Autoproclamados.

Son os presidentes, os voceiros, o secretarios xerais; pero ninguén os nomeou, ninguén os votou. Non representan a niguén, pero aí seguen. Apaláncanse ad eternum e teñen unha brutal resistencia a ser botados. Todos os coñecemos ben: son os sinaís,os regueras,os ramos etc. Hainos en tódolos eidos: na universidade, no xornalismo, no movemento xitano. Os membros das súas asociacións cóntanse cos dedos dunha man.Hai mesmo asociacións gremiais das que a xente fala dicindo a asociación de xornalistas de Pepiño ou de Xoán.
Considéranse interlocutores válidos e conseguen ás veces sustanciosas subvencións, aínda que a ninguén representen. Valen tamén de figuración: os políticos de turno pódense reunir con colectivos de xitanos, comerciantes, ou veciñais, sempre haberá alguén que se pregue ós seus encantos. Son arribistas e arrimistas. Son unha especie patética do Juan Cuesta televisivo; pero para eles no hai rúa do Desengano que valla....