miércoles, 16 de septiembre de 2020
Iturmendi
Cada vez que vou a Iturmendi( veterana, profesionalísima e barata) ferretería viguesa con encargas de meu pai paso a mesma vergonza que cando ía á favorita cos recados da miña avoa: " metro e medio de goma faixa"... Ah ves cun pedido da túa avoa!
E hoxe foi o día qu fun a por unhas porcas de parafuso para un transitor do Compay. Atendeume o veterano e díxome que non había para un parafuso tan raro, eu díxenlle que me dera dúas parecidas para que o Compay estivera entretido un anaco, logo miroume o transistor e díxome, isto igual o aquelas cunha brida. Buscouna nun andel colocouna no parafuso non sen certo esforzo; e logo por preguntar díxenlle se tiña un termo dos de antes con corazón de cristal.
Sacoume un termo vermello dun litro quizáis que valía oito euros. Non me cobrou nada máis!!!
domingo, 13 de septiembre de 2020
Un carguito para rumbear...
Ya sé que te han dado un carguiño, como a ti te gusta, aunque sea de vocal, aunque sea de vicepresidente de tu comunidad de vecinos.
Podías hacer como otr@s que crean su propia asociación y lían a cuatro incautos para presidirla.
Bueno, ya estás ahí en la pomada como te gusta; ahora a "flipar" en todos los eventos y a buscar la zona vip cuando abran los bares a los que ibas.
sábado, 12 de septiembre de 2020
jueves, 3 de septiembre de 2020
Un nabo
Marchaba eu da praia cunha saia de mercadiño hippie moi top, unha bolsa de Woman Secret para a praia un camiseta que nin lembro e un feixe de “faros” no colo: a Voz , o Nós, algunha revista.
Decátome que unha señora está a fitar para min, como con ganas de falarme. Xa estaba eu empoleirada véndome como unha influencer; pensei, esta vaime preguntar polo camiseta, pola saia ou polo bolso... cando me di: oes, qué xornal é ese? Preguntando polo Nós.
Élle un xornal nacionalista novo, quedé con el! Alá foi o meu soño de adicarme ó mundo da moda!
sábado, 29 de agosto de 2020
O departamento dos psicópatas
En todas as empresas hai un departamento de psicópatas. Un cemiterio de rinocerontes ou elefantes a onde van os que non saben qué facer con eles. Alí non curran moito, dedícanse a facer que fan e a “encalomar” o seu traballo ós demais.
Alí acaban todos aqueles que ninguén quere ver. Non é un inferno, é tan só un limbo laboral.
miércoles, 26 de agosto de 2020
La suerte de Nuria
Tuviste mucha suerte Nuria porque a Carlos no le dio tiempo de matarte. Prefirió capar a tu novio en tu presencia y regodearse con tu dolor. Vaya cerebro enfermo. Te voy a despiezar a mi sustituto como si fuese la matanza de un cerdo. Con katana, machete y varios cuchillos de jamón. Te persigo en tu trabajo te pongo un localizador en el vehículo. Y mato a tu novio delante de ti. Menos mal que pudiste huír y contarlo. No así tu novio. Porque si no igual estábamos hablando de un terrible crimen sin resolver. Un doble crimen de una pareja española en Portugal. Y tu marido paseando tranquilamente por García Barbón.
Quizás también hayas agradecido que sea un crimen sin fotos, por ser vos quien sois, y la sucinta cobertura del suceso a pesar de lo truculento y macabro que es.
Tampoco hicieron demasiadas concentraciones por tu agresión. Sólo lo de Entrimo. Qué menos no? No ha muerto un animal. Bueno uno sí: el que se suicidó en el puente de Rande.
lunes, 24 de agosto de 2020
La pistola de tu abuelo
Cuando tu padre tuvo aquella afección pulmonar tan contagiosa dejó de estudiar en Santiago y abandonó aquella pensión de viudas en la que se alojaba. Tuvieron que desinfectar y desalojar su habitación. Fue entonces cuando aquella viuda y su hija mayor encontraron la pistola escondida. Quedaron de piedra. Eran los convulsos años cuarenta y el chico se relacionaba con gente de Falange.
Ocultaron aquel secreto vergonzoso y un día que vinieron a Vigo dando un paseo por las avenidas, arrojaron aquella pistola al mar. La niña aún se acuerda. Cuántas pistolas más habrá en el lecho de la ría de Vigo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)