Busco banco e aldea.

Nós os vilegos temos certa teima de rirnos da xente da aldea: os marulos, os paletos,oa pailáns....
Vémoos con certo aquel de superioridade, e cada día que pasa dámonos conta de canta razón teñen. Coas súas cautelas: respectando o ritmo do tempo: a choivas, a sementeira, as matanzas. Amoldándose e gozan do sol cando o hai,e comendo castañas cando hai frío. Aproveitando os residuos para abonar,aproveitando o somier para o peche; gardando os cartos baixo o colchón que non te pide explicacións cando os sacas de ahí, nin te cobra comisións.Desconfiando sempre, porque a nosa gran duda metódica librounos de moitos erros. Por iso e por todo o que está pasando no mundo financeiro galego cada vez entendo máis ós nosos labregos: os que votan ó cacique para telo de man, para que te arranxe a pista ( porque igual o outro non fai nada ou tira para el). Por iso e polo gran respecto que xa sinto por eles busco aldea e busco banco, pero mentres tanto vou plantar na miña ciberleira ó xeito deles: sobre todo patacas e viño...

Vigo, teoría do caos.

Oh Vigo! Esa cidade sen historia, gris, dura e difícil; pero é a cidade de Galicia na que máis galegos, españois e estranxeiros deciden vivir.
Mal mirada, con óptica cutre, Vigo é a mellor cidade de Galicia, a que todos elixen, a máis aberta e cosmopolita.Na que case todo se pode facer sen que ninguén te mire mal.
Vigo a cidade co mellor clima, menos provinciana e máis aberta. Vigo que se ve no Atlántico cada mañá, que se ergue ás cinco e é quen de deitarse a esa hora tamén.
Vigo, deliciosa Nova Iorque galega na que todo nace. Co noso propio arquipélago p, co xornal veterano de España. Vigo, o lugar onde todo pode pasar.
Só os miopes, xordos, e autistas ven aquí o caos necesario para medraren eles.

Tu quoque Brute fili mi

Antía Cal fundou a Escola Rosalía Castro, infundiulle o seu espírito e investiu alí os seus cartos cando tiña ben poucos. Isaac Díaz Pardo rescatou do esquecemento e recuperou a vella Sargadelos e deulle pulo ó IGI. Quén son Santiago Sineiro ou Segismundo García? Ninguén os coñece. Non lles dá vergoña quererse facer con empresas e institucións saídas do corazón e de certas personalidades irrepetibles.
Pasou o mesmo co BNG de Beiras, ós que el criou, educou ou mimou, afastárono da dirección do partido.
Non se decatan de que botan ó lixo a persoas que forman parte da esencia das empresas que fundaron. Son pobres mediocres que tentan facerse co control das obras inxentes que o xenio creador de outros soubo dar á luz....
Conspiran e traizoan ás persoas que lles deron acubillo e que apostaron por eles, ós seus pais culturais ou empresariais ou políticos.
Ante o abraio de quen os tivo no berce: "tu quoque Brute fili mi"

Sabichóns.

Sábeno todo. Eles teñen a resposta. Eles estiveron alí naquel momento preciso. Rexeitan e menosprezan a opinión dos demais, eles manexan a verdade absoluta, crense os gurús.
Hainos en tódolos campos: na universidade, no super ou no salón de peiteados. Dominan tendencias, fan predicións, e erran tantas veces como falan. Pontifican e nós abraiados non nos atrevemos a levarlle-la contraria por non aturalos. Deixámolos falar, difundir o seu saber, e facémonos os parvos, porque eles necesian o seu público, o seu auditorio, e pra iso estamos nós: os extras, a figuración dese soño delirante de grandeza no que viven eles.

Vigo precisa un lobby

Ata agora nunca nos preocupou. Vigo carece dun lobby, dun establihsment forte e potente. Hai pequenos grupos de poder empresariais, sociais, xornalísticos e veciñais pero non son quen de actuar conxuntamente ou previr catástrofes, frear agresións ou evitar que os políticos ousen sequera verbaliza-la desaparición dos poucos servizos e institucións que Vigo ten.
Vigo moderna e cosmopolita carece de Casino e case case de Club de Golf no que conspirar; dicía Karina Fálagan que nos 70 e 80 os grandes acordos políticos callaban no seu local: O Lady Hamilton, e se cadra era verdade.
Á marxe de Clubes Financeiros almorzos empresariais organizados por empresas de pago, a maior gloria de quen patrocina económicamente os eventos, o diálogo social das forzas vivas de Vigo non existe ou é cada vez máis un diálogo de xordos.Unha situación que se agravou desde a chegada á alcadía do home máis egocéntrico, personalista, antidemocrático e soberbio que por alí pasou.
Nestas estamos érguendonos coa primeira luz, traballando e permanecendo alleos as leas de salón que cada 3 anos organizan en Pontevedra para pedir que non se nos conceda unha sala da audiencia, un xulgado do mercantil, ou unha mísera delegación da xunta que ó final conseguiron desvirtuar.
Na Galicia dos baltares e os louzáns, a nosa postura existencial está errada, nesta nosa vella Galicia cómpre que nós teñamos un lobby, inda que só sexa pra defendernos. Vigo sempre pensou que o goberno galego primaría ós mellores xestores, os que máis emprego, máis nacementos, máis cartos ou máis poboación atraen e non seguiría tendo en conta os vellos poderes fácticos herculinos ou composteláns.
Vigo necesita pedir de máis pra que nos dean o xusto, pra que non nos furten unha vez máis o que é noso e nos corresponde. Vigo precisa unha masa social que obrigue ó goberno galego a respectarnos e a non ter agallas sequera de verbalizar unha nova agresión.
Varios exemplos: Vigo quere unha catedral, unha escola de arquitectura e varias salas do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. Ou é que non as merece?

Cambalaches e censuras.

Con ese apelido non podían ser boas: as mocións, de censura. Nunca boas foron.Nin a que botou da Xunta a Fernández Albor nin todas as seguintes.
En Redondela o edil que ía na lista do PSOE recibiu o compromiso de que o novo alcalde do PP íalle aprobar un edificio ilegal ó seu irmán; o tránsfuga de Mos ten unha dedicación exclusiva. E supoño que parecido en Ponteareas, Baiona e máis recente Gondomar. Aberrante foi tamén o caso de Vigo chamado "de confianza"no que o BNG coa súa abstención favoreceu a chegada da alcaldesa popular. Disque obrigaron ó PSOE a presentar unha moción de confianza pra outorgarlle a deputación da Coruña.
O BNG tamén pretendeu nese mesmo mandato volver a investir outro alcalde do PSOE que lles gustara máis. Pero o PSOE estaba farto xa de tanto mangoleteo alleo.

As máis das veces, por non dicir todas, enganan ós que votaron.Pero a Louzan lle gustan. Para completa-lo mapa do cambalache réstanlle Tomiño e O Porriño. E alá vai Louzán disque cunha unidade móbil e un extrano maletín. No Porriño parece que xa pecharon ó bisness.Unha alcaldía, polo nadal. O candidato popular Carrera non será alcalde pero recibirá como compensación un acta de deputado. O independente Nelson Santos será un alcalde cautivo de tódolos grupúsculos conservadores cos que pacte. E o alcalde do BNG, que sí, que neste caso goberna en minoría irá prá rúa.Hai quen fala tamén de condonación de créditos e de alcadías rotatorias.
Louzán está contento,a voracidade popular non dá feito. O guión (agora folla de ruta)sempre é o mesmo. Acádase o pacto, previo pago ou acordo co independente ou tránsfuga; fálase de desgoberno, teoría do caos ou circo político.Fálase da perda de confianza do alcalde ou alcaldesa e acto seguido chímpaselle do posto.
Hai ás veces un xornalista de cabeceira, que pon mesa e mantel,ás veces cama e asina a crónica da exclusiva. A imaxe pódese completar cun cadro de mercenarios ou de porteiros de discotecas no día do pleno.
Será legal, pero dá noxo, moito noxo!!!!

Fantoches

Eles nunca arriscan, nunca se sabe qué pensan ou cómo opinan. Agardan sobre as rochas que a marea arrase ós demais que loitan contra as ondas; eles non se mollan.Non se mollan ata que se demostre que os que estaban sobre a praia colleron peixe. Tranquilos e caladiños, eles non son incómodos, adáptanse a calquera hábitat e vailles ben.
Son dóciles, imbéciles? e escuros pero nunca perden. Están alí de extras,cómodos, agardando que alguén lles faga o traballo suxo, para logo eles tira-los réditos sen expoñer o seu propio capital...