"Cuando zarpa el amor"

Ocorre cada tres días nunha das bibliotecas máis senlleiras deste país.Alí entre pedras de máis de cincocentos anos e ante o abraio do Arcebispo Fonseca que se cadra un día resucita da impresión.
Pero disque o amor non ten idade e probablemente non haxa lugar onde non se poda desenvolver.
E abofé que si, que naquel claustro centenario rodeados de incunables, enciclopedias e poesía medieval é un lugar para querer, para quererse...
E así ocorre cada luns, cada mércores, cada xoves.Son se cadra os días que non hai feira na bisbarra do Sar.
Os seus bicos húmidos e sonoros espertan os lectores de xornais e investigadores. Debruzados sobre sillares centenarios, saloucan, brincan e enredan Carme e o seu o amor. E como os paxaros en primavera, cos seus bicos sonoros, ora palatais, ora fricativos abraian na sala de lectura.
Alí onde acode Diego Ameixeiras a se documentar, onde escribe o tradutor ó inglés de Manolo Rivas ou Paco Rodríguez ou Malores Villanueva; alí a mellor novela aínda está por escribir.
É este un bo lugar para se agochar. Hai xente que non te vai buscar/atopar nunca nunha biblioteca ou nun museo. Por iso a idea é tan boa.
Pena desta novela cun final tráxico digno de Saura:" Baño de sangre" ou "Divorcio xitano" ou "Amor caló".
E como esta idea se estenda se cadra é a fin do motel Caribe ou do Holiday que dan acubillo a tantas parellas mentres as súas mulleres e os seus homes agardan por eles na casa....

A tenda de Cris

Aínda non tedes nada que levar á voda de Kate Middleton? Estades fart@s das camisas brancas de Stradivarius, dos pantalóns culibaixos de Zara e das camisetas de Mango que non dan cuberto o embigo?
Hai anos que deixámo-lo colexio e aínda seguimos indo de uniforme. Vestimos como deciden os cool hunter de Zara ou de H & M. Por iso non tedes excusa para visitardes a tenda de Cris en Salvaterra. Roupa vivida de tódolos tempos, roupa de segunda man, allea á dictadura do mercado.Unha boa excusa para achegarse a Salvaterra, a vila das murallas.
REIVENTA, a tenda de Cris abre este venres ás 22.30 en Salvaterra, na rúa Príncipe de Viana no centro, cun concerto de jazz e barra libre de sangría.
Ademais de roupa, bisutería de autor e complementos hai instrumentos e produtos musicais. Todo busca unha segunda vida, todo é parte dunha filosofía de volver usar para non devora-lo pouco planeta que nos queda; xa sabedes o consumismo is out....

Millenium I en Luou

Pasaron moitos anos ata que alguén descubriu o que pasou con Harriet, tamén pasaron quince para sabermos ou intuirmos que pasou en agosto de 2006 entre o Faro de Corrubedo, Compostela, Cotobade e Luou.
Quen é o culpable de que un sicópata como es poda andar solto por Galicia durante tres lustros? Unha pistola cargada en cada cuarto, un sprai paralizante tamén, gardadas as facturas de cal viva na caixa de caudais.
Unha familia que sofre impotente e un cadáver ou tres que xacen onde quizáis só saiba deus. E que carallo fallou para que este tío andara pola rúa coma se nada, pisara as mellores alfombras do país e campara prepotente coma se nada.
Así o jicho sorprendido estaba na semana pasada cando o detiveron, pero "se non me cacharon as outras veces, por que me han de cachar agora?".
Claro que non o tío este con tres cadáveres ás súas costas se cadra, tan campante que aínda ha de ir o típico xurado popular que o deixe ceibe....
E ás veces dan ganas de que nalgúns casos se lle poida aplicar a algún "jicho" destes unha droga desas que chaman da "verdá". Porque e se estamos ante o asasino múltiple que parece e o deixamos correr...
Non este sistema xudicial non me gusta, nin a min nin ós que estamos máis preto das vítimas que dos supostos culpables.

Un asasino? entre nós

Era un rumor reiterado e persistente. Mira o cámara ese que vén de Santiago, ese é o sospeitoso da desaparición de María José Arcos. Parecía tan raro e surrealista que non era. Entre os cámaras da Española en Galicia habíaos míticos O Yáñez(xubilado), o Xcenic adicto ós sucesos, o irmán de Corina Porro entoutros.
Din que en San Marcos na TVE había redactoras que non querían traballar con el, que acosou maquilladoras e é sospeitoso tamén dunha desaparición en Pontevedra.
Era tan abraiante que parecía non ser verdá* , como podemos estar aquí na Xunta de Vigo, nunha xuntanza do metal co tío este que disque seica matou a esta muller... era tan macabro e ocorría nun país como o noso que é aparentemente avanzado que non podía ser.
Coido que se nós convivísemos cun rumor así non seríamos quen de sorrir coma se nada. Cando vemos que os demais andan a cobadazos, dicindo: mira parece que este foi o que matou a María José.
A vida vai sei guión, pero ás veces vai deixando pistas e estas parecen moitas e macabras...
Ogallá non fora certo que ó mellor non é. Pero o mal momento, o mal trago dos veciños da súa vivenda, dos colegas de San Marcos que o viron canda a policía nunha hipotética reconstrución do crime non o esquecerán nunca. Moitas veces nós convivimos cos asasinos supostos ou non, nos corredores dos xulgados nas salas de vistas ou na traseira da rúa Lalín. Pero convivir con eles nun corro deses que facemos para coller declaracións éche moi forte. Termar do micro de quen supostamente matou a esta muller é bastante forte.Normalmente asasinos e contadores de historias non compartimos plano. A realidade esixe un cambio de eixe.E a vida xoga ás veces estas tremendas pasadas.
O último día que coincidimos con el quería quedar a tomar algo canda nós. O ruxe -ruxe era tan forte e a historia tan atroz que non quixemos saber nada del.
No caso de que sexa que a matou que apodreza no cárcere e que diga onde está o cadáver.
E se non é el que nos perdone a todos porque levamos quince anos falando disto.

Retrinque II, ficción

O corpo de Retrinque permanecía no Hospital Nicolás Peña á espera da segunda fase dunha autopsia que se prevía complicada. Convidaran o decano dos forenses de Vigo Manuel Robles(pai do mítico Manolitorrobles), e a moitos outros expertos. Pero aquel corpo de malacalidá "cadaverizara" de xeito raro. Nunca tal se vira. Se estiveramos noutro tempo se cadra dirían que era un corpo incorrupto. Parecía un corpo dunha boneca inchable. Bo, unha boneca inchable digna de perversos con gustos revirichados.
Fixéranlle unha chea de probas, pero nada claro saía delas. Entre as substancias químicas que atoparan estaban os restos de laca de unllas do chinés do Calvario e resto de sulfato do de bota-las patacas e trata-las viñas adquirido nunha tenda-bar da Estrada.
Os da Garda Civil estaban tolos. O delegado do goberno Antón Louro deixou o cargo o 1 de abril, e non foi porque competise pola alcaldía de Pontevedra, nin polo de Sonia Iglesias, non. Antón Louro non quería deixa-la máxima xefatura das forzas e corpos de seguridade do estado sen resolve-lo caso da Retrinque.
No eido policial aquilo era un desastre,nin Leo Caldas, nin Nivardo Castro,nin Horacio Dopico,nin Alberte Cudeiro lograron resolve-lo caso. A piques estiveron de chamar a Dan Brown, pero estaba na Bretaña.
Aquel era un dos casos máis raros do último século. Finalmente a un mes escaso das eleccións locais. Os forenses e as forzas policiais conviñeron que Retrinque caera a rebolos polas escadas do portal. Axiña choutaran do bolso coma se foran saltóns media ducia de cortaúnllas de pilas e de corda que comezaron a magoa-lo corpo daquel fedello humano.
Non había volta atrás. Xa ninguén quixo saber máis. O caso quedou pechado. E por fin o corpo de Retrinque descansou en paz.
Tivo un funeral xeitoso no Tanatorio de Emorvisa. Un operario de Pompas Fúnebres chamado Torqui foi o encargado de leva-las coroas de flores. Entre elas había unha do despacho no que traballaba Retrinque. Na parte dianteira puña. "Os teus compañeiros non esqueceremos nunca..... no reverso,nesa cara onde non hai flores e que permanece oculta ós curiosos a cinta continuaba...as putadas que nos fixeches".
Seica a encargara a outra secretaria do despacho.
Ai, ogallá non nos precisaras nunca, pero conta connosco sempre...

Mariano e o Mercadona

Cousas extranas da vida, nos últimos días ZP reuníase cos empresarios máis importantes de España que lle pediron que non se vaia, ou que non diga que se vai. Alá estaban o do Corte Inglés, o de Ferrovial, o do Santander e penso que o do BBVA.
Parvadas da política, ó día seguinte Mariano facíase fan dos outros "do empresariado do creador do Mercadona ou de Zara. Do home feito a si mesmo, dos pequenos empresarios que comezan con catro pesos nun pequeno local.
Ó mundo ó revés, os de esquerdas no Corte Inglés e Mariano, o Corto? no Mercadona. A nós xa sabedes, quédano-lo GADIS...

O último trimestre

Soñaba con deixar de vez esa eterna sensación de último trimestre. Como Hugo, como Marcos. De deixa-las pasantías dunha vez, de pasa-los exames, os xuízos e outros asoballamentos. Pero parece que nós, os que nacimos nos felices? 70 temos que vivir así.
Porque a vida é circular e repítese ad eternum.Non haberá logo a acougo para nós? Mentres outros tiveron un bo contrato desde o primeiro día, consolidaron o seu posto 6 meses despois porque a empresa acababa de nacer, cobraban os seus trienios, e as súas horas extra. E mesmo agora poderán optar ás prazas creadas polos demais no caso de que lles gusten máis. Non, eles non suspenden nunca.Eles non senten xamais esa eterna sensación nosa de estar sempre a piques de supera-la última proba que non é nunca a derradeira. Como esas noites de copas que nunca acaban porque detrás, da última séguelle a seguinte e a última e a do final de verdá...