Vistas de página en total

viernes, 21 de diciembre de 2018

Personaxes en busca de autor, Juan, o Latoneiro

Aquí temos a Juan o Latoneiro coñecino onte no tanatorio accidental de Cambados. Ten máis de oitenta anos e moitas ganas de falar. Andou todos os mares do mundo , aínda que non mos especificou. Encántame falar con vellos mariñeiros que me contan as historias do Gran Sol, das Svalbard, ou da Illa Reunión, os seus naufraxios e os seus golpes de mar.
Latoneiro díxome que estivo embarcado nun barco de Onassis, supoño que un vello petroleiro grego.
Tiveran unha avaría moi grave en alta mar e el aínda non sabe moi ben cómo a amañou. O grego que aforrara moitos cartos con aquela reparación quedoulle eternamente agradecido e foi coñecelo en persoa a Bilbao. Dixo que o tratou moi ben e penso que o compensou dalgunha maneira pero xa non puidemos falar máis.

La casa de mi abuela Lala

 (Mi tía Chola con su negrito que yo heredé)
Mi abuela Lala era la madre de mi madre. Su casa en Alfonso XIII fue un lugar maravilloso donde vivieron mi madre, mi tía Chola y mi tío Quique. Mi abuelo murió allí a los cuarenta y cinco años de una intoxicación alimentaria, quizás una lata de conservas de la empresa en la que trabajaba.No valió de nada que fuese por aquella casa el médico Nicolás Peña ni que mi tía Teo fuese a por penicilina( quizás falsa) al tapadillo de A Pedra.
Allí vivió también mi tía abuela Teo, quizás mi bisabuela Angela y muchísimos primos de mi madre que estudiaron en Vigo mientras su padre ocupó destinos de médico en Portonovo, Moeche o Panxón.
Mi abuela vivía en el segundo, en el tercero los de la joyería Rosende y en el primero una mujer que apodaban Cornelia y que no sé como decirlo tenía una pensión* donde se facilitaban otro tipo de servicios que yo no voy a especificar.
Mi abuela que se quedó viuda pronto abrió un taller de costura con ni tía-abuela Teo y les fue bastante bien. Sólo ropa femenina: novias, fiesta y ropa de calle y atendieron a algunos de los apellidos más " granados" de la ciudad.
En el comedor interior donde esperaban las señoras , mi tía abuela tenía una silla llena de Burdas aquella revista de moda alemana que traía los modelos y los patrones para confeccionar la ropa. No me acuerdo, pero no sé si los textos estaban en alemán, creo que no, porque en aquella casa nadie sabía.
Mi tía Teo tenía en aquel cuarto de estar, comedor de invierno, otra silla para las revistas del corazón: el Hola, el Lecturas o el Diez Minutos.
Las señoras que esperaban para ver tejidos, medir las sisas o el cinturón entretenían el tiempo allí.
Aún había otra silla llena de revistas en casa de mi abuela. Es una aficción que yo heredé que tengo varias sillas llenas de libros y revistas para pasmo  de "meu pai".
Aquella otra silla estaba llena de Interviús y estaba en la habitación de mi tío el soltero, que nunca dejó de serlo por cierto.😀. Nosotros somos fieles a nuestras raíces y a nuestras costumbres.

https://www.vigoe.es/vigo/local/item/25597-el-piso-de-vigo-que-hace-competencia-a-abel-caballero-con-su-alumbrado-de-navidad

jueves, 20 de diciembre de 2018

Telmo, o fillo bravo

Telmo é fillo de solteirO. Sí leron ben. O solteiro era o seu pai que nunca casou. A súa nai sí o fixo, pero bastante despois de nacer el e con outro home e noutro país.
A historia de Telmo é unha de tantas abraiantes que te contan por aí en cualquera aldea, en calquera peirao.
Toda a Vila sabía quen era o pai de Telmo que tiña moitos cartos e que se portou moi ben con el, malia non recoñecelo legalmente, nin casar coa nai; algo que naqueles tempos era un castigo social sobre todo para a súa nai, pola moral católica que impregnaba os usos sociais daqueles tempos en España hai case sesenta anos.

martes, 18 de diciembre de 2018

O electricista da Movida de Vigo

Rescata hoxe do esquecemento Fernando Franco na súa columna do Faro a Alfonso Comesaña, un dos propietarios do mítico Kremlim de Coruxo. A min nin me sonaba, tampouco ó terceiro dono:Ricardo Lobato. A quen sí coñecimos todos foi a Bibiano Morón.
As reviravoltas da vida devolveron a Alfonso Comesaña ó seu traballo inicial: a electricidade.Logo de ser un recoñecido empresario da noite viguesa que puxo a Vigo no mapa sonoro nacional agora volve a ser "chispas".
A Fermando regaloulle unha camiseta do " Para Vigo me voy". Cántas persoas anónimas andan por aí e fixeron de Vigo unha gran referencia musical, iso sí, naqueles tempos.

domingo, 16 de diciembre de 2018

Açeitar o namoro!

Hai hoxe un ano que açeitei o namoro con Portugal. As súas ruelas estreitas e empedradas, os seus vellos cafés, os seus baldosíns. As marabillosas librerías dun lugar onde se rende culto ó libro e a palabra. O seu falar meloso e de vagariño. O exquisito respeto pola arquitectura vetusta duplocentenaria. Tanto temos que aprender... polo menos como eles a respetar as nosas esenzas!

martes, 11 de diciembre de 2018

Hasta el coño me tenéis

No se dieron cuenta de que los oía. Y rajaban a gusto. Sobre todo ella. Hasta el coño me tenéis les decía, aunque no acabó de escuchar por qué.

lunes, 10 de diciembre de 2018