Vistas de página en total

domingo, 18 de febrero de 2018

Vidas cruzadas

Me cruzo con Julio tres o cuatro veces a la semana. Al principio su presencia no me parecía inquietante.Toma café a media jornada en el mismo lugar donde lo hago yo, que a veces parece un club de jubilados o un tanatorio. A veces pienso ir al de al lado, donde toman café las del Bershka o el Stradivarius, pero ni son tan rápidos, ni tan profesionales, ni me hacen tan bien los bocatas de beicon con queso.
El caso es que Julio toma allí café con los de su despacho, alguno de ellos un insigne galeguista. También lo cruzo en mi barrio hasta los domingos cuando salgo a pasear. Es entonces cuando me escamé. De dónde sale este tipo que es como un paso de cebra o un semáforo, que está siempre ahí.
Y fue fácil, la verdad. Hoy en día todos “ cascamos” todo en internet. Y buscando, buscando encontré al tipo éste. Ahora ya sé que no es un policía, ni un detective, y supongo que tampoco un psicópata, si no un simple abogado que comparte el mismo itinerario que yo.
Qué pena de novela!

viernes, 16 de febrero de 2018

El tesoro de Rande nunca existió

Esa es la verdad. Como muchas otras cosas, como no existen los Reyes Magos, ni tampoco Papa Noel , ni siquiera el monstruo del Lago Ness, y sin embargo a cuánta gente mueven.
Parece que antes de que los barcos se hundieran, alguien sacó el oro y los objetos de valor que había a bordo y los llevó a Lugo en carros de bueyes.
Sin embargo la leyenda perduró, tanto que Vigo fue “ trending tópic” en la Expo Universal de París de 1867. Y allí conoció la historia nuestro querido Jules Verne.
Y el millonario americano John Potter financió al arqueólogo belga Robert  Sténuit una búsqueda submarina de varios años en nuestra ría.
Aquí en Vigo’s Bay estrenaron todos los avances de submarinismo que en el mundo había.
Buscaban aquí los galeones hundidos en 1702 .No fueron los únicos más de setenta expediciones hubo para rescatar el tesoro de Rande. De allí algo salió.Mucho menos de lo que esperaban: los
cañones de O Castro, alguna moneda y muy poco más.
Bueno nuestros padres y abuelos saben lo bien que lo pasaron Sténuit y Potter aquellos años en Vigo,a mediados de los 50.
Sténuit volvió hace poco en 2015 invitado por la XXV Semana de Cine Submarino de Vigo.
Este domingo hace 150 años que el capitán Nemo llegó a la ría de Vigo en su maravilloso periplo de ficción: “ Veinte mil leguas de viaje submarino”. Los vernianos más eminentes del mundo, entre ellos el vigués Eduardo Rolland rememorarán mañana aquella gesta, con submarino incluído. Quizás lo más real de lo que todo ocurrió.
Porque luego Verne estuvo en Vigo, luego de escribir sobre él. Aquí lo trajeron una tormenta y una avería, pero dicen que lo pasó muy bien.
Paseaba por Príncipe y por el Castro, asistió a las fiestas de Vigo y a la procesión del Cristo fue.Hay algo más vigués?
Y hay algo más hermoso que una leyenda y una batalla perdida?

martes, 13 de febrero de 2018

De Jelipóllers e Gatilovers

Disque Sandra M Araújo casou co seu mozo de sempre e púxolle os cornos con Marcos, un " chuliboy" de mediopelo tamén de Ponte Caldelas.
Nas sociedades civilizadas : elas déixanos a eles ou ó revés e seguen ás súas vidas cos que lles molan máis. Pero semella que Sandra preferíu ser viúva a divorciada e convenceu ó seu amante para que matara ó seu home. E todo decorría guai, ata hoxe que alguén decidíu que debe estar imputada.

Febreiro





Febreiro, mes "pijameiro"? Non tal!!!

miércoles, 7 de febrero de 2018

jueves, 1 de febrero de 2018

CSI Alboios



Polo meu traballo estoume covertindo nunha especialista en incendios en alboios. Un tipo de suceso moi habitual na nosa bisbarra.
 Salceda de Caselas é o concello onde hai máis, debe haber un veciño con certa discapacidade que pasa o seu tempo libre con esta cruel diversión.
Ás veces coas lapas vaise tamén ademais da madeira, e a palla, un can unha galiña ou un coello.Paréceme desmesurado cubrir tantos incendios, pero éche o que hai. Case podería facer unha app ou un mapeo con todos os alpendres da provincia e as insospeitadas cousas que a xente garda neles. Tamén as súas tipoloxías: exentos ou non, e os materiais construtivos de refugallo, da liña do "somierismo" do "uralitismo", do bloque, do cotegrán ou de azulexo-mix, cemento ou de formigón...
Eses baixos cuberta que ás veces agochan un tractor, un chimpín, unha máquina de sulfatar e case un concesionario todo. Eses depósitos de gasóil, esas patacas, ese millo ou esas ouvellas.
Agora todos eses están baixo a mirada de Facenda e do google maps.Queren cobrarlles o IBI. E iso podería ser a fin dos nosos alboios, alpendres, cobertos, pendellos, galpóns, cobertizos e mesmo dos hórreos e canastros. Galicia chega á súa fin.

martes, 30 de enero de 2018

El secreto del Corte Inglés



De vez en cuando coincido con una antigua compañera del colegio que trabaja en El Corte Inglés. La veo de dos en dos años o quizás cada tres.Las primeras veces que la vi me sorprendió su bolso. Uno fashion de aquella , transparente.Mírala qué moderna pensé; pero dos años después pensé : qué obsesión, y a los seis: qué “lura”. Hace poco acabo de darme cuenta de que todas las empleadas del Corte Inglés de Vigo lo llevan. Están obligadas a entrar ya salir con él por la puerta de trabajadores.
Será para evitar extraños asuntos internos?