O derradeiro bebé da illa de Cortegada

Esta é Milucha. Rexenta a panadería Eugenio no Carril. Foi a última nena que naceu na illa onde o seu pai foi guardés. Os seus pais viviron alí sen luz nin auga corrente e cultivando un horto.

A illa foille "regalada" polos veciños, daquela maneira como o agasallo de Meirás a Franco, a Alfonso XIII, seica mediaron  os irmáns Deza e Poyán. Hai quen di que os propietarios que cobraron polos seus terreos gardaron os cartos na banca dos irmáns Deza que logo crebou e quedaron sen nada.
A intención dos carrilexos era que Alfonso XIII veranease na illa, cousa que nunca ocorreu.
Chegou D Juan de Borbón e vendeu a illa, a excusa que lle deu ó pai de Milucha foi que tiña que pagar un tratamento para a súa muller.
O pai de Milucha enfureceu e iso que se levaba moi ben co pai de Juan Carlos ó que visitaba en Estoril.
A illa tamén a quixo mercar Julio Iglesias, pero Eugenio, o pai de Milucha nunca o comentou con Don Juan porque pensou que a illa non se ía vender nunca. Tamén Eugenio tivo moito que ver en parar a superurbanización prevista para Cortegada que a querían converter nunha Toralla ou nunha Toxa.
E esta é a linda historia que me contou Milucha tomando un café na súa panadería do Carril, mentres despachaba empanadillas e " pistolas" de pan que en Vilagarcía son moi heavies e chámanlle "pistolas" ás baguettes.

A Casa da Collona

Contar contigo...

...para nada...

Castelao no barrio

O tempo das nosas avoas

Hoxe asistín a unha emocionantísima presentación da biografía de Olimpia Valencia pola xornalista de Atlántico Diario: Ana Fuentes. Pleno total na sala de conferencias da Casa do Libro. Alcalde, Presidenta da Deputación, Corina Porro e moitos máis que non vin. Entre eles algún parente máis de Olimpia Valencia. Ana é neta dunha prima. Xente que aínda ten moito que contar.

E nós, os que nacimos nos setenta pónsennos os pelos como escarpias pensando que ata o 31 as mulleres non puideron votar, ata o 21 as mulleres non podían estudar na universidade.

E estaban moi vixiladas e controladas, non podían saír de festa nin faceren o que quixer.

Con Franco Olimpia deixou de ir ó cine para non ter que facer o saudo fascista ó final. A miña avoa que foi amiga súa que non quería nunca falar de política tamén quedou chea de cantar no Castro o Cara-el-sol coas nenas dos colexios onde deu clase antes da morte de Franco.

E así viviron as nosas avoas, as de 1900, modulando a súa linguaxe, contendo os seus desexos e ilusións, acompañando ós nosos avós e coidando dos nosos pais. Traballando dentro e fóra das casas e disimulando ás veces a súas valías como Rosalía de Castro a prol de Murguía.

E naquel Vigo pequeno dos felices anos vinte : todos se coñecían: os Kuper, os do Hotel Roma( os pais de Olimpia), Posada Curros, Emilia Docet, a

miss España galeguista que eu tamén coñecín ( xa con 80 anos no super do meu barrio: El granero del Areal).

É o tempo das nosas avoas e debémolo recordar. Iso é o que fixo Ana Fuentes na biografía de Olimpia Valencia a curmá da súa avoa : cadrou as súas vivencias, cos arquivos e cos libros de historia nun delicioso, entrañable e imprescindible traballo.

Os meus titulares

- Pecha Vulcano tras un século de vida.
-Salvaxe crise no PP vigués. Hai que buscar unha cadeira cómoda para Corina Porro, o que foi de vinte será o portavoz.
- Folga en atención primaria.

Escuchado por ahí

Una cosa es que me mires, y otra cosa es que me escanees y que me hagas una plantilla en 3D.