Xente que non sabe sumar

Mon pasaba boa parte da súa xornada estudando, mentres no tempo libre facía sudokus. Sudokus para calcula-los puntos que precisaba para aprobar unha oposición.
Sumaba os puntos de experiencia cos de cada parte do exame e vendo as posibilidades que tiña de acadar por fin unha praza nas Bibliotecas da Universidade de Vigo entroutras. Así botaba o día.
Sempre botando contas, sempre quedando naquel posto, "no último da fila". No primeiro dos que quedaban sen praza.
E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha listaa dos que acadaban praza. E así un tras outro ata que un día por fin apareceu nunha lista dos que acadaban praza.
Coa cautela que nos caracteriza a no-los galegos e o noso escepticismo endémico Mon quixo agardar a le-las listas definitivas. Aínda que no fondo, xa case no seu cerebro, amoblaba o seu novo piso de Ourense e gozaba da súa nova situación de funcionaria.
Por fin remataban as mañás de estudo e de academia. Era a fin da súa vida opositora de apuntamentos e lexilación. Pero velaí que os peores presaxios se cumpriron. Abriuse o prazo de reclamacións e alguén non fixera ben as contas. Esquecera cuantifica-la experiencia laboral doutra persoa.
Foi bonito ter unha praza de seu durante toda unha semana, foi bonito soñar; pero hai alguén na U de Vigo que nunca suma ben, porque non é a primeira vez que lle ocorre....

O vello verde

Parecía que xa non existían, pero si. O vello verde non dá feito. Pégalle a todo: á da limpeza,ata a da fiestra e ata a nós mesmas. Non respecta nada. Se non queredes topar co vello verde non vaiades os xoves ó Xancarajazz. O único lugar onde atopa profesionais que poden resolve-lo seu problema como el merece, pagando...

Fané K brava

Isto que conto disque seica ocorreu este verán na Praia de Figueiras nas Cíes, malchamada dos Alemáns .
Disque seica unha sereia pisou unha faneca e case morre como cando a Bela Durminte se picou coa "rueca" de fiar.
Contan que aquela serea ficou dorida de vez, mareouse e caeu no chan ante o abraio dos demais. Contan que o dedo apodreceu e houbo que aisla-la serea nun hospital vigués durante unha semana ou máis.
Houbo quen pensou que aquilo non fora unha faneca, senón o monstro do Lago Ness. O doutor House local decidiu que a doenza se debía a unha bacteria chamada Acinetobacter Baumanni que segundo vin medra moi ben sobre unha especie de alga ou xelatina que se chama agar MacConkey.
Invadidos por virus e bacterias a faneca quixo te-lo seu. O cogombro tenche o seu E-collie; a vaca tivo o seu mal, as galiñas viviron a gripe aviar, e o porco tamén tivo a súa. Por que a faneca ía ser menos? Tamén ten dereito, non si?
Como en tódolos contos a sereia sandou, pero non quixo facer declaracións.

Unha zorra no zoo

Dáballe noxo, moito noxo.O zoo cumpría corenta anos e o alcalde decidira mercar unha zorra para a gaiola máis grande.
Os nenos choraban de medo ó vela aí dentro; non lles gustaba. Pero a decisión estaba tomada. O alcalde decidírao sen consultar a ninguén, e a única que estaba contenta era a zorra.

O segredo do deán

O Deán axustouse a sotana, e tamén aquela vella faltriqueira na que solía leva-las chaves da cámara acorazada.
O groso do traballo estaba feito.
Deus así llo pedira. Tralo fracaso da visita do Papa para revitaliza-lo camiño de Santiago e o poder catedralicio de Santiago algo había que facer.
O roubo do Códice leváraos a primeira plana de tódolos telexornais e tódolos breaking news do mundo.
Si aquilo fora unha boa idea, con ou sen inspiración divina.Se ata parecía que o profeta Daniel sorría máis desde a súa cadeira de pedra alá no pórtico, estaba na Gloria.
E si o libro podía durmir en paz, alí dentro do arcón do Apóstolo, do cadaleito de prata de Sant Iago onde por certo non atopara nada.
O vello Deán xa podía morrer en paz; ou non? Tiña tantas cousas que confesar...

Pelocrecho

Pelocrecho é o mito erótico do meu verán; é velaí o tes, co seu bañador vermello, co seu pelo rizo ó vento, a carón da toalla do dobre praieiro de Aznar.
Parece que por Pelocrecho non pasaron os últimos vinte anos, nin tampouco polo seu bañador. Seguro que pasa o inverno en formol, e só sae no verán. A vida no taller conserva e conserva ben.
Aínda son as tres da tarde pero logo do baño Pelocrecho emulará a Nadal ou a Feliciano López, logo unha ducha e a perderse entre os doces outeiros de Beade e de Zamáns...

Entre putas e farlopa

Non, nós non queriamos cubrir Pontevedra, nin que pechasen a delegación. Pero se cadra a nova super-delegación Vigo-Pontevedra estanos dando posibilidade de coñecer outras historias, outros mundos a tan só vinte quilómetros da Porta do Sol. (A de Vigo of course).
Eu non quería funcionar con tópicos e non quería pensar que cada vez que vou á Arousa todo ten que ver con raias brancas ou con mediosgramos.
Eu non quería presupoñer que se hai un axuste de contas nun salón de peiteados de Cambados, non podería ser por calquera outra cousa distinta do narcotráfico. Pero a vida é así, e aquí todo parece que vai de guión. Iso si un guión entre Benny Hill, Os Ropper ou Míster Ben.
Estes días cubro de terceira man, porque xa non traballo de mañás, o xuízo da Operación Cormorán por lavado de cartos. O primeiro día que caeu nas miñas mans unha cinta do xuízo na deputación de Pontevedra, pensei. Mira ti estas mulleres, moreniñas, brasileiras, norteafricanas parecen formar parte do cadro de persoal do vello Paladín. E pensei para os meus adentros. Estáste facendo vella e xa funcionas con tópicos puerís. Cala a boca que pareces xa o escaletista do "Gato á auga". Como cada martes desde hai dous, hoxe volveu caer nas miñas mans outra cinta, outro "bruto" dicimos nós con imaxes e declaracións do macroxuízo da "Cormorán" que ten lugar en Pontevedra.
Fitaba para aquelas paisanas criollas, moreniñas, brasileiras tal vez. Amantes, excompañeiras e e mesmo mulleres dos fuxidos Pelopincho e Franco Argibay.
Con doce millóns de euros en vivendas, audis, conserveiras, pisos e chalés. Cos ollos abertos como todos na sala escoitei que todos aqueles cartos da Teresiña de Xesús e de Lidia Niele proceden da prostitución. Perdonádeme a grosería e o castelán: "Daqueles polvos, viñeron estes lodos".
E resulta que a Teresiña de Xesús ( Non a de Ávila claro) cobraba seis mil á hora, e mesmo doce mil, e se cadra o triplo se o servizo puxen era "extremo" por non poñer sadomaso que se di.
Tamén houbo lotería e mil fantasmadas máis. Pero os "Matalobos" do Cormorán abráiannos de vez. Dous en busca e captura. As mulleres que non saben nada e viven da prostitución de luxo no Grove?
E os tópicos que se repiten unha e outra vez. Pensa mal e acertarás.Ó final as nosas avoas tiñan razón.