Un mal golpe

A nuestro colega Carlos B se lo ha llevado un mal golpe. Él en la plenitud de su vida, con una familia inmensa. Siempre con buena cara, siempre con una sonrisa. Pura vida. Hay personas a las que no les pega morir y Carlos era uno de ellos. Pasaron muchos años desde que nos conocimos casi al mismo tiempo que a tu mujer, pero hay gente que aunque pasen años siempre parece que fue ayer. Descansa en paz Carlos. Un beso gigante para ti y tu maravillosa familia.

Chica nueva en la oficina

Tenemos chica nueva en la oficina. Nunca hemos tenido a nadie así. Su pelo azul/platino, sus ganas de currar que triplican las de los demás.
Su rollo moderno que deja obsoletos a los demás. Tú a Portamérica y yo a MadCool. Y la verdad cientos de quilómetros los separan.
Tenemos chica nueva en la oficina y esto no ha hecho más que empezar. Bienvenida!

O Erik, o Belga de Salvaterra, Jean Paul das Zacoiteiras, Oleiros

As nosas aldeas están cheas de misterios. Os veciños de Paramos vivían a carón dun arsenal e ninguén sabía nada.
Os veciños de Zacoteiras en Oleiros de Salvaterra de Miño vivían ó lado dun museo de historia natural e de arte sacro e non o sabían. O Erick o Belga de Salvaterra traficaba desde a aldea con monos disecados, patas de hipopótamo, cabezas de xirafas, e mármores e marfís variados.
Todo alí na vella casona da súa nai a escasos metros dun taller.O Erick o Belga de Salvaterra chámase  Juan Pablo é é francés pero tamén trafica con arte.
Qué outras sorpresas nos depararán as nosas aldeas?

Jugando a la “puta” altura

La primera vez que te vi me pareciste una puta, eso sí de lujo, de las de alto standing. De las que cobran mucho y trabajan poco,pero no por mucho cobrar menos puta se es.
Tus tacones altísimos, casi imposibles para una vida normal. Tu look de ejecutiva sexy de telenovela de Televisa. Y sobre todo tu actitud de “ lerchiloba”.
Y ahora ya sabemos que eres como pareces. Unos venden su cuerpo y otros venden su alma, al mejor postor; y esa eres tú.
Y además lo haces por derivación; te vendes tú y realquilas a los demás como los proxenetas rumanos. Sí esos que se esconden como tú, al mínimo problema. Esos como tú, que apenas han hecho la calle

A verdade de Oubiña

Laureano Oubiña quería contar a súa verdade, e faino a través dun libro.Realmente é unha primeira parte; o libro tiña cincocentas páxinas e quedou na metade.A segunda parte sairá logo do dous de setembro cando o narco cambadés teña cumprida a totalidade da condena.
Sorprenderán moitas das cousas que vou contar,di. Non teño fe nos xuíces. Aínda que ir declarar me excita, é a miña Viagra, agora que o médico non me deixa tomar a outra.
Non sinto pena por Carme Avendaño, qué teño eu que ver co victimismo desa señora?
Ela viña aquí a Baión, pero non ía ós xuízos dos que traficaban con heroína.
O háxix non matou a ninguén, só ó Porco de Carril.
- Isto nunca estivo a piques de ser Sicilia, nunca; violencia hai en tódolos lados, tamén en Andalucía.
Non somos unha mafia á italiana: comezamos co tabaco e co gasóil.Somos fillos do contrabando e do estraperlo.
Comprar Baión foi o principio do meu fin, non me gusta vir aquí. Por esta compra pasei trinta e dous anos no cárcere.Que mo quitasen foi un roubo xudicial, mediático e político.Miña muller morreu catorce meses antes de ser xulgada. Por iso a súa parte do pazo debería ser das miñas fillas.Recurriremos no estranxeiro se é preciso.É todo por esta finca maldita.Ela non tiña ningunha condena.
Quitáronme Baión en xaneiro do noventa e cinco. Isto merqueino co tabaco, logo me adiquei ó háxix.
Agora estou xubilado é vivo da miña pensión. Levo unha vida familiar.
Non sei se me arrepinto, de qué vale arrepentirse logo de facer o mal?
Os cárceres non valen para se reinsertar, sí oenegués como a que me acolleu:a San Francisco de Asís.
Nunca me chivei, nunca.Antes morrer mil veces que se chivar. Nunca colaborei coa xustiza.
O meu libro non é unha venganza, eu non son vengativo.
A serie Fariña non representa a realidade do que foi, nin tampouco a serie recolle o que pon o libro.
O libro é unha compilación de recortes de prensa, algúns deles escribiríalos vós.
Poderían ter falado con nós que seguimos estando aquí. Ou con vós os do Salnés que estivestes sempre moi preto d nós.
Sentín a morte de preto en media ducia de ocasións. Unha no Grhove, en Porto Meloxo, nunha historia de tabaco.
Oubiña coñeceu moita xente de arriba e de abaixo, pero cando lle preguntan quén máis lle impresionou é segundo di: José Ramón Prado Bugallo, alias Sito Miñanco.
É amigo meu, é unha gran persoa. Detivérono porque querían celebrar ó grande o cincuenta aniversario da UDYCO.
Era unha celebración “ a rachar” , co “mataelefantes” e todo e querían ir á festa cunha “ cabeza en bandeixa” e foi el.
Hai anos que non falo con Sito, e boa pena que me dá.Sí que falei con algún familiar, e puidéronme confirmar que Sito non tiña o guión de Fariña na casa de Alxeciras.
Sen a axuda das forzas da orde, nunca teríamos chegado a onde chegamos. Eles levaban a súa “ maquía”
Os galegos pagamos por todos. O meu avogado leva a outros narcos de fóra é métenlles menos anos que a nós.
Hai contrabandistas de verdade e tamén hai oportunistas. O que o leva no sangue non ó fai polos cartos. Facémolo pola adrenalina.
Non é un traballo doado, non son cartos fáciles. Nas operacións levaba unha vida de can.Pasaba oito ou dez días cia mesma roupa e case sen comer. Vivindo como unha alimaña.Ás veces para nada porque houbo operacións que saíron mal.
Chegaba á casa logo de tantos días sen comer e non paraba de comer cocido. Terminabas “ rabentado”
Comecei no chollo na taberna dos meus pais. Coas cartillas de racionamento e co estraperlo. A algúns lles sobraba e a outros lles faltaba e aí estábamos nós.
Comecei co café, co gasóil e o tabaco e de aí fun subindo.

#VenresNegro6CRTVG #ViernesNegro10RTVE

.

Logo non sacandes nada

Cada día é unha aventura diferente, aínda que o guión sexa sempre o mesmo: frío, calor, turismo, cruceiros, ocupación hosteleira, empresas que xeran emprego, conselleira-arriba, conselleiro-abaixo, coello de tres orellas, ataques de xabaríns, ou de cans, Quinteiro-arriba, Quinteiro-abaixo, lío na Marea, lío no PSdG, felicidade no PP.

O problema é cando se saen do guión. Queremos queixarnos da Xunta, queremos criticar a Feijóo, non queremos que a APLU bote abaixo a nosa vivenda...

É entón cando ás veces non saen.E nós que volvemos ós lugares do delito con relativa cotidianeidade, temos que escoitar como nos din. “ Logo non sacandes nada”, “ logo xa < tragiversades vós>.

E cada vez escoitámolo máis, porque hai personas da dirección que botan a culpa ós equipos da rúa ou os centros provinciais das decisión que toman eles logo de pasar mil filtros.

Hai catro ou cinco anos uns meus primos de Valencia criticaban Canal Nou. Dicían e agora que a pecharon os traballadores se queixan de manipulación, cando cobraban e tiñan emprego nunca lles importou!

Quedei de pedra, pero tiñan razón! Pois iso!