsibles e moi de barrio aquí seguimos estando os dous , corenta anos despois case case na mesma casa de onde saiamos a xogar hai corenta anos.

Mi tiempo es mío

Y tu tiempo es de los dos. Y así con todo. Se confundió. Estaba radicalmente equivocado

lunes, 4 de marzo de 2019

Antes de que morras Franco Grande

Coido que nós os galegos somos moi desleixados. Cruzámonos día a día co noso pasado, coa nosa historia recente e a cotío pasamos del.
Todos vimos paseando desde Príncipe ata o Areal ó noso poeta beat: Carlos Oroza. Só, soísimo paseaba todos os días. Tomáballe o café en Detrás do Marco simulando ser un ser anónimo. Tamén pasou moitos días soa a gran Xoana Torres. Logo foi morrer e todos aqueles moi achegados que nunca en vida caso lles fixeron non pararon de lles facer homenaxes.
Agora aínda estamos a tempo de honrar a Franco Grande. “ Pulula” com todos por este o noso gran Vigo sen que ninguén lle preste interés. Cadro con el moitas veces no café, baixa coa Filla e co xenro e coido que aínda traballa no bufete que creou.
Eu non o poido esquecer. Nós, os nenos dos oitenta medramos co seu dicionario, o primeiro de Galego para min. “ Dedicado ós rexos galegos de Tebra de quen aprendía case todo”.
Oxalá desta vez non cheguemos tarde!