To be able o to be Abel, that is the question

Abel conseguiu a estraña fazaña política de recuncar na alcaldía de Vigo,un feito inédito desde os tempos de Manuel Soto.
Malia os seus delirios de grandeza, malia o seu afán de deixar pegada en todo; desde os bancos ata os maceteiros ou as pulseiras dos nenos na praia.
Usou estratexias indecentes e dictatoriais nestes últimos catro anos, como opaca-la xestión do seu socio nacionalista, nega-la entrada nos plenos ós disidentes, mentres colaba ós seus pola porta do garaxe diante do silencio cómplice e consentidor do BNG.
To be Abel tampouco deixou que medrara unha herba ou unha flor nos dominios da súa maior contrincante política, Corina Porro. Parándolle as obras do porto ata a paranoia e a extenuación, nunha obsesión absoluta.
Antipático e soberbio Abel mesmo ninguneou os seus e descabezou á Federación de Veciños creando unha á súa medida: acrítica e complaciente coa súa xestión; tamén diante do silencio colaborador do seu socio do BNG.
Abel afastouse como ninguén dos fracasos do seu goberno e arrimouse como el só sabe facer para capitaliza-los logros do seu tenente que permaneceu calado demasiado tempo.
O bloque, tocado tamén polos excesos do bipartito, o do hotel Glasgow, a Universiada, os pasodobres de Quintana, non foi capaz de remontar malia ter feito unha boa xestión en moitos casos rendabilizada polo rexedor. Ademais aínda queda na memoria colectiva dos votantes de esquerda de Vigo o shock que produciu a traizón ó goberno de progreso o equipo de Lois Castrillo que botou da alcaldía dun xeito indecente ó alcalde Ventura Pérez Mariño. Unha ferida que para moitos aínda non cicatrizou.Centos de votantes do BNG non esquecerán iso nunca, nin tampouco a política desarrollista do BNG cando estivo no goberno de Vigo e no PXOM desorbitado que os arquitectos e sociólogos do BNG redactaron para estragar Vigo e poñe-lo ó servizo dos especuladores e dos promotores. Un plan que só a crise logrou frear.
Isto é o que pasou en Vigo o 22 m e o 11 x.
Pero ademais Corina Porro nun posto de saída como favorita para alcaldesa tivo o inimigo dentro da casa. Núñez Feijóo protexeu os intereses financeiros de Caixagalicia,unha aposta política na que foi secundado polo desnortado BNG(eles saberán por que?) e isto foi a clave do cambio de tendencia.
Hai tambén que ve como a Xunta implementa unha sanidade low cost externalizada e privada para Vigo mentres duplica as Unidades de Transplantes na provincia da Coruña. Houbo quen tamén viu como a Xunta teimou en pecha-la tele de Vigo, Televigo, deixando na rúa medio cento de profesionais e calando un medio que dá unha cobertura única ós asuntos da cidade,só por quitarlle a voz ó alcalde no seu programa semanal.
Ós vigueses pedíasenos, sobre todo no asunto da caixa ser unha vez máis calados e xenerosos e perder nós polo ben de Galicia ou da Coruña e aquilo non nos gustou.
Núñez Feijóo chamou vellos e xubilables ós tres grandes piares socioeconómicos de Vigo: Gayoso, García Costas e Guillermo Alonso Jáudenes e egoísta e localista ó noso alcalde.
Agora o pobo de Vigo falou. Haberá xente que quira botar outras contas, pero os números están ben clariños e a interpretación é moi fácil.
Un presidente volcado na provincia da Coruña arrasa naqulas tres cidades mentres que no eixe sur, territorio social de Caixanova e do AVE sur campan os bipartitos de esquerdas.
Tamén hai quen busca os votos perdidos do BNG onde non están, en Esquerda Unida e na abstención, porque non aturan o que pode ser verdá ( porque ninguén ten unha webcam nas cabinas electorais). O PSOE sobe dous escanos, mentres que o BNG perde duas actas...
Igual,se cadra a rosa converteuse nunha estrela esta vez.

As costuras do tempo en Vigo

Aínda permanece nos andeis das novidades e dos betsellers: "O tempo entre costuras". É unha agradable e cosmopolita novela ambientada entre Marrocos, Madrid e Bos Aires entroutros lugares...
"O tempo entre costuras" dacabalo entre a ficción e a realidade recupera unha figura da historia de España, no seu lado máis mundano e superficial.
Falamos de Juan Luis Beigbeder, ministro de Franco, cuxa filla María Beigbeder Febriani pasaba longas temporadas en Vigo, nun piso que tiña nas proximidades da rúa Areal e García Barbón.

A musa de Lois

Todos falan do rechamante que é dedica-lo día das letras a un home novo, case, case contemporáneo de nós de non estar morto. Falan seus irmáns, fala a súa nai e case poderían facelo os seus sobriños. Pero a máis interesante do contorno de Lois é se cadra a súa musa Piedade Cabo. En segundo ou terceiro plano, estes días podemos en contadas ocasións escoita-lo eterno rouquén da súa voz.
Foi Piti Cabo, a noiva eterna, a compañeira constante e tamén a musa,de voz crebada e melodiosa.A Dulcinea, a Zenobia e as demais.
Piti Cabo vive e viviu con sinxeleza se-la musa dun xenio. Como na súa vida cotiá, nos malos tempos logo da excedencia na TVG, onde tanto lle custou recuperar un oco, non como a outros que entran e saen cada tres anos, protexidos polo seu vencello político e sindical. Tamén houbo bos tempos. Supoño que os primeiros anos ou a presentación de "Planeta Cine" co bipartito que por fin achegou ás nosas pantallas un rostro agradable e vivido, unha entonación autóctona e unha muller total; á marxe dos escotes e da dicción madrileño-andaluza doutras presentadoras da TVG.
Poucas veces téño Falado con Piedade Cabo, unha cando dirixía ou editaba os telexornais da fin de semana hai dezaseis anos e outra un par de anos despois nun sitio de menor proxección. Estaba contenta esta segunda vez, díxome en baixiño, "para que non me escoiten e me cambien". Piti Cabo é agradable no trato, é comprensiva cos que empezan. E eu que vou dicir, xa que non coñecín a Lois, faime moita ilusión ser contemporánea da súa musa.

Te jodes

Te jodes, díxome.Foi a súa comprensiva resposta. Aludía con esa socorrida frase a un hipotético dereito que outra persoa exercera e que lle prexudicaba. Non se quixo poñer en ningún momento na súa pel. Non era a primeira vez que ocorría algo así. Xa lle pedira a súa axuda noutras ocasións e a resposta sempre fora parecida. Un sorriso cínico, un silencio, unha actitude ambigua e mesmo hostil. Sempre había algo mellor que facer que escoitar ou intentar comprender.
Te jodes, repetía sen descanso. O mellor de todo foi que aquela frase pouco lle sorprendeu.Había ben de tempo que non agardaba nada del. Nin sequera aquela crueldade e aquela mala hostia.

Cousas que non saen en prensa II

A rúa aínda arrecendí a Ajax Pino ás doce da mañá cando os axentes da científica chegaron a coloca-las súas pirámides numeradas no lugar onde estivera o cadáver. Os axentes non daban creto, como podía haber xente que non vía CSI ou aínda que fose o Comisario ou no peor dos casos os informativos da galego.
A médica levara ó suicida ó box, aínda que non fora quen de reanimalo na rúa. Deulle pena ver aquel corpo sen vida alí nunha rúa tan céntrica, sobre todo cando deu en chover.Sabe Deus cando chegaría a xuíza, así que pobre home, imos ter compaixón e imos leva-lo cadáver a un box.
Aquel día parecía que estaban de garda Pepe Gotera e Otilio, porque alguén tamén decidiu mandar ás da limpeza a frega-los restos de sangue.Os axentes non sabían se detelos a todos ou clausurarlle-lo hospital.

"Cuando zarpa el amor"

Ocorre cada tres días nunha das bibliotecas máis senlleiras deste país.Alí entre pedras de máis de cincocentos anos e ante o abraio do Arcebispo Fonseca que se cadra un día resucita da impresión.
Pero disque o amor non ten idade e probablemente non haxa lugar onde non se poda desenvolver.
E abofé que si, que naquel claustro centenario rodeados de incunables, enciclopedias e poesía medieval é un lugar para querer, para quererse...
E así ocorre cada luns, cada mércores, cada xoves.Son se cadra os días que non hai feira na bisbarra do Sar.
Os seus bicos húmidos e sonoros espertan os lectores de xornais e investigadores. Debruzados sobre sillares centenarios, saloucan, brincan e enredan Carme e o seu o amor. E como os paxaros en primavera, cos seus bicos sonoros, ora palatais, ora fricativos abraian na sala de lectura.
Alí onde acode Diego Ameixeiras a se documentar, onde escribe o tradutor ó inglés de Manolo Rivas ou Paco Rodríguez ou Malores Villanueva; alí a mellor novela aínda está por escribir.
É este un bo lugar para se agochar. Hai xente que non te vai buscar/atopar nunca nunha biblioteca ou nun museo. Por iso a idea é tan boa.
Pena desta novela cun final tráxico digno de Saura:" Baño de sangre" ou "Divorcio xitano" ou "Amor caló".
E como esta idea se estenda se cadra é a fin do motel Caribe ou do Holiday que dan acubillo a tantas parellas mentres as súas mulleres e os seus homes agardan por eles na casa....

A tenda de Cris

Aínda non tedes nada que levar á voda de Kate Middleton? Estades fart@s das camisas brancas de Stradivarius, dos pantalóns culibaixos de Zara e das camisetas de Mango que non dan cuberto o embigo?
Hai anos que deixámo-lo colexio e aínda seguimos indo de uniforme. Vestimos como deciden os cool hunter de Zara ou de H & M. Por iso non tedes excusa para visitardes a tenda de Cris en Salvaterra. Roupa vivida de tódolos tempos, roupa de segunda man, allea á dictadura do mercado.Unha boa excusa para achegarse a Salvaterra, a vila das murallas.
REIVENTA, a tenda de Cris abre este venres ás 22.30 en Salvaterra, na rúa Príncipe de Viana no centro, cun concerto de jazz e barra libre de sangría.
Ademais de roupa, bisutería de autor e complementos hai instrumentos e produtos musicais. Todo busca unha segunda vida, todo é parte dunha filosofía de volver usar para non devora-lo pouco planeta que nos queda; xa sabedes o consumismo is out....