A dixitalización

A chegada do curso político pegou forte na nosa empresa. Cambio de quendas, cambio de programa de escritura e cambio do programa de edición. Moi forte todo a un tempo.
Redúcense inicialmente os labores dos imprescindibles editores de vídeo e satúrase ós xornalistas con cen mil tarefas máis, anodinas, mecánicas e absurdas; semella que o de menos é redactar.
Primeiro pos o texto en negra, se non o programa no o recibe, logo tes que pódelo verde cando remates de ler. Antes pechas o programa e logo o volves a abrir noutro ordenador, senón o sistema se bloquea.
Primeiro pos os rótulos a man , logo pos os rótulos no sistema, senón o sistema se bloquea.
Tes que indicar a duración, senón o software se aturulla.
Logo tes que poñerlle o pé de saída máis cinco, aínda que sempre é máis cinco.
Terás que volver ó vídeo ver onde entra a entrevista e indicá-lo no menú é darlle unha duración estimada, senón o vídeo satura.
Terás que engadir un segundo por diante e cinco por detrás, senón o sistema se para.
Logo terás que revisar os audios aínda que non teñas idea, porque senón igual non se escoitan.
Mentres o operador se aburre e se consume mirando para ti, tentarás enviar o vídeo e asegurarte de que sae, porque claro senón o vídeo non entrará.
Durante o proceso deberás estar pendiente de poñer na escaleta:preparado|listo|xa / en montaxe ou a nai que te paríu.
Logo de envialo, chama a que refresquen, e cambias o texto de color, non sexa que o presentador se colapse ou o sistema se bloquee. Pero aínda te ha de dar tempo de transcribir as entrevistas por se acaso algún xordo está a ver o telexornal.
Todo é moi importante sí. Se esqueces calquera paso o vídeo pódese ir ó carallo; aínda te pode dar tempo de subir ó vídeo á web. Neste tempo é moi importante internet.
E nós? Non somos importantes? Non nos imos saturar, bloquear,esquecer, aturrullar, etc, etc.
E qué farán os técnicos de son, os de vídeo, os produtores, os grafistas, os printeiros é demais?
Cánto tempo aguantaremos así?