Vistas de página en total

jueves, 22 de diciembre de 2022

Cuando no puedes vivir tu vida…

 … y vives la vida de los demás. O la de otro.

La V de D; la tarjeta del móvil de Debbie

 El Comisario jubilado Garrido hacía balance de todo lo ocurrido en 2006. En concreto el 11 de junio de 2006.

Cómo había recogido el móvil en casa de Debbie, cómo le había retirado la tarjeta sim y había introducido los dos objetos en un sobre delante de su madre que no se había atrevido a tocarlo.

Recuerda también cómo revisó el móvil concienzudamente en su casa de Madrid ( no quiso hacerlo en Comisaría porque podía verlo cualquiera). Le había echado una primera ojeada en Vigo en el hotel pero de forma muy superficial.

En casa con más calma quedó estupefacto con todo lo que vio en el terminal. Más de doscientas llamadas de Paul a Debbie algunas hechas obsesivamente en la misma jornada y sin responder por ella. Algunos sms y algunas llamadas de Debbie a Paul.

La tarjeta sim nunca llegó a comisaría. Garrido la guardó primero en la caja fuerte de su casa y luego en una caja fuerte de un banco suizo que estaba a nombre de su mujer, el mismo en el que aún tenían una cuenta conjunta.

Había pensado alguna vez cambiarla de sitio y que la nueva custodia fuese su segunda mujer, pero en el fondo no se fiaba de ella. Era joven, “ estaba muy buena”’decían sus colegas pero él no se fiaba tanto para algunas cosas como de su ex. 

Guardar la tarjeta le blindaba; si algún día venían mal dadas la sacaría a relucir, era su seguro de vida. 

Podría forzar la aparición de la tarjeta como hicieron con el móvil. Vender su contenido a algún programa sensacionalista, a la familia o seguir extorsionando con ella.

Adolescentes

 Pasaron de no querer jugar con las niñas a no parar de jugar con ellas.

miércoles, 21 de diciembre de 2022

La V de D; sabotaje?

 La inspectora no se dio cuenta de que había dejado el ordenador encendido con su sesión abierta. No se percató hasta que al día siguiente al llegar vio que la pantalla del ordenador desprendía luz.

Se dio cuenta de que lo había dejado abierto ( o se lo abrieron) y que por lo menos alguien lo había estado viendo hace pocos minutos y se estremeció. Eran contadas personas las que podían acceder a aquel despacho.

martes, 20 de diciembre de 2022

Tiempo de divorcios…

 El otro día asistí a una escena típica de Modern Family. Él su ex uno, su ex dos, los hijos de ambos y su “in”. Impresionante!!

Réquiem polo ATSA

 Acábome de enterar que o ATSA xa non opera entre Vigo e O Val Miñor  é o Baixo Muño desde hai dous anos. Vaia mágoa!! Dixéronme tamén que seica a nova empresa dá bastante mal servizo, cousa que segundo o meu criterio  non ocorría coa ATSA. 

Para os da miña xeración o ATSA , tamén chamado “Atesa” ( cadaquén pronuncia as siglas como quer) é algo máis cá un bus, case case como un VITRASA ou como foi o tranvía para os nosos pais.

Coa súa desaparición algo morre tamén en nós.Aí se os ATSAS falasen!!!!

Noites de ida e volta de marcha a Baiona. Días de praia en Patos ou Panxón. Noites de San Xoán. Verán a enteiros indo ás pasantías de Vigo e volvendo a comer. Unha pena a verdade. Cando desaparecen algúns bares ou algunhas empresas algo se rompe en nós.

Eu nunca fun moi Atsista, aínda que algún collín na Volvo ou en Roche Bobois, eu fun máis de Cerqueiro a Liméns ( con marabillosas sintonías) e de Vapores de Pasaxe ( tamén moi musical); outra que  desapareceu. 

Pero aínda así ben sei que algo de nós foise co ATSA, non sei se a Baiona a Nigrán ou a Tui.


lunes, 19 de diciembre de 2022

Piso de estudiantes

 Por razones que no vienen al caso estos días volví a un piso de estudiantes una mañana. Ceniceros repletos de colillas de cigarros y otras indeterminadas y vasos medio vacios. 

Parecía que había viajado varias décadas atrás pero estaba en el presente.