Isaac Díaz Pardo

Coñecín a Isaac Díaz Pardo se non me saen mal as contas un vinte e tres de febreiro de 1996,nunha celebración de aniversario de Laxeiro. Aqueles míticos xantares que organizaba Agustina (agora esquecida) no desaparecido Posto Piloto de Alcabre. Coido que Díaz Pardo estaba dunha beira de Laxeiro, mentres que da outra supoño que da dereita :) estaba aquela espídica concelleira que en Vigo foi Maite Fernández Piñeiro, alias "estamosenello".
Eu levaba un lustro fóra de Galicia era tantos anos máis nova ca hoxe como indica a data que mencionei e aínda que sexa unha vergoña NON COÑECÍA a Díaz Pardo.
Pero "héte aquí" que como os apóstolos Pedro e Paulo, el estaba alí á beira (sinistra) do que eu cría que era o gran mestre da pintura e do outro a Supermaite e pensei ó meu modesto entender e prós* meus adentros, este ghicho debe ser importante e abofé que o era. Este home ten unha entrevista. Son eses "microflashes da vida" que un ten cando a súa igmorancia ou o seu descoñecemento do territorio se suplen con intuición.
E metínlle ó micro, alá caeron logo do cafe unha minientrevista, canutazo dicimos nós do Laxeiro da " Maiteestamos en ello" que parecía que tiña un microespazo na nosa canle e outro daquel tipo miúdo e enxoito que "flanqueaba" pola esquerda a Otero Abeledo.
Non sei se lle cheguei a dicir unha grosería moi común entre nós, por favor dígame o seu nome e o seu cargo para que quede gravado... Coido que me respostou cun sorriso nos beizos aquela boutade que tanto se repite estes días :eu son facedor de gaitas e non sei que máis, por un momento pensei que era un colega de Laxeiro sen máis. Ata que axiña, non sei se aquel mesmo día me decatei de quen era.
Tempo máis tarde coñecín un pouco máis a súa traxectoria, e aínda a vergoña daquel intre no Posto Piloto me sorprende.
Souben de que era un dos ideólogos principais de Sargadelos, esa cerámica que nos enche de orgullo polo mundo e que igual atopas nun pazo perdido do Valadouro que nunha película de Almodóvar; souben da súa proxección editorial e empresarial. Nunca o tratei persoalmente e penso que non o volvín entrevistar. Tamén vin arrepiada nalgún documental de televisión a esas horas da madrugada que só catro tolos están espertos, que a sorte nunca acompañou a Isaac, as ditaduras das que fuxía foron perseguíndoo por varios países e facendo cada vez máis difíciles os seus negocios culturais.
El nunca perdeu a ilusión por encetar de novo un proxecto empresarial vencellado ó mellor de nós, de eses galegos orgullosos de selo que saben que poden facer cousas que gusten a todos e sexan vangardistas, xeitosas e económicamente rendibles.
Díaz Pardo é o Castelao que os que nacimos nos setenta non puidemos coñecer.
Coido que tiña motivos para chorar ata case os seus últimos días. Afastárono de Sargadelos, quixérono afastar do IGI, e tamén os seus fillos ou algún deles quíxolle impoñer ás súas últimas vontades no desexo de lega-la súa obra a quen quixese. Son as bromas macabras do destino Díaz Pardo non puido case deixa-lo seu legado a quen lle petou.
Mil diazpardo máis para Galicia!