Frases robadas, lado oscuro

Cuando hablo contigo no es por ti, es para reconciliarme con mi lado oscuro.

Entre el Opus y el porno

La maravillosa profesión que ejercemos: el periodismo, a pesar de sus miserias y carencias nos permite conocer al gran abanico social desde abajo y hasta arriba, pasando por en medio.Como don Juan Tenorio: “A las cabañas bajé ,yo a los palacios subí”.Supongo no haber dejado como el literario seductor: “ memoria amarga de mí”. Los profesionales de la sanidad pública, lo tengo pensado algunas veces también se cruzan en su día a día con lo más granado de la sociedad, lo más común, lo más vulgar o lo marginal. Y esa es la grandeza de nuestro trabajo que con el mismo calzado( nunca sabemos adónde iremos) vas a un palacio, al club financiero o a un cobertizo marginal( pendello, alpendre, cuberto, alboio) o infravivienda. En este nuestro paseo vital pisamos alfombras persas, sintasol, farrapos( jarapas) o bosta de vaca( estrume) o tierra quemada da igual. Y un día entrevistas a un Obispo y al siguiente a una estrella del porno, y eso-todo en general es lo mejor de nuestro maravilloso oficio.

Enconado ou aconachado?

Querido Willy! Eu non sei se estás enconado ou aconachado, pero sei que desde hai un ano e medio, xa non es ti. Falas como se estiveses posuído, repites todo o que Wilma di palabra por palabra. -Qué mágoa que non estea Wilma, a ver qué pensa Wilma. E así todos os días de Deus. Pareces abducido como un boneco siamés, como se foses o cadeliño de Wilma. Ti non te ves, pero para nós é moi chocante e por veces patético. Alá van Pin e Pon. É o peor de todo sabes que é? Que eu aínda non sei se estás enconado ou simplemente aconachado, pero espabila, “mi amol “

A pantasma do Rebullón

Hoxe estiven no Rebullón. Nunca antes estivera. O vello psiquiátrico da área de Vigo ubicado en Mos naceu como colonia de verán para nenos con escasos recursos en Nadal de 1928, con proxecto do arquitecto galeguista Manuel Gómez Román. No trinta e seis as autoridades militares cederon o edificio ó exército como hospital de evacuación. En outubro chegaron os setenta e un feridos. Foi logo a partir do trinta e oito un hospital para tuberculosos ata o sesenta e tres.No setenta e seis xa propiedade da Deputación converteuse en Psiquiátrico.Foi a súa última vida antes de ser almacén. Alí segundo conta a lenda oral, segue habendo “ presenzas” Durante unhas obras apareceron ósos humanos baixo esa solleira galería que vén. Pero hai quen notou outra presenza: de súpeto correntes frías, estranos sons e crepitacións, hai quen non quere ir só. Hai quen notou como alguén o empurraba escadas abaixo. Hai quen pensa que son só sensacións. Pero proben, proben se poden e queden sós uns intres naquel vello casarón. A impresión aínda non se me pasou.

Los Punsetes - ¡Viva! (Video oficial); música subnormaler!

Los Punsetes - Opinión de mierda

Agresión no Concello de Vigo

Moitos de vós coñeceredes a Tita, esa doce e sorrinte funcionaria que estivo moitísimos anos na antesala da alcaldía de Vigo. Con Manuel Pérez, con Lois Pérez Castrillo, nós os da prensa de  Vigo pasamos horas canda ela, agardando que saísen de comisións de seguemento de obras como o cinto de circunvalamento co concelleiro Pablo Comesaña ou aquelas míticas xuntanzas do CES: Consello Económico Social de Vigo: a prol de Álvarez, do AVE ou de seguemento do Prestige.
Daquela pasábamos horas alí naqueles sillón de skai agardando a que saísen os participantes. E alí estaba Tita que nos deixaba o teléfono para chamar ós nosos medios cando case non había móbiles nos primeiros noventa.
Os sillón de skai e Tita desapareceron con Abel.
Non sei por qué. Pero esta semana Tita volveu a aquel seu posto de hai vinte anos ás portas da alcaldía. Fíxome moita ilusión vela alí.
- Olá, qué tal?
- Substituía a unha compañeira con permiso de quince días por voda.
- E díxome Tita: non demasiado ben.
Hoxe veu un cidadán que quería falar co alcalde xa , e eu non lle deixei pasar.Díxenlle que había que pedir cita. Estaba fóra de sí.
Empurroume, desprazoume varios metros,debeume ocasionar unha luxación no pescozo. Nunca tal me pasou; bueno, nunca non. Hai anos cando tamén estaba aquí na antesala da alcaldía embarazada de moitos meses un tolo de Cabral quíxome dar unha patada no ventre pero non foi quen,
 daquela unha compañeira conseguiu “ placalo” e  acabou ela cunha patada nas costas.
Isto que conto aconteceu o pasado xoves vinte de setembro no concello vigués.