Tía Julia, prima Patricia, e Genoveva

Seguramente Tía Julia pensou mil veces que cando Vargas Llosa recollera o Nobel, ela non estaría alí, como tampouco estivo Rosario de Camilo J Cela e sí Marina Castaño. Supoño que contería a rabia e a ira pensándoo.Pero a historia, esa historia tozuda e coñeira que tanto recrea Vargas Llosa nas súas deliciosas novelas, tennos preparados sempre golpes baixos e reviravoltas imposibles.
Tía Julia, primeiro amor de Varguitas, finada hai pouco máis dun ano, durme sobre unha nube, sorrindo pícara o seu abandono.
Prima Patricia ocupou o seu lugar no corazón de Vargas Llosa, ( hai que ver o Vargas Llosa e as teimas familiares).Pero as fotos e os flashes foron para os abrigos de veludo ou de visón, que máis dá, de Genoveva Casanova.
Nin as bágoas de Patricia baixo as nubes, nin os risos de Tía Julia sobre elas estragaron o rictus fotográfico da parva de Genoveva, sempre atenta a cada foto, fruncindo os fuciños toda sexy allea o discurso conmovedor....

Cos de sempre peor que nunca

Gobérnannos aqueles que xa o facían hai cinco anos, e o fixeron desde vinte anos atrás. Volven os malos modos, as mentiras e o silencio. Temos ó lado ademais nas beiravías a aqueles que mandaron hai catro anos e o pobo deixou nas súas casas tralo paso polas urnas. Andan enrabechados tentando demostrar que eles o farían mellor, cousa que non é certa, porque xa se viu.
Din que eles xestionarían mellor as listas de espera, a política de benestar ou a "pléyade" de empresas e entes de ámbito autonómico,fundacións,chiringuitos, furanchos e demais establecementos político-hostaleiros-familiares.
E nós qué? Abraiados no medio da rúa? Demasiado de dereitas para os de esquerdas, demasiado de esquerdas para os de dereitas. Vaia banda ésta! Parece que hai que vivir posuíndo a pureza ideolóxica que algúns esixen.Tanto uns como outros. Ninguén deles se decata de que calquera de nós pode votalos ou non. Quén coño pensarán que os vota? Os esqueletes de ultratumba ou ultramar, os que van as súas conferencias e sorrin coma se os votaran, os que acadan as súas subvencións e logo lles fan cortes de manga na intimidade.
Eles non o saben ,esquéceno ou non o queren saber pero somos nós quen poñemos e quitamos gobernos cun simple papel metido nun sobre. Cando votamos e cando non.Se cadra o saben porque ás veces nos intentan enganar e nalgunhas ocasións mesmo o consiguen.
E qué pasou cándo buscaron os nosos votos en 2005 ou en 2009 e non os atoparon. E qué pasará cando os busquen na primavera de 2011? Entón seremos nós quen avaliemos a eses burócratas de pacotilla, a eses goebbels, ou Ben Laden que outorgan carnets imaxinarios, ou nos inscriben en listas que deseñan na intimidade ( este é dos nosos e este é dos outros).Cando non saben que nós somos na medida do posible de nós mesmos, aínda que teñamos simpatía por algún que ben se ve de pouco vale.

Ladilla cotilla y ardilla veloz

"Ladilla Cotilla" e "Ardilla veloz" forman un binomio perfecto. Son simbióticos. Traballan xuntos arreo. Un esculca, outro pregunta, os dous escoitan. Nun biotopo de podremia e putrefacción "Ladilla Cotilla" e "Ardilla Veloz" terán unha vida lonxeva e feliz.
Comparten polo de agora a mesma fin.

O secuestro dos Bolechas

Imaxínense que no ano 2000 crean vostedes uns bonecos de banda deseñada, protagonistas duns libros dos que se chegaron a vender máis dun millón de exemplares.
Son bonecos riquiños que protagonizan obras de teatro e de monicreques.
Son os famosos "Bolechas".Creados polo xenial Pepe Carreiro, Loli,Pili, Carlos,Braulio, Sonia, Tatá e Chispa acadaron o fervor dos cativos coas súas fazulas boludas e os seus peiteados imposibles.
Os Bolechas leváronnos de paseo por Compostela, pola Reconquista de Vigo e por unha chea de vilas máis desde Redondela ata Ortigueira. Agora eles xa non van viaxar máis.Están secuestrados nas gadoupas de Promocións Culturais Galegas S.A, ou da Edicións A Nosa Terra que foi quen os rexistrou.
Como moitos bonecos convertíronse nunha máquina de facer cartos.Pero uns cartos que non chegan ó peto do Pai Creador, a quen a editorial lle adebeda unha suma considerable de diñeiro.
O burato creado en "A nosa terra" pola pésima política económica e estratéxica dos medios de comunicación nacionalistas está sendo tapado polos cartos xerados polos Bolechas.
O concurso de acreedores rematou coa edición en papel de A nosa terra, curiosamente, o grupo empresarial tamén se fixo co nome senlleiro dunha cabeceira histórica do país, á que están deixando polo chan; ai se Castelao ou Manuel Murguía ergueran a cabeza...morrerían co susto!
Mentres os Bolechas seguirán secuestrados polo grupo editorial, mentres seu pai recupera os Barbanzóns...

Balada triste de trompeta

Hai dezaoito anos que non se convocan oposicións na CRTVG.Desde entón a compañía usou unha chea de contratacións fraudulentas. Desde os contratos artísticos, ata botar a xente ó paro no verán para recontratarla en setembro, ou o peor dos casos subcontratalos a través de duas ou tres empresas intermedias cobrando a terceira parte do que cobra un empregado con contrato CRTVG e con horarios esclavistas e abusivos.
Todo isto se fixo coa connivencia de tódalas direccións e coido tamén que de tódolos comités de empresa que houbo que só protexeron os dereitos dos fixos. A meirande parte da xente que entrou de hai 18 anos para acó non ten recoñecida a antigüidade de cara a unhas oposicións, nin tampouco para gozar de trienios,ou outros beneficios.
Con este escenario o bipartito deixou de contratar vía ETT en San Marcos, pero pasou das delegacións, ás que quixo sacar das sedes oficiais da compañía en Vigo e na Coruña para que esa xente que levaba traballando na CRTVG desde hai 18 ou 20 anos seguise facéndoo de xeito precario e subcontratado. Ademais marxinou a estes empregados nas listas de contratación sen punto algún cando funcional e legalmente eran da compañía como acabaron dicindo os tribunais de xustiza. Porque logo dunha media de dez anos de subcontratación e explotación case un cento de traballadores destas delegacións reivindicou os seus dereitos nos xulgados e gañou a indefinición vía sentenza,a adscripción á CRTVG e o recoñecemento da antigüidade. Todo este proceso comezou en maio do 2006.
Aínda quedaban 50 compañeiros por denunciar esa situación de cesión ilegal porque seguían contratados por produtoras e empresas alleas, aínda que grazas ás denuncias dos demais as súas condicións salariais e laborais melloraran nos últimos anos.
O actual goberno galego optou polo xeito máis duro de arranxa-lo problema? Os 50 están de xeito ilegal traballando nas instalacións da compañía. Podíanos contratar de xeito legal para recompensar tantos anos de servizo; pero non, a compañía tirou pola rúa do medio.
Doutrina Bush: para que non haxa incendios, cortarei as árbores.
A dirección da compañía prohibiu o acceso ás sedes da CRTVG dun día para outro deses 50 traballadores que aínda non denunciaran para ser da compañía.Un garda xurado só deixou que pasasen acompañados dalguén a recoller as súas pertenzas. Ocorreu o 30 de novembro de 2010. As empresas que os contrataban despedíronos por baixo rendemento, a todos, qué casualidade! Non foron reubicados nesas produtoras que fixeron os falsos contratos para a CRTVG.
Agora o proceso continúa. A dirección quere desfacerse dos demais dun xeito legal. Convocando unha oposición que bote fóra a tódolos indefinidos por sentenza, que só levan no mellor dos casos 4 anos gozando dos dereitos laborais da compañía.
Nesa viaxe a dirección está acompañada polo comité de empresa que despois de case 20 anos de ilegalidades non considera axeitado que os indefinidos por sentenza sexan consolidados ou admitidos na empresa para resarcir os longos anos de explotación que foron recoñecidos nos xulgados.
O comité e ceros compañeiros pulan porque esas prazas creadas por sentenza saian a concurso. Hai casos dramáticos, curiosos e chocantes dalgún fixo que logo de 10 anos vivindo como deus grazas a un contratado que traballaba na súa delegación quere agora facerse coa praza que ese pobre desgraciado xerou grazas a súa sentenza xudicial. Iso sí todo cun sorriso nos beizos e esgrimindo o cumprimento da lei.
Da perversión da maioría dos procesos selectivos que houbo na CRTVG, sabedes todos abondo. Do pase de preguntas, do reparto entre partidos e sindicatos nada teñen que envexar ás oposicións na deputación de Ourense.

Segredos do corazón

Non deberiamos fiarnos daqueles que teñen como base do seu oficio a mentira, díxome.E son moitos.
Unha vella estación de buses de aldea,o vello Raúl xa case non rexe.Tiñamos pendente unha revolución e a revolución non foi tal.Ocorre en Madrid, no PC ou en Nicaragua.
E sempre queda un oco grande, un baleiro. Porque a revolución remata cando o guerrilleiro acada o obxectivo que non é outro que conquerir o sillón do dictador.

Estado de alarma

Mentres o ceo se para porque hai privilexiados que pensan que aínda non gañan abondo. Outros quedan sen choio, un garda xurado impídelles dun día pra outro volver ó que foi o seu posto de traballo.
Un asalto en toda regra, con forzas de ocupación, soldado, xeneral en xefe e esbirro.