A topísimo en contrasentido pola AP9

 

Volves de marcha á túa casa de Nigrán ás 6.30 do domingo. Vas mazado como un polbo e enfariñado como un calamar supostamente.

Vas sí supermegaguai cos teus chinos de marca e a túa chupa Helly Hansen, a bordo do teu little Mercedes ese coche que te blinda a ti, un vehículo en que case ninguém morre; non como os Peugotiños cos que bates dos que veñen de traballar nos polígonos; porque sabes hai xente que traballa os sábados e os domingos e ten peor coche ca ti. 

Claro que eles malia o sono non se meten en contrasentido facendo zigzags e en xeral non “ se meten” coma ti.

Unha noite na cela non te fixo mal, mágoa que te soltasen tan cedo; claro que si está ceibe o de Salceda que matou tres persoas xa sabemos qué vai ser de ti.

Burdas mentiras

 Te dicen: salgo a las siete y media. Propones quedar a y treinta y cinco. No, es que no llego hasta las ocho y media y cuando dices vale a las ocho y media , te dicen que no estarán hasta las nueve. Los hay buenos en el Ars Safandi. Pena que no fuese para tomar unas copas que estarían en el punto a las siete y treinta y cinco!

O noso Prestige

 Menos mal que esquecimos todo o mal que o pasamos no Prestige. Chimpando de peirao en peirao, de praia a coído con botas de goma; mareadas como cubas dos efluvios do combustible, pasando frío, aturando insultos e ordes moi marcianas.

Foi entón cando coñecimos a Letizia se cadra indo a pé coas katiuskas e o traxe de auga do exército. Claro que nós íamos andando con aquel “ outfit” á Cantareira mentres que a ela a levaban no motocultor de Parques Nacionais e moitos do exército a coñecían.

Daquela lembro traballar fins de semana e semanas enteiras sen parar , indo ás sete para embarcar no Galicia e saíndo outra vez de casa ás tres da tarde para que non se nos fose a luz do día; daquela non cobrabamos extras nin nos deixaban librar.

Lembro algún xefe que daquela foi a ver a estrea dunha das pelis de Harry Potter e outro que me dixo tras dicir nunha información a porcentaxe de Cíes que estaba danada: qué van pensar meus pais en Ourense? E eu estiven a punto de lle dicir moi malamente, se os teus pais son de Ourense non irán ás Cíes irán a Samil.

E así mil aventuras máis que grazas a Deus fomos esquecendo, ata hoxe 20 años pasaron xa!!!

El señorito de la farla...

 ... así le llamaban en Canido.

Crisis de los 40

 Cada año dos tonos más de rubio, tres tonos más de pote!

Llenos de Gracia | Similitudes con Los chicos del coro

Unos niños en un internado, unos padres que no se preocupan por ellos. Una madre atractiva. Un colegio en crisis. Un profesor/a motivador que monta un coro o un equipo de fútbol; un director que se opone pero luego se arroga el mérito de haberlos creado. 

Hay incluso guiños visuales, esos autobuses antiguos, esos grupos de escolares de otro tiempo y para rematar : basados en hechos reales... demasiadas casualidades. Qué pensáis?

Mocedades - Desde que tú te has ido